ความเจ็บปวดจากความรัก(ภาพ+กลอนแต่งเองครับ) ฝากติชมด้วยเน้อ

ประจักษ์แท้ รู้รัก เมื่อแรกพบ
ไม่อาจกลบ เกลื่อนใจ ไร้เหตุผล
ไม่ต้องการ จบเพียง แค่ได้ยล
ไม่อาจข่ม ใจตน ให้เลิกลา

สูงส่ง ทรงศักดิ์ คือตัวท่าน
ผีเสื้อมอง ดอกไม้บาน คือตัวข้า
ไม่อาจฝืน ทำได้ เพียงสบตา
แม่บุปผา โรยรา มี่กลางใจ

เฝ้ามองท่าน แม่กุหลาบ ตราบจนมืด
ดวงใจข้า ที่เคยจืด กลับสดใส
ตราบพบท่าน ไม่อยากมอง น้องนางใด
"ข้าคือใคร" ท่านไม่ทราบ ตราบบัดดล

กุหลาบงาม และกล้วยไม้ ดูช่างเหมาะ
ความงามช่าง เกาะใจ น่าฉงน
เก็บดอกไม้ แล้วชั่งใจ แสนวกวน
เมื่อใจตน เต้นระส่ำ ดั่งทำนอง

ย่างเข้าไป ใกล้ท่าน แล้วเอ่ยกล่าว
ดวงตาท่าน สุกสกราว ไม่เป็นสอง
อยากใช้ชีวิต กับท่าน ตามครรลอง
อยากเป็นโซ่ทอง คล้องใจ ไปแสนนาน

ทุกอย่างจบ เมื่อท่าน เอ่ยเสียงหวาน
.....ไม่ต้องการ บุปผา สักคราหน.....
คำเอ่ยท่าน กรีดกลาง ดวงใจตน
ทำได้เพียง แค่ยล ตลอดกาล....

"หยดน้ำและดวงไฟ"

เจ้าและข้า คบกันมา โดยสหาย

เคียงข้างกาย กันมา นานคราหน

แต่ไฉน ข้าจึงได้ รู้ใจตน

เจ้าคือคน ที่ข้าหา มาแสนนาน

เสียงเจ้า สั่นใจข้า ไม่ลาเลิก

ตาเจ้า เบิกแสงสว่าง กลางใจหาญ

อยากจ้องมอง ตานั้น ตลอดกาล

แต่เจ้ากลับ พบพาน เพียงเพื่อนกัน

ดีแค่ไหน ที่ได้ ข้างเคียงเจ้า

มีคำว่า "สองเรา" ฐานะเพื่อน

ความรู้สึก ไม่อาจ จะลบเลือน

แต่เป็นเพื่อน คอยเตือน เฉือนใจตน

เห็นเจ้ายิ้ม เจ้าหัวเราะ เสนาะจิต

ข้าเผลอคิด เลยไกล ไปหลายหน

แต่พระอิทร์ แลดู จะเล่นกล

เจ้ามีคน อื่นในใจ ไร้ทางจอง

หวังแค่เพียง เอนเอียง มาที่ข้า

ใจปรารถนา แต่ข้า ได้เพียงมอง

ยามพวกเจ้า รักกัน อย่างเปรมปอง

ข้าจ้องมอง เพียงเจ้า เฝ้าสุขใจ

ไม่ต้องการ สิ่งใด เพียงรอยยิ้ม

หวานอมขม ลิ้มรส หยดน้ำใส

หลั่งออกมา จากตา และดวงใจ

ไม่ว่าเป็นใคร เจ้าสุขใจ ก็เกินพอ...

เอาแค่นี้ก่อนนะครับ 55555 มีอีก2รูป แต่พอแค่นี้ก่อน (อยากดูอย่าลืมเม้นนะคร้าบบบบบบ)

ฝากติชมด้วย