การฝึกหน่วย SEAL ของไทย ที่อยากให้ใครหลายคนดู
"ไม่มีใครใช้ให้มาเรียน ไม่พอใจก็ลาออกไป"
วันนี้ จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับ หน่วยรบทำลายใต้น้ำจู่โจมหรือ Navy Seal ของไทยเรานี่แหละ
ที่จริงหลายๆคนคงรู้จักอยู่แล้ว แต่วันนี้ผมอารมณ์ขึ้นอย่างมาก หลังจากได้เจอพวกเค้าและได้ฟังเรื่องของพวกเค้า ที่รู้สึกน้อยใจเล็กๆว่า ทำไมคนอย่างพวกเค้า "ไม่เคยได้รับอะไรจากประเทศชาติเลย"พวกเค้าเหนื่อยแทบตาบ เสี่ยงชีวิตแทบตาย ยศก็น้อยนิด เงินเดือนก็แค่พอประทังชีวิต ทำงานเพื่อนชาติ แต่ไม่เคยได้รับอะไรเลย ทั้งๆที่พวกเค้ามีความสามารถมากขนาดนั้น
ผมเชื่อว่า ถ้ามีคนแบบพวกเค้าสัก 100 คน ทำสิ่งที่รุนแรงขึ้นมา ก็สามารถทำให้ประเทศเรา เกิดการโกลาหลได้ในทันที เพราะพวกเค้าไม่ธรรมดาอย่างมาก
เอาหล่ะมาถึงจุดนี้ คงจะอยากรู้แล้วสินะว่า พวกเค้าจะแน่สักแค่ไหน
ลองไปดูการฝึกของพวกเค้ากัน
รายงานตัวเข้ารับการฝึก
การรายงานตัวและต้อนรับน้องใหม่ต้องแบกสัมภาระไปด้วยทั้งหมด วิ่งและวิ่งไปเรื่อยๆขึ้นเขาลงห้วยครูฝึกก็จะย้ำเล็ก้ำำน้อยไปตลอดทางประมาณ 10ไมล์ เพื่อเรียกเหงื่อน้องใหม่ที่เข้ารับการฝึกหลักสูตรนี้
ฝึกด้วยการแช่น้ำเย็นจัด -10 องศาเซลเซียล
แช่น้ำตอนกลางคืน ตื่นเช้ามาก็วิ่งแบกเรือยางอีก4ไมล์ เรือยางนั้นหนัก 100 กว่าโลนะ
แบกเรือไม่พอต้องแบกไม้พายอีก
ฝึกเช้ายันเย็นกันเลยทีเดียว ไม่มีหยุด
ตกดึกก็ยังฝึกอยู่แต่เปลี่ยนมาเป็นแบบซุงท่อนใหญ่ๆ
หากใครที่ไม่ไหว ใจไม่สู้ สามารถมาสั่นระฆังลาออกได้ตลอด 24 ช.ม.
ต่อไปเป็นการว่ายน้ำรอบเกาะโดยไม่ใช้มือ (ทำได้ไง)
หลังจากมัดเสร็จ ก็จะมีเครื่องส่งตัวลงน้ำโดยระบบอัตโนมัติ
มีการดูแลแบบคนต่อคนเพื่อป้องกันการเสียชีวิต
(แต่ในการฝึกไม่ใช่ว่าไม่มีคนตายนะ มีครับ!!!)
เรือยางนี่คือชีวิตของนักจู่โจมใต้น้ำ ไปไหนต้องเอาไปด้วย
ต่อไปเป็นการวิ่งเพื่อชีวิต เพราะขืนไม่วิ่งมีเนื้อกระจุย (ที่เห็นส่งให้กันคือระเบิดC4)
ก็อย่างที่เห็นถ้าไม่วิ่งมีกระจุย (คนเหล่านี้สามารถวิ่ง 1 ไมล์ได้ภายใน 3 นาที)
แม้แต่ช่างภาพก็ยังต้องเสี่ยงตายกับเขาด้วย (แล้วใครถ่ายช่างภาพ ? ก็ช่างภาพอีกคนไง)
สรุปคือรอดหมด
สภาพแต่ละคนก็อย่างที่เห็น
อย่าคิดว่า แข็งแกร่งแค่ร่างกายจะรอด จิตใจก็ด้วยนะ
ต่อไปเป็นการทดสอบจิตใจ
ที่เห็นคือศพจริงๆครับ คือเค้าจะเอาจดหมายซ่อนไว้ในศพ
แล้วให้แต่ละคนเข้าป่าช้าไปคนเดียว
แล้วก็อ่านข้อความนั้น จากนั้นวิ่งกลับมาอ่านข้อความข้างในให้ครูฝึกกัน
ยังมีต่อ https://board.postjung.com/794330.html