มหาเศรษฐีผู้หนึ่งสุดแสนจะภูมิใจที่ลูกชายวัยห้าขวบของเขากำลังจะได้

เข้าเรียนในโรงเรียนชื่อดัง

สำหรับครอบครัวระดับเศรษฐีอย่างพวกเขาเท่านั้น

 

โดยส่วนตัวของเขาเองนั้น .... อยากจะสอนให้ลูกชายรู้จักกับชีวิตจริงในโลกควบคู่ไปกับการสอนทฤษฏีในโรงเรียน

ในวันหยุดเขาจะตระเวนพาลูกชายคนเดียวไปท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆ

แล้ววันหนึ่งเขาก็คิดถึงหัวข้อการสอนเรื่อง

”ความยากจน”

เพราะเขามีความเชื่อว่า

ลูกชายของเขาคงไม่มีวันรู้จักแน่นอน

เขาจึงพอลูกชายไปเยี่ยมครอบครัวชาวนาครอบครัวหนึ่ง

และพักอยู่กับชาวนาเป็นเวลา 1 วัน 1 คืน

 

 

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ของเขาในวันต่อมา

มหาเศรษฐีก็จะทดสอบว่า ... ลูกชายได้อะไรบ้างจากการไปพักแรมกับชาวนาผู้ยากจน

ลูกชายตอบคำถามผู้เป็นบิดาว่า ...

เขาขอขอบคุณเป็นอย่างมากที่ได้พาเขาไปพบกับชาวนาและมีโอกาสได้พักแรมที่นั่น

ซึ่งทำให้เขาได้พบว่า....

ชาวนามีที่ทำงานเป็นท้องนาที่กว้างใหญ่

ในขณะที่พ่อมีเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่ว่ากว้าง

แต่ก็ยังน้อยกว่าห้องทำงานของชาวนา

 

อาหารที่ชาวนารับประทานสามารถหาได้ตลอดเวลา

รอบๆบริเวณบ้านโดย ไม่ต้องซื้อหา

ในขณะที่บ้านของเรามีตู้เย็นเท่านั้น ที่เป็นที่เก็บอาหาร

เวลารับประทานอาหารก็มีเพื่อน

คุยอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก

ในขณะที่ตัวเองก็ต้องนั่งทานอาหาร

กับโต๊ะอาหารที่ยาวเกือบสิบเมตร

และ มีเก้าอี้ว่างเปล่าทั้งสองด้าน

 

ลูกชาวนา ที่ซ้อนท้ายจักรยานของพ่อเขา

ต้องกอดเอวพ่อให้แน่น

เพื่อจะได้ไม่ตกจากจักรยาน

 

แต่เขาเอง ต้องนั่งในรถที่ใหญ่โต

อยู่ข้างหลังเพียงลำพังโดยมีคนขับรถพาไปทุกที่

 

ชาวนามีแสงดาวแสงจันทร์เป็นโคมไฟ

ส่องสว่างตลอดเวลาในเวลากลางคืนโดยไม่ขาดแคลน

แต่เขา ก็มีเพียงแสงจากโคมไฟที่ต้องซื้อด้วยเงิน

......... ชาวนามีรั้วบ้านเป็นแม่น้ำภูเขาที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

แต่เขาเองกลับมีเพียงแค่กำแพงบล๊อคในพื้นที่ไม่กี่ไร่

ลูกชาวนาได้มีเพื่อนเล่นเป็นจิ้งหรีดหิ่งห้อยนับร้อยนับพัน

แต่เขาเองกลับไม่มีใครเลย

 

เขาขอบคุณพ่ออีกครั้งที่ทำให้เขารู้คำตอบว่า.....

จริงๆ แล้ว.......เรายากจนกว่าชาวนามาก....{^_^}....