ชีวิตที่ไม่มีสิทธิ์ได้เลือก ดช.อาหลง 6 ขวบที่สังคมปล่อยให้โดดเดี่ยว มีเพื่อนคนเดียวคือ หมาแก่ๆ

19 กันยายน 2557 (12:14) โพสท์โดย ทิมมี่ ทิมมี่

เรื่องราวชีวิตของ “อาหลง”

หากลองตั้งคำถามว่า “ตอน 6 ขวบ เราอยู่อย่างไร”

คำตอบคงเทียบไม่ได้กับชีวิตของ “อาหลง” เด็กน้อยที่ต้องเตรียมอาหาร ซักผ้า เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ด้วยตัวเอง ตลอดจนงานต่าง ๆ

อาหลงก็ต้องรับผิดชอบดั่งคนที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“ชีวิตพลิกผันชั่วข้ามคืน” อาหลงตี๋น้อยติดเอดส์ผู้โดดเดี่ยว

อาหลง แบกฟืนเพื่อมาเติมเชื้อไฟไล่ความหนาวเหน็บในบ้าน (ภาพเอเยนซี)

พ่อแม่ของอาหลง ได้สร้างบ้านก่ออิฐไว้ในแถบภูเขา และอาศัยอยู่ที่นั่นจนถึงแก่กรรมไปทีละคน ปล่อยให้อาหลง อาศัยอยู่โดดเดี่ยวเพียงลำพัง ชาวบ้านในละแวกนั้นแวะเวียนมาช่วยเหลืออาหลง เช่น นำอาหาร เสื้อผ้า และผ้าห่ม มามอบให้บ้าง กระนั้น อาหลงก็ใช่ว่าจะไม่มีญาติเสียเลย อาหลงยังมียายและลุงแท้ ๆ ซึ่งยายมักจะนำผักสด มาประกอบอาหารให้อาหลงกินเป็นประจำ หญิงชราวัย 84 ซึ่งเป็นยายของอาหลงจากไป หลังจากทิ้งหม้อต้มผักไว้ให้อาหลงกินประทังความหิว

เมื่อผู้สื่อข่าวถามยายว่า “ทำไมยายไม่มาอยู่ดูแลหลานถาวรไปเลย” หญิงชราวัย 84 ได้แต่อ้ำอึ้ง และให้คำตอบว่า “ฉันกลัวที่จะต้องอยู่ที่นี่” นักข่าวถามต่อว่า “ให้อาหลงไปอยู่กับลุงไม่ได้หรือ” หญิงชรากลับให้คำตอบด้วย “ความเงียบ”

สภาพเพิงพำนักที่อาหลง อาศัยอยู่เพียงผู้เดียว (ภาพเอเยนซี)

ตั้งแต่พ่อแม่ของเขาจากไป มีหลายคนต้องการอาหลงไปอุปการะ แต่พอผลตรวจเลือดออกมาว่าอาหลงติดเชื้อเอชไอวี คนเหล่านั้นก็เปลี่ยนความคิดทันที เด็กน้อยไม่ประสาด้วยซ้ำว่าอะไรคือ “โรคเอดส์” เขารู้เพียงว่า เพื่อน ๆ ไม่ยอมเล่นกับเขา โรงเรียนก็ไม่รับเขาเข้าเรียน หมอก็ไม่กล้าจะฉีดยาให้เขา และแม้แต่ยายคนเดียวของเขาก็ไม่ยินดีที่จะอยู่ด้วย แต่โลกนี้ก็ไม่ได้มืดมนเสียทีเดียว อาหลงยังมีเพื่อนที่ดีที่สุดที่ยอมเล่นกับเขา มันคือหมาดำชราตัวหนึ่ง นามว่า “เหล่าเฮย”

เหล่าเฮย อยู่กับอาหลงมานาน ตั้งแต่เขาจำความได้ นอกจากนั้นยังมีเด็กหญิงแซ่เหลียงอีกคน แวะเวียนมาเล่นเป็นเพื่อนอาหลงบ่อยครั้ง เหลียง บอกกับผู้สื่อข่าวว่า “พ่อแม่ของเธอไม่ยอมให้เธอมาเล่นกับอาหลง เพราะกลัวเธอติดเชื้อ” ขณะที่อาหลงบอกผู้สื่อข่าวว่า “เพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกันไม่มีใครอยากเล่นกับผม ผมไม่อยากออกไปไหนทั้งนั้น”

อาหลง เล่นฟุตบอลเพียงลำพังบริเวณหน้าบ้านของตน เด็กคนอื่น ๆ ปฏิเสธที่จะเล่นกับเขาตั้งแต่รู้ว่าอาหลงติดเชื้อ (ภาพเอเยนซี)

อย่างไรก็ตาม คณะกรรมการหมู่บ้านอนุมัติค่าครองชีพพื้นฐานให้แก่อาหลง เดือนละ 350 บาท รวมกับเงินบริจาคอื่น ๆ แล้วก็ยังห่างไกลกับคำว่า “พอประทังชีวิต” แต่ก็ยังดีที่ปีหน้า เงินที่อนุมัติจะเพิ่มขึ้นเป็น 500 บาท เจ้าหน้าที่ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรคเมืองหลิ่วโจวกล่าวว่า เขาสามารถให้ยาอาหลงได้ฟรี แต่นอกนั้นเขาทำอะไรไม่ได้ ครูใหญ่แซ่เฉิน ของโรงเรียนซึ่งอาหลงเคยเรียนมาก่อนกล่าวว่า “ผมถูกกดดันอย่างมาก ที่อนุญาตให้อาหลงเข้าเรียน”

อาหลงอ่านหนังสือการ์ตูนในเพิงเก่า ๆ ซึ่งเขาเรียกมันว่า “บ้าน” (ภาพเอเยนซี)

ยายของอาหลงพยายามนำอาหลงไปโรงเรียนเมื่อเดือน ต.ค.ที่ผ่านมา แต่ผู้ปกครองนักเรียนคนอื่น ๆ ร่วมกันร่างจดหมายประท้วงไม่ให้อาหลงเข้าเรียน ท้ายที่สุด ครูใหญ่ก็ต้องยอมจำนนต่อเสียงผู้ปกครองส่วนใหญ่ เจ้าหน้าที่องค์กรที่ดูแลเกี่ยวกับเด็กกำพร้าโรคเอดส์ในเมืองหนันหนิง เมืองเอกของมณฑลก่วงสี กล่าวว่า “จะหาสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าให้อาหลงไปอยู่”

แต่นั่นก็มิใช่ความปรารถนาของอาหลง

เจ้าหน้าที่ทิ้งท้ายว่า “หากอาหลงมีญาติที่คอยดูแลเอาใจใส่ และให้ความอบอุ่นนั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด ไม่มีความอบอุ่นใดจะมาทดแทนความอบอุ่นจากครอบครัวได้”

อาหลง เตรียมตัวอาบน้ำ (ภาพเอเยนซี)

ชั่วข้ามคืน ชีวิตก็แจ่มใสขึ้นมา ดุจ “ฟ้าหลังฝน”

เมื่อวันที่ 5 เดือน พ.ย.ที่ผ่านมา หลังจากเรื่องราวของอาหลงได้เผยแพร่ ลงสู่หนังสือพิมพ์ ชาวเมืองหลิ่วโจว จากเขตปกครองตนเองก่วงซี (กวางสี) จำนวนมากได้มาเยี่ยมเยียน บางคนถึงกับตามหาบ้านของอาหลงด้วยตนเอง บางคนก็ฝากอาหารและของเล่นมากับนักข่าว วันนั้นมีคนใจดีส่งทั้งอาหารและของเล่นมาให้มากมายเกือบเต็มห้อง

ครูในโรงเรียนก็นำข่าวดีมาบอกแก่อาหลง ว่ากลับไปเรียนหนังสือที่โรงเรียนได้แล้ว ช่วงกลางวัน ยายจึงส่งเขาไปเรียนหนังสือ “โรงเรียนเป็นสิ่งเดียวที่จะพรากความเปลี่ยวเหงาออกจากใจเด็กน้อย” ถัดจากนั้นอีกวันผู้คนมากหน้าหลายตาก็นำข้าวของมายังบ้านอาหลง หน้าบ้านของอาหลงเต็มไปด้วยรถราน้อยใหญ่

ชาวเมืองบางคนถึงกับถึงกับซื้อของใหม่มาให้ อาทิ มีดทำครัว บางคนถึงกับซื้อชุดเครื่องครัวใหม่ยกชุดมามอบให้ บ้างก็ซื้ออ่างล้างจานใหม่ บ้างก็นำของเล่นและหนังสือมาให้

ชายผู้หนึ่ง แซ่โจว โทรมาสอบถามนักข่าวที่อยู่บ้านของอาหลงว่า “ตอนนี้ผมอยู่ที่ศูนย์การค้า ไม่ทราบว่ามีคนซื้อโทรทัศน์ไปให้อาหลงหรือยัง หากไม่มีผมจะรับซื้อไปให้ทันที” 1 ชั่วโมงต่อมา ชายแซ่โจวก็นำโทรทัศน์เครื่องใหม่ พร้อมกล่องรับสัญญาณมาติดตั้งให้ ทันทีที่เห็นโทรทัศน์เครื่องนี้ อาหลงก็ดีใจอย่างยิ่ง เพราะจะได้ดูรายการโปรดแล้ว

ชายแซ่โจวซื้อโทรทัศน์มามอบให้อาหลง ติดตั้งพร้อมใช้งานได้ (ภาพhdjwww.com)

มื้อเที่ยงของวันนี้ไม่เหงาเหมือนเคย หลายคนมาทำอาหารแสนอร่อยให้อาหลง เป็นกับข้าว 3 อย่าง และน้ำซุปหนึ่งชาม แม้จะเป็นอาหารที่แสนธรรมดา แต่ก็ถือว่าเพียบพร้อมบริบูรณ์ที่สุดที่อาหลงเคยกิน ขณะที่กินอาหาร ทุกคนก็กินพร้อมกับอาหลง

โดยไม่มีใครรู้สึกว่าอาหลงเป็นโรคติดเชื้อใดๆ ทั้งสิ้น

เด็กๆ มาเล่นกับอาหลงโดยไม่รังเกียจใด ๆ (ภาพhdjwww.com)

ช่วง 4 โมงเย็น อาหลงได้รับเงินบริจาคเกือบ 8,000 บาท เนื่องจากอาหลงยังเด็กเกินไป และยายก็อายุมากแล้ว เพื่อความปลอดภัยของเงินบริจาค พนักงานดูแลของคณะกรรมการหมู่บ้านจึงเปิดสมุดบัญชีเงินฝากในชื่อของคุณยาย พร้อมทั้งทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายให้

ส่วนอนาคตข้างหน้าต่อไปนั้น ชีวิตอาหลงจะดำเนินไปอย่างไร

สภาพของเขาก็ไม่ต่างจากประชาชนจีนที่ติดเชื้อเอชไอวีทั้งหลาย ที่อาจถูกปฏิเสธการอยู่ร่วม ทว่าหลายๆ คนอาจไม่โชคดีอย่างอาหลง ที่ชีวิตพลิกผันด้วยรักและความเข้าใจ