ลูกครับ พ่อเป็นเกย์...

สวัสดีชาวโพสต์จังครับ คือผมมีเรื่องราวที่อยากแชร์ครับ เป็นชะตาชีวิตของผมเอง คือ...ผมเป็นเกย์ครับ และผมก็แต่งงานแล้ว มีลูกหนึ่งคน และก็หย่าแล้วครับ อย่าเพิ่งด่าผมนะครับ ว่าผมแต่งงานทำไม ฟังผมอธิบายก่อนครับ ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับว่าผมไม่ใช่คนไทยครับ ผมเป็นคนลาว และผมดีใจมากที่เว็บโพสต์จังเปิดโอกาสให้ชาวลาวและชาติอื่นๆได้เข้ามาร่วมสนุกและแชร์ประสบการ ผมเล่นโพสต์จังมาสามปีแล้วครับ คือผมมีอีกสเปซที่เป็นตัวตนผมจริงๆ ขอโทษที่ปิดบังนะครับ ผมจำเป็นจริงๆ ผมพิมพ์ภาษาไทยไม่ค่อยเก่ง ศัพบางศัพที่ยากเกินไปผมขอ เขียนแบบภาษาลาวให้พออ่านเข้าใจนะครับ  ส่วนมากกระทู้ที่เขียนขึ้นเองโดยเล่าประสบการแบบผมกำลังเขียนตอนนี้จะไม่ค่อยมีในโพสต์จัง เราจะเห็นในพันทิพมากว่า แต่พันทิพใจร้ายกับชาวต่างชาติมากครับ(ก็ใจร้ายจริงๆอ่ะ) เขาไม่ให้เราตั้งกระทู้เลย ต้องยืนยันตัวตนด้วยบัตประชาชนไทย(เช็งเลย)... ผมก็เลยเล่นแค่โพสต์จังพอ แถมสนุกกว่าเยอะ ได้เพื่อนใหม่,ได้มิตพาบ,ทันข่าวและเหตุการ แถมได้ความรู้อีกครบครัน ยอมรับว่าติดโพสต์จังงอมแงมเลยวันไหนไม่ได้เล่นจะเศร้าทังวันเลย

เข้าเรื่องเลยนะครับ คือผมเคยตั้งกระทู้บอกเล่าเรื่องราวของผมแล้วครั้งหนึ่งที่โพสต์จังเมื่อสองปีที่แล้วแต่ตอนนั้นผมบอกแค่ว่า ผมเป็นเกย์เมียกำลังคลอดลูก ได้กำลังใจตอบรับดีมาก ขอบคุณอีกครั้งนะครับ(กราบ)... แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้หย่ากับเมียครับ กำลังจะด่าผมใช่มั้ยครับว่าทำไมผมถึงแต่งงานทั้งที่เป็นเกย์ ไม่สงสารผู้หญิงบ้างเหรอ ไม่สงสารลูกบ้างเหรอ ?? ก่อนอื่นต้องขอบอกล่วงหน้าก่อนนะครับว่าสิ่งที่ผมจะเล่ามาทั้งหมดนี้คือเรื่องจริงทุกประการ คือผมมีพี่น้องร่วมท้องพ่อแม่เดียวกัน9คนครับเสียชีวิตหนึ่งคนครับ ผมเป็นลูกคนที่8 ผมมีน้องสาวคนหนึ่งและพี่สาว6คน พ่อแม่เล่าให้ฟังว่าพี่ชายผมเสียตอนอายุ2ขวบ ตอนนั้นผมอยู่ในท้องแม่ได้8เดือน หลังจากที่พี่ชายผมเสียสรุปว่าผมเป็นลูกคนเดียวที่เป็นผู้ชาย พ่อเล่าให้ฟังว่าผมอายุได้สองขวบ ผมก็เจ็บป่วยตลอด ถึงขั้นต้องพาเข้าวัดเพื่อให้หลวงพ่อรับขวันเป็นลูกตามความเชื่อของคนลาว(บ้านผมเป็นบ้านนอกครับ)จากนั้นมาผมก็ไม่ค่อยเจ็บป่วยอีก จนผมอายุได้หกขวบเข้าโรงเรียน ป.1 ผมก็เริ่มเจ็บป่วยอีก ผมนอนป่วยอยู่สี่เดือนรักษาไมหายขาดสักที พ่อกับแม่เห็นท่าไม่ไหวก็ต้องไปพึ่งไสยศาตร์อีก เป็นหมอที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้านในตอนนั้นครับ หมอก็พูดประมาณว่าดวงของพ่อแม่ผมเลี้ยงลูกผู้ชายไม่เกิด ผมอาจจะไม่รอด ก็แปลกนะ พี่น้องผมอีก7คนก็ไม่ค่อยเจ็บป่วย พ่อผมก็เลยเชื่อและให้ผมไปบวซที่วัดกับหลวงพ่อ จำได้ตอนนั้นผมไม่อยากไปเลย ตอนบวซอาทิตย์แรกๆผมกลับมาเยี่ยมบ้านตลอด ผมนอนร้องให้ทุกคืน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ แต่นานๆไปก็เริ่มชิน ผมบวซเรียนจนจบประถม ตอนนั้นผมอายุได้12ปีผมก็ต้องได้ย้ายเข้ามาเรียนมัดทะยมที่วัดในเมือง เพระที่วัดบ้านผมมีแค่ชั้นประถม ผมเรียนจบ ม.1 ผมก็สึกครับ ผมไม่อยากกลับบ้านแล้ว ผมเรียน ม.2แล้วอาสัยอยู่ที่วัด ผมมีความสุขดีครับตอนนั้น วัดกายเป็นบ้านผมไปแล้ว นานๆที่จะได้กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านนอก แต่ท่านก็มาเยี่ยมผมบ่อยนะ พอจบ ม.3 ผมก็ต้องไปเรียนม.ปลายที่สายนอก(ก็คืไม่ได้เรียนในวัด เป็นโรงเรียนสามัน ตอนนั้นโรงเรียนในวัดมีแค่ ม.3) โรงเรียนใหม่ผมห่างจากวัดกิโลกว่าๆต้องเดินไป ตอนนั้นผมไม่มีมอไชค์แต่ผมก็เดินไปคนเดียวทุกวันนะ ยอมรับว่าบางวันก็ขี้เกียจเดิน ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบง่าย.

จนมีโยมแก่คนนึ่งที่เขามาทำบุนประจำท่านเกิดเอ็นดูผม ผมไม่รูนะว่าท่านคุยกับหลวงพ่อมาพักนึ่งแล้วเรื่องผม หลวงพ่อเล่าให้ฟังว่าท่านชมผมให้หลวงพ่อฟังว่ามีสำมาคาระวะรู้จักวางตัวกับผู้ใหญ่ ผมยอมรับว่าผมก็ถูกชาตากับท่านเหมือนกัน (แต่แบบแม่-ลูกนะครับ อย่าเข้าใจผิด) ท่านเคยคุยกับผมว่าพักที่บ้านแม่มั้ย(ท่านนับถือผมเป็นเหมือนลูก) มันจะใกล้โรงเรียนกว่า ผมก็นึกว่าท่านพูดเล่น แต่พอได้คุยกับท่านอีกทีและก็ได้มีโอกาสไปเล่นที่บ้านท่าน ทำให้ผมชอบมาก ท่านอยู่กับหลานสาวสองคน สามีท่านเสียได้ปีกว่าๆแล้ว ท่านบอกว่าบ้านนี้ไม่มีผู้ชายและมันก็ไม่ปลอดภัยเพราะมันอยู่ในเมือง ลูกท่านสองคนเสียตั้งแต่ยังเล็ก ถ้ายังมีชีวิตก็จะอายุประมาณผมนี่แหละ ผมเลยเขียนจดหมายไปปรึกสาทางบ้านผม(ตอนนั้นปี 1999 แถวบ้านผมยังไม่ได้ใช้โทรศัพ) พ่อแม่ก็ให้ผมเลือกเองถ้าผมคิดว่าดีท่านก็ไม่ว่าอะไร ผมเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่ที่นี่ในเวลาต่อมาเพราะหลานสาวที่อยู่กับท่านก็ดูเข้ากับผมได้ดีทีเดียว แต่ผมนับถือเขาเหมือนพี่สาวคนนึ่ง เขาอายุมากกว่าผมสี่ปี และทำงานแล้ว ส่วนผมตอนนั้นเรียน ม.4 ช่วงแรกๆผมก็อยู่แบบอึดอัดเพราะยังไม่คุ้นเคยแต่ดีที่มีรถมอไชค์ขี่ไปเรียน ผมช่วยงานที่บ้านทุกอย่างแบบไม่ขี้เกียจเลย เพราะผมเคยอยู่วัดมาก่อน รดน้ำต้นไม้, ตัดหย้า, ทำอาหาร... ทำให้ผมเข้ากับคนในบ้านได้ดีมาก พอผมเรียน ม.5 แม่เลี้ยงผมก็รับหลานมาเลี้ยงอีกคน เป็นผู้หญิง เขามาเรียน ม.2 ที่นี่ตอนนี้บ้านเรามีกันสี่คน ตอนนั้นผมเพิ่งจะรู้จักจีบสาวครับ ขอย้ำนะครับว่าเป็นผู้หญิง เพื่อนของน้องสาวก็ใช่ย่อย มาบ้านผมทีไรมักจะมาแชวให้ผมอายตลอด พูดประมาณว่า “พี่ชายแกให้ฉันจองนะ” อะไรทำนองนี้... สงสัยเขาเห็นผมเป็นคนขี้อาย ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองชอบผู้หญิงนะ แต่ก็แปลกว่าทำไมถึงชอบมองผู้ชายหล่อๆเหมือนกัน(แต่ผมไม่ได้เป็นคนหื่นนะ)และผมก็มีแฟนแล้วด้วย เธอน่ารักมาก ช่วยเหลือผมทุกอย่างเลย ผมเคยพามาที่บ้าน 2ครั้ง แต่รู้สึกว่าแม่เลี้ยงผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ผมก็เลยไม่พามาอีกเลย ผมคบเธออยู่สองปีครับ พูดแบบไม่อายเลยครับว่าเราได้เสียกันตอนเปิดเทีมตอนอยู่ ม.6 ไม่ได้เมาอะไรทั้งนั้นครับ เป็นความตั้งใจของเราทั้งสองคน ผมยอมรับนะว่าตอนนั้นผมก็ยังรู้สึกดีกับผู้หญิง จนเข้าเทีมที่สองตอนอยู่ ม.6 มีเกย์คนนึงมาชอบผม ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะปกะติจะไม่มีเพศที่สามมาชอบผมเลย จะมีก็แต่สาวๆ ผมก็ไม่เข้าใจ เพื่อนผมบางคนจีบสาวไม่ค่อยจะติดเลย สาวๆที่มันจีบส่วนมากจะมาชอบผมนะ แต่เกย์กับกระเทยชอบมันเยอะมาก แต่มันไม่ชอบ ผมยังแอบอิจฉามันเลย(แต่มันก็อิจฉาผมเหมือนกัน เรื่องสาวๆ) แต่ผมไม่ได้พูดอะไรนะกลัวมีคนรู้ว่าผมเบี่ยงเบน พอผมจบมอปลาย ผมก็เลิกกับแฟนครับ เพราะเราต่างคนต่างแยกกันไปเรียนต่อและเราก็ห่างกันไปเอง เธอไปเรียนต่อที่เวียงจัน ส่วนผมแม่เลี้ยงก็สนับสนุนให้ผมเรียนต่อที่เมืองแถวบ้านจนจบและฝากผมเข้าทำงานด้วย ตอนแรกที่มาอยู่ผมกะจะมาอาสัยเรียนมอปลายเท่านั้นคับ ไม่ได้กะจะให้ท่านส่งเสียอะไรหรอกจบแล้วผมก็อยากจะกลับบ้านเกิดผมทำนาทำไร่ แต่แต่ความผูกพันมันแม่ลูกกันจริงๆ แม่แท้ๆผมมาเยี่ยมก็ดูเข้ากับท่านได้ดีทีเดียว ท่านมีบุนคุนกับผมเหลือเกินครับ แต่อยู่มาวันนึ่งแม่เลี้ยงผมก็พูดแหย่ผมว่า “แม่ไม่ให้ไปแต่งงานที่ไหนแล้ว แม่จะให้แต่งกับน้องสาวแก”พูดแล้วท่านก็ขำ ผมยอมรับว่าผมตกใจมากไม่คิดว่าแม่พูดคำนี้ แต่ก็พยายามคิดว่าท่านล้อเล่น ผมเลยตัดสินใจไปแอบคุยกับน้องสาว สรุปว่าน้องสาวรู้หมด แล้วรู้มานานแล้วด้วย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ถ้าผมโอเค เธอก็โอเค ผมยิ่งคิดมากจนนอนไม่หลับ เพราะผมไม่ได้คิดกับน้องแบบนั้นเลย ไม่ได้รักด้วย ผมเริ่มคบสาวแบบไม่ซ้ำหน้า แต่ยิ่งคบ ผมยิ่งรู้ตัวเองมากขึ้นว่าผมเริ่มไม่ชอบผู้หญิง คงเป็นเพราะผู้หญิงบางคนที่ผมคบนิสัยไม่น่ารักเลย ผมตื่นแต่เช้าไปทำงานแต่กลับดึกเกือบทุกวัน ผมจงใจที่จะทำแบบนั้นเพื่อหลบหน้าแม่เลี้ยงผมครับ พอท่านเห็นพึติกำผมแบบนั้นท่านก็เรียกผมไปคุยด้วยแบบเปิดใจเลย ถ้าผมไม่แต่งก็ไม่แต่งแม่ก็ไม่ว่าอะไรแกเปลี่ยนไปแม่แบบนี้แม่ก็ไม่ชอบ ผมก็เลยคิดได้ว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ เป็นแค่ลูกเลี้ยงแต่ทำตัวเกินหน้าที่แต่แม่รักผมเหมือนลูกจริงๆนะ ตอนนั้นผมมาอยู่เป็นลูกของท่านห้าปีแล้ว ผมขอโทษท่านแล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม ผมก็ระวังตัวมากขึ้นไม่หยอกล้อกับน้องสาวเหมือนเดิม คุยกันทำมะดาแบบผู้ใหญ่ แล้วอยู่มาวันนึ่งในช่วงปลายปีนั้นเองตอนผมกลับมาจากทำงานตอนค่ำก็เห็นแม่ทะเลาะกับพี่สาวแรงมาก เรื่องอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่จากที่ผมทันได้ยินบางคำ คงจะเป็นเพราะพี่สาวทะเลาะกับน้อง ลูกคนละพ่อแม่มาอยู่ด้วยกันเวลาทะเลาะกันน่ากลัวนะครับ แต่แรงแค่ไหนผมไม่รู้ เท่าที่รู้พี่สาวผม ที่แม่เอามาเลี้ยงก่อนผมเป็นสิบปีเก็บข้าวของออกจากบ้านไปวันนั้นเลยแม่ร้องไห้มาก แม่ไม่ได้ไล่ครับ แต่พี่สาวผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย คำที่ผมทันมาได้ยิน พี่สาวด่าแม่ว่า “กูจะคอยดูว่านาง น จะดูแลมิงได้ไหม(ชื่อน้องสาวสมมุติว่า น นะครับ)กูกลัวมันปล่อยให้มิงตายไม่มีใครเผาศพชะมากกว่า”ขึ้นกูขึ้นมิงเลยครับ แล้วแม่ก็ตอบว่า “เออ มิงไปกูก็ไม่ตายหรอก กูจะให้เขาแต่งงานกัน แล้วกูจะคอยดูว่ามิงจะไปได้สักกี่น้ำ” ผมได้ยินคำนี้ผมเสียใจมากครับ พี่สาวผมกลับไปบ้านแม่แท้ๆของเขาเองครับ วันนั้นผมก็ช่วยเขาขนของ จะได้ยินแม่บอกผมว่าไม่ให้ช่วยแต่ผมก็ทำเพราะสงสารพี่ที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี จากวันนั้นมาบ้านเราเงียบเหงามากครับ มีกันแค่สามคน แม่มักจะมาขอร้องให้ผมแต่งกับน้องสาวได้ไหม ผมก็บอกทำไม่ได้เพราะคิดแค่น้องสาว ผมเริ่มจะอยู่ไม่เป็นสุขแล้วครับในบ้านนี้ บางครั้งผมก็อยากทำแบบพี่สาวทำ เก็บข้าวของหนีชะเลย แต่ถ้าทำแบบนั้นแม่อาจรับไม่ได้ ผมก็สงสารท่านมาก ท่านมีบุณคุนกับผม ส่งเสยผมเรียนมอปลายจนจบ ส่งเรียนต่อและฝากเข้าทำงาน มีงานทำทุกวันนี้ก็เพราะท่านท่านยังเคยชมผมตลอดว่าเลือกลูกถูกคน ผมอยู่กับท่านหกปีทำไมผมรู้สึกเหมือนเป็นลูกท่านแท้ๆ แต่ติดแค่เรื่องเดียวครับ เพราะว่าผมแต่งงานกับน้องสาวไม่ได้จริงๆ ขอย้ำนะครับว่าพี่สาวกับน้องสาวเป็นหลานแท้ๆของท่าน ส่วนผมเป็นคนอื่นที่ท่านรักเหมือนลูกแท้ๆ และผมก็รู้สึกว่าหลังๆมานี้ น้องสาวจะเอาใจผมทุกอย่าง ตอนนี้ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย กลับจากทำงานเสื้อผ้าก็ถูกชักรีดเรียบร้อย อาหารก็เส็จเรียบร้อย จนถึงที่นอนปกะติที่นอนผมจะรกรุงรังตอนนี้ถูกจัดเป็นระเบียบ น้องสาวนิสัยก็น่ารักขึ้น เธอตื่นเช้าทำงานบ้านเส็จแล้วก็ไปโรงเรียน(ตอนนี้เธอเรียนมหาลัยแล้วครับ) กลับจากเรียนเธอก็กลับบ้านเลย ดูๆไปก็เหมือนแกล้งทำให้ผมใจอ่อน และผมก็ใจอ่อนจริงๆ ผมตอบตกลงกับแม่ครับ แม่ดีใจมาก ชื้อที่นอนชุดใหม่ไว้รอ ตบแต่งห้องให้ใหม่ ชื้อเตียงนอนใหม่ ตูเสื้อผ้า ประดับประดาไฟสี แต่งชะสวยหลูเลย ยิ่งเห็นแบบนั้นผมยิ่งกลุ้มมาก ผมไม่อยากแต่งงานกับน้องตัวเองเลยและที่สำคัน ผมไม่ชอบผู้หญิงแล้วตอนนี้ และผมไม่อยากทำร้ายจิดใจใคร ผมรู้สึกว่าลึกๆผมแอบชอบผู้ชาย ถ้าผมเป็นชายแท้ ผมจะเป็นคนโชคดีมากกกก....ผมตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับแม่ตรงๆ ว่าผมเป็นเกย์....เวรแล้วครับ แม่ไม่เชื่อผม ท่านคิดว่าผมหาทางออกเพื่อจะหลีกเลี่ยงการแต่งงาน พูดกับน้องสาวเขาก็ไม่เชื่อ ผมเตรียมใจมาแทบตายสำหรับการสาละพาบครั้งนี้ สุดท้ายก็กลายเป็นว่าไม่มีใครเชื่อ ผมทำทุกวิธีทางเพื่อให้เขารู้ ไปแอบคบกับกระเทยเพื่อจะได้รูปเกย์มาแอบวางไว้ที่ห้อง ตอนนั้นผมยังเล่นเนตไม่เป็นครับ ช่วงนั้น ปี 2005 โทรศัพแค่ถ่ายรูปกับฟังเพลงได้ก็หรูแล้วครับ ผมเริ่มมีเพื่อนเป็นเกย์และกระเทย ทำให้เพื่อนเก่าผมไม่ชอบใจเลย เพราะมันเกลียดเพศที่สาม แต่ทุกอย่างที่ทำนั้นสรุปว่าเป็นข้ออ้าง แม่บอกว่าขอร้องละอย่าประชดแม่แบบเดิมอีกเลย ถ้าแกเป็นจริงๆก็แต่งเพื่อรักษาหน้าแม่ก็แล้วกัน แต่งแล้วถ้าเข้ากันไม่ได้ก็หย่าแม่ก็ไม่ว่า คำนี้ของแม่ทำให้ผมตัดสินใจแต่งงาน ผมเดินทางไปปรึกษาพ่อแม่แท้ๆผมที่บ้านนอก ท่านตกใจมาก แต่ท่านก็ตามใจผม ก็แปลกนะเวลาผมตัดสินใจอะไรพอแม่แท้ๆผมจะเคารบในกานตัดสินใจผมมาก ท่านก็ช่วยเหลือเต็มที่ทุกเรื่อง สงสัยเพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวในบ้าน, และแล้วผมก็แต่งงานอย่างเป็นทางการ จัดงานใหญ่พอสมควร......

พักไว้ก่อนครับ ตอนนี้ผมเลิกงานพอดี กลับบ้านก่อนครับ แล้วคืนนี้ผมจะมาอธิบายต่อว่าทำไมถึงหย่า ตอนนี้ผมอยู่กับลูกครับ ลูกอายุได้ขวบ 2แล้ว เดี๋ยวจะแวะชื้อขนมให้เขาด้วย

ขอบคุณที่ทนอ่านนะครับ แต่ผมขอยืนยันอีกครั้งว่านี้คือเรื่องจริง ไม่ได้แต่งเติม และรูปที่เอาลงก็เป็นรูปผมจริงๆ แต่ผมขอเอาหน้าตัวเองออกเพื่อความปลอดภัยครับ.