(:ที่สร้างกระทู้นี้ เพราะ ต้องการความคิดเห็นจากหลายๆคน ที่อ่านเรื่องราวที่หนูเพ้อขึ้นมาเอง 55 ถ้าใครขี้เกียจอ่าน กดออกได้เลย:)

 

 

 เด็กสาวตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้ม เธอมีดวงตาสีฟ้า มีผมดำเงางาม ปากเล็กๆ กับชุดเอี๊ยมสีฟ้า รองเท้าสีชมพูมีแสงวิบวับที่ติดอยู่ใต้รองเท้าของเธอ มือน้อยๆของเธอเกาะไปยังกรงเหล็ก ดวงตาจ้องตรงไปยังสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในกรงอย่างสงสัย

“พ่อคะ หมาตัวนั้นทำไมตัวใหญ่จัง มันเป็นเพื่อนกับเจ้าเชดดี้รึเปล่าคะ” เด็กน้อยหันไปถามพ่อของเธอที่ยืนจับมือเธออยู่ข้างๆ

“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ลูกรัก เจ้าเชดดี้ที่เราเลี้ยงนั้นเป็นหมาพันธุ์ นอริช เทอร์เรีย แต่ตัวที่ลูกเห็นเป็นหมาป่า” พ่อของเธอตอบ

“หมาป่า…” เด็กน้อยเอ่ยตาม “ขนมันฟูจัง เลี้ยงได้ไหมคะ” เด็กน้อยมองตาพ่ออย่างอ้อนวอน พร้อมกับกำมือพ่อแน่นขึ้นอีก

“มันเป็นของสวนสัตว์นะลูก พ่อคงจะขอเขามาให้ลูกไม่ได้หรอก” พ่อตอบเธอไป หวังว่าลูกสาวตัวน้อยจะเข้าใจ

“พ่อจ๋า…หนูอยากได้ตัวนั้นจริงๆนะ จะวันเกิดหนูแล้ว ขอตัวนั้นเป็นของขวัญแทนได้ไหม นะๆๆ” เด็กน้อยตาใส ตอนนี้ตากลับโตและแบ๊วขึ้น เหมือนลูกหมาขอขนมในการ์ตูนไม่มีผิด

“โถ่ ลูกรัก พ่อบอกแล้วไง อย่าทำตาแบบนั้นกับพ่ออีกน่ะ” พ่อคุกเข้าลง ลูบหัวลูกสาว ถึงตอนนี้จะดูเหมือนลูกหมาก็ตาม “พ่อจะไปหาหมาป่าที่ไหนมาให้ลูกล่ะ เชดดี้ที่บ้านก็น่าจะพอแล้วนะ หมาป่าไม่ได้มีขายตามข้างทางหรอกนะลูก”

“ฮึก ฮึก…” เด็กน้อยเริ่มเบะ น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในตา เธอค่อยๆหันไปมองหมาป่าในกรงอีกครั้งอย่างเศร้าใจ

ผู้เป็นพ่อเห็นหยดน้ำตาลูกสาวค่อยๆไหลไปบนแก้มใสๆ เขายังสับสนว่าควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไรดี เขาไม่คิดเลยว่าหมาป่าจะมีอิทธิพลต่อลูกสาวเขาขนาดนี้ เด็กน้อยคนนี้น่ะเหรอ ที่สนใจหมาป่ามากกว่าตุ๊กตา นี่ลูกฉันโดนเจ้าเชดดี้กัดมารึไงกัน เขาคิดในใจ เขาตัดสินใจหันไปมองหมาป่าตัวสีเทา ตัวเดียวกับที่ลูกสาวของเขากำลังมอง มันเป็นหมาป่าที่โดดเด่นที่สุดในฝูง ตัวอื่นบ้างก็วิ่งเล่น บ้างก็นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น แต่เจ้าตัวสีเทาตัวนี้กลับยืนนิ่งสงบบนหินก้อนใหญ่ พร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สาดมาจากด้านหลังของมันที่เป็นเหมือนฉากเปิดตัวเลยก็ว่าได้ มันมีดวงตาสีเหลืองที่ข้างซ้าย แต่ข้างขวากลับเป็นสีฟ้า มันจ้องตรงมายังสองพ่อลูก  เหมือนกับกำลังสะกดจิตมนุษย์ให้ได้อย่างไงอย่างงั้น

ตอนนี้มือเล็กๆของเด็กน้อย ปล่อยจากกรงอย่างเชื่องช้า และเงยหน้าหันมามองพ่ออีกครั้ง

“มันต้องการหนู มันจะพูดกับหนู” เด็กน้อยพูดกับพ่อ เธอต้องการหมาป่าตัวนั้นจริงๆ “พ่อ...พ่อคะ” เธอเรียกพ่ออีกครั้ง แต่พ่อเธอกลับเงียบ เหมือนอยู่ในห้วงภวังค์ เขาไม่ได้ยินเสียงอะไร ดวงตาที่จ้องไปยังหมาป่านั้นเป็นสีเทา ว่างเปล่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับหมาป่าตัวนั้นกันแน่  

“พ่อคะ พ่อ!” เธอกระตุกแขนพ่อ ตาที่เคยเป็นสีเทา กลับมาเป็นสีน้ำตาลตามเดิมปกติ เขากระพริบตาถี่ๆ เริ่มได้สติ และหันมาที่ลูกสาวอีกครั้ง

“ห๊ะ ว่าไงลูก?” เขายิ้มให้ลูกสาว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หนูบอกว่า มันต้องการหนู พ่อจะให้หนูเลี้ยงมันได้รึเปล่าคะ” เด็กน้อยถามพ่ออีกครั้ง เผื่อพ่อจะใจอ่อนให้บ้าง

“เอ่อ….ลูก…” เขาหันไปมองหมาป่าสีเทาอีกครั้ง แต่มันไม่อยู่แล้ว มันหายไปไหน!?  “ลูกรัก พ่อว่ามันไม่อยู่แล้วนะ” ขณะที่เขาพูดไปด้วย ก็ยังกวาดตามองหา เขามองหาทั่วกรง แต่ก็ไม่เจออยู่ดี ทำไมนะ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกับหมาป่าตัวนั้น รู้สึกในใจมันแปลกๆ ยิ่งคิดยิ่งสับสน เหตุการณ์เมื่อกี้มันคืออะไรกัน ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกลูกสาวเขาแล้วล่ะ

“อ้าว! เจ้าหมาป่าๆ” เด็กน้อยร้องเรียกหาหมาป่า หวังว่ามันจะโผล่ออกมา “พ่อเห็นมันไหม เจ้าหมาป่า อยู่ไหนกันนะ” เด็กน้อยร้อนรน  

“มันอาจจะไม่สบายก็ได้ มันคงกลับไปนอนพักผ่อน เอาเป็นว่า ของขวัญปีนี้ ลูกอยากได้อะไรเดี๋ยวพ่อซื้อให้นะ หมาป่าน่ะ ทั้งตัวใหญ่ เลี้ยงก็ยาก ไว้ลูกโตกว่านี้ พร้อมกว่านี้ ลูกจะหามาเลี้ยงเป็นฝูงก็ยังได้ เรากลับบ้านกันเถอะนะ ตอนนี้ก็…” และเขาก็ก้มไปดูนาฬิกา “จะสี่โมงแล้วนะ เดี๋ยวแม่ลูกจะรอเรานาน”

“อือออออ” เด็กน้อยทำท่าคิด “ก็ได้ค่ะ แต่พ่อพูดแล้วนะ ว่าถ้าหนูโต หนูจะเลี้ยงทั้งฝูงเลยนะ” เด็กน้อยตอบตกลง และเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย

“ใช่เลยล่ะ เรากลับกันเลยนะ ไปกินพายแอปเปิลสุดอร่อยของแม่กันเถอะ” เขาจับมือเด็กน้อย พร้อมที่จะกลับ

“นั้นสิคะ ฮ่าๆ ไปกินพาย กลับไปกินพาย ฮ่าๆๆ” เด็กน้อยร้องร่า และสองพ่อลูกก็หันหลังกลับ เด็กน้อยดูเหมือนจะลืมเรื่องหมาป่าไปแล้ว แต่สำหรับเขา ยังมีความรู้สึกค้างคาใจบางอย่าง เขาจึงหันหลังกลับไปดู เผื่อว่าจะเจอมันอีกครั้ง แต่ก็…ไม่มี และเขาก็หันไปจูงมือพาลูกสาวตัวน้อยกลับบ้านไป

ความจริงแล้วหมาป่าตัวนั้นไม่ได้หายไปไหน มันแค่หลบอยู่หลังหินก้อนใหญ่ที่มันเคยยืน มันรอให้สองพ่อลูกกลับไปก่อน มันจึงออกจากที่ซ่อน เดินตรงไปยังในสุดของกรง ตรงที่ไม่ค่อยมีหมาป่าตัวอื่นและมนุษย์มากนัก มันนั่งลงและยกข้อเท้าขึ้น และจมูกของมันจิ้มไปบนข้อเท้า จากข้อเท้าเปล่าๆที่ไม่มีอะไร จู่ๆก็ปรากฏสายคาดสีดำรัดอยู่บนข้อเท้า สายคาดนั้น มีจอสี่เหลี่ยมเล็กๆติดอยู่ มันมีแสงเป็นจุดสีแดงสว่างขึ้น แสงนั้นค่อยๆกระพริบไปมา เหมือนเป็นแสงสัญญาณบางอย่าง มันยกข้อเท้าขึ้นมาตรงกลับปากของมันพอดี และก็เกิดเสียงปริศนาขึ้น

ครืดดดด ครืดดดด ติ๊ด

“ข้าพบเจอเป้าหมายบนดาวโลกแล้ว สิ่งมีชีวิต:มนุษย์ เพศ:ชาย ชื่อ:โจนาธาน เออร์นอส มนุษย์คนนี้มาพร้อมกับมนุษย์เพศ:หญิง อีกหนึ่งคน คาดว่าเป็นลูกสาวของโจนาธาน เธอชื่อ:ไอยาลิน เออร์นอส กรุณายืนยันข้อมูลที่ข้าพบ”หมาป่าสีเทาพูดใส่เครื่องสื่อสารบนข้อเท้า

“ข้อมูลของเป้าหมายถูกต้อง กรุณาบอกความก้าวหน้าของภารกิจด้วย”เสียงปริศนาดังออกมาจากจอสี่เหลี่ยมบนข้อเท้า

“ข้าพบเป้าหมายแล้ว และได้ผูกจิตเพื่อชักโยงเข้าสู่ภารกิจได้ง่ายขึ้น ข้ากำลังออกจากสวนสัตว์ และจะตามเป้าหมายไป ข้าจะไปเจรจากับเขาเอง” หมาป่าสีเทาตอบไปยังเครื่องสื่อสารอีกครั้ง

“ขอให้ท่านทำภารกิจสำเร็จ และกลับสู่ดาวอย่างปลอดภัย”

“อ่ะ แน่นอน ขอบใจ” หมาป่าสีเทายิ้มกริ่ม

ครืดดดด ครืดดดด ติ๊ด

หลังจากจบสนทนา ของหมาป่าพูดได้ กับเครื่องสีเหลียมไฮเทคที่แค่สัมผัสปลายจมูก ก็สามารถปรากฏขึ้นเองและหายไปในพริบตา หมาป่าสีเทาก็ยืดเส้นยืดสาย มันยืนขึ้น มองซ้ายขวาอย่างระวัง เพราะมันไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาเห็นกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ เอาล่ะ มันพูดในใจ และเรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

มันหลับตาลง ร่างกายของมันก็เริ่มเปลี่ยนไป กล้ามเนื้อที่ต้นขากระตุก และบิดเบี้ยว ขาของมันยืดขึ้น ขยายใหญ่ขึ้น ต้นขาที่ตอนแรกเป็นขาของหมาป่าปกติ แต่ตอนนี้กลับยืดเหมือนกับขาของมนุษย์ไม่มีผิด อุ้งเท้าก็ยืดยาวดูคล่องแคล่ว หลังและลำตัวค่อยๆดัดตรง เสียงกระดูกสันหลังเรียงตัวเป็นแถวดัง กึก กึก เท้าทั้งสี่ข้างที่เคยเหยียบพื้น ตอนนี้เหลือเพียงขาหลังที่ยืนอยู่ กล้ามเนื้อแขนที่เรียวเล็ก ค่อยๆมีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ นิ้วเท้าก็ยาวขึ้นคล้ายกับมือของมนุษย์ ทั่วทั้งตัวปกคลุมไปด้วยขนสีเทาศซซสวา ส่วนหัวยังเป็นหมาป่าเหมือนเดิม แต่ตัวเป็นร่างมนุษย์ไปเสียแล้ว ร่างมันตอนนี้สูงถึง 8-9 ฟุต ตัวใหญ่ใช่เล่น ดวงตาเหลืองและฟ้าเปิดขึ้นอีกครั้ง มันกำมือและคลายมือออกอยู่สองสามครั้ง

“ฮ้าาาา ได้กลับมาอยู่ร่างนี้ซักที” มันสูดหายใจเข้าเต็มปอด และพ่นออกมา “กรงเล็กชะมัด เนี่ยหรอที่ดูแลเลี้ยงดูพวกเราหมาป่า เล็กและจอมปลอมที่สุด อาหารก็เดิมๆ ข้าว่าเจ้าหมาป่าบนโลกนี้คงไม่รู้จักกวางหรือกระต่ายเป็นๆแน่ ๆ ไว้ข้าทำภารกิจเสร็จจะกลับมาเก็บพวกเจ้ากลับบ้านดีกว่า”หมาป่าร่างสูงเอานิ้วแตะไปที่ข้อมือ เครื่องสี่เหลี่ยมก็ปรากฏ มันจิ้มนิ้วไปที่เครื่อง และก็มีแสงสาดออดมาเล็กน้อย แสงนั้นรวมตัวกันเป็นหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ข้อมือ อย่างกับมีจอ LCD ประจำตัว

“ข้าต้องการทราบที่อยู่ของ โจนาธาน เออร์นอส” สิ้นสุดคำสั่ง บนหน้าจอก็ขึ้นเป็นแผนที่สีฟ้า และมีเส้นสีแดงลากตำแหน่งที่หมาป่าร่างสูงยืนอยู่จนลากยาวไปถึงอยู่ของ โจนาธาน

“หึ เจอแล้ว เอาละ เข้าสู่โหมดพรางตัว” เมื่อสิ้นสุดคำสั่งสุดท้าย เครื่องสี่เหลี่ยมอัจฉริยะก็สาดแสงสีขาวใส่ตัวหมาป่าร่างสูง ตั้งแต่หัวจรดเท้า เจ้าหมาป่าร่างสูงค่อยๆก็หายไป เหลือแต่เพียงรอยเท้าหมาป่าขนาดใหญ่ๆที่กำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านของ โจนาธาน อย่างรวดเร็ว

 

 คือหนูกำลังฝึกแต่งนิยายดู หนูเป็นพวกที่ชอบหมาป่ามากกกกกกกกกกกกกก  (หลงรักเลย)

แล้วก็ชอบเพ้อไปเรื่อย 5555 เลยอยากจะทำเป็นเรื่องเป็นราวซักที อยากเก็บจินตนาการตัวเอง มาเรียบเรียง

เป็นนิยาย คิดเอง แต่งเอง นึกเนื้อเรื่องไว้อยู่ แต่ก็ยังคิดพวกตัวร้ายไม่ออก ไม่รู้จะสร้างตัวละครร้ายยังไงดี

 

เนื้อเรื่องโดยย่อ

มีนักวิทยาศาสตร์คนหนึ่ง คลั่งไคล้หมาป่ามาก(55 จากประสบการณ์ตัวเองเอง55) เขามีทฤษฎีที่จะสร้างมนุษย์หมาป่าขึ้นมา เขาไปยื่นเรื่องนี้ กับพวกองศ์กรวิทยาศาสตร์หลายแห่งแล้ว แต่ทุกคนกลับหัวเราะเยาะ และไม่เชื่อว่า เขาจะสร้างมนุษย์หมาป่าขึ้นมาได้ เขาโมโหและน้อยใจอย่างมาก จึงคิดวิธีสร้างยานอวกาศขึ้นมาเอง(ขอบอกว่า เขาฉลาดมากๆนะ) จนสร้างสำเร็จ เขาได้บินไปสำรวจจักรวาล แล้วไปพบกับดาวดวงใหม่ มีลักษณะคล้ายกับโลกมาก

เขาพบดาวดวงใหม่ แววตาของเขามีความหวังมากขึ้น เพราะเขาจะสร้างมนุษย์หมาป่าให้ได้ โดยไม่มีใครมาหัวเราะและขัดขวาง เขาเที่ยวตระเวน เข้าออก ระหว่างดาวดวงใหม่และโลกของเขา เขาค่อยๆขโมยหมาป่าที่อยู่บนโลกมารวมทั้งอุปกรณ์ทดลองต่างๆนาๆ(ในขณะเดียวกันบนโลก หมาป่าก็อยุ่ในรายชื่อวิกฤตสัตว์ใกล้สูญพันธุ์) จนเขาตัดสินใจ เอา dna ของตัวเอง ฉีดเข้าไปในเซลล์ตัวอ่อนของลูกหมาป่า และปรับแต่งพันธุกรรม ให้เหมือนมนุษย์มากที่สุด (จะแต่งประมาณว่า ล้มเหลวหลายรอบแล้ว)

จนในที่สุด แม่หมาป่า ให้กำเนิดลูกหมาป่าตัวน้อยขึ้นมา มันยังมีลักษณะเหมือนหมาป่าอยู่ เขายังไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงมากนัก เขาจึงเลี้ยงดูมันจนโต เขารักและผูกพันเจ้าลูกหมาป่านี้อย่างมาก จนมันค่อยๆโต เขาสังเกตุถึงความเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย มันเริ่มยืนสองขา หลังเริ่มตรง เขาฝึกให้เจ้าหมาป่าตัวน้อย เดิน และฝึกพูด เขารู้สึกอึ้ง ที่เจ้าหมาป่าเรียนรู้ได้เร็วมาก และเมื่อร่างกายเติบโตสมบูณร์ยังสามารถกลับร่างเป็นมนุษย์ได้ จนมันกลายเป็นมนุษย์(ครึ่ง)หมาป่าสมใจนักวิทยาศาสตร์

เขาดีใจมาก! และก็นำสูตรนี้ไปใช้กับหมาป่าหลายๆตัว เขาใช้ชีวิตอยู่บนดาวนั้น กับลูกหลานหมาป่าทั้งหลาย (ย้ำๆ หมาป่าในที่นี้ คือทุกพันธุ์บนโลกเลยนะ ทุกชนิด) 

จนผ่านไปหลายปี นักวิทยาศาสตร์คนนี้เริ่มแก่ตัวลงตามกาลเวลา เขายังต้องการที่จะนำหมาป่าที่ยังหลงอยู่บนโลก กลับมาอยู่ที่นี้ให้หมดทุกตัว(คือ ต้องการให้บนโลกไม่มีหมาป่าเลยสักตัว ให้ทุกตัวมาอยู่บนดาวของตัวเองให้หมด ฟังดูเห็นแก่ตัวเนอะ 55) เขารู้ตัวว่าคงทำงานของตัวเองต่อไปไม่ไหว จึงสั่งให้หมาป่า(บนดาว) ไปตามหาบุคคลที่อาศัยอยู่บนโลก มาสานต่องานที่ค้างไว้ด้วย (นอกจากจะนำหมาป่ามาจากโลกแล้ว ก็จะเป็นพวกอาหาร ยารักษา สังคม เหมือนกับว่าให้มนุษย์รุ่นต่อไปมาคอยสอนและดูแลหมาป่าบนดาวนี้ให้สมบูณ์ ให้มนุษย์เป็นผู้นำของฝูง ประมาณนั้น) 

หลังจากสิ้นคำสั่งสุดท้ายของนักวิทยาศาสตร์ แต่ละรุ่นของมนุษย์ที่มาอยู่บนดาวนี้คนแล้ว คนเล่า ดาวดวงนี้ก็เริ่มพัฒนา จนในที่สุด(ถึงตัวเอกซักที) ถึงตา โจนาธาน ที่เขาเป็นนักสัตว์วิทยาคนเก่ง มีลูกและครอบครัวอันแสนอบอุ่น แต่เพราะเพียงเขาคือผู้ที่ถูกเลือกที่จะเป็นผู้นำคนต่อไปบนดาวหมาป่า เขาต้องสละครอบครัวอันเป็นที่รัก และไปอยู่กับพวกหมาป่าแทน(ฟังดูเวอร์) และครอบครัวของโจนาธาน ก็เริ่มย่ำแย่(เดี๋ยวค่อยแต่งต่อ) ตอนนี้เหลือเพียงลูกสาวของโจนาธาน ไอยาลินที่เติบโตขึ้นเพียงตัวคนเดียว เรียนอยู่เกรด 11 (ม.5) เธอคือผู้ถูกเลือกโดยพ่อของเธอเอง เธอจะต้องเป็นผู้นำคนต่อไป เธอควรจะตัดสินอย่างไร เพราะเธอไม่ชอบหมาป่าเอาเสียเลย(แม่ของเธอเคยบอกเธอว่า พ่อยุ่งแต่กับสัตว์พวกนี้ จนไม่ดูแลครอบครัวและหายตัวไปอย่างลึกลับ)  

 

<<บางคนอาจจะบ่น "นี่มึ**ย่อแล้วหรอ">>

 

ปล.ใครอ่านจบ กราบขอบพระคุณงามๆจากใจ

(เพราะเข้าใจว่ามันเยอะ) หนูต้องการเพียงคำพิจารณา แสดงความคิดเห็น หรือต้องแก้ไขอย่างไง ตรงไหนที่ควรปรับปรุง เพื่อหนูจะได้ไปแก้ไข และแต่งต่อไป 

 

ขอบคุณค่ะ