แม่ฉันผู้สูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง
แม่ของฉันมีตาเพียงข้างเดียว และฉันก็รังเกียจยิ่งนัก แม่เป็นเหมือนความวุ่นวายสำหรับฉัน แม่ทำอาหารให้นักเรียนและครูเลี้ยงดูฉัน
ช่วงเช้าวันหนึ่ง แม่มาที่โรงเรียนและเข้ามาทักฉัน(ต่อหน้าเพื่อนๆ) มันทำให้ฉันรู้สึกอับอายขายหน้ามาก แม่ทำอย่างนี้ได้อย่างไร? (ฉันคิด) ฉันเฉยเมย มองด้วยความเกลียดชังและวิ่งออกจากห้อง
วันต่อมา เพื่อนร่วมห้องพูดเย้ยฉันว่า
"ยี้ยย! แม่แกมีตาข้างเดียว.." ฉันแทบอยากจะฝังตัวเองทั้งเป็น อยากให้แม่หายลับไปซะ
วันนั้น เมื่อ (กลับมา) เจอหน้าแม่ฉันก็ชิงพูดขึ้นว่า
"แม่ยังจะมาทำให้ฉันขายหน้าอีก ทำไมไม่ไปตายซะ!"
แม่เงียบ..ไม่ได้โต้ตอบ ส่วนฉันเองก็ไม่ทันยั้งคิดกับสิ่งที่พูดออกไป เพราะโมโหจัดจึงไม่ได้คิดถึงอารมณ์ความรู้สึกของแม่ ฉันอยากจะไปให้พ้นจากบ้านและไม่ต้องมาทำอะไร(พบเห็น)แม่อีก
ดังนั้น ฉันจึงมุมานะเรียนจนได้โอกาสไปเรียนนอก ต่อมาฉันแต่งงาน มีบ้านเป็นของตัวเอง มีลูก มีความสุขกับชีวิตและความสบายต่างๆ
แล้ววันหนึ่ง แม่ก็ได้มาเยี่ยมฉัน หลายปีมานี้แม่ไม่ได้พบฉันและไม่เคยเห็นหน้าหลานๆ เลย เมื่อแม่ยืนรอที่ประตู ลูกๆ ต่างพากันหัวเราะใส่ ฉันจึงโวยวายเพื่อไม่ให้แม่มาเยี่ยมอีก
"กล้าดียังไงมาที่บ้านนี้และทำให้เด็กๆ ตกใจ ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้!!" จากนั้น แม่ก็เอ่ยขึ้นเบาๆ
"โอ้ ขอโทษนะ ฉันจำบ้านเลขที่ผิด" แล้วแม่ก็เดินพ้นไปจากสายตา
อยู่มาวันหนึ่ง มีจดหมายเกี่ยวกับงานคืนสู่เหย้าโรงเรียนมาที่บ้าน ฉันรีบโกหกเมียไปว่ามีความจำเป็นต้องเดินทางไปทำธุระ หลังงานคืนสู่เหย้าแล้ว ฉันก็ได้ไปที่กระท่อมเก่าด้วยความอยากรู้ที่ว่าแม่เป็นไง เพื่อนบ้าน (ของแม่) บอกว่าเธอตายแล้ว ฉันไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เขายื่นจดหมายที่แม่เขียนเพื่อให้ฉัน
ลูกรักของแม่
"แม่คิดถึงลูกทุกเวลา แม่เสียใจที่ไปบ้านของลูกและทำให้หลานๆ ตกใจ แม่ดีใจมากที่รู้ว่าลูกได้มางานคืนสู่เหย้า แต่แม่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้แต่จะลุกออกจากเตียงเพื่อไปเห็นหน้าลูก แม่เสียใจที่เป็นคนทำให้ลูกต้องอับอายอยู่เสมอตอนลูกกำลังโตขึ้น
ลูกคงเข้าใจ เมื่อตอนลูกเป็นเด็กเล็กและได้ประสบอุบัติเหตุสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งไป ในฐานะที่เป็นแม่ แม่ไม่อาจทนดูลูกต้องโตขึ้นพร้อมด้วยดวงตาข้างเดียว ดังนั้น แม่จึงให้ดวงตาข้างหนึ่งของแม่แก่ลูก
แม่ภูมิใจในตัวลูกที่ออกไปพบเจอโลกใหม่ ที่กว้างใหญ่ เพื่อแม่กับตาข้างเดียวนั้น"
รักลูกหมดหัวใจ
แม่ของลูก