บ่วงกรรม

บ่วงกรรม

บันทึกเรื่อง จริง กฎ แห่ง กรรม

กระบวนการแห่งสังสารวัฏ

    คำว่า “สังสารวัฏ” หมายความว่า การหมุนเวียนแห่งโลกหรือชีวิต, เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในโลก. เขียน สังสารวัฏฏ์ ก็มี
    คำว่า “สังสารวัฏ” หมายถึง ภพที่เวียนเกิดเวียนตาย, การเวียนตายเกิดอยู่ในโลก : สังสารวัฏ หรือสังสารวัฏฏ์ก็เรียก
    คำว่า “สังสารวัฏ” มาจากคำว่า “สังสาระ - การท่องเที่ยวไป” กับ “วัฏฏ” - วง กลม”

 

   ในกระบวนการแห่งสังสารวัฏหรือการเวียนว่ายตายเกิด ซึ่งมีหลักกรรมเป็นเครื่องบ่งชี้ว่า ตราบใดที่มนุษย์ยังไม่สิ้นกิเลสอันเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดกรรม   ตราบนั้นมนุษย์ก็ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในโลกต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ในพระพุทธศาสนา หลักกรรมเป็นหลักที่แสดงถึงความเป็นไปของมนุษบย์และสัตว์ตามกระบวนการแห่งเหตุปัจจัย   ดังนั้นหลักสังสารวัฏที่เนื่องอยู่กับหลักกรรมจึงเป็นไปตามเหตุปัจจัยเช่นเดียวกัน กระบวนการที่เป็นไปตามหลักแห่งเหตุปัจจัยในพระพุทธศาสนานั้นก็คือ กระบวนการแห่งปฎิจจสมุปบาทหรือหลักปัจจยการนั่นเอง หรือจะมองในแง่ของกรรมก็ได้แก่  วัฏฏะ ๓ คือ กิเลส กรรม วิบาก หมายความว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไปเป็นปุถุชน คือเป็นผู้ยังมีกิเลสในการดำรงชีวิตอยู่ในโลก มนุษย์ย่อมมีการกระทำทางกายบ้าง ทางวาจาบ้าง และทางใจบ้าง เจตนาเป็นสิ่งทำให้การกระทำของมนุษย์จัดเป็นกรรมซึ่งเกิดจากแรงหนุนของกิเลส กิเลสจึงเป็นปัจจัยให้เกิดการกระทำ เมื่อมีกรรมหรือการกระทำก็ย่อมมีวิบากหรือผลของการกระทำ วิบากเป็นเหตุปัจจัยให้เกิดกิเลส แล้วทำให้เกิดกรรมและวิบากวนเวียนเป็นวงกลมอยู่อย่างนี้เรื่อยไปไม่มีสิ้นสุด ซึ่งสามารถแยกประเภทองค์ ๑๒ ของปฏิจจสมุปบาท ตามหน้าที่ของมันในวงจรได้เป็น ๓ พวก เรียกว่าไตรวัฏฏ์ คือ

 

 

   กิเลส คือตัวสาเหตุผลักดันให้คิดปรุงแต่งกระทำการต่าง ๆ ได้แก่ อวิชชา ตัณหา อุปาทาน
   กรรม คือกระบวนการกระทำหรือกรรมที่ปรุงแต่งชีวิตให้เป็นไปต่าง ๆ ได้แก่ สังขาร (กรรม)ภพ
   วิบาก คือสภาพชีวิตที่เป็นผลแห่งการปรุงแต่งของกรรม และกลับเป็นปัจจัยเสริมสร้างกิเลสต่อไปได้อีก ได้แก่ วิญญาณ นามรูป สฬายตนะ ผัสสะ เวทนา
การเกิดใหม่ของสัตว์นั้น พระพุทธศาสนาแสดงว่าต้องอาศัยกรรม ในกระบวนการของกรรม การเกิดใหม่ของสัตว์อาจมีปัญหาว่า อะไรไปเกิดเมื่อตัวตนไม่มีการเกิดใหม่จะเป็นไปได้อย่างไร

    พระพุทธศาสนา แสดงหลักการเวียนว่ายตายเกิดว่าเป็นไปตามกระบวนการแห่งเหตุปัจจัย กล่าวคือ การเกิดใหม่ของสัตว์นั้นต้องอาศัยกรรมไปเกิด แต่กรรมที่เป็นเหตุให้สัตว์ไปเกิดนั้นก็เป็นไปตามเหตุปัจจัยเช่นกัน นั่นคือจิตหรือวิญญาณเป็นปัจจัยให้คิดปรุงแต่งเจตนาออกไปเป็นการกระทำ และการกระทำจะชื่อว่าเป็นกรรมและก่อให้เกิดผลคือวิบากได้นั้นก็จะต้องประกอบด้วยกิเลส เป็นเหตุของกรรมนั้น องค์ประกอบของเหตุปัจจัยดังกล่าวจึงจะมีผลให้เกิดการเวียนว่ายตายเกิดหรือสังสารวัฏเกิดขึ้นได้ และเป็นไปได้ด้วยตัวของมันเอง ซึ่งมีพุทธพจน์แสดงเปรียบเทียบองค์ประกอบของการเกิดใหม่ว่า ดูกรอานนท์ เหตุนี้แลกรรมจึงชื่อว่าเป็นไร่นา (กมฺมํ เขตฺตํ) วิญญาณ ชื่อว่าเป็นพืช (วิญญาณํ พีชํ) ตัณหาชื่อว่าเป็นยาง (ตณฺหา สิเนโห) วิญญาณประดิษฐานแล้ว เพราะธาตุอย่างเลว…ปานกลาง…ประณีตของสัตว์พวกมีอวิชชาเป็นเครื่องสกัดกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูกใจ ด้วยประการฉะนี้ จึงมีการเกิดในภพใหม่ต่อไปอีก ดูกรอานนท์ ก็กรรมที่อำนวยผลในกามธาตุ, รูปธาตุ, อรูปธาตุ จักไม่มีแล้ว กามภพ รูปภพ อรูปภพ พึงปรากฏบ้างหรือหนอ

 

 

    พุทธพจน์แสดงว่า “ตัณหา” เป็นเชื้อหรือเครื่องผูกมัดสัตว์ต้องมาเกิดอีกหลังจากตายแล้ว ตัณหาเป็นเชื้อที่เหลืออยู่กับจิตปรุงแต่งจิตให้เป็นกรรม และสะสมกรรมนั้นไว้ในจิต เมื่อร่างกายเสื่อมสลายหรือแตกทำลายไป ตัวเชื่อในจิตจึงถือปฏิสนธิในร่างกายใหม่ของภพใหม่หรือชาติใหม่ต่อไป ดังพุทธพจน์ว่า
    ดูกรวัจฉะ ในยามใดแลสัตว์ทอดทิ้งกายนี้และเข้าถึงกายอื่น เรากล่าวสัตว์นั้นว่ามีตัณหาเป็นเชื้อ ดูกรวัจฉะ เพราะว่าในยามนั้น ตัณหาย่อมเป็นเชื้อของสัตว์นั้น
เมื่อดูจากพุทธพจน์แสดงว่า คนเราตายแต่กายหรือร่างกายเท่านั้นที่สลายไป ส่วนกระบวนการทางจิตหรือ “กรรม” ของสัตว์นั้นยังคงดำเนินอยู่ต่อไปตามอำนาจของกรรมโดยที่มีตัณหาเป็นเสมือนเชื้อของกรรมนั้น

 

    ส่วนเรื่องการไปถือปฏิสนธิในร่างใหม่นั้นในอภิธรรมปิฎกแสดงไว้ในเรื่องที่เกี่ยวกับจิตว่า จิตของมนุษย์เกิดดับเป็นดวง ๆ ติดต่อกันไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คนกำลังจะตายนั้นจิตดวงสุดท้ายของชาตินี้ที่เรียกว่า “จุติจิต” จะดับลงและในทันทีนั้นเองจิตดวงใหม่ก็จะเกิดขึ้นในภพใหม่ทันที โดยไม่มีอะไรกั้นกลางระหว่างจิตทั้งสอน จิตดวงใหม่ในภพใหม่นี้เรียกว่า “ปฏิสนธิจิต” แปลว่า จิตผู้ทำหน้าที่เชื่อมต่อระหว่างชาติหนึ่งกับอีกชาติหนึ่ง เมื่อทำหน้าที่ของมันแล้วปฏิสนธิจิตก็ดับไป ดังนั้น การเชื่อมต่อกันนี้จึงไม่ใช่เป็นการเดินทางของวิญญาณอมตะอย่างที่เรียกว่าอัตตาหรือตัวตนเที่ยงแท้ลอยออกจากร่างเก่าไปแสวงหาที่อยู่ในร่างใหม่ดังเช่นคำสอนในศาสนาพราหมณ์แต่อย่างใด

 

    พระพุทธศาสนาถือว่าการเกิดใหม่เป็นไปตามกระบวนการของเหตุปัจจัย หรือกฏแห่งเหตุและผลเท่านั้นเองซึ่งได้แก่ “กรรม” กรรมเป็นปัจจัยให้สัตว์ที่ตายจากชาติหนึ่งสืบต่อกันในฐานะสมาชิกสายกรรมสายเดียว กล่าวคือ

    เมื่อคนเราใกล้ตาย จิตแสดงอาการเคลื่อนคือพรากจากร่างกายลักษณะนี้เรียกว่า จุติจิต พอจุติจิตดับ ปฏิสนธิจิตก็เกิดขึ้น ปฏิสนธิจิตนี้ปรากฏหรือยึดเหนี่ยวอารมณ์อย่างเต็มที่จุตินั้นยึดอยู่ แล้วก็ดับไปในภพหน้า

   ดังนั้นที่สุดแห่งปัจจุบันชาตินี้กำหนดด้วยจุติจิตดวงนั้น ปฏิสนธิจิตเกิดขึ้นปรารภอารมณ์อย่างเดียวกันอันชนกกรรมที่เป็นกุศลและอกุศลปรุงแต่งให้ปฏิสนธิในโลกหน้า ปฏิสนธิจิตนั้นมีอวิชชาแวดล้อมแล้วมีตัณหาเป็นมูลเหตุ มีสังขาร (กรรม) ปรุงแต่งให้เกิดมีเจตสิกธรรมคอยประคองค้ำชูปฏิสนธิจิตนั้นจึงหมายเอาวิปากจิต เพราะสืบต่อภพหน้า

 

กรรม

กรรมคือ อะไร?   กรรมคือ การกระทำ   การกระทำนั้นมี ๒ อย่างคือ.........

๑.  การกระทำกรรมดี  

๒.  การกระทำกรรมชั่ว

การกระทำกรรมดี   เป็นการกระทำที่เป็นบุญหรือเป็นกุศล

การกระทำกรรมชั่ว   เป็นการกระทำที่เป็นบาปหรือเป็นอกุศล  

        ถ้าหากบุญกุศลส่งผลเมื่อไรเราก็จะพบกับความสุข   ความเจริญรุ่งเรือง   ความสำเร็จ   ความสมหวัง   ความคล่องตัว   มีกำไร   ป่วยอยู่ก็จะหายป่วย   ที่หน่ายอยู่ก็จะกลับมารัก ฯลฯ ......         ถ้าหากบาปอกุศลส่งผลเมื่อไรเราก็จะพบกับความทุกข์   ความเสื่อม   ความล้มเหลว   ความผิดหวัง   การติดขัด   ขาดทุน   ป่วยอยู่ก็จะตาย   ที่รักอยู่ก็แหนงหน่าย ฯลฯ ......

        ฉะนั้นคำว่า " กรรม " หมายถึงความดีและความไม่ดีด้วยเพราะกรรมคือการกระทำ  ส่วนการส่งผลของกรรมนั้น  มีทั้งกรรมหนักและกรรมเบา  กรรมจะส่งผลหนักหรือจะส่งผลเบานั้นขึ้นอยู่กับว่า  การประกอบกรรมหรือทำกรรมนั้นมีเจตนาทำ(ตั้งใจหรือจงใจทำ) หรือ ไม่มีเจตนาทำ(ไม่ตั้งใจทำ)  ถ้าหากเราตั้งใจทำความดีผลของความดีก็จะส่งผลมาก ตรงกันข้ามถ้าหากเราไม่ได้ตั้งใจที่จะทำความดี  ผลของความดีก็จะส่งผลน้อยหรือไม่ส่งผลเลย ถ้าเราตั้งใจหรือมีเจตนาที่จะประกอบกรรมชั่วหรือทำความชั่ว  ผลของการกระทำความชั่วของเราก็จะส่งผลให้กับเรามาก  แต่ถ้าหากเราไม่มีเจตนาหรือไม่มีความตั้งใจที่จะทำความไม่ดีหรือความชั่ว  เราก็จะได้รับผลของความชั่วหรือความไม่ดีน้อยเช่นกัน  ไม่ว่าจะเป็นการกระทำความดี (บุญกุศล)หรือการกระทำความไม่ดี(บาปอกุศล)ของเรามาจากการกระทำของเรา

ได้ ๓ ทางคือ ......

๑.   การกระทำทางกาย

๒.   การกระทำทางวาจา

๓.   การกระทำทางใจ

        การกระทำทางกาย หมายถึง การใช้ร่างกายทำกรรมหรือประกอบกรรมหรือลงมือทำนั่นเอง

        การกระทำทางวาจา  หมายถึง  การใช้วาจา  คำพูด  ทำกรรมหรือประกอบกรรม

        การกระทำทางใจ   หมายถึง   เกิดจากความนึกคิดหรือการใช้ความนึกคิดทำกรรมหรือประกอบกรรม

         ผลของกรรมจะเกิดก็ต่อเมื่อ  การกระทำกรรมหรือประกอบกรรมนั้นๆของตัวเราและหรือคนอื่นๆ  ทำให้ตัวของเราและหรือคนอื่นเดือด ร้อน  ไม่สบายใจและเป็นทุกข์  จุดเริ่มต้นของการประกอบกรรมหรือการทำกรรมนั้น  จะเริ่มจากทางใจหรือทางความนึกคิดของเราก่อน  พอคิดบ่อยๆเข้า  ก็จะส่งผลไปให้วาจาทำกรรมหรือประกอบกรรมขึ้น  พอพูดบ่อยๆเข้าทีนี้ก็ใช้กายหรือร่างกายของเราทำกรรมหรือลงมือทำเลย  การประกอบกรรมโดยการกระทำทางกายและทางวาจาทำให้เกิด เจ้ากรรมนายเวร  ส่วนการประกอบกรรมที่ใช้หรือเกิดจากความนึกคิดของเรา  ไม่มีเจ้ากรรมนายเวร  แต่จะเป็น วิบากกรรม  กรรมที่เกิดจากหรือมีเจ้ากรรมนายเวรนั้น   เราสามารถที่จะทำการแก้ไขได้  ถ้าหากบุคคลคนนั้นมีอภิญญาจิต  มีศีลที่บริสุทธิ์และมีธรรม เพราะจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่ใช้ในการเจรจาหรือชี้แนะให้กับเจ้ากรรมนายเวร  ไม่เช่นนั้นเจ้ากรรมนายเวรเขาจะไม่ยอมและเชื่อฟังเรา  ถ้าหากเจ้ากรรมนายเวรของใครที่ยังมีชีวิตอยู่  ทุกคนต้องแก้เอง  แก้โดยทั้งคู่อโหสิกรรมให้ซึ่งกันและกัน  เพื่อผลของกรรมจะไม่ได้ต่อเนื่องและก็ข้ามภพข้ามชาติต่อไปอีก  ถ้าเราขอหรือให้อโหสิกรรมกับเขาแล้วแต่เขาไม่ยอม  เราไม่คิดติดใจอะไรแล้ว  แต่เขายังมีและคิดผูกโกรธ  อาฆาตพยาบาทอยู่คนเดียวมันก็จะกลายเป็นมโนกรรมของเขาและจะเป็นวิบากกรรมติดตัวเขาคนเดียวต่อไปถ้าหากเขาไม่หยุดนึกคิดนั้นเสีย  กรรมทางกายและทางวาจานั้นกระทำไปแล้วยังมีคนรู้เทวดาเห็น  ส่วนกรรมทางจิตใจ  ทางความรู้สึกนึกคิดของเรานั้น  ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น   นอกจากตัวของเราเองเท่านั้น   ใครจะคิดดีหรือคิดไม่ดีมันก็จะเก็บเอาไว้ในจิตในใจของคนๆนั้นตลอดไป   สะสมกันไปดีบ้างไม่ดีบ้าง  เป็นบุญบ้างเป็นบาปบ้างแล้วแต่อะไรจะมากกว่ากัน   ถ้าอะไรมีมากกว่าอันนั้นก็ส่งผลก่อนและก็ทำให้อย่างอื่นรอบข้างที่มีพลังอำนาจเหมือนกันส่งผลเพิ่มเข้ามาอีก  นี่เเหละวิบากกรรม  วิบากกรรมนี้แก้ไม่ได้  ดังคำกล่าวในทางพระพุทธศาสนาที่ว่า " ทำกรรมสิ่งใดย่อมได้รับผลอย่างนั้น  ปลูกพืชชนิดไหนก็ย่อมได้ผลของพืชชนิดนั้น " เป็นกรรมที่ทำให้เราต้องมาเวียนเกิดเวียนตายกันไม่รู้จบและส่งผลให้เราทั้งทุกข์และสุขคละกันอยู่ในทุกวันนี้  จึงเป็นเหตุที่ต้องให้มีพระพุทธเจ้า  จึงต้องมีการเรียนรู้และศึกษาธรรม  จึงต้องมีการฝึกจิตฝึกสมาธิกัน  เพื่อยกจิตให้สูงขึ้นไม่ให้ตกต่ำ  ฝึกจิตมุ่งสู่การหลุดพ้น ( พระนิพพาน )  กรรมชนิดนี้ถ้าเข้าพระนิพพานเมื่อไรก็จะกลายเป็นอโหสิกรรมทันที  วิบากกรรมนี้ทุกคนต้องแก้เอง  ไม่มีใครช่วยเราได้เลย  ไม่ต้องวิ่งเสาะแสวงหาให้คนอื่นช่วยเหลือ  ก็ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนี้แหละ เพราะบุญกุศลบารมีต้องสร้างและทำเอาเอง ไม่มีวางขายไม่มีแจกและไม่มีแถม คนอื่นๆเป็นได้แค่คนที่ชี้แนะแนวทางให้เราเท่านั้นนอกจากนี้ยังมีกรรมที่ได้รับจากพ่อและแม่ของเราอีก  เรารับมาทั้งสองฝ่ายๆละ ๒๕%  รับเมื่อเราเริ่มปฏิสนธิในครรภ์มารดา  รวมเป็น ๕๐%  ติดตัวของเรามาอีก ๕๐%  รวมก็เป็น ๑๐๐%  มีทั้งส่วนที่เป็นกุศล(ดี) และอกุศล(ไม่ดี)  ถ้าหากเกิดมามีส่วนที่ดีมากเราก็จะสบายไม่ทุกข์ร้อนอะไร  แต่ถ้าหากตอนนี้เราทุกข์ยากลำบาก  ไม่สบาย  มีปัญหา  ก็แสดงว่าอกุศล(ไม่ดี) มันส่งผลให้กับเราแล้ว  วิธีแก้ของเราก็คือการสร้างบุญสร้างกุศล   สร้างความดีให้มากๆเพื่อจะได้ไปกดทับพลังที่ไม่ดี(อกุศล)ไม่ให้มันส่งผลเท่านี้เองก็หมดปัญหา  แต่การกระทำตรงนี้เราต้องมีและใช้ความเพียรพยายามและความอดทนมากจึงจะสำเร็จ  ไม่เหมือนกับการทำความไม่ดีหรือทำความชั่วใช้ความเพียรน้อยแต่ส่งผลมากและเร็ว  พอกรรมวิบากที่เป็นฝ่ายไม่ดีนี้ส่งผลเมื่อ ไร  อย่างอื่นที่ไม่ดีก็จะแทรกทันที เช่น  เจ้ากรรมนายเวรที่รอจังหวะที่จะเล่นงานเราอยู่  มารหรือซาตานก็จะมีพลังเพิ่มขึ้น  คุณไสยมนต์ดำ  ลมเพลมพัดก็จะเข้าแทรกได้ทันที  จิตวิญญาณต่ำก็เข้าแฝง  ที่เขาเรียกว่า " ดวงตก "   พอดวงตกผีก็ซ้ำ  มารก็ขวาง  วิญญาณก็แทรก  ทุกข์ทั้งกายทั้งใจเลยละทีนี้  อย่าวิ่งไปหาและขอความช่วยเหลือจากใครเลย เร่งสร้างบุญบารมีกันเถอะ  จะได้หมดทุกข์หมดโศกมีแต่ความสุขกันทุกๆคนเสียที .........  

 

" เจ้ากรรมนายเวร "

    เจ้ากรรมนายเวรของเราเกิดจากมาจากการกระทำกรรมที่ ไม่ดี(อกุศล) ของเราที่ทำกับคู่กรณีของเรา  มีด้วยกัน ๒ ทาง ด้วยกันคือ  การกระทำกรรมทางกาย และ ทางวาจา  ไม่ว่าการกระทำกรรม หรือ การประกอบกรรมของเรานั้นจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ถ้าหากการกระทำนั้นเป็นการเบียดเบียนคนอื่นๆ  สัตว์อื่นๆ  ให้เดือดร้อนทุกข์ยากลำบาก  ไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือทางใจก็ตาม 

   นั่นแหละผลกรรมไม่ดี  กรรมชั่ว อกุศลกรรมและเจ้ากรรมนายเวรได้ เริ่มเกิดขึ้นแล้ว  จะต้องผลัดกันให้ผลต่อกันและกันข้ามภพข้าม ชาติต่อไปไม่มีวันจบสิ้น ถ้าหากไม่มีการอโหสิกรรมต่อกัน หรือตัดกรรม - แก้กรรม  เจ้ากรรมนายเวรจะส่งผลให้เราเจ็บป่วย ตั้งแต่เล็กๆน้อยๆไปจนถึงขั้นเสียชีวิตเลยทีเดียว จะหนักหรือเบาก็ อยู่ที่แรงอาฆาต  แรงพยาบาท  ขนาดของว่าสัตว์ตัวเล็กหรือ ตัวใหญ่ ตัวใหญ่จะมีแรงอาฆาตมาก ก็จะเจ็บป่วยเป็นโรคที่ รักษาให้หายได้ยาก  อยู่อย่างทรมาน 

   สุดท้ายก็ต้องเสียชีวิตไป สัตว์เล็กก็จะเบาลง เช่น มด  ยุง  แมลง แมลงสาบ ฯลฯ. แต่สะสมกันมากๆเข้าก็กลายเป็นกรรมหนักได้ เช่นกัน  สังเกตุดูเวลาทำสมาธิใกล้ขณะที่จิตจะเข้าภวังค์(นิ่ง) จะคันตามเนื้อตาม ตัวยุ๊บๆยั๊บๆ  พอออกสมาธิก็ไม่เห็นมีอะไร เจ้ากรรมนายเวรที่ เกิดจากการกระทำของเราโดยตรงแล้ว  ยังมีทางอ้อมอีกเช่น  อาหารที่เรารับประทานเข้าไปในแต่ละวัน  ในแต่ละมื้อที่มีส่วน ประกอบของเนื้อสัตว์  เป็นมาอย่างไรในกรณีนี้ ......

 

   เมื่อเหล่าเทพ - เทวดา  ได้ดับ (หมดบุญ) แล้วลงมาเกิดเป็นมนุษย์   พอมาเกิดเป็นมนุษย์ก็จะมาเกิดตระกูลที่ร่ำรวย  มีความสุขความ สบาย  บุญกุศลใหม่ไม่ทำเพิ่ม  ใช้แต่บุญเก่ากินบุญเก่า  บุญกุศลลดน้อยลงพอตายจากมนุษย์ชาตินี้  บุญกุศลไม่พอที่จะส่งให้ กลับบ้านเก่า (สวรรค์ชั้นที่มา)   กรรมชั่วก็ไม่มีมากพอที่จะส่งไปลง อบายภูมิ ๔   ก็จะได้เกิดเป็นมนุษย์อีก  แต่ชาตินี้ก็จะทุกข์ ยากลำบากขึ้นอีกเท่าหนึ่งของชาติที่แล้ว  เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆจนในชาติสุดท้ายที่ได้เกิดเป็นมนุษย์  

   บุญกุศลมีน้อยจนมีพลังส่งผลให้มาเกิดเป็นมนุษย์ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว  แต่กรรมชั่วก็ไม่มีมากพอที่จะนำพาไปเกิดที่ นรก เปรตและอสูรกายได้ก็ต้องมาเกิดเป็น สัตว์ดิรัจฉาน  ตอนที่เป็นมนุษย์ชาติสุดท้ายก่อนที่จะสิ้นลมหายใจ  

   ผลกรรมที่เคยไปทำกับสัตว์ชนิดไหน  เขาก็จะมาทำให้เห็นเป็น สัตว์ชนิดนั้น (มาทวง) จิตครั้งสุดท้ายก่อนที่จะออกจากร่างก็มีแต่ เรื่องเหล่านี้ ผลกรรมตรงนี้จะนำพาดวงจิตของมนุษย์ คนนี้เมื่อ ออกจากร่างกายมนุษย์ที่หยุดทำงานแล้ว (ตาย)ไปอยู่ในร่างใหม่ที่ เกิดจากสัตว์ดิรัจฉาน เกิดมาเป็นสัตว์ดิรัจฉานแต่จะเป็นจิตดวงเดิม ไม่แตกดับ   พอมาเกิดเป็นสัตว์ดิรัจฉานอย่างน้อยก็ ๕๐๐ ชาติ  ถ้าจิตดวงนี้มาเกิดในร่างของหมูชาติแรก  

   สัญญาความจำในจิต หมูตัวนี้จะมีความรู้สึกว่าตัวเองนะเป็นมนุษย์  สังเกต ดูสัตว์บาง ตัวจะรู้ประสาพอๆกับมนุษย์เลยทีเดียว  พอหมูตัวนี้ถูกฆ่าจิตก็ จะเกิดมีความอาฆาตพยาบาท   คนที่ร่วมขบวนการฆ่าก็ได้รับกรรมมาก ตามสัดส่วน  ส่วนใครที่รับประทานเนื้อหมูตัวนี้  ไม่ว่าจะเป็นส่วนไหน  ก็รับเศษกรรมไปเป็นกรรมที่ไม่ได้เจตนาเป็นเศษกรรม จากอาหาร  พอหมูตัวนี้เกิดหลายๆชาติเข้าความจำในภพชาติที่เป็นมนุษย์ก็จะหมดไปใครรับประทานเข้าไปอีกก็ไม่มีผล อะไรแต่เราจะรู้ได้อย่างไรละว่าเนื้อหรือสัตว์ที่เรารับประทานเข้าไปแล้วนี่ตัวไหนเป็นตัวที่มันเกิดมาแล้วหลายชาติหรือเป็นตัวที่ เพิ่งเกิดชาติแรกจากการดับจากมนุษย์ ......

 

 

 

กรรม จากการตกเลือด   การแท้งลูกหรือทำแท้ง   

    กรรมที่เกิดจากสาเหตุนี้ก็หนักมากเช่นกัน   จะเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่สามารถ ที่จะตั้งท้องหรือมีครรภ์ได้   ซึ่งการตั้งท้องหรือมีครรภ์นี้  จะมีความประสงค์ที่จะมีบุตรหรือไม่มีบุตรหรือไม่ก็ตาม ถ้าหากมีการตกเลือด หรือหลุดหรือทำแท้งเอาทารกออกหรือหกล้มหรือสุขภาพไม่ดี หรือไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม จะเป็นการสร้างกรรมเจ้ากรรม นายเวรได้เกิดขึ้นแล้ว  ได้มีการทำปาณาติบาต (การฆ่า) ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามเพราะว่าเมื่อหญิงและชายได้ ร่วมหลับนอนมีเพศสัมพันธ์กัน  เชื้อของชายเข้าผสมกับไข่ของ หญิง  มีดวงจิตของสัตว์ที่ดับแล้วเข้ามาผสม  เรียกว่า " การปฏิสนธิวิญญาณ "  ถือว่าการเกิดได้เกิดขึ้นแล้ว  ฉะนั้นการทำแท้ง ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจึงเป็นกรรม  จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม   ผลกรรมจะเกิดกับผู้หญิงคนนั้นโดยตรง  รองลงไปก็คือผู้ชายและสุดท้ายก็ คือผู้ร่วมขบวนการ อันนี้โดยทั่วไปที่ตรวจกรรมเจอ   บางครั้งก็ตามฝ่ายชาย  บางครั้งก็ตามผู้ให้การช่วยเหลือหรือแนะนำเกิดอย่างไร?  วิญญาณของเด็กจะทำให้หญิงคนนั้นจะมีปัญหา เกี่ยวกับสุขภาพ  เจ็บป่วยบ่อย ไม่แข็งแรง เรื่องเงินๆทองๆก็ จะติดขัด  เป็นหนี้สินเพิ่มมากขึ้น   กิจการงานก็จะติดขัดบางคนทำเอา จนปิดกิจการเลย ลูกหรือน้องที่จะเกิดมาใหม่ที่หลังพอเกิด มาก็จะเป็นคนที่ไม่สมบูรณ์ บางทีก็เป็นที่สุขภาพ  บางคนก็ทำให้ปัญญาอ่อนหรือจิตไม่ปกติจะกวนตลอด   ครอบครัวเกิดการแตก แยก   มีปัญหาอยู่กันอย่างไม่มีความสุข จะหาความสุขไม่ได้เลย  อาจารย์ก็เคยมีประสบการณ์มาเหมือนกันคือ  มีรุ่นน้องคู่หนึ่งแต่งงานกันแล้ว  เกิดตั้งท้องขึ้นมาแต่เขายังไม่พร้อม  เขาก็มาปรึกษาว่าจะทำอย่างไรดีเพราะเขายังไม่พร้อม   อยากจะทำงานหาเงินเก็บเงินสักก้อนหนึ่งก่อน  อาจารย์ก็เลยแนะนำเขาไป ว่า  " ถ้าหากไม่พร้อมก็ไปเอาออกเสียซิ "  พูดแค่นี้เองตามขัด ขวางเล่นงานอาจารย์จนไม่สามารถทำกิจการค้าขายติดขัด มีปัญหาไปเสียทุกอย่าง  ไปที่ไหนเขาก็ทักเราว่ามีเด็กตามตลอด ก็กลับมาหวนคิดดูว่าเราก็ไม่เคยมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องพวก นี้เลยทั้งสองคน  เด็กมาจากไหน? นี่เป็นสิ่งที่เราสงสัยกัน  มาตอนหลังก็รู้มีคนเขาสื่อให้  ก็ปฏิบัติธรรมแล้วแผ่เมตตาให้เขาได้อนุโมทนาด้วย  และก็ขออโหสิกรรมกับเขา มาตอนหลังเขาก็หายไปหลังจากถวายชุดสำหรับบวชเณรไปให้เขา .....

 

    การทำแท้งนั้นที่ให้สร้างพระพุทธรูปถวาย ถวายสังฆทาน แก้การทำแท้ง เป็นเพียงแนวทางแก้พื้นฐานเท่านั้น ทางแก้ที่สำฤทธิ์ผล นั้นไม่ยากและไม่ง่าย ต้องกล้าที่จะแก้ไขให้ผ่านพ้นบ่วงกรรมที่ตนเองนั้นได้กระทำลงไป สามารถติดต่อสอบถามได้ การแก้กรรม ใน “การทำแท้ง”