นักวิทยาศาสตร์เสนอให้ ‘แบคทีเรีย’ ปลูกบ้านบนดาวอังคาร! มนุษย์อาจไม่ต้องขนเหล็ก–ซีเมนต์ขึ้นไปอีกต่อไป

เมื่อครู่นี้ ดิฉันเพิ่งได้อ่านบทความวิทยาศาสตร์ แล้วรู้สึกทึ่งจนต้องหยิบมาเล่าให้ทุกท่านได้ฟังค่ะ

ทุกวันนี้เรื่องการไปดาวอังคาร เรามักจะได้ยินแต่เรื่องยานอวกาศ เทคโนโลยีล้ำยุค หรือแผนตั้งถิ่นฐานของมหาเศรษฐีระดับโลก แต่บทความนี้…กลับพูดถึง “สิ่งมีชีวิตตัวจิ๋ว” ที่อาจกลายเป็นฮีโร่ของการสร้างฐานถาวรแห่งแรกบนดาวอังคารได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ดิฉันอ่านแล้วถึงกับต้องร้องในใจเบา ๆ ว่า “เอ๊ะ…แบบนี้ก็ได้เหรอ?”

ทีมวิจัยจากมหาวิทยาลัยโพลีเทคนิค มิลาน ประเทศอิตาลี เสนอแนวทางใหม่ที่ฟังแล้วแทบไม่น่าเชื่อ

พวกเขาไม่ได้จะขนเหล็ก ขนปูน ขนซีเมนต์จากโลกไปดาวอังคาร
เพราะน้ำหนักเพียง 1 กิโลกรัม ก็ต้องจ่ายค่าขนส่งเป็น “หลักหมื่นดอลลาร์”

ดังนั้นทางออกคือ…

ให้บ้าน “งอกขึ้นมาเอง” บนดาวอังคาร ด้วยพลังของจุลินทรีย์!

เทคโนโลยีนี้เรียกว่า ไบโอซีเมนต์ (Bio-cement)
หลักการคือใช้แบคทีเรียผลิต แคลเซียมคาร์บอเนต มาทำให้ดินร่วน ๆ ของดาวอังคารแข็งตัวคล้ายคอนกรีต
ฟังดูคล้ายเวทมนตร์ แต่เป็นงานวิจัยจริงจังที่ตีพิมพ์ในวารสารวิทยาศาสตร์ค่ะ

นักวิทยาศาสตร์จับคู่แบคทีเรีย 2 ชนิด ที่ช่วยกันทำงานเหมือนทีมงานก่อสร้างจิ๋ว

1) Chroococcidiopsis – ผู้รอดชีวิตระดับเทพ

ทนรังสีสูง

ทนแห้งแล้ง

สังเคราะห์แสงได้แม้สภาพโหดร้าย

สร้างเมือกป้องกันตัวเอง และกลายเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีให้เพื่อนร่วมทีม

2) Sporosarcina pasteurii – วิศวกรจุลชีพ

สร้างเอนไซม์ที่ทำให้เกิด “หินปูนธรรมชาติ”

ช่วยยึดดินดาวอังคารให้แน่นเหมือนปูนซีเมนต์

ผลลัพธ์คือ “วัสดุก่อสร้างจากแบคทีเรีย”
ซึ่งในอนาคตอาจใช้สร้างกำแพง ห้องพัก หรือแม้แต่ฐานตั้งถิ่นฐานทั้งฐาน!

ที่น่าทึ่งกว่านั้นคือ…

✔ แบคทีเรียผู้สังเคราะห์แสงจะผลิต ออกซิเจน
✔ แบคทีเรียผู้สร้างบ้านให้ผลพลอยได้เป็น แอมโมเนีย ซึ่งเป็นปุ๋ยชั้นดี

กล่าวง่าย ๆ คือ
มันอาจเป็นตัวช่วยสร้างทั้งบ้านและฟาร์มบนดาวอังคารไปพร้อมกัน

หากพัฒนาได้จริง มนุษย์จะไม่ต้องแบกทรัพยากรขึ้นไปมากมาย
แต่สามารถ “ตั้งรกรากด้วยสิ่งที่ปลูกเองบนดาวอังคาร” ได้

ปัจจุบันยังไม่มีการทดลองกับ “ดินดาวอังคารจริง ๆ”
แต่ทิศทางของงานวิจัยนี้ทำให้ดิฉันรู้สึกว่า
มนุษย์เราเข้าใกล้ความฝันการตั้งอาณานิคมบนดาวอื่นทีละนิดแล้วจริง ๆ

บางครั้งคำตอบของปัญหาใหญ่ระดับอวกาศ
กลับมาจากสิ่งมีชีวิตเล็กที่สุดเท่าที่สายตาเราจะมองเห็น