อยู่ตรงนี้ไม่มีทองคำ...แต่มีความทรงจำที่ล้ำค่า

 อยู่ตรงนี้ไม่มีทองคำ...แต่มีความทรงจำ ที่ล้ำค่า 💓

"อยู่ตรงนี้ไม่มีทองคำ..แต่มีความทรงจำที่ล้ำค่า" เรื่องเล่าผ่านความรู้สึก

ฉันอายุยี่สิบแปดปีแล้ว...
วัยที่ใคร ๆ เขาวิ่งตามความฝัน มีงานดี ๆ มีรายได้มากมายในเมืองใหญ่ แม้แต่น้าทั้งสองก็ไปทำงานกรุงเทพฯ แม่เองก็ไปช่วยขายของ ลูกพี่ลูกน้องหลายคนก็เดินทางตามหาความฝัน เพื่อให้มีชีวิตมั่นคง
เหลือเพียงฉัน — คนที่เลือกจะอยู่บ้าน ดูแลตาและยาย

บ้านไม้หลังเก่าที่เคยคึกคักตอนเด็ก ๆ ตอนนี้เหลือเพียงเสียงลมหวิว เสียงนกร้อง และเสียงของคนแก่สองคนที่ฉันรักที่สุดในชีวิต

คุณตาป่วยมานาน ยังไม่หายดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอารมณ์ขันไม่เคยหาย
บางวันฉันก็ทำขนมหวานให้ทาน ท่านก็ชอบพูดว่า “ขนมหวานที่หลานทำนี่อร่อยกว่าของโรงแรมอีกนะ” แล้วฉันก็หัวเราะเสียงดังจนน้ำตาคลอ เพราะรู้ว่า ท่านพูดให้ฉันยิ้ม 

ส่วนคุณยาย... ท่านชอบเล่าเรื่องเก่า ๆ สมัยยังสาวเล่าซ้ำอยู่บ่อย แต่ฉันก็ฟังไม่เคยเบื่อ
เพราะในทุกเรื่องที่ยายเล่า มันเต็มไปด้วยความทรงจำ — ทั้งของยาย และของฉันที่ได้ฟัง

ฉันทำอาหารได้หลายอย่าง
จากที่เคยทำไม่เป็นเลย ตอนนี้ทำได้หมด ทั้งแกง ต้ม ผัด ทอด ทำอาหารได้ทุกภาค หรือแค่ไข่เจียวธรรมดา
คุณยายชอบพูดว่า “ฝีมือไม่แพ้แม่เลยนะ”
แค่นั้นก็ทำให้ฉันยิ้มทั้งวัน

ฉันไม่ได้มีทองคำ ไม่มีเงินเดือนหลักหมื่นเหมือนคนอื่น แต่ทุกวันที่ได้ตื่นมาเห็นรอยยิ้มของตากับยายได้ยินเสียงหัวเราะของคนสองคนนี้ มันคือรางวัลชีวิตที่มีค่ามากกว่าทองคำทั้งโลก

เพราะบางครั้ง… “ความสุข” ไม่ได้อยู่ที่การได้ไปไหนไกล แต่อยู่ตรงที่เราได้อยู่ “ใกล้” คนที่เรารัก

อยู่ตรงนี้ ไม่มีทองคำให้ชื่นชม
แต่มี “ความทรงจำที่ล้ำค่า” เต็มหัวใจ
และฉันจะเก็บทุกวันไว้… อย่างดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้ 😊