ความคิดของคนเรานั้นห้ามยาก ทุกครั้งที่ยืนต่อน่านน้ำเรานั้นคิดจินตนาการไปต่างๆ นานา

หลายครั้งที่เรานั้นออกเดินทาง  ระหว่างทางสายธารที่เราเจอ 

สีน้ำเงินเข้มข้นไม่ฟ้าสวยเหมือนที่เคยเจอ หรือสีเทาไร้แววแนวความลึก

ด้วยหัวใจตัวตนคนมองหา  แม้ฝูงปลาแหวกว่าหลากหลายหน

แม้ว่ามองอย่างไรใจยังวกวน โอ้ตัวตนตัวเราจักทำอย่างไร

     ใครเลยจะบอกว่าชีวิตของเรานั้นโรยด้วยกลีบกุหลาบ จริงแล้วชีวิตของคนเรานั้นเหมือนกันทุกคน ไม่มีใครมีความสุขตลอดเวลา ทุกคนล้วนมีในส่วนของความทุกข์เสมอ บางคนนนั้นมีความทุกข์เพราะว่าตนเองรวย บางคนทุกข์เพราะว่าตนเองนั้นจน แต่แล้วทุกอย่างนั้นมันจะลงตัวได้ไม่ยาก แต่ก่อนนั้นเราเคยบอกว่าตนเองนั้นไม่มีความสุข ทุกข์ต้องต่อสู้และพยายาม แต่วันหนึ่งเรานั้นได้ออกเดินทางเพื่อที่จะมองโลก โลกแรกที่เรานั้นมองคืออินเดีย 

   คงเป็นโชคชะตาของเราเหมือนกันที่เรานั้นได้พบกับสังคมที่ดี คนรอบข้างนั้นคอยที่จะห่วงใยและมองเรานั้นอยู่ด้านหลัง คิดและสร้างเรานั้นขึ้นมาปั้นเราให้เรานั้นเป็นเหมือนคนที่แข็งแรงแข็งแกร่งในโลกใบที่โหดร้าย หลังจากวันที่เรานั้นได้วิปัสสนา เราคิดว่าเรานั้นโชคดี เราเดินทางไปยังดินแดนที่มีที่สุดของทุกอย่าง จนที่สุดในโลก รวยที่สุดในโลก ขอทานเยอะที่สุด และอะไรที่แปลกตาอีกมากมาย แต่เมื่อเรานั้นไปเจอเขา เขาไม่ได้มีความทุกข์กับการขอทานของเขาเลย เดินตามเราบ้าง นั่งต่อหน้าเราบ้าง พูดให้เรานั้นได้ยินเสียง ทุกอย่างนั้นมีเหตุผลหลายอย่าง แต่ทุกอย่างนั้นก็จบลงในเรื่องของมีอาหารกินและมีที่หลับที่นอน 

   จริงที่นั่นเป็นเช่นนี้ แต่เรานั้นตอนที่เรายืนอยู่บนฝั่งแล้วมองลงไปในสายน้ำ ทุกครั้งที่เรานั้นมอง เราจะคิดก่อนล่วงหน้าว่า หากว่าเรานั้นตกลงไปเราจะเป็นอย่างไร  ด้านล่างจะลึกขนาดไหน คงจะจมดิ่งอย่างเดียวเพราะว่าเรานั้นไม่สามารถที่จะว่ายน้ำนั้นได้เลย มองแล้วกก็คิด

   หากว่าสายน้ำที่เรานั้นเห็นต่อหน้านั้นไม่ลึกและยังสามารถที่จะมองเห็นในส่วนของดิน เราจะมีความสุขในการมอง เหมือนว่ามันนั้นมีมิติ แต่หากว่าสายน้ำนั้นเต็มจนล้น มันกลับกลายเป็นความสวยงามในความน่ากลัว  ไม่มีใครบอกได้ว่า น้ำน้อยหรือว่าน้ำเยอะเรานั้นจะปลอดภัย ต้องคิดว่าเรานั้นต้องระวังในตัวเองมากกว่า การยืนมองบนฝั่งนั้น เหมือนการเตือนตัวเองว่า หากว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เรานั้นจะต้องมีในเรื่องของสติ ปัญญา  

    ความรักเองนั้นก็เหมือนสายน้ำ รักแล้วก็ลอยจากไปไม่มีอะไรหยุดน้ำไม่ให้ไหล แม้จะแรงขนาดไหน น้ำก็จะทำลายได้เหมือนกัน มันสื่อให้เห็นในเรื่องต่าง 

    คนเรานั้นในโลกนี้เกือบทั้งโลกมีการบูชาน้ำ และธรรมชาติด้วยวิธีการต่างๆ เพราะว่าน้ำคือชีวิตคือสิ่งที่ร่างกายของเรานั้นต้องการ ต้องการเพื่อที่จะประทังชีวิต หลายชีวิตที่ต้องขาดน้ำจนเสียชีวิต ก็เพราะว่าไม่มีน้ำ เราจงให้ความหวังและความสุขให้กับตนเองโลกนี้ไม่ได้ใจดีกับเราแต้เรานั้นต้องเกิดมาเพื่อที่จะเป็นนักสู้

    แสงเทียนที่เผาเล่มเทียนอย่างไร ชีวิตก็เหมือนเทียนหากว่าเรานั้นใช้ไปนานแสนนาน ชีวิตนั้นก็สั้นลงจนสุดท้ายนั้นก็ละลายหายไปไม่เหลือประโยชน์และสิ่งที่แทนหรือมองหาได้ การจากลามันมีเสมอ ไม่นานอย่างว่า คนเรานั้นก็จะลืมในทุกสิ่ง และกลับมาเกิดใหม่เวียนว่ายไปมาไม่มีจบสิ้น แต่หากว่าต้องการจะหลุดพ้นเรานั้นจะต้องมีการหลีกเลี่ยงจากการเกิดเท่านั้นเอง