ใบไม้คู่สุดท้าย

ใบไม้คู่สุดท้าย
อักษราลัย

แพทย์หนุ่มเก็บปากกาลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด สายตาเขาจับอยู่กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของผู้ชายชราที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"คุณลุงสมชาย... วันนี้มาเช็คผลตรวจคนเดียวเหรอครับ?" หมอถามเบา ๆ น้ำเสียงอ่อนโยน

สมชายส่ายหน้า มือเหี่ยวย่นยกขึ้นปัดหยดน้ำที่เอ่อล้น "ครับ ใบไม้อีกใบร่วงไปแล้ว"

-----------------

42 ปีก่อน

กลิ่นควันจากการเผาไหม้ลอยคลุ้งไปทั่ว ทั้งบริเวณนั้นมีแต่ไอสีดำร้อนแรง ไม่ต่างจากไฟบรรลัยกัลป์ที่พร้อมแผดเผาทุกสิ่งที่อยู่ใกล้ให้มอดไหม้กลายเป็นจุณ ผู้คนต่างวิ่งกรูกันออกมาจากอาคารที่เพลิงกำลังโหมลุกไหม้ สมชายในวัย 28 ปี ผลักประตูห้องแล้วรีบวิ่งหนี ควันดำทำให้หายใจไม่ออก เขาเกือบจะถึงทางออกอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงนั้น

เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากปลายสุดทางเดิน ทำให้เท้าที่กำลังก้าวของใครหลายคนชะงัก ก่อนจะรีบไปต่อเพื่อให้พ้นจากหายนะเบื้องหน้า คงมีเพียงเขาที่ชะงักยืนนิ่ง

"ช่วยด้วย... ช่วยลูกฉันด้วย!"

เขาหันกลับไปมอง ผู้หญิงคนหนึ่งดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเจ้าหน้าที่ดับเพลิง มือเธอชี้ไปที่ห้องปลายทางเดิน ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาหันหลังกลับ แทนที่จะวิ่งออกไปข้างนอก ความกลัวยังคงอยู่ แต่มีบางอย่างที่แข็งแกร่งกว่าผลักดันให้เขาวิ่งฝ่าควันกลับเข้าไปในห้องปลายทางเดิน

ประตูห้องนั้นร้อนจัด เขาใช้เสื้อพันมือก่อนจะผลักเข้าไป แรงระเบิดของความร้อนซัดเข้าใส่ แต่เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั่งกอดตุ๊กตาตัวสั่นเทาอยู่มุมห้อง

"มาเร็ว!" เขาตะโกน พร้อมยื่นมือออกไป

เด็กน้อยมองเขาด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว แต่ก็ยอมวิ่งมาหา สมชายอุ้มเธอขึ้นมา เขาถอดเสื้อนอกคลุมศีรษะเด็กน้อยไว้ ก่อนจะพยายามหาทางออก

แต่เปลวไฟได้ปิดกั้นทางเดิมแล้ว

"ไม่ต้องกลัวนะ เราจะรอดไปด้วยกัน" เขาปลอบ แม้ว่าหัวใจตัวเองจะเต้นรัวด้วยความตระหนก

เขาหันไปเห็นหน้าต่าง จึงรีบวิ่งไปเปิดมัน ยื่นหน้าออกไปจึงรู้ว่าพวกเขาอยู่ชั้นสอง ไกลพอที่จะกระโดดลงไปได้โดยปลอดภัย

"เกาะคอลุงแน่น ๆ นะ เราจะกระโดดลงไป" เขากระซิบที่หูเด็กน้อย "หลับตาไว้"

ขณะกำลังเตรียมตัวกระโดด ความร้อนจากเพลิงที่โหมเข้ามาจนแผดเผาผิวหลัง เขาแทบจะทนไม่ไหว แต่ชีวิตในอ้อมแขนนี้สำคัญกว่า

เขากระโดด…

-------------

ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่าง สมชายลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องพยาบาลสีขาว ความทรงจำสุดท้ายคือการกระโดดออกจากหน้าต่างพร้อมกับเด็กผู้หญิงในอ้อมแขน

"คุณตื่นแล้วเหรอ?" เสียงหวานดังขึ้นข้าง ๆ

เขาพยายามหันไปมอง เห็นพยาบาลสาวในชุดขาวยืนอยู่ข้างเตียง

"เด็ก... เด็กคนนั้น?" เขาถามเสียงแห้ง

"ปลอดภัยแล้วค่ะ" เธอยิ้ม "น้องนาราน่ะคะ แม่ของเธอดีใจมากที่คุณช่วยชีวิตลูกสาวเอาไว้ได้ พวกเขากลับบ้านไปหลายวันแล้ว ส่วนคุณเอง... กระดูกขาหักและมีแผลไฟไหม้ที่หลังค่อนข้างรุนแรง คงต้องพักฟื้นอีกพักใหญ่"

"ผมชื่อสมชายครับ" เขาแนะนำตัว พยายามฝืนยิ้มทั้งที่ความเจ็บปวดยังแล่นไปทั่วร่าง

"ฉันเรขาค่ะ" เธอตอบ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย "ทำไมคุณถึงวิ่งกลับเข้าไปในห้องที่กำลังไฟไหม้แบบนั้น? คุณไม่รู้จักเด็กคนนั้นด้วยซ้ำ!"

คำถามนั้นทำให้สมชายเงียบไป เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

"บางที... เพราะผมไม่อยากมีชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยใครสักคน หลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น"

เรขาจ้องมองเขานิ่ง ดวงตาของเธอเป็นประกายประหลาด "ผู้ชายแบบคุณนี่หายากนะ"

ห้าเดือนในโรงพยาบาลเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและการบำบัดฟื้นฟู ทุก ๆ วัน เรขาจะมาเยี่ยม ความสัมพันธ์ระหว่างพยาบาลและคนไข้ค่อย ๆ มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

"ฉันไปร้องขอเป็นพยาบาลประจำตัวคุณนะ" เธอสารภาพในวันหนึ่ง ขณะกำลังทำแผลที่หลังให้เขา "หัวหน้าพยาบาลคงคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว"

"ทำไมคุณถึง..."

"เพราะฉันเห็นหัวใจของคุณน่ะสิ" เธอตอบเรียบ ๆ "คนที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเด็กที่ไม่รู้จัก... ฉันอยากรู้จักคนแบบนั้นให้มากกว่านี้"

สมชายหันไปมองหน้าเธอ รอยยิ้มของเรขาเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดที่เขาเคยเห็น

"แผลที่หลังของคุณจะเป็นรอยแผลเป็นไปตลอดนะ" เธอพูดเบา ๆ

"ไม่เป็นไรครับ" เขาตอบ "ถ้าไม่มีมัน ผมคงไม่ได้พบคุณ"

------------

30 ปีต่อมา

"พิซซ่ามาแล้ว!" สมชายพูดเสียงดังด้วยน้ำเสียงร่าเริง ขณะเดินถือกล่องพิซซ่าร้อน ๆ เข้ามาในบ้าน

เรขาเงยหน้าขึ้นจากงานถักไหมพรมที่กำลังทำอยู่ รอยยิ้มระบายบนใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอย "น้ำหนักเธอขึ้นอีกแล้วนะ"

"ไม่เห็นเกี่ยวเลย" เขาวางกล่องลงบนโต๊ะ "ฉลองวันครบรอบแต่งงาน 30 ปีของเรา ห้ามพูดเรื่องน้ำหนักและคอเลสเตอรอลวันนี้" ทั้งคู่หัวเราะประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน ใบหน้าเอิบอิ่มยิ้มแย้ม

ห้องนั่งเล่นของพวกเขาเต็มไปด้วยภาพถ่ายครอบครัว บนโต๊ะมีภาพวันแต่งงานของพวกเขา ข้าง ๆ กันคือภาพลูกสาวของพวกเขาในชุดรับปริญญา และหลานชายวัย 5 ขวบที่มีรอยยิ้มกว้าง

เรขาวางงานถักลง ลุกขึ้นเดินมาหาสามี รอยแผลเป็นที่คอของเธอเผยให้เห็นชัดเจนเมื่อเธอขยับตัว มันเป็นร่องรอยจากการผ่าตัดมะเร็งต่อมน้ำเหลืองเมื่อห้าปีก่อน

"นี่ เดี๋ยวก่อน" สมชายพูด หยิบกล่องเล็ก ๆ จากกระเป๋า "ของขวัญวันครบรอบ"

"อะไรกัน พิซซ่าไม่ใช่ของขวัญแล้วเหรอ?" เธอหยอก รับกล่องมาเปิดออก ข้างในเป็นสร้อยคอทองคำขนาดเล็ก มีจี้รูปใบไม้สองใบซ้อนกัน

"สวยจัง..." เธอกระซิบ

"เหมือนใบไม้คู่สุดท้ายที่ไม่ยอมร่วงหล่นในฤดูหนาว" เขาอธิบาย "เหมือนเราสองคน ไม่ว่าพายุชีวิตจะพัดแรงแค่ไหน เราก็ยังอยู่ด้วยกัน"

เรขามองสร้อยด้วยดวงตาเป็นประกาย "ใบไม้คู่สุดท้ายที่ไม่ยอมร่วงหล่น... ชอบจังเลย"

-----------

40 ปีหลังเหตุการณ์ไฟไหม้

"คุณตรวจสอบผลอีกครั้งได้ไหมครับหมอ?" สมชายถามเสียงสั่น มือจับแน่นที่มือของเรขาซึ่งนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

หมอส่ายหน้า "เราตรวจสอบหลายครั้งแล้วนะครับ ตอนนี้เซลล์มะเร็งกระจายไปทั่วร่างกายแล้ว ระยะนี้เราทำได้แค่ประคับประคอง"

เรขามองสามีด้วยดวงตาอ่อนล้า ริมฝีปากยังมีรอยยิ้ม "ไม่เป็นไรนะ เราสู้กันมาหลายรอบแล้ว"

เมื่อหมอออกไปแล้ว สมชายกุมมือภรรยาแน่น น้ำตาเอ่อล้น

"คุณรู้ไหม" เรขาพูดเบา ๆ "ฉันไม่เคยเสียใจเลยที่ได้พบคุณ"

"อย่าพูดแบบนั้น เหมือนกำลังจะลาจากกัน" เขาบอก

"เราทุกคนต้องจากกันสักวัน" เธอกระซิบ "แต่รักแท้ไม่เคยจากไป"

สมชายสั่นศีรษะ พยายามกลั้นสะอื้น "เราเป็นเหมือนใบไม้คู่สุดท้ายไม่ใช่เหรอ? ที่ไม่ยอมร่วงหล่น?"

"ใช่ค่ะ..." เรขายิ้ม มือเหี่ยวย่นของเธอยกขึ้นสัมผัสใบหน้าเขา "แต่บางครั้ง ใบไม้ใบหนึ่งต้องร่วงหล่นก่อน เพื่อให้อีกใบหนึ่งแข็งแกร่งพอที่จะอยู่รอต่อไป"

"ผมไม่อยากอยู่โดยไม่มีคุณ"

เรขาสวมสร้อยคอรูปใบไม้คู่ มือของเธอเลื่อนไปสัมผัสมัน "คุณต้องแข็งแกร่ง... เพื่อลูกและหลานของเรา และอีกอย่าง..."

เธอหยุดพูด มองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา

"อีกอย่าง?"

"ฉันไม่เคยบอกคุณ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "วันที่คุณถูกส่งเข้ามาในโรงพยาบาลหลังเหตุการณ์ไฟไหม้ ฉันเป็นพยาบาลฝึกหัดที่เพิ่งเริ่มงานได้ไม่กี่วัน"

สมชายมองเธอด้วยความสงสัย

"ฉันได้ยินคนในโรงพยาบาลพูดถึงคุณ... ชายหนุ่มธรรมดาที่วิ่งเข้าไปในตึกไฟไหม้เพื่อช่วยเด็กที่ไม่รู้จัก ฉันเฝ้าดูคุณทุกวันจากระยะไกล แอบมองผ่านหน้าต่างห้องพยาบาล ก่อนจะรวบรวมความกล้าขอเป็นพยาบาลดูแลคุณ"

เธอหยุดหายใจเล็กน้อย "สิ่งที่คุณทำ... มันสอนฉันเรื่องความเสียสละที่แท้จริง ฉันไม่เคยบอกเพราะกลัวคุณจะคิดว่าฉันแค่หลงใหลในภาพฮีโร่ที่ฉันวาดขึ้นในหัว"

น้ำตาไหลอาบแก้มของสมชาย "แต่ไม่ใช่..."

"ไม่ใช่ค่ะ" เธอส่ายหน้า "ฉันประทับใจการกระทำของคุณในตอนแรก แต่ฉันตกหลุมรักกับตัวจริงที่ฉันได้รู้จักในทุก ๆ วัน... คนที่อดทนกับความเจ็บปวด คนที่ยิ้มให้ฉันทุกเช้า คนที่มองโลกในแง่ดีแม้ในยามที่ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส คนที่ไม่ยอมท้อ หรือยอมแพ้ต่อโชคชะตา"

เธอจับมือเขาแน่น "ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าเราจะมาไกลขนาดนี้ ได้ใช้ชีวิตร่วมกันนานขนาดนี้... แต่ถ้าให้เลือกอีกครั้ง ฉันก็จะเลือกเดินเข้าไปในห้องพยาบาลของคุณวันนั้น วันที่ฉันเห็นรอยแผลเป็นบนหลังของคุณเป็นครั้งแรก และรู้ว่าคุณคือคนที่ฉันอยากใช้ชีวิตร่วมด้วย"

เธอดึงสร้อยออกจากคอ วางในมือของสมชาย "ถึงเวลาที่ใบไม้ใบนึงต้องปล่อยมือแล้ว"

----------------

ปัจจุบัน

แพทย์หนุ่มมองชายชราตรงหน้าด้วยความเห็นใจ "คุณลุงควรพักผ่อนนะครับ สุขภาพเริ่มไม่ดีแล้ว"

สมชายจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างโรงพยาบาล ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกกำลังสลัดใบในฤดูใบไม้ร่วง "ไม่เป็นไรหรอกหมอ ผมมาวันนี้แค่อยากรู้ว่า... มันเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน"

หมอหนุ่มก้มหน้ามองผลตรวจ "เราเคยคุยกันแล้วนะครับ..."

"ผมแค่อยากยืนยัน" สมชายพูดเรียบ ๆ "ผมไม่กลัวความตายหรอก แค่อยากรู้ว่าผมต้องรอนานแค่ไหนกว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง"

มือเหี่ยวย่นของเขากำสร้อยรูปใบไม้คู่ที่สวมอยู่ที่คอ ใบไม้เงินแกะสลักเล็ก ๆ สองใบที่ยังคงแนบชิดกัน

"คุณ... คิดถึงภรรยามากสินะครับ" หมอพูดเบา ๆ

สมชายยิ้มบาง "ผมมีชีวิตอยู่สองครั้ง หมอรู้ไหม ครั้งแรกตั้งแต่เกิด และครั้งที่สองตั้งแต่วันที่ผมได้พบเธอ ตอนนี้ผมอยู่ในช่วงครึ่งหลังของชีวิตครั้งที่สาม... ตั้งแต่วันที่เธอจากไป"

เขาลุกขึ้นยืน หยิบไม้เท้า "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะหมอ แต่ผมคงไม่กลับมาหาอีกแล้วนะ"

"คุณลุงครับ เรายังต้องติดตามอาการ..."

"ไม่จำเป็นแล้ว" สมชายพูดพลางเดินไปที่ประตู "ผมอยู่มานานพอแล้ว"

บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยที่บ้าน สมชายวางรูปถ่ายเก่า ๆ ของเขากับเรขา กรอบสุดท้ายเป็นภาพวันแต่งงานที่มีคราบน้ำตาเปื้อนตรงมุม เขานั่งลงบนเตียง หยิบสร้อยคอจากคอตัวเอง วางคู่กับอีกเส้นที่เป็นของเรขา สองใบไม้เงินวางเคียงข้างกัน

สมชายค่อย ๆ เอนตัวลงนอน ดวงตาจับจ้องที่ภาพบนผนัง เขายิ้มบาง

"รอผมอีกนิดนะ" เขากระซิบ "ใบไม้คู่นี้กำลังจะร่วงหล่นพร้อมกันแล้ว"

ข้างนอกหน้าต่าง มีใบไม้สองใบปลิวว่อนอยู่ในสายลม ก่อนจะร่วงหล่นลงบนพื้นโดยพร้อมเพรียงกัน

............... จบ ................