พระพุทธรูปเล่อชาน เป็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่สุดในโลก

พระพุทธรูปเล่อชานตั้งอยู่ในภูเขาเล่อ  เมืองเฉิงตู มณฑลเสฉวน ประเทศจีน ได้รับลงทะเบียนเป็นมรดกโลกร่วมกับภูเขาเอ๋อเหมย์เมื่อปี พ.ศ. 2539 พระพุทธรูปเล่อชาน มีความสูงกว่า 70 เมตร ไหล่กว้างกว่า 20 เมตร พระเศียรสูงเท่าภูเขา พระบาทวางอยู่ริมแม่น้ำ พระหัตถ์วางบนเข่า พระพักตร์อิ่มเอิบสงบ เริ่มสร้างตั้งแต่สมัยราชวงศ์ถัง คือคริสต์ศักราช 700 กว่าปี เริ่มต้นโดยมีพระชื่อไห่ทงเดินทางมาถึงเสฉวน และพบว่าเขาเล่อชานตั้งอยู่บนทางผ่านของแม่น้ำสามสาย จึงมักเกิดอุบัติเหตุเรือล่มทำให้มีผู้คนเสียชีวิตบ่อย ๆ พระไห่ทงจึงตั้งใจสร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ขึ้นตรงจุดนี้เพื่อให้พระคุ้มครองแก่ผู้เดินทาง

ประวัติความเป็นมาในการก่อสร้างเริ่มต้นในปี ค.ศ. 723 นำโดยพระภิกษุชาว จีน นามไห่ถง ท่านเชื่อว่าพระศรีอริยเมตไตรยจะช่วยบรรเทาความปั่นป่วนของกระแสน้ำที่คอยกัดกินเรือสินค้าที่ล่องไปตามแม่น้ำ เมื่อโครงการนี้ถูกคุกคามด้วยเงินทุน เชื่อกันว่าท่านได้ควักพระเนตรออกเพื่อแสดงความศรัทธาและความจริงใจ อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ท่านเสียชีวิต การก่อสร้างก็ล่าช้าออกไปเนื่องจากเงินทุนไม่เพียงพอ ในเวลานั้น พระพุทธรูปองค์นี้สร้างเสร็จตั้งแต่ไหล่ขึ้นไปเท่านั้น หลายปีต่อมา ศิษย์ของไห่ถงยังคงทำงานสร้างพระพุทธรูปองค์นี้ต่อไป โดยได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นนามว่าจางโจว เจี้ยนเซียง ศิษย์ของไห่ถงยังคงก่อสร้างต่อไปจนถึงสมัยราชวงศ์ชิง การก่อสร้างต้องหยุดชะงักลงเนื่องจากจางโจว เจี้ยนเซียงถูกเรียกตัวกลับไปประจำการที่ราชสำนักฉางอานประมาณ 70 ปีต่อมาเจียซื่อ เว่ย เกายังคงสนับสนุนและให้ทุนสนับสนุนโครงการนี้ต่อไป และในที่สุดการก่อสร้างก็เสร็จสมบูรณ์โดยศิษย์ของไห่ถงในปี ค.ศ. 803

ในช่วงต้นราชวงศ์ซ่งเหนือพระพุทธรูปเล่อซานได้รับความเสียหาย พระวรกายถูกปกคลุมไปด้วยมอส และศาลาไม้ก็พังทลายลง ในรัชสมัยของซ่งเหรินจงพระพุทธรูปองค์ใหญ่ได้รับการซ่อมแซมครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง และศาลาไม้ก็ได้รับการสร้างขึ้นใหม่ นับแต่นั้นมา บันทึกการทำลายและการบูรณะพระพุทธรูปก็สูญหายไป และวิหารเดิมวัดหลิงหยุนก็ถูกทำลายจากสงครามหลายครั้งเห็นได้ชัดว่าการก่อสร้างขนาดใหญ่ส่งผลให้ต้องเคลื่อนย้ายหินจำนวนมากจากหน้าผาและทิ้งลงในแม่น้ำด้านล่างจนทำให้กระแสน้ำเปลี่ยนแปลงไปเนื่องจากรูปปั้น ทำให้น้ำปลอดภัยสำหรับเรือที่สัญจรผ่านไปมา

พระพุทธรูปเล่อซานได้รับผลกระทบจากมลพิษที่เกิดจากการพัฒนาที่ไร้การควบคุมในภูมิภาคนี้สำนักข่าวซินหัว รายงาน ว่า พระพุทธรูปเล่อซานและแหล่งมรดกทางธรรมชาติและวัฒนธรรมของจีนหลายแห่งในภูมิภาคนี้เสื่อมโทรมลงจากสภาพดินฟ้าอากาศ มลพิษทางอากาศ และการท่องเที่ยว เพื่อแก้ไขปัญหานี้ รัฐบาลได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะดำเนินการบูรณะ นอกจากนี้ นักวิทยาศาสตร์ยังได้ศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างชุมชนจุลินทรีย์ในดินโดยรอบและพืชเหนือพื้นดิน รวมถึงผลกระทบที่มีต่อประติมากรรม ปัจจุบัน องค์พระพุทธรูปเล่อซานถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งมีชีวิตหลากหลายชนิด ทั้งไลเคนเฟิร์น และไบรโอไฟต์ชนิด อื่นๆ รวมถึงพุ่มไม้และพืชตระกูลหญ้า งานวิจัยในปัจจุบันหวังว่าความเข้าใจที่มากขึ้นเกี่ยวกับผลกระทบจากสภาพดินฟ้าอากาศที่เกิดจากพืชและจุลินทรีย์ อาจช่วยอนุรักษ์พระพุทธรูปเล่อซานได้

พระพุทธรูปเล่อซานองค์นี้ติดตั้งระบบระบายน้ำที่ซับซ้อน ซึ่งปัจจุบันยังคงใช้งานได้ดี มีระบบระบายน้ำที่สลักไว้ตามจุดต่างๆ บนร่างกาย เพื่อระบายน้ำหลังฝนตกและลดการผุกร่อนของดินเมื่อมีการแกะสลักพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ได้มีการสร้างสิ่งปลูกสร้างไม้ขนาดใหญ่สูงสิบสามชั้น มีความคล้ายกับพระพุทธรูปองค์ใหญ่หรงเซียน ขึ้นเพื่อกันฝนและแสงแดด สิ่งปลูกสร้างนี้ถูกทำลายและถูกปล้นสะดมโดยพวกมองโกลในช่วงสงครามปลายราชวงศ์หยวนนับแต่นั้นมา พระพุทธรูปหินนี้จึงถูกทิ้งไว้ให้สัมผัสกับสภาพอากาศ

ด้วยความสูง 71 เมตร (233 ฟุต) พระพุทธรูปองค์นี้เป็นรูปพระพุทธรูปนั่งขัดสมาธิ พระหัตถ์วางบนพระเข่า ไหล่กว้าง 28 เมตร (92 ฟุต) และเล็บเท้าที่เล็กที่สุดของพระองค์ก็ใหญ่พอที่จะรองรับผู้นั่งได้อย่างสบาย มีคำกล่าวประจำท้องถิ่นว่า "ภูเขาคือพระพุทธรูป และพระพุทธรูปคือภูเขา" ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าเทือกเขาที่พระพุทธรูปใหญ่เล่อซานตั้งอยู่นั้นเชื่อกันว่ามีรูปร่างคล้ายพระพุทธรูปนิทราเมื่อมองจากแม่น้ำ โดยมีพระพุทธรูปใหญ่เล่อซานเป็นศูนย์กลาง

พระพุทธรูปเล่อซาน มีความสูง 71 เมตร (233 ฟุต) นี้ แกะสลักบนภูเขา Lingyunเป็นพระพุทธรูปหินที่ใหญ่และสูงที่สุดในโลก (มีเพียงพระพุทธรูปองค์ใหญ่ของประเทศไทยในปัจจุบันที่สร้างด้วยคอนกรีตเท่านั้นที่สูงกว่า) พระเกศาของพระพุทธรูปเล่อซานประกอบด้วยผมหยิกเป็นเกลียว 1,021 เส้นฝังอยู่ในเศียรของพระองค์ มีความสูง 14.7 เมตร (48 ฟุต) และกว้าง 10 เมตร (33 ฟุต)  พระกรรณของพระองค์ซึ่งสามารถรองรับคนได้สองคน มีความยาว 7 เมตร (23 ฟุต) พระองค์มีคิ้วยาว 5.6 เมตร (18 ฟุต) พระหัตถ์ยาว 8.3 เมตร (27 ฟุต) ไหล่กว้าง 24 เมตร (79 ฟุต) และพระนาสิกยาว 5.6 เมตร (18 ฟุต) ปากและดวงตาแต่ละข้างของพระองค์มีความกว้าง 3.3 เมตร (11 ฟุต) หลังเท้าของพระองค์กว้างประมาณ 8.5 เมตร (28 ฟุต) สามารถรองรับคนได้ประมาณร้อยคน และเล็บเท้าที่เล็กที่สุดของพระองค์สามารถรองรับคนนั่งได้หนึ่งคน พระพุทธรูปองค์นี้สูงสิบชั้น ซึ่งเทียบได้กับขนาดของเทพีเสรีภาพหากพระพุทธเจ้ายืนตรง พระวรกายของพระพุทธเจ้าประทับในอิริยาบถที่สมมาตร และสัดส่วนของส่วนต่างๆ ของร่างกายก็เป็นไปตาม ข้อกำหนดของ พระพุทธเจ้าพระพุทธรูปมีรูปทรงที่สงบ ซึ่งสอดคล้องกับแบบอย่างของรูปปั้นในสมัยราชวงศ์ถัง ด้านหลังพระเศียรและระหว่างหูทั้งสองข้างของพระพุทธเจ้า พระพุทธรูปเล่อซานมีระบบระบายน้ำอันเป็นเอกลักษณ์และทันสมัยเพื่อป้องกันการกัดเซาะขององค์พระพุทธรูป มีรางระบายน้ำและช่องทางระบายน้ำที่ซ่อนอยู่หลายจุดกระจายอยู่ในพระเกศา ปลอกคอ อก และรูที่ด้านหลังพระกรรณและอกของพระพุทธเจ้า ซึ่งทำหน้าที่ระบายน้ำฝนเพื่อให้ภายในแห้ง ระบบสถาปัตยกรรมอันซับซ้อนนี้ได้ช่วยป้องกันไม่ให้องค์พระพุทธรูปถูกกัดเซาะมาเป็นเวลา 1,200 ปี

หลังจากการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนพระพุทธรูปเล่อซานได้รับการกำหนดให้เป็นโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมและได้รับการคุ้มครองโดยคณะกรรมการประชาชนมณฑลเสฉวน ในปี พ.ศ. 2499  ในปี พ.ศ. 2539 คณะกรรมการมรดกโลกขององค์การยูเนสโกได้รวมพระพุทธรูปเล่อซานไว้ในรายชื่อมรดกทางวัฒนธรรมและธรรมชาติของโลกในปี พ.ศ. 2541 คณะกรรมการจัดการพื้นที่ทัศนียภาพพระพุทธรูปเล่อซานได้รับการจัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการ ขอบเขตการควบคุมของคณะกรรมการจัดการครอบคลุมพื้นที่ 17.88 ตารางกิโลเมตร (6.90 ตารางไมล์)

 ในปี พ.ศ. 2551 คณะกรรมการจัดการพื้นที่ทัศนียภาพพระพุทธรูปเล่อซาน - ภูเขาเอ๋อเหมยอย่างเป็นทางการ โดยมีภารกิจหลักในการพัฒนาทรัพยากรการท่องเที่ยวสำหรับภูเขาเอ๋อเหมยและพระพุทธรูปเล่อซาน เมื่อวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2545 โครงการซ่อมแซมพระพุทธรูปเล่อซานระยะแรกโดยธนาคารโลกได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ โครงการนี้รวมถึงการบูรณะพระพุทธรูปอย่างสมบูรณ์ตั้งแต่หน้าอกขึ้นไปจนถึงศีรษะ จากนั้นจึงเสริมความแข็งแรงให้กับกำแพงหิน เมื่อวันที่ 23 มิถุนายน พ.ศ. 2545 โครงการบำรุงรักษาพระพุทธรูปยักษ์เล่อซานระยะที่สองได้เริ่มต้นขึ้น ในระยะนี้ หินที่พระบาทของพระพุทธรูปได้รับการซ่อมแซม และหินที่ถูกกัดเซาะใต้ระดับน้ำได้รับการซ่อมแซม

ด้วยความเป็นหนึ่งในหกแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมของมณฑลเสฉวน ทำให้มีนักท่องเที่ยวมาเยือนเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2544 ถึง พ.ศ. 2546 ได้รับการยกย่องให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมอันดับสองในบรรดาแหล่งมรดกโลกของมณฑล โดยมีนักท่องเที่ยว 1.4 ถึง 1.5 ล้านคนต่อปี ในปี พ.ศ. 2547 มีความก้าวหน้าอย่างมากจนทำให้จำนวนนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเป็น 2.1 ล้านคน และตั้งแต่ปี พ.ศ. 2548 ถึง พ.ศ. 2550 มีนักท่องเที่ยวประมาณ 2.3 ถึง 2.8 ล้านคนต่อปี ซึ่งมากกว่าแหล่งท่องเที่ยวอื่นๆ ทั้งหมด การหลั่งไหลเข้ามาของนักท่องเที่ยวทำให้เศรษฐกิจท้องถิ่นเจริญรุ่งเรืองจากงานและรายได้ที่หลากหลาย อย่างไรก็ตาม ยังคงมีกระแสวิพากษ์วิจารณ์ว่าการเพิ่มขึ้นของการท่องเที่ยวอาจส่งผลกระทบต่อคุณภาพของรูปปั้น ด้วยเหตุนี้ รัฐบาลท้องถิ่นจึงได้กำหนดขอบเขตและแนวทางปฏิบัติเพื่อรักษาความสมบูรณ์ของรูปปั้น

พระใหญ่เล่อซานได้รับความนิยมมากที่สุดในช่วงเทศกาลตรุษจีน เนื่องจากนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลกจะมาขอพรให้โชคดี

วิธีที่สะดวกที่สุดในการเดินทางไปพระพุทธรูปองค์ใหญ่จากเมืองเล่อซานคือโดยรถประจำทางสาย 13 เมื่อเดินทางมาถึง จำเป็นต้องซื้อตั๋วในราคา 90 หยวนต่อคน รวมวัดอู่โหยวและสุสานหินหม่าโฮ เวลาเปิดทำการคือ 7:30 น. - 18:30 น. ตั้งแต่เดือนเมษายนถึงเดือนตุลาคม และ 8:00 น. - 17:30 น. ตั้งแต่เดือนตุลาคมถึงเดือนมีนาคม ช่วงสุดสัปดาห์และวันหยุดนักขัตฤกษ์จะคึกคักกว่าวันธรรมดามาก

นอกจากจุดดึงดูดหลักแล้ว ยังมีเส้นทางเดินอีกหลายสิบเส้นทางทั่วทั้งภูเขาที่สามารถสำรวจได้ด้วยการเดินเท้า

        ผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกเดินทางมาสักการะพระศรีอริยเมตไตรยเพื่อชมอย่างใกล้ชิด มีทางเดินสำหรับคนเดินเท้าให้ผู้เข้าชมได้ชื่นชมทัศนียภาพของพระพุทธปฏิมากรที่เปลี่ยนแปลงไปในหลากหลายมุมมอง สิ่งสำคัญที่ต้องทราบคือทางเดินไม้กระดานตรงนั้นค่อนข้างชันและแคบ หากต้องการชมทัศนียภาพแบบพาโนรามาของพระศรีอริยเมตไตรย มีเรือนำเที่ยวให้บริการในราคา 70 หยวนต่อคน เนื่องจากเรือเหล่านี้สามารถรองรับผู้โดยสารได้ 35 คน จึงอาจต้องต่อคิวรอ อย่างไรก็ตาม ความงดงามของพระพุทธรูปเล่อซานจากการสรรค์สร้างด้วยฝีมือมนุษย์ ที่รอให้ทุกคนมาเยี่ยมชมความมหัศจรรย์กันอยู่

****************