อาหารมื้อแรกอร่อย ชีวิตอาจารย์ในเมืองกรุงพนมเปญ

ลาบหมูที่ใช่เหมือนว่าได้กลับบ้านอีกครั้ง 

ชีวิตในตอนนั้นคือโหยหามันมากที่สุดคืออาหารรสชาติเดิม

หนึ่งอาทิตย์ที่ผันผ่านไม่ใช่อย่างน่าหันใส่ในเรื่องสีสัน

มองไปหน้าตาได้ แต่รสนั้นไม่ให้ไป 

ที่ทนไหวคือการชิมลูกชิ้นทอดร้อนๆ น้ำจิ้มไม่ต้องเกรงใจ

    ฉันในตอนนั้นที่เดินทางไปสอนที่กรุงพนมเปญ ในช่วงอาทิตย์แรกนั้นอาหารที่ตกถึงท้องบอกเลยว่านอกจากลูกชิ้นทอด ขนมปังแล้วน่าจะไม่มีอะไรมากกว่านั้น เรายอมเดินเพื่อที่จะไปซื้อขนมปังมาทานกับนมข้นหวานที่นำมาจากบ้าน ดีหน่อยว่าก่อนเดินทางนั้นอาจารย์บอกว่าให้เรานั้นไปซื้อสิ่งที่เรานั้นชอบกิน และคิดว่าจะไม่มี มีแล้วอุ่นใจกว่า ซื้อมาเลยเพราะว่าเรานั้นไปอาจจะไม่มีเวลาในการเดินทางเพื่อที่จะไปซื้อหรือว่าอาจจะมีสถานที่ที่อยู่ไกล ในกระเป๋าเราใบหนึ่งนั้นจะคือกระเป๋าขนมและของกินเท่านั้นใส่ลงไป ในส่วนของมาม่าโจ๊ก เหล่านี้คือครบ เพราะว่าห่วงว่าเรานั้นจะทานอะไรไม่ได้  

   ที่สำคัญที่นำมาให้เรานั้นคือปลาร้าบอง หอมกรุ่นมาก ห่อใส่กับถุงอย่างดี เรานั้นคิดถึงคนห่อให้เลย สองอาทิตย์ผ่านไปเหมือนว่าน้ำหนักน่าจะลดลงเยอะมาก อาจารย์ที่พาเรานั้นมาจะกลับไทยแล้ว เลยให้เรานั้นไปหาที่โรงแรมเพื่อที่จะทานข้าวเย็นด้วยกัน  ซึ่งท่านบอกว่าจะให้โรงแรมนั้นจัดในส่วนของอาหารไทยให้ มีเชฟคนไทยที่นั่นเขาทำอาหารอร่อย เรานั้นรีบเลยไม่ถึงสิบนาทีนั้นถึงหน้าโรงแรม 

    พร้อมมากในการทานอาหาร อาหารที่เรานั้นคุ้นเคยรีบทยอยมาอย่างแรกนั้นคือลาบหมู  อยากบอกว่าอร่อยมากจนน้ำตาจะไหล เปรี้ยวหวานและเผ็ดอยู่นะแต่ว่าอร่อย  คิดถึงบ้านเข้าไปกันใหญ่ อยากกลับเหมือนกันนะ แต่ว่าเรานั้นตัดสินใจแล้วและก้าวมาถึงจุดนี้แล้ว จุดที่หันหลังกลับไปไม่ได้ หากว่าเรานั้นกลับต้องจ่ายเงินค่าปรับมากกว่าเงินที่เรานั้นจะได้ห้าเท่า 

   ตรงนี้นะหากว่าไม่บอกเรานั้นไม่รู้เลยว่ามันคือ น้ำพริกกะปิเพราะว่าหวานมาก เหมืออนของหวานมากกว่าน้ำแจ่ว น้ำพริกกะปินั้นหวานมาก มีความพริกเล็กน้อย แต่ว่าอร่อยได้เหมือนกันด้วยการนำในส่วนของแตงกวานั้นมาจิ้มและทานอย่างกรอบอร่อย หลายครั้งทุกการเดินทาง ความหวานอาจจะเค็ม  ความว่าขมนั้นอาจจะหวาน หรือว่าเผ็ดนั้นอาจจะจืดเป็นเรื่องของกาลเวลาไม่มีใครนั้นจะมาอยู่ในรูปแบบเดิม

   ต้มยำกุ้งถามว่าอร่อยไหม อร่อยนะ รสชาติได้เลยเหมือนบ้านเรา เข้มข้นมันต้องแบบนี้ มีความเปรี้ยวอร่อย กินเข้าไปแล้วกับข้าวสวยนั้นยากจะถอยเลย ตักเพื่อที่จะทานในส่วนของเห็ดอร่อย ทำให้เรานั้นลืมไปเลยว่าอยู่ที่ไหนเหมือนบ้านเราและอบอุ่นใจเสมอ

     อาหารที่เรานั้นทาน เป็นอาหารไทยโดยการสั่งของทางโรงแรม ซึ่งไม่ว่าอาจารย์แม่จะมาที่นี่ในครั้งไหน จะต้องมาทำให้ทาน แต่ในส่วนที่เรานั้นทานไม่ได้ไม่มีอร่อยทั้งหมดเลย แต่หากกลับกันว่าหากว่าเรานั้นออกไปทานด้านนอกในส่วนของหวานที่นี่จะไม่ค่อยหวาน จะมีในส่วนของความเค็มนะ แต่ว่าก็กินได้ แต่เรานั้นยังติดในเรื่องของความหวาน 

   ตรงนี้คือน้ำจิ้มที่เรานั้นให้เชฟที่นี่นั้นทำใส่ในกระปุกให้เราเพื่อที่จะไปใส่ในส่วนของตู้เย็นเพื่อนำไว้ในการทานในครั้งหลัง วันนี้เรานั้นได้รู้ว่าอีกสองวันสิ้นเดือนนั้นเราจะย้ายเข้าไปในบ้านของท่านรองของมหาวิทยาลัย เพื่อที่เรานั้นจะไม่เหงา มีแม่บ้านเป็นเพื่อน มีอาจารย์นั้นคอยดูแล มากกว่านั้นคือไม่ว่าจะไปไหนเราจะมีความสุขเหมือนการที่เรานั้นมาอยู่ที่้บ้านกับครอบครัว 

   ห่วงเราว่าเรานั้นจะอยู่ได้ไหม บอกว่าสบายมาก แต่ว่าอยากกลับด้วยไหมอยากมาก แต่ว่าเรานั้นมาแล้วเราก็จะสู้หนึ่งปีนั้นไม่นานเท่าไหร่ ประสบการณ์เดี๋ยวอีกหกเดือนอาจารย์แม่นั้นจะกลับมาหาอีกรอบนั้น  ท่านเหมือนแม่ของเรามากห่วงมากว่าเรานั้นจะกินอย่างไร ต้องการให้เรานั้นอยู่บ้านที่อบอุ่นจะได้หายห่วง 

   ก่อนที่จะจากกันอาจารย์แม่นั้นได้ยื่นของอร่อยให้เราเผื่อว่าเรานั้นทานอาหารที่ไหนไม่อร่อย ซื้อข้าวมาเพื่อที่จะทานกับน้ำจิ้ม แจ่วบองหรือว่าจะเป็นในส่วนของเจ้าหมูฝอยอร่อย  คนเรานั้นแรกๆ นั้นอาจจะอยู่ลำบาก แต่เมื่อเขานั้นได้ใช้ชีวิตด้วยตนเองแล้ว มีช่องทางแล้ว เขานั้นจะไม่ต้องการแล้วในสิ่งที่มาแบบหลอกลวง ไม่จริงใจ เพราะว่าคนเรานั้นไม่ได้สิ้นทางไป ไม่ได้มีสมองน้อยกว่าใคร รู้ว่าพยายามในการได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ 

   ทุกการเดินทางนั้นให้ประสบการณ์กับเรานั้นเสมอ คนที่อยู่แต้ในกรอบใช้ชีวิตเท่านี้ เขาอาจจะไม่มองไกล มองทุกอย่างรอบด้านได้ หากว่าการให้เดินทางไปแล้วต้องไปอยู่เหมือนการอยู่ในห้องมันไม่มีอะไรแตกต่างเลย นอนอยู่ในห้องสบายไม่ต้องเหนื่อย ประสบการณ์จะสอน ความคิดของคนเรานั้นไม่ได้นิ่ง คิดเสมอ คิดตลอด เพื่อหาทางที่ดีและเหมาะสม