บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 3 คอมเมนต์แรกที่ไม่ปกติ

ห้องมืดเงียบสนิท มีเพียงแสงหน้าจอโน้ตบุ๊กสว่างวาบขึ้นกลางความมืดเย็นชื้น ราวกับกล่องเรืองแสงที่คอยดูดกลืนสายตาให้จ้องเข้าไปไม่อาจละ

มินเบิกตากว้าง มองบรรทัดที่เพิ่งปรากฏขึ้นเองตรงหน้า

“…นายหาเราเจอแล้ว…”

ลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เขานั่งนิ่งไปนานจนเวลาเหมือนหยุดเดิน ความเงียบรอบกายถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้น ตุบ ๆ ๆ รัวหนักเหมือนกลองศึก

มือสั่นจนควบคุมแทบไม่ได้ เขากดรีเฟรชหน้าเว็บทันทีที่ได้สติ เมื่อหน้าจอโหลดเสร็จ—ข้อความนั้นก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงโพสต์และคอมเมนต์ตามปกติ

“บ้าเอ๊ย…” เขาสบถเสียงสั่น พยายามบอกตัวเองว่านั่นอาจเป็นแค่ตาฟาด ไวรัสเล่นงาน หรือบั๊กของระบบ แต่ส่วนลึกในใจกลับรับรู้ชัดเจน… มันไม่ใช่แค่ข้อผิดพลาดของเครื่องจักร แต่เป็น บางสิ่ง ที่รู้จักเขา และกำลังส่งสัญญาณมาจริง ๆ

ความเย็นวูบแล่นขึ้นสันหลัง เหมือนมีสายตาที่ไม่ใช่ของมนุษย์จ้องเขาอยู่จากมุมห้องที่มืดมิด

 

---

 

รุ่งเช้า ห้องสมุดมหาวิทยาลัยสว่างด้วยแสงแดดลอดผ่านกระจกสูง แต่บรรยากาศรอบมินกลับเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความว่างเปล่า เขาเปิดโน้ตบุ๊กอีกครั้ง ทดสอบสายตาตัวเอง

คอมเมนต์แรก—

“ฉันก็อยู่ที่นั่น…หลังประตู”

…ยังคงอยู่ที่เดิม ราวกับหลักฐานยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป แต่ข้อความเมื่อคืนกลับไม่มีใครเห็นอีก มันหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

เขาเลื่อนลงไปยังโพสต์ล่าสุด นิ้วหยุดนิ่งเมื่อเห็นสิ่งใหม่ปรากฏขึ้นใต้บรรทัดบันทึกของตัวเอง

“ฉันก็ฝันเห็นประตูสีดำเหมือนกัน”

สั้นเพียงบรรทัดเดียว แต่แรงสะท้อนกลับในอกหนักพอจะทำให้เขาขนลุกไปทั้งแขน

รีบกดเข้าไปที่โปรไฟล์ยูสเซอร์นั้น…ว่างเปล่า ไม่มีข้อมูล ไม่มีรูป ไม่มีโพสต์อื่นใด เหมือนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคอมเมนต์บรรทัดนี้เพียงเท่านั้น

“ใครกันแน่วะ…” เสียงพึมพำเบา ๆ เล็ดรอดออกจากริมฝีปาก

 

---

 

“เป็นไรวะมิน หน้าตามึงเหมือนผีหลอกเลยนะ”

เสียงทักทำให้มินสะดุ้งเฮือก เขาเงยหน้าขึ้น เห็นชัชวาล เพื่อนสนิทแบกกองรายงานเดินเข้ามาอย่างสบายใจ

“ช่วยรวมเล่มหน่อยดิ งานกลุ่มน่ะ” ชัชพูดพลางโยนเอกสารกองโตลงบนโต๊ะ

มินรับมาเรียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะตอบเสียงอ่อนแรง “เออ… กูฝันแปลก ๆ เจอเรื่องไม่ค่อยโอเคมาหลายวันละ”

“ฝันไรวะ?” ชัชเลิกคิ้ว

มินถอนหายใจยาว ร่างกายยังสั่นเบา ๆ “เอางานไปส่งกับกูก่อน เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังตอนกินข้าวร้านป้าหลังมอ”

ชัชหัวเราะเบา ๆ ยอมตาม ก่อนที่มินจะโอบคอเพื่อนลากออกไปจากห้องสมุด เสียงหัวเราะของพวกเขากลบความตึงเครียดไว้ชั่วคราว แต่ในใจของมินกลับไม่อาจสลัดคำถามที่ติดค้างออกไปได้

 

---

 

ร้านข้าวเล็ก ๆ หลังมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเสียงจอแจและกลิ่นหอมของอาหารร้อน ๆ เมื่ออาหารถูกยกมาวางตรงหน้า มินก็เล่าทุกอย่างออกมา ตั้งแต่ฝันแรกที่เจอประตู จนถึงเสียงประหลาดและคอมเมนต์ลึกลับในบล็อก

ชัชเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหวเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ แต่กดดันจนขนลุก

“แล้ว…มึงเปิดประตูหรือยัง?”

มินขมวดคิ้วทันที “ประตูไหนวะ ในฝัน หรือที่ตึกเก่า?”

ชัชจ้องเขาเขม็ง แววตานั้นมีบางอย่างแปลกไปจากเพื่อนที่เขารู้จักมาทั้งชีวิต—ราวกับซ่อนความกลัวหรือโกรธเกรี้ยวเอาไว้

“ทั้งสองประตูนั่นแหละ มึงเปิดไปรึยัง?”

มินสะดุ้ง เผลอพูดเสียงดัง “มึงจะขึ้นเสียงทำไมเนี่ยไอ้ชัช ยังโว้ย ยังสักประตูแหละ!”

บรรยากาศบนโต๊ะตึงเครียด แต่พนักงานก็ยกอาหารมาส่งพอดี ทำให้ทั้งสองหันไปเปลี่ยนเรื่องคุย ความอึดอัดค่อย ๆ เจือจางไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่ออิ่มแล้ว ทั้งคู่แยกย้ายกลับหอเหมือนปกติ

แต่หลังจากที่มินเดินลับตาไป…

ชัชยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน สายตาจ้องตามแผ่นหลังเพื่อนสนิทก่อนจะพึมพำเสียงต่ำ ราวกับบอกใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น

“…แต่กูเปิดประตูดำนั่นไปแล้วว่ะ มิน…”