ร่างทรง

ร่างทรง…ของหมู่บ้านชายแดน

“ความเชื่อ…อาจไม่ใช่ความจริง แต่บางครั้ง ความจริง…น่ากลัวกว่าที่คนกล้าจะเชื่อ”

            เสียงฝนโปรยปรายตลอดทางเข้าหมู่บ้านชายแดนที่ชื่อว่า “ห้วยขุนดำ” ถนนลูกรังเปียกแฉะ และกลิ่นดินชื้นพัดเข้าจมูกเมื่อเอมเดินลงจากรถสองแถวที่มีผู้โดยสารเหลือเพียงไม่กี่คนเอมกลับมาเยี่ยมแม่ที่บ้านเกิดเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี…เธอเรียนและทำงานในตัวจังหวัด ไม่ได้กลับมานาน จนลืมไปว่าหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ยังคงอยู่ท่ามกลางป่าเขา และอากาศเย็นยะเยือกในยามค่ำคืนแม่ของเธอ “ป้าแย้ม” เป็นคนเข้มแข็ง แต่พักหลังมีเสียงเล่าลือว่าเธอเริ่มพูดจาแปลก ๆ และมีอาการเหมือนถูก “ของ”เอมไม่เชื่อเรื่องพวกนั้น เธอเชื่อในวิทยาศาสตร์ ในการแพทย์ ไม่ใช่ “การเข้าทรง” หรือ “ร่างทรง” ที่พวกชาวบ้านยึดถือแต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป…ในคืนแรกที่เธอกลับมา

          คืนนั้น เธอตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกระดิ่งเบา ๆ ดังมาจากหน้าบ้าน กริ๊ง…กริ๊ง…เธอเดินไปดู พบแม่กำลังนั่งพับเพียบหน้าแท่นบูชาเล็ก ๆ พร้อมกับหญิงชราที่เอมจำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นตั้งแต่เด็ก — ยายเปลื้อง ยายเปลื้องพูดพึมพำ ฟังไม่ได้ศัพท์ ก่อนจะเคาะกระบอกไม้ไผ่เบา ๆ แล้วร่างของแม่ก็สั่นกระตุก

เสียงเปลี่ยนไปเป็นเสียงทุ้มต่ำและแหบพร่า“กลับมาทำไม…ของมันอยู่ที่เจ้าแล้ว…อย่าคิดหลีกหนีอีกเลย…” เอมผงะถอยหลัง มือสั่น…เธอไม่เชื่อ แต่ก็ไม่อาจอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้น  

           วันต่อมา เอมบังคับให้แม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลในตัวจังหวัด แต่แม่กลับล้มหมดสติกลางทาง หายใจหอบถี่ พูดเพ้อถึง “ต้นไม้ที่ไม่ขอ” และ “ของที่ถูกเอาไป”เอมเริ่มรื้อความทรงจำในวัยเด็ก เธอเคยเดินเข้าป่ากับแม่ตอนอายุ 8 ขวบ และจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง แม่ตัดต้นไม้ที่มีผ้าผูกสีแดงอยู่โดยไม่ขอขมา

ยายเปลื้องบอกว่า นั่นคือต้นไม้ของ “ผีป่า” ที่คุ้มครองหมู่บ้าน หากใครลบหลู่ จะถูกตามเอาคืนในรุ่นถัดไป — และตอนนี้ มันถึงคราวของเอม

         ยายเปลื้องทำพิธีอีกครั้ง แท่นบูชาถูกจัดไว้หน้าบ้าน แสงเทียนไหวสั่น ลมเย็นพัดแรงผิดปกติ

“เจ้ามิใช่คนแรก…แต่เจ้าจะเป็นคนสุดท้าย ถ้าไม่เซ่นไหว้ตามธรรม”

เสียงจากปากยายเปลื้องดังขึ้น ไม่ใช่เสียงของเธอ…แต่น้ำเสียงแปลกประหลาดเหมือนมาจากอีกโลกหนึ่ง เอมถูกสั่งให้กลับเข้าไปในป่า ไปยังต้นไม้เดิม และนำของที่เคยขโมยกลับไปเซ่นคืน…กลางดึก เอมเดินเข้าป่าเพียงลำพัง พร้อมตะเกียงน้ำมันเก่า ๆ เธอจำทางได้แม่นอย่างประหลาด ราวกับมีบางอย่างนำทางเธอ

เมื่อเธอวางของเซ่นไว้ใต้ต้นไม้ต้นนั้น เสียงลมหอนก็ดังขึ้นรอบทิศ

เธอหันกลับไป ไม่มีใครอยู่…แต่ความเย็นเยียบและเงาในป่ากลับกดทับทุกลมหายใจของเธอ

เธอรีบกลับบ้าน

วันต่อมา แม่ของเธอฟื้นขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยายเปลื้องไม่ลืมตาอีกเลย…

“มีบางอย่างที่เราอธิบายไม่ได้…ไม่ใช่เพราะมันไม่มีอยู่จริง

แต่อาจเพราะเราไม่อยากเชื่อว่ามัน…มีอยู่จริงต่างหาก”