"อาแป๊ะกับหาบกล่อง: ภาพชีวิตเรียบง่ายกลางมหานครยุค 80"

ในภาพถ่ายเก่าที่บันทึกไว้เมื่อปี พ.ศ. 2528 (ค.ศ. 1985) เราเห็นชายชราคนหนึ่ง หรือที่คนไทยเรียกกันอย่างคุ้นเคยว่า "อาแป๊ะ" กำลังเดินหาบตะกร้าไม้ไผ่สองใบที่เต็มไปด้วยกล่องกระดาษมือสอง เขาสวมเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงขาก๋วยแบบจีน และรองเท้าแตะเก่าๆ ที่ดูเหมือนจะรับใช้เขามานานหลายปี

ไม่มีใครบอกได้แน่ชัดว่าภาพนี้ถ่ายในย่านไหนของกรุงเทพฯ หรือเมืองใดในประเทศไทย แต่สิ่งที่ภาพนี้สะท้อนออกมาได้ชัดเจนก็คือ “ฉากชีวิตของคนเมืองในยุคก่อน” — ยุคที่เมืองยังมีจังหวะช้ากว่าทุกวันนี้ ยุคที่แรงงานคนยังมีความหมาย และการหาเลี้ยงชีพด้วยความสุจริตเป็นเรื่องธรรมดา

กล่องกระดาษในตะกร้าอาจดูไร้ค่าในสายตาคนบางกลุ่ม แต่สำหรับอาแป๊ะในวันนั้น มันคือรายได้ คือชีวิต คือการดิ้นรนเลี้ยงตัวเองและอาจรวมถึงครอบครัว ภาพนี้จึงไม่ได้แค่บอกเล่าชีวิตของคนคนหนึ่ง แต่ยังเป็นภาพแทนของผู้คนอีกมากมายในยุคนั้น ที่ยอมเหนื่อย ยอมเดิน ยอมแบกทุกอย่างไว้บนบ่า เพื่อแลกกับเงินไม่กี่บาท

นี่คือความงามของชีวิตแบบเรียบง่าย ที่ทุกหยาดเหงื่อมีความหมาย ทุกก้าวเดินมีเรื่องราว และทุกหาบล้วนเป็นภาระของศักดิ์ศรี

ภาพถ่ายนี้อาจเก่า แต่ความจริงในนั้นยังใหม่เสมอในใจของใครหลายคนที่เติบโตมากับภาพชีวิตเหล่านี้ — ภาพของเมืองที่ไม่ใช่แค่ตึกสูง แต่อยู่ร่วมกับผู้คนที่แบกฝันไว้ในหาบไม้และหัวใจเหนียวแน่น.