วงสนทนาเขาเฮฮา ส่วนเราทำตัวเหมือน Wi-Fi หลุด

ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่ถนัดเรื่องการเข้าสังคม แม้จะพยายามแล้ว แต่หลายครั้งก็ยังรู้สึกอึดอัด พูดไม่ออก หรือไม่รู้จะเริ่มบทสนทนายังไงดี เวลาที่ต้องพบเจอคนแปลกหน้า หรืออยู่ในกลุ่มคนที่ไม่คุ้นเคย ฉันมักรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอก เงียบเกินไป พูดน้อยเกินไป หรือแปลกไปจากคนอื่น

หลายคนอาจมองว่าการเข้าสังคมเป็นเรื่องพื้นฐานที่ใครๆ ก็ต้องทำได้ แต่สำหรับบางคนอย่างฉัน มันเป็นเหมือนด่านที่ต้องฝ่าฟัน ต้องฝืน ต้องเตรียมใจทุกครั้งก่อนจะออกไปเผชิญหน้ากับผู้คน ความกังวลว่าจะพูดผิด จะถูกมองแปลก หรือจะไม่มีใครอยากคุยด้วย กลายเป็นเสียงในหัวที่ดังมากกว่าเสียงรอบข้าง

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ฉันได้เรียนรู้ว่า “การเข้าสังคมไม่เก่ง” ไม่ใช่จุดอ่อนเสมอไป มันคือบุคลิกแบบหนึ่ง ที่แค่ต้องการพื้นที่และเวลามากกว่าคนอื่นในการปรับตัว เราอาจไม่ใช่คนที่พูดเก่ง แต่เราเป็นผู้ฟังที่ดี เราอาจไม่ใช่คนที่สร้างสีสันในวงสนทนา แต่เราใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ ที่คนอื่นอาจมองข้าม

สิ่งที่สำคัญคือการเข้าใจและยอมรับตัวเอง เราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้คนอื่นยอมรับ เราแค่ต้องหาวิธีอยู่ร่วมกับคนอื่นในแบบที่เรารู้สึกสบายใจ บางครั้งการมีเพื่อนน้อยแต่จริงใจ ก็มีค่ามากกว่าการพยายามฝืนให้เป็นที่ชื่นชอบของทุกคน

การเข้าสังคมไม่เก่ง ไม่ได้หมายความว่าเราแปลก หรือผิดปกติ มันเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของตัวตน และตัวตนของเรา...ก็มีค่าพอแล้วในแบบที่เป็น