รอยรักรอยร้าว แค่คำว่ารักไม่พอ (นิยายวาย)

รอยรักรอยร้าว

เสียงนาฬิกาแขวนผนังดังติ๊กต่อกอยู่ในความเงียบของห้องรับแขก ปวีทนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรด พยายามอ่านหนังสือพิมพ์ในมือ แต่ตัวอักษรเหล่านั้นกลับเต้นระริกจนจับใจความไม่ได้ สายตาเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง บรรยากาศอึมครึมด้านนอกไม่ได้ช่วยให้ใจเขาดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"ปวีท เมื่อไหร่แกจะคิดเรื่องแต่งงานจริงจังซะที" เสียงแม่ของเขาดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นประโยคเดิมๆ ที่เขาได้ยินมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ปวีทถอนหายใจเฮือกใหญ่ พับหนังสือพิมพ์ลงข้างตัว หันไปมองมารดาที่กำลังมองเขาด้วยแววตาคาดหวัง "ผมบอกแม่หลายครั้งแล้วนะครับว่าผมยังไม่พร้อม"

"ไม่พร้อมอะไรของแก! อายุจะสามสิบแล้วนะคนอื่นเขามีลูกกันไปถึงไหนแล้ว บ้านเรามีแกเป็นลูกคนเดียวนะ จะไม่มีหลานให้พ่อกับแม่เชยชมเลยเหรอ" น้ำเสียงของแม่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ปวีทได้แต่เงียบ ความกดดันจากครอบครัวเป็นสิ่งที่เขารับรู้มาตั้งแต่เด็ก ในฐานะลูกชายคนเดียว เขาคือความหวังเดียวในการสืบสกุลของตระกูลนี้ และการแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมคือสิ่งที่แม่ของเขาต้องการมากที่สุด

แต่ในใจของปวีทนั้น มีเพียงภาพของอีกคนหนึ่ง… จิรวัฒน์

จิรวัฒน์เข้ามาในชีวิตของปวีทตั้งแต่ยังเด็ก พ่อของจิรวัฒน์เป็นเพื่อนสนิทของพ่อปวีท แต่โชคร้ายที่ครอบครัวของจิรวัฒน์ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตหมด ทำให้จิรวัฒน์ต้องย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านปวีทตั้งแต่นั้นมา

แรกเริ่มเดิมที ทุกคนในบ้านก็เอ็นดูจิรวัฒน์ในฐานะเด็กกำพร้า แต่เมื่อเวลาผ่านไป บทบาทของจิรวัฒน์ในบ้านก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่เป็นเหมือนคนรับใช้คนหนึ่งที่ต้องคอยทำงานบ้านทุกอย่าง คอยปรนนิบัติทุกคนในบ้าน ความอบอุ่นที่เคยได้รับเริ่มจางหายไปแทนที่ด้วยคำสั่งและแววตาเย็นชา

มีเพียงปวีทเท่านั้นที่ยังคงปฏิบัติกับจิรวัฒน์เหมือนเพื่อนเสมอมา และความผูกพันนั้นก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นความรักที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อน พี่น้อง หรือแม้กระทั่งเจ้านายกับคนรับใช้

ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนต้องดำเนินไปอย่างลับๆ ล่อๆ เพราะความรักชายชายเป็นสิ่งที่ครอบครัวของปวีท โดยเฉพาะแม่ของเขาไม่ยอมรับเป็นอย่างยิ่ง ทุกครั้งที่พวกเขาจะเจอกัน ต้องคอยระแวดระวังไม่ให้ใครจับได้

"จิ... นายแน่ใจนะว่าไม่มีใครเห็นตอนนายเข้ามา" ปวีทกระซิบถามจิรวัฒน์ในห้องนอนของตัวเอง แสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟหัวเตียงส่องให้เห็นใบหน้าอ่อนโยกของจิรวัฒน์

จิรวัฒน์พยักหน้าเบาๆ "แน่ใจสิปวีท ผมระวังตัวดีที่สุดแล้ว" เขานั่งลงบนขอบเตียงข้างปวีท มือบางเอื้อมไปกุมมืออีกฝ่ายที่เย็นเฉียบ "นายโอเคไหม? ดูเหนื่อยๆ นะ"

ปวีทยิ้มอ่อนๆ บีบมือจิรวัฒน์เบาๆ "ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แม่ก็พูดเรื่องแต่งงานไม่หยุดเลย"

"นายก็บอกท่านไปสิว่านายไม่ได้อยากแต่ง"

"บอกไปแล้วกี่รอบแล้วก็เหมือนเดิมนั่นแหละจิ ท่านไม่เข้าใจหรอก" ปวีทถอนหายใจ "บางทีฉันก็เหนื่อยนะ"

"เหนื่อยก็พักก่อนสิปวีท อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะ" จิรวัฒน์พูดพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมของปวีทเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและความรัก "ยังไงฉันก็อยู่ข้างนายเสมอแหละ"

ความรักของพวกเขาเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในที่ลับ ไม่มีใครล่วงรู้ ไม่มีใครคาดคิด จนกระทั่งวันหนึ่ง…

วันนั้นเป็นวันที่จิรวัฒน์กำลังจะเดินไปเก็บผ้าที่ราวตากผ้าหลังบ้าน แต่เขากลับพบแม่ของปวีทยืนอยู่ตรงนั้นพอดี สายตาของแม่ปวีทจ้องมองมาที่เขาอย่างผิดปกติ แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจ

"จิรวัฒน์ แกรู้สึกยังไงกับปวีท" จู่ๆ แม่ปวีทก็ถามขึ้นมาตรงๆ น้ำเสียงเย็นยะเยือกจนจิรวัฒน์รู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

จิรวัฒน์ถึงกับผงะไปชั่วขณะ หัวใจเต้นรัว เขาก้มหน้าหลบสายตา ไม่กล้าตอบคำถามนั้น

"ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ฉันเห็นพวกแกอยู่ด้วยกันบ่อยๆ เห็นสายตาที่แกมองปวีทด้วย" แม่ปวีทเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ "แกคิดจะจับลูกชายฉันใช่ไหม!"

"เปล่าครับคุณหญิง ผมเปล่า..." จิรวัฒน์พยายามจะปฏิเสธ แต่เสียงเขากลับสั่นพร่า

"อย่ามาแก้ตัว! คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาตีเสมอเทียบลูกชายฉัน! แกเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ฉันเก็บมาเลี้ยง! เป็นแค่คนรับใช้ในบ้านนี้!" คำพูดของแม่ปวีทกรีดแทงใจจิรวัฒน์จนเจ็บปวดไปหมด "แกต้องเลิกยุ่งกับปวีทซะ! ไม่งั้นแกได้เจอดีแน่!"

จิรวัฒน์พยายามอดกลั้นน้ำตา แต่ไม่นานมันก็ไหลลงมาเป็นทาง แม่ของปวีทไม่เคยใจร้ายกับเขาขนาดนี้มาก่อน เขารู้ดีว่าเรื่องราวใหญ่โตขึ้นแล้ว

และแล้ว วันที่เลวร้ายที่สุดก็มาถึง แม่ของปวีทเรียกปวีทและจิรวัฒน์มาเผชิญหน้ากันในห้องรับแขก บรรยากาศตึงเครียดจนแทบจะหายใจไม่ออก

"ปวีท แกคบกับไอ้จิรวัฒน์นี่ใช่ไหม!" เสียงแม่ของปวีทตวาดลั่น ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

ปวีทมองหน้าจิรวัฒน์ที่ยืนก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้า เขาตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความจริง "ใช่ครับแม่ ผมรักจิ"

"ไอ้บ้า! แกเป็นลูกชายคนเดียวของฉันนะ! จะมาคบกับผู้ชายได้ยังไง! แถมยังเป็นแค่ไอ้จิรวัฒน์นี่อีก!" แม่ปวีทชี้หน้าจิรวัฒน์ด้วยความรังเกียจ "ฉันไม่มีวันยอมรับเรื่องแบบนี้เด็ดขาด! แกสองคนต้องเลิกกันเดี๋ยวนี้!"

"ผมไม่เลิกครับแม่ ผมรักจิ" ปวีทยืนยันเสียงแข็ง

"ถ้าแกไม่เลิก ก็เลือกเอาเลย! จะเลือกมัน หรือจะเลือกแม่!"

"แม่ครับ..."

"ไม่ต้องมาเรียกแม่! ฉันให้เวลาแกคิด! แต่ถ้าแกยังดื้อดึงที่จะคบกับมัน ฉันก็จะไล่มันออกจากบ้าน! ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก!"

คำพูดของแม่ทำให้ปวีทถึงกับอึ้งไป เขาหันไปมองจิรวัฒน์ที่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว "แม่จะไล่จิไปไม่ได้นะครับ!"

"ทำไมจะไม่ได้! มันเป็นแค่ผู้อาศัย! ไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านนี้ทั้งนั้น!"

ปวีทกำหมัดแน่น เขารู้ดีว่าถ้าเขาปล่อยให้จิรวัฒน์ถูกไล่ออกไป จิรวัฒน์จะไม่มีที่ไป จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง "ถ้าแม่จะไล่จิออก ผมก็จะไปด้วยครับ!"

คำพูดของปวีททำให้แม่ของเขาถึงกับยืนอึ้ง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ "แกจะบ้าเหรอปวีท! แกจะไปไหนได้! แกไม่เคยลำบาก! ไม่เคยต้องทำงานหนัก! แกจะไปอยู่กับมันแล้วเอาอะไรกิน!"

"ผมไม่สนหรอกครับ ผมอยู่กับจิได้ ไม่ว่าที่ไหนก็ได้" ปวีทยืนยันหนักแน่น

เสียงทะเลาะกันดังลั่นบ้าน พ่อของปวีทพยายามเข้ามาห้ามปราม แต่ก็ไม่เป็นผล ท้ายที่สุด ปวีทก็จูงมือจิรวัฒน์เดินออกจากบ้านหลังใหญ่หลังนั้นไป ทิ้งไว้เพียงความโกรธแค้นและความผิดหวังของมารดา

ชีวิตนอกบ้านไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ปวีทที่ไม่เคยลำบากต้องปรับตัวอย่างมาก จิรวัฒน์เองก็รู้สึกผิดที่ทำให้ปวีทต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ พวกเขาเช่าห้องพักเล็กๆ อยู่ด้วยกัน ปวีทพยายามหางานทำทุกอย่างที่พอจะทำได้ ส่วนจิรวัฒน์ก็ยังคงทำหน้าที่ดูแลปวีทอย่างดีที่สุด แม้จะเจอความลำบาก แต่ความรักของพวกเขาก็ดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น

แต่ปัญหาไม่ได้จบลงแค่นั้น แม่ของปวีทยังคงไม่ยอมแพ้ เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะแยกปวีทกับจิรวัฒน์ออกจากกัน เธอรู้ดีว่าจิรวัฒน์เป็นคนอ่อนโยน ขี้เกรงใจ และรักปวีทมาก เธอจึงเริ่มเข้าไปตีสนิทกับจิรวัฒน์ลับหลังปวีท

"จิรวัฒน์ ฉันอยากคุยกับแกเป็นการส่วนตัว" แม่ของปวีทโทรหาจิรวัฒน์ "อย่าให้ปวีทรู้เรื่องนี้นะ"

จิรวัฒน์รู้สึกกังวลใจ แต่เขาก็ยอมไปพบแม่ของปวีทตามนัด

"ฉันรู้ว่าแกเป็นคนดีนะจิรวัฒน์" แม่ของปวีทเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดปกติ "ฉันรู้ว่าแกก็รักปวีทมาก"

จิรวัฒน์ก้มหน้า ไม่กล้าสบตา "ครับคุณหญิง"

"แต่แกก็เห็นใช่ไหมว่าปวีทต้องมาลำบากขนาดไหนเพราะแก" คำพูดของแม่ปวีทเริ่มแทงใจดำ "ปวีทเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน อนาคตของเขาคือความหวังของตระกูลเรา ถ้าเขาไม่ได้แต่งงาน ไม่มีทายาท บ้านเราก็ต้องจบลงแค่นั้น"

จิรวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองแม่ของปวีทอย่างตกใจ

"แกคิดดูสิ ว่าถ้าปวีทต้องมาลำบากไปตลอดชีวิตเพราะความรักของแก แกจะมีความสุขเหรอ" แม่ของปวีทเริ่มใช้กลยุทธ์กดดันทางจิตใจ "แกอยากเห็นปวีทมีอนาคตที่ดีใช่ไหมล่ะ? อยากเห็นเขาประสบความสำเร็จ มีชีวิตที่สุขสบายใช่ไหม?"

"ผม...ผมอยากให้ปวีทมีความสุขครับ" จิรวัฒน์เสียงสั่น

"ถ้าอย่างนั้น แกก็ต้องช่วยฉัน ทำให้ปวีทกลับไปมีชีวิตที่ควรจะเป็น" แม่ของปวีทยื่นข้อเสนอ "แกต้องออกไปจากชีวิตปวีท"

"แต่ผมรักปวีทนะครับ" น้ำตาจิรวัฒน์เริ่มไหลริน

"ความรักอย่างเดียวมันกินไม่ได้หรอกนะจิรวัฒน์ ลองคิดดูสิ ถ้าปวีทต้องลำบากเพราะแกไปตลอดชีวิต แกจะทนเห็นได้เหรอ" แม่ของปวีทเร่งเร้า "ถ้าแกยอมทำตามที่ฉันขอ ฉันจะไม่ปิดกั้นเรื่องอนาคตของแก จะส่งแกไปเรียนต่อ จะให้เงินแกตั้งตัว ให้แกมีชีวิตที่ดีขึ้นได้"

จิรวัฒน์สับสนวุ่นวายใจไปหมด เขารักปวีทมาก แต่คำพูดของแม่ปวีทก็ทำให้เขาคิดหนัก อนาคตของปวีท ภาพของปวีทที่ต้องมาลำบากเพราะเขา มันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

หลังจากวันนั้น จิรวัฒน์ก็เริ่มตีตัวออกห่างจากปวีท เขาเริ่มเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูดจากับปวีท และพยายามหลีกเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้ชิด ปวีทรู้สึกถึงความผิดปกติ แต่จิรวัฒน์ก็เอาแต่บอกว่าไม่เป็นไร เหนื่อยบ้าง ปวดหัวบ้าง หาเหตุผลมาอ้างสารพัด

วันหนึ่ง จิรวัฒน์ได้โทรศัพท์สายหนึ่ง เสียงปลายสายเป็นผู้หญิงที่อ้างตัวว่าเป็นแฟนเก่าของจิรวัฒน์ เธอพูดจาหยาบคาย และกล่าวหาว่าจิรวัฒน์เป็นคนทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดี พร้อมทั้งขู่ว่าจะเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดให้ปวีทรู้

แต่ความจริงแล้ว นั่นคือแผนการของแม่ปวีท ที่จ้างผู้หญิงคนนั้นมาแสดงละคร เพื่อสร้างสถานการณ์ให้ปวีทเข้าใจผิด และจิรวัฒน์ก็ต้องเล่นตามบทที่ได้รับมาอย่างจำใจ

ปวีทได้ยินบทสนทนานั้นโดยบังเอิญ เขาถึงกับช็อก ทำไมจิถึงมีแฟนเก่า ทำไมจิถึงปิดบังเรื่องนี้กับเขามาตลอด หรือว่าที่ผ่านมาจิไม่ได้รักเขาจริง? ความผิดหวังถาโถมเข้ามาในใจปวีทจนแทบจะรับไม่ไหว

"จิ... นายมีอะไรจะบอกฉันไหม?" ปวีทถามเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

จิรวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองปวีท ดวงตาแดงก่ำ "ปวีท...ฉัน...ฉันขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไร? เรื่องที่นายมีแฟนเก่า แล้วแกล้งทำเป็นรักฉันมาตลอดงั้นเหรอ!" ปวีทตวาดเสียงดัง "นายหลอกฉันมาตลอดงั้นเหรอจิ!"

"ไม่ใช่นะปวีท! นายฟังฉันก่อน!" จิรวัฒน์พยายามจะอธิบาย แต่ปวีทไม่ฟังแล้ว

"ไม่! ฉันจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น! นายหลอกฉัน! นายมันคนโกหก!" ปวีทตะโกนลั่น "ฉันไม่น่าเชื่อใจนายเลย!"

ความเข้าใจผิดได้ก่อตัวขึ้นแล้ว และมันก็เติบโตอย่างรวดเร็ว ความรักที่เคยแข็งแกร่งกลับพังทลายลงในพริบตา ปวีทเก็บข้าวของออกจากห้องพักไปในคืนนั้น ทิ้งให้จิรวัฒน์ยืนร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

จิรวัฒน์รู้ดีว่าเขาทำร้ายปวีทมากแค่ไหน แต่เขาก็คิดว่านี่คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับอนาคตของปวีท อย่างน้อยปวีทก็จะได้กลับไปมีชีวิตที่ดี กลับไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ ส่วนตัวเขาเอง ถึงแม้จะต้องเจ็บปวดแค่ไหน ก็พร้อมที่จะยอมรับมัน

ทั้งคู่แยกทางกันไปในที่สุด แต่รอยร้าวในใจของพวกเขาก็ยังคงอยู่ และไม่มีใครรู้ว่าบาดแผลนั้นจะสามารถสมานได้อีกครั้งหรือไม่...