คู่จิ้นในตำนาน ตอน สาววายเท่านั้นที่ดูออก (นิยายวาย)
ตอน โรงอาหารอลหม่าน
(แกฉันว่าเขาชอบกันแต่ไม่มีใครกล้าเริ่ม // แกมันจะไอ้นั่น)
พระเอก* ปวี: หนุ่มหล่อมาดนิ่ง แอบมีมุมขี้แกล้ง
นายเอก* จิรวัฒน์: หนุ่มน่ารัก ยิ้มเก่ง ขี้อายเล็กน้อย
* เขียว: สาววายตัวแม่ ผู้มีสายตาคมกริบในการจับโมเมนต์
* แดง: สาววายสายซุ่ม ผู้เก็บอาการเก่งแต่ในใจกรี๊ดลั่น
ที่โรงอาหารของกองถ่ายละคร ตอนกลางวัน คนพลุกพล่าน เสียงจานชามกระทบกันดังเซ็งแซ่ในมุมหนึ่งของโรงอาหารก็มีสิ่งมีชีวิตสองคน หนึ่งในนั้นคือ "เขียว"สาวประเภทสอง และสาวน้อยอีกคนชื่อ "แดง" ทั้งสองให้นิยามตัวเองว่าสาววาย เพราะชื่อชอบโมเมนต์และแอบเชียร์ชายชายให้ได้กัน เอ้ย ให้จิ้นกันตามประสาชิปเปอร์แล้วสายตาคนคู่นั้นก็เหลือบไปเห็น......
เขียว: (กระซิบกับแดงที่นั่งข้างๆ สายตาจับจ้องไปที่โต๊ะมุมหนึ่ง) แดง...ดูนั่น!
แดง: (เงยหน้าจากจานข้าวตามสายตาเขียว) ไหน...โอ๊ยยยย! (มือคว้าแขนเขียวแน่น)
(ภาพตัดไปที่ ปวีณ์กับจิรวัฒน์ที่กำลังเดินถือถาดอาหารมานั่งที่โต๊ะว่างใกล้ๆ ทั้งคู่หัวเราะคิกคักกันมาตลอดทาง)
ปวี: (ยื่นแก้วน้ำให้จิรวัฒน์) นายอ่ะ ชอบแกล้งฉันตลอดเลยนะ
จิรวัฒน์: (รับแก้วมาพร้อมรอยยิ้ม) ก็แกล้งแล้วนายชอบทำหน้าตลกนี่นา
ปวี: (ทำเป็นไม่พอใจ แต่แอบยิ้มมุมปาก) ตลกตรงไหน! ดูซิ๊...แฟนๆ นายจะเข้าใจผิดนะ
จิรวัฒน์: (อมยิ้ม) แฟนๆ ไหนกันเล่า ไม่มี๊!
ปวี: (จ้องตาจิรวัฒน์นิ่งๆ ก่อนจะตะโกนเสียงดังพอที่คนรอบข้างจะได้ยิน) "ผมรักพี่นะ!!"
(เสียงในโรงอาหารเงียบลงไปชั่วขณะ ทุกสายตาหันมามองที่โต๊ะของปวีกับจิรวัฒน์ จิรวัฒน์หน้าแดงก่ำไปถึงใบหู ส่วนปวีกลับยิ้มกริ่มอย่างพอใจ คนรอบข้างเริ่มซุบซิบหัวเราะ คิดว่าปวีแกล้งเพื่อน)
(ทีมงานในโรงอาหาร 1): โห...ปวีนี่มันขี้แกล้งจริงๆ ว่ะ!
(ทีมงานในโรงอาหาร 1): ดูจิรวัฒน์ดิ หน้าแดงเป็นกุ้งต้มแล้ว
*
*
*
เย็นวันนั้น หลังเลิกกอง เขียวกับแดงกำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองไม่หยุด)
เขียว: (กระแอมเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจจากแดง) แดง...แกเห็นยัง? รูปที่ปวีลงไอจีล่าสุดอะ!
แดง: (รีบวางหนังสือ คว้าโทรศัพท์มาดูทันที) ไหนๆๆๆ! (ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นรูป) กรี๊ดดดดดดดดด! (รีบเอามือปิดปากกันเสียงหลุด)
(ภาพตัดไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของแดงที่แสดงรูปปวีณ์กับจิรวัฒน์กำลังนั่งอ่านบทอยู่ด้วยกันในห้องแต่งตัว ปวีแอบเอนตัวไปใกล้จิรวัฒน์นิดๆ เหมือนจะแอบดูบทที่จิรวัฒน์อ่านอยู่)
เขียว: (ยิ้มกริ่มอย่างมีชัย) เห็นไหม! ฉันบอกแล้วว่าเค้าต้องมีอะไรกัน! นี่มันไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วนะแก! นี่มัน "โมเมนต์ธรรมชาติบำบัดใจ" ชัดๆ!
แดง: (ตาวาววับ) โอ๊ยยยยยยยยย! ปวีน่ะ เค้าจงใจชิดขนาดนั้นเลยเหรอ! แล้วดูจิรวัฒน์สิ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่รอยยิ้มมุมปากนั่นมันอะไรกันคะซิส!
เขียว: (ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาในความเก็บอาการของจิรวัฒน์) นั่นแหละ! "สเตตัสความสัมพันธ์" ของเค้ามันล้ำเส้นคำว่าเพื่อนไปไกลแล้ว! นี่ถ้าไม่ได้เป็นแฟนกัน ฉันจะเอาหัวไปโขกกำแพงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
แดง: (หัวเราะคิกคัก) ใจเย็นก่อนแม่! แต่แกก็พูดถูกนะ "เคมี" มันแรงเกินเบอร์ไปมาก! ดูตาปวีณ์สิ มองจิรวัฒน์แบบ...แบบที่คนรักกันเค้ามองกันอะ!
เขียว: (พยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง) ใช่! นี่แหละที่เค้าเรียกว่า "ภาษากายที่โกหกไม่ได้" แล้วยิ่งพอมาอยู่ในห้องสมุดที่ต้องเงียบๆ แบบนี้ มันยิ่งทำให้โมเมนต์มันดู "โรแมนติก" ขึ้นเป็นสิบเท่าเลยแก!
แดง: (ถอนหายใจอย่างฟินจัด) ฉันว่านะ...ไม่นานเกินรอหรอก...ต้องมีอะไรดีๆ ให้เราได้กรี๊ดกว่านี้แน่นอน!
เขียว: (ยื่นหมัดชนกับแดง) สู้ๆ นะคะคุณจิรวัฒน์! พี่ปวีเค้ารออยู่! "เรือเราต้องไปต่อ"!
(ทั้งสองคนสบตากันแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะกลับไปจ้องหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอีกครั้ง ราวกับว่ากำลังรอคอยโมเมนต์ต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ)
วันๆของชิปเปอร์แค่เมนโพสต์โซเชียลเวลาห่างกัน 5 นาทีเท่ากับเป็นโมเม้นต์ แกเข้าใจใช่ปะ555555+
********
บทนี้เป็น
อีกมุมของคนที่ชอบชงอย่างสาววาย













