ตัวตนหรือภาพลวง

 

ตัวตนหรือภาพลวง
อักษราลัย

      -1-
      เมย์จับปลายปากกาเคาะโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย สายตายังคงจับจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ บรรทัดแล้วบรรทัดเล่าของตัวเลขที่ไม่มีความหมาย เธอนั่งอยู่ในห้องประชุมตรงท้ายสุดของโต๊ะ ทุกคนรอบโต๊ะกำลังพูดคุยอย่างคึกคัก แต่เมย์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ ไม่มีใครสนใจความคิดเห็นของเธอจริง ๆ

        “เมย์ คุณช่วยสรุปตัวเลขในไตรมาสนี้ให้ได้ไหม?” เสียงของหัวหน้าดังขึ้น
      เธอพยักหน้าโดยอัตโนมัติ พยายามไม่สนใจสายตาเฉยชาของเพื่อนร่วมงาน เป็นแบบนี้เสมอ แม้ว่าเธอจะทำงานหนักกว่าใครในแผนก แต่ก็เหมือนไม่มีใครเห็นค่า เธอมักคิดว่าถ้าเธอผอมกว่านี้ สวยกว่านี้ มั่นใจกว่านี้ บางทีชีวิตอาจดีกว่าที่เป็นอยู่
     

        หลังเลิกงาน เมย์เดินกลับที่พักอย่างเชื่องช้า อพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ของเธออยู่ในซอยแคบ เส้นทางกลับบ้านต้องเดินผ่านย่านเก่า วันนี้เธอตัดสินใจเดินไปอีกทาง เพราะไม่มีอะไรรอเธออยู่ที่บ้านอยู่แล้ว เธอเดินผ่านร้านขายของเก่าร้านหนึ่ง หน้าต่างร้านถูกปกคลุมด้วยฝุ่นและคราบสกปรก แต่บางอย่างสะท้อนประกายแวบหนึ่งจากภายใน ดึงดูดความสนใจของเมย์ เธอหยุดฝีเท้า แล้วผลักประตูเข้าไปโดยไม่ได้คิดอะไร

      ภายในร้านมืดสลัว อากาศอับชื้น ชั้นวางของเต็มไปด้วยวัตถุโบราณหลากหลาย ทั้งนาฬิกา เครื่องเงิน ตู้ไม้เก่า และภาพวาด ไม่มีใครอยู่เลยสักคน

        “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” เสียงแหบแห้งดังมาจากด้านหลัง ทำเอาเมย์สะดุ้ง

        ชายในชุดสีน้ำตาลซีดก้าวออกมาจากหลังผ้าม่านที่กั้นส่วนหลังร้าน ดวงตาของเขาเหมือนกำลังมองทะลุเธอไปไกล

        “ฉัน... แค่ดู ๆ น่ะค่ะ” เมย์ตอบเสียงแผ่ว

        “ไม่เป็นไร ผมเชื่อว่าคุณมาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง” ชายคนนั้นกล่าวพลางยิ้มมุมปาก ยากจะคาดเดาว่ายิ้มนั้นต้องการสื่ออะไร “บางทีคุณอาจกำลังมองหาบางสิ่งที่จะช่วยให้คุณได้เห็นสิ่งที่คุณต้องการ”

        “ฉันไม่เข้าใจ”

        “ตามผมมา” เขาพยักหน้าให้เธอเดินตาม

        เมย์ไม่รู้ทำไมเธอถึงเชื่อใจคนแปลกหน้า แต่เธอก็เดินตามไป จนกระทั่งเขาหยุดที่มุมหนึ่งของร้าน มีผ้าคลุมผืนใหญ่ปกปิดบางสิ่งที่พิงอยู่กับผนัง

        “คุณน่าจะสนใจของชิ้นนี้” เขากล่าวพร้อมกับดึงผ้าคลุมออก

        กระจกบานใหญ่สูงประมาณหนึ่งเมตรครึ่งปรากฏต่อสายตา กรอบไม้สลักลวดลายอ่อนช้อยงดงาม แม้จะดูเก่า แต่กระจกกลับใสสะอาด สะท้อนภาพได้คมชัด

        “กระจกบานนี้ไม่ธรรมดา” ชายคนนั้นกล่าวเสียงต่ำ “มันจะเลือกเจ้าของของมันเอง”

        เมย์ขมวดคิ้ว “นั่นฟังดูเหมือนในนิยายเลยนะคะ” ตอบแย้งไปเบา ๆ อย่างไม่อยากเชื่อ

        “บางครั้งความจริงก็แปลกกว่านิยาย” เขายิ้มลึกลับ “คุณอยากได้มันไหม?”

        “ฉันไม่คิดว่า...”

        “สำหรับคุณราคาไม่แพง” เขาพูดแทรก “ถือเป็นของขวัญจากคนที่เข้าใจคุณ”

        มีบางอย่างในกระจกบานนั้นดึงดูดเมย์อย่างประหลาด เหมือนกำลังเรียกร้องให้เธอนำมันกลับบ้าน

        “ได้ค่ะ” เธอตอบโดยไม่ทันคิด
.
      -2-
      กระจกถูกห่อด้วยผ้าและกระดาษหนา เมย์แทบไม่เชื่อว่าเธอจะจ่ายเงินซื้อมา ทั้ง ๆ ที่ในชีวิตนี้เธอไม่เคยซื้อของแบบนี้มาก่อน
เมื่อกลับถึงอะพาร์ตเมนต์ เธอตั้งกระจกไว้มุมห้องนอนและดึงกระดาษห่อออก แสงไฟในห้องสะท้อนบนผิวกระจก ทำให้มันดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

        เมย์นั่งลงบนเตียง มองดูตัวเองในกระจก ภาพที่สะท้อนกลับมาคือผู้หญิงวัย 30 ปี ผมยาวประบ่า มีริ้วรอยความเหนื่อยล้าปรากฏชัดบนใบหน้า รูปร่างอวบอั๋นในชุดออฟฟิศสีเทาที่ไม่ได้ช่วยให้เธอดูดีขึ้นเลย

        “เมย์เอ๊ย เมย์ที่น่าสงสาร” เธอพึมพำกับตัวเอง

        เธออาบน้ำและเข้านอนแต่หัวค่ำ แต่นอนไม่หลับ สายตาจับจ้องไปที่กระจกในความมืด บางอย่างเหมือนกำลังดึงดูดเธอให้เข้าไปดูใกล้ ๆ

        เมย์ลุกจากเตียง เปิดโคมไฟตั้งโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียง แล้วเดินไปยืนตรงหน้ากระจก ภาพในกระจกทำให้เธอสะดุ้ง อ้าปากหวอ
นั่นไม่ใช่เธอ... หรือจะพูดให้ถูกก็คือ นั่นคือเธอ แต่ไม่ใช่เธออย่างที่เคยเป็น

        ผู้หญิงในกระจกผอมกว่า สวยกว่า ผิวพรรณเปล่งประกาย ใบหน้าสดใสไร้ริ้วรอย ผมยาวสวยเป็นประกายดูมีน้ำหนัก สวมชุดนอนผ้าไหมหรูดูดี ไม่ใช่เสื้อยืดย้วยเก่า ๆ ที่เมย์สวมอยู่ เมย์เอามือแตะที่แก้มตัวเอง ผู้หญิงในกระจกก็ทำเช่นเดียวกัน แต่มือของเธอดูเรียวสวย เล็บทาสีแดงสด

        “นี่มัน...?” เมย์พึมพำ

        เธอกะพริบตาหลายครั้ง แต่ภาพในกระจกยังคงเหมือนเดิม

        ที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือ ฉากหลังในกระจกไม่ใช่ห้องนอนเล็ก ๆ ของเธอ แต่เป็นห้องนอนหรูกว้างขวาง มีเตียงขนาดใหญ่ ผ้าปูเตียงดูแพง ผนังตกแต่งด้วยงานศิลปะทันสมัย ห้องนี้ต้องอยู่ในคอนโดหรือเพนท์เฮาส์หรูแน่ ๆ
เมย์หันซ้ายหันขวามองรอบห้องของเธอ แล้วหันกลับมามองกระจกอีกครั้ง ภาพในกระจกยังเหมือนเดิม

        “นี่เป็นไปได้ยังไง?”

        เธอรู้สึกตื่นเต้นและสับสนในเวลาเดียวกัน นี่คือสิ่งที่ชายชราพูดถึงหรือเปล่า? กระจกที่ไม่ธรรมดา?เมย์อยู่หน้ากระจกนั้นเป็นชั่วโมง ทดลองขยับตัว พูดคุย แล้วสังเกตการตอบสนองของภาพในกระจก ทุกความเคลื่อนไหวของเธอถูกสะท้อนออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ภาพที่ปรากฏกลับเป็นเวอร์ชันที่ดีกว่าของเธอในทุกด้าน

        เมื่อนอนลงบนเตียงอีกครั้ง เธอรู้สึกวูบโหวงในอก นั่นคือเธอที่ “ควรจะเป็น” ใช่หรือไม่? เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เมย์รู้สึกตื่นเต้นกับการตื่นนอนในวันรุ่งขึ้น
.

      สองสัปดาห์ผ่านไป ชีวิตของเมย์เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

        ทุกเช้าเธอจะตื่นมาส่องกระจกเป็นสิ่งแรก ทุกครั้งที่ส่องกระจก ภาพของเธอในนั้นดูสวยงามกว่าวันก่อนเสมอ และสภาพแวดล้อมรอบตัวก็เปลี่ยนไปตามความปรารถนาลึก ๆ ของเธอ

      วันหนึ่งเธอเห็นตัวเองในชุดทำงานสวยหรู นั่งอยู่ในออฟฟิศส่วนตัวที่กว้างขวาง มีป้ายชื่อตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนว่า “ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด” เมย์ในกระจกกำลังเซ็นเอกสารสำคัญ มีพนักงานหลายคนรอรับคำสั่งจากเธอด้วยสีหน้าเคารพนับถือ
อีกวันหนึ่ง เธอเห็นตัวเองนั่งรับประทานอาหารค่ำในร้านหรู มีชายหนุ่มรูปงามนั่งตรงข้าม จ้องมองเธอด้วยสายตาหลงใหล เขากุมมือเธอและสวมแหวนเพชรบนนิ้วนางข้างซ้าย

        ทุกภาพที่ปรากฏในกระจกคือสิ่งที่เมย์ปรารถนา ทั้งความสำเร็จในหน้าที่การงาน ความรัก ความชื่นชมจากผู้คนรอบข้าง และสถานะทางสังคมที่สูงขึ้น

        เธอเริ่มใช้เวลากับกระจกมากขึ้นเรื่อย ๆ กลับบ้านเร็วขึ้น ยกเลิกนัดกับเพื่อนฝูง และไม่ค่อยตอบข้อความหรือโทรศัพท์ เธอรู้สึกว่าโลกในกระจกคือที่ที่เธออยากอยู่มากกว่า

        “เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า?” ต้า เพื่อนร่วมงานคนเดียวที่คุยกับเธอ ถามด้วยความห่วงใย “เมื่อก่อนเธอไม่เคยเป็นแบบนี้นะ ช่วงนี้ดูเหม่อลอยตลอด”

        “ฉันไม่เป็นไรหรอก” เมย์ตอบเรียบ ๆ “แค่มีเรื่องให้คิดเยอะน่ะ”

        “แน่ใจนะ? เธอดูซูบลงนะ พักผ่อนบ้างนะ”

        เมย์เพียงยิ้มมุมปากน้อย ๆ ในใจคิดว่า ต้าไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าเธอได้พบสิ่งที่วิเศษแค่ไหน ทุกค่ำคืน เมย์จะนั่งหน้ากระจกเป็นชั่วโมง ๆ จินตนาการถึงชีวิตที่ดีกว่า และกระจกก็จะสะท้อนภาพเหล่านั้นกลับมาให้เธอเห็น

        แต่เมื่อเธอละสายตาจากกระจก ความจริงอันโหดร้ายก็กลับมา ห้องเช่าเล็ก ๆ ที่รกรุงรัง งานที่น่าเบื่อ และความรู้สึกว่าไม่มีใครเห็นค่า เมย์เริ่มรู้สึกว่าชีวิตจริงของเธอช่างน่าผิดหวัง เมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอ “ควรจะเป็น” ในกระจก
.
     

        -4-
      หลังจากผ่านไปสามเดือน เมย์แทบจำไม่ได้แล้วว่าชีวิตก่อนมีกระจกบานนี้เป็นอย่างไร เธอเริ่มพูดคุยกับกระจกราวกับมันคือเพื่อนสนิท

        “วันนี้ที่ทำงานแย่มาก” เธอบ่นกับภาพสะท้อนในกระจก “พวกเขาไม่เคยเห็นค่าฉันเลย”

        ในกระจก เมย์เห็นตัวเองในออฟฟิศหรู กำลังนำเสนองานอย่างมั่นใจ เพื่อนร่วมงานปรบมือชื่นชม หัวหน้ายิ้มพอใจ
     

        “ฉันควรจะเป็นแบบนั้นต่างหาก” เมย์พึมพำ “ฉันมีความสามารถมากกว่าที่พวกเขาคิด”

        บางครั้งเธอรู้สึกเหมือนภาพในกระจกตอบกลับมา ไม่ใช่ด้วยคำพูด แต่เป็นความรู้สึก การสื่อสารที่ลึกซึ้งกว่าคำพูด เมย์เริ่มทำตัวแปลกไปในสายตาคนอื่น เธอไม่สนใจการแต่งตัว ไม่สนใจการทำงาน ราวกับว่าชีวิตจริงไม่มีความสำคัญอีกต่อไป เพราะเธอรู้ว่าเมื่อกลับถึงบ้าน จะมีอีกโลกหนึ่งที่สมบูรณ์แบบรอเธออยู่

        “เมย์ คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่า?” หัวหน้าเรียกเธอเข้าไปคุยในห้องทำงาน “ผลงานคุณตกลงมาก ลูกค้าหลายรายบ่นเรื่องความล่าช้า คุณแทบไม่มีสมาธิในที่ประชุม”

        “ฉันขอโทษค่ะ” เมย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก “ฉันจะพยายามให้มากขึ้น”

        “ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น มิฉะนั้นเราอาจต้องพิจารณาเรื่องการทำงานของคุณใหม่”

        แม้จะเป็นคำเตือนที่รุนแรง แต่เมย์กลับรู้สึกเฉย ๆ เพราะในใจเธอคิดว่า พวกเขาไม่เห็นค่าเธอ ในขณะที่ “เมย์ในกระจก” เป็นผู้อำนวยการที่ทุกคนเคารพนับถือ

        คืนหนึ่ง ขณะที่เมย์นั่งจ้องกระจก เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ภาพในกระจกดูสมบูรณ์แบบเกินไป สวยเกินไป ราวกับเป็นคนละคนกับเธอ

        เธอเริ่มรู้สึกว่า เธอเอง คือคนปลอม เป็นเพียงเงาของสิ่งที่เธอควรจะเป็น ในขณะที่ “เมย์ในกระจก” คือตัวตนที่แท้จริง

        “ทำไมเธอถึงได้สมบูรณ์แบบขนาดนั้น” เมย์พูดกับกระจก น้ำตาไหลพราก “ในขณะที่ตอนนี้ฉันเป็นได้แค่นี้”

        แล้วเหตุการณ์ประหลาดก็เกิดขึ้น... เธอเห็น “เมย์ในกระจก” ยิ้มด้วยสีหน้าเยาะเย้ยใส่เธอ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้ เมย์สะดุ้ง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ “เมย์ในกระจก” ไม่ได้ถอยตาม

        “นี่...มัน... เกิดอะไรขึ้น?” เมย์ถามเสียงสั่น “เมย์ในกระจก” ยิ้มกว้างขึ้น ริมฝีปากสีแดงสดเผยอขึ้นเล็กน้อย เธอยังคงยืนนิ่ง

        ในขณะที่เมย์ตัวจริงตัวสั่นด้วยความกลัว เธอสูดลมหายใจลึก นี่คงเป็นแค่ความเหนื่อยล้า หรือความเครียดสะสม ทำให้เธอเห็นภาพหลอน เธอปิดตาลง นับหนึ่งถึงสิบ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง

        “เมย์ในกระจก” ยังคงยืนยิ้มอยู่เหมือนเดิม แต่คราวนี้เธอยกมือขึ้นแตะกระจกด้านในเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่เมย์ตัวจริงไม่ได้ขยับมือ

        “ไม่... นี่มันเป็นไปไม่ได้” เมย์ถอยหลังจนชนกับขอบเตียง

        “เธออยากเป็นฉันจริง ๆ ใช่ไหม?” เสียงแผ่วเบาดังมาจากกระจก เสียงที่ฟังดูเหมือนเสียงของเธอ แต่นุ่มนวลและมั่นใจกว่ามาก

        เมย์สั่นศีรษะ ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น “นี่ไม่จริง นี่ไม่จริง”

        “เธอใช้เวลาจ้องมองฉันทุกวัน” เสียงจากกระจกดังขึ้น “ปรารถนาที่จะเป็นฉัน อิจฉาฉัน แต่ฉันคือเธอนะ... คือสิ่งที่เธอควรจะเป็น”

        “ฉันกำลังเป็นบ้า” เมย์พึมพำ พยายามหาเหตุผลมาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น

        “เธอไม่ได้เป็นบ้า” เมย์ในกระจกตอบ ยิ้มของเธอดูน่ากลัวขึ้นทุกที “เธอแค่เห็นสิ่งที่เธออยากเห็น และตอนนี้ฉันอยากเห็นโลกภายนอกบ้าง”

        คืนนั้น เมย์นอนไม่หลับ เธอหันหลังให้กระจก แต่ยังรู้สึกได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา
.

        -6-
      หลายวันต่อมา เมย์พยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองกระจก แต่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ทุกครั้งที่เธอเผลอมอง “เมย์ในกระจก” จะยิ้มให้เธอ บางครั้งก็ทำกิจกรรมต่าง ๆ โดยที่เมย์ตัวจริงไม่ได้ทำตาม เมย์พยายามคลุมกระจกด้วยผ้า แต่ทุกครั้งที่เธอกลับมา ผ้าคลุมจะถูกดึงออก เธอพยายามหันกระจกเข้าหาผนัง แต่เช้าวันรุ่งขึ้นมันหันกลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิมเสมอ

        “ฉันต้องกำจัดมันไป” เมย์ตัดสินใจในที่สุด

        คืนหนึ่ง หลังจากดื่มเหล้าเพื่อเรียกความกล้า เมย์ตัดสินใจทำลายกระจก เธอหยิบค้อนขึ้นมา มือสั่นเทาขณะย่างสามก้าวไปหยุดตรงหน้ากระจก

        “เมย์ในกระจก” มองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน

        “เธอคิดว่าจะทำลายฉันได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ?” เสียงจากกระจกดังขึ้น

        “ปล่อยฉันไป!” เมย์ตะโกน “ฉันไม่อยากเห็นเธออีกแล้ว!”

        “แต่เธอเป็นคนเรียกฉันมาเองนะ” เมย์ในกระจกยิ้มเย็น “เธอเฝ้ามองฉัน อิจฉาฉัน ปรารถนาจะเป็นฉัน บอกตัวเองว่าฉันคือสิ่งที่เธอควรจะเป็น”

        “ไม่จริง!” เมย์ร้องไห้ “ฉันแค่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น”

        “และเธอจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ถ้าเธอปล่อยให้ฉันออกไป”

        เมย์ไม่ฟัง เธอยกค้อนขึ้น และฟาดลงบนกระจกอย่างแรง

        แกร้ง!

        ไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระจกยังคงเงางามไร้รอยร้าว

        เธอฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเหงื่อท่วมตัว แต่กระจกยังคงสมบูรณ์ไร้ตำหนิ
     

        “จบเกมแล้ว” เมย์ในกระจกพูดเสียงเย็น “ถึงเวลาของฉันแล้ว”

        จู่ ๆ ผิวกระจกก็เริ่มเป็นระลอกคลื่น เหมือนน้ำนิ่งที่มีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ใต้ผิว มือของ “เมย์ในกระจก” ค่อย ๆ ทะลุออกมาจากกระจก นิ้วเรียวยาวสวยงามกับเล็บสีแดงสดปรากฏในโลกจริง ตามด้วยแขน ไหล่ ศีรษะ และในที่สุดร่างทั้งร่างก็ก้าวออกมาจากกระจก

        เมย์ตกตะลึง ค้อนร่วงจากมือ เธอถอยหลังจนชนผนัง

        “เมย์ในกระจก” ยืนตรงหน้าเธอ รูปร่างสมส่วน ผิวเปล่งปลั่ง ใบหน้าสวยสมบูรณ์แบบ สวมชุดราตรีสีดำหรูหรา

        “ขอบใจที่เรียกฉันออกมา” เธอพูดพร้อมยิ้มที่ดูเหมือนแสยะ

        “เธอเป็นใคร? เธอไม่ใช่ฉัน!” เมย์ร้องเสียงสั่น

        “ฉันคือเธอคนที่สมบูรณ์แบบ” อีกฝ่ายตอบ “คือสิ่งที่เธอปรารถนาจะเป็นมาตลอด และตอนนี้ฉันจะได้เป็นเธอสักที”

        “ไม่! อย่า!”

        แต่ก่อนที่เมย์จะทันได้วิ่งหนี “เมย์ในกระจก” ก็คว้าข้อมือเธอไว้ สัมผัสของเธอเย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง

        “ไม่ต้องกลัว” เสียงของเธอนุ่มนวลขึ้น “เธอจะได้เห็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบที่เธอควรจะมี... จากอีกด้านหนึ่ง”

        เมย์รู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปสู่ความว่างเปล่า ร่างของเธอเบาหวิวราวกับไร้น้ำหนัก เธอพยายามดิ้นรน ต่อสู้ แต่ไร้ประโยชน์ โลกรอบตัวเธอหมุนวน สลับด้านกัน และในชั่วพริบตา เมย์พบว่าตัวเองเข้าไปอยู่ภายในกระจก กำลังมองออกมายังห้องนอนของเธอเอง

        “เมย์ในกระจก” ยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนไป กลายเป็นเมย์ธรรมดา ๆ คนเดิม ที่ไม่ได้สวยสมบูรณ์แบบอีกต่อไป

        “ไม่! ปล่อยฉันออกไป!” เมย์ตะโกน ทุบกระจกจากด้านใน แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ดังออกมา ไม่มีใครได้ยินเธอ

        เมย์อีกคนยิ้มให้เธอครั้งสุดท้าย แล้วหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้เมย์ตัวจริงติดอยู่ในโลกกระจกตามลำพัง
.
      -7-
      เช้าวันต่อมา “เมย์คนใหม่” ตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกแปลกใหม่ เธอสำรวจห้องพักเล็ก ๆ ที่รกรุงรัง เสื้อผ้าธรรมดา ๆ ในตู้ และ

        ใบหน้าธรรมดา ๆ ในกระจกห้องน้ำ ทุกอย่างดูน่าผิดหวังและไม่สมบูรณ์แบบ แต่เธอรู้ดีว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงมันทั้งหมด
ในออฟฟิศ เพื่อนร่วมงานสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวเมย์ทันที แม้จะเป็นคนเดิม แต่เธอมีความมั่นใจมากขึ้น พูดจาฉาดฉานในที่ประชุม นำเสนอไอเดียใหม่ ๆ ที่ทุกคนประทับใจ

        “เธอเปลี่ยนไปนะ” ต้าทักเธอระหว่างพักกลางวัน “ดูดีขึ้นมาก มั่นใจขึ้น”

        “เมย์คนใหม่” ยิ้มบาง ๆ “ฉันแค่ตัดสินใจจะเป็นตัวเองที่ควรจะเป็น”

        เพียงไม่กี่เดือน เมย์ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง เธอย้ายไปอยู่คอนโดใหม่ ปรับปรุงการแต่งตัว ออกกำลังกายจนรูปร่างดีขึ้น และเริ่มออกเดทกับชายหนุ่มที่หลงใหลในตัวเธอ

        ทุกสิ่งในชีวิตของเธอเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ทุกสิ่งที่เมย์เคยเห็นในภาพสะท้อนของกระจกค่อย ๆ กลายเป็นจริง
กระจกบานนั้น ซึ่งตอนนี้ถูกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเข้ม ถูกซ่อนไว้ด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า

        บางคืน เมื่อไม่มีใครอยู่ เธอจะเปิดตู้และเอาผ้าคลุมกระจกออก

        ในกระจก เมย์ตัวจริงยังคงติดอยู่ ผอมโซ ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง เธอทุบกระจกเงียบ ๆ ปากขยับร้องขอความช่วยเหลือที่ไม่มีใครได้ยิน

        “เมย์คนใหม่” จะยิ้มให้กับภาพนั้น ก่อนจะคลุมกระจกกลับไปดังเดิม

        “ฉันขอบใจเธอนะ” เธอกระซิบกับกระจก “ที่ช่วยให้ฉันเป็นคนที่ควรจะเป็น”
     

        และในความเงียบของห้อง เสียงกรีดร้องที่ไม่มีใครได้ยินยังคงดังก้องอยู่ในโลกอีกด้านของกระจก

        ........ จบ ........

       

ลงในนิตยสารออนไลน์ เฟซบุ๊คเพจ อ่านอิ่ม รายสัปดาห์ ฉบับที่ 005 ประจำวันจันทร์ที่ 19 พฤษภาคม 2568
.