หวานใจพี่รหัส ตอนที่ 4 ทำไมต้องแคร์เขา

“อ้าว…!!!! พี่นึกว่า….” ยนตร์ยังพูดไม่ทันจบคำก็ได้ยินเสียงน้องสาวดังเข้ามา

“ฮั่นแน่…พี่ยนตร์ ทำอะไรเพื่อนภาคะ” นภาเดินถือถาดน้ำและขนมเข้ามาในห้อง มองเห็นมือพี่ชายที่ยังคาอยู่บนไหล่เพื่อนสาว

“เปล่า...” ชายหนุ่มรีบหดมือกลับ พร้อมกับถอยตัวออกมาทันที

“พี่นึกว่าภานั่งเล่นคอมเสียอีก”

“เหรอ…ค้า…” นภาลากเสียงยาว ทำหน้ากวน ๆ แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในที่สุดแผนของเธอก็สำเร็จ เป็นการพบกันที่เกินความคาดหมาย ก่อนเดินไปวางถาดน้ำและขนมลงบนโต๊ะเตี้ย ๆ หน้าโซฟาตัวยาว แล้วเดินไปหาเพื่อนสาว ที่นั่งตะลึงงันอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ปารอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่นึกว่าจะบังเอิญพบเขาสามเวลาขนาดนี้ เพราะเขาคือคนที่เธอคว้ามือไปขึ้นรถไฟเมื่อตอนเช้า หรือคือพี่รหัสของเธอที่เจอกันเมื่อตอนบ่าย แล้วยังมาเจอกันตอนเย็นนี่อีก ความรู้สึกอับอายที่คว้ามือเขาเมื่อเช้านี้ยังทำให้เธอกระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่พบกัน

“นี่ปาร จำพี่ชายเราได้รึเปล่า” นภาถาม แล้วเดินไปจูงมือเพื่อนสาวมายืนใกล้ ๆ พี่ชายเพื่อจะทำการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

ปารเพ่งมองใบหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน เขาเองก็เพ่งมองหน้าเธอเช่นกัน

“อ้าว…!!”

ทั้งสองอุทานขึ้นมาพร้อมกัน ต่างคนต่างยกมือชี้ไปยังฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่ต่างคนต่างหัวเราะก๊ากออกมา

“พี่ยนตร์เองหรือคะ จำไม่ได้เลย” เด็กสาวเบิกตาโตอย่างแปลกใจ เค้าโครงหน้าเมื่อสมัยยังเด็กของเขายังคงมีหลงเหลือพอให้มองเห็น แม้ใบหน้านั้นจะเปลี่ยนไปมาก ทั้งหล่อเข้มขึ้นกว่าเดิม แต่ไม่ดำเหมือนตอนเด็ก ตัวสูงขึ้นแถมยังใส่แว่นอีกต่างหาก

“ปารก็เหมือนกัน โตขึ้นเยอะเลยนะเรา พี่นี่จำไม่ได้เลย น่ารักขึ้นเป็นกอง” ชายหนุ่มยิ้ม เพ่งพิจารณาใบหน้าของเด็กสาวโค้งมนเหมือนรูปไข่ แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ ดวงตาของเธอเป็นประกายแจ่มใสเหมือนดวงดาว ที่ไม่เคยเปลี่ยนคือรอยยิ้มของเธอเหมือนดอกไม้บานยามเช้า ไม่น่าเชื่อว่าเด็กกะโปโลเมื่อก่อนจะโตเป็นสาวแล้ว นึกถึงอดีตตอนที่อยู่บ้านใกล้กันที่ต่างจังหวัด เขาเห็นปารตั้งแต่เพิ่งเกิดเลยทีเดียว ระหว่างเขาและเธอมีเรื่องราวที่ทำร่วมกันไว้มากมาย

“แล้วยังเป็นเป็ดขี้แยอยู่หรือเปล่าครับ ?” ยนตร์แกล้งเย้าเด็กสาว เพราะตอนเด็กนั้นเธอชอบร้องไห้ ทำปากเบะเหมือนเป็ด

ปารทำจมูกย่น หน้างอเป็นจวัก

“พี่ยนตร์ ล้อปารอีกแล้วนะ ปารบอกว่าไม่ชอบ ก็ยังล้ออยู่ได้ หยุดเลย!” เด็กสาวพูดกระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ พลางมองหน้าชายหนุ่มที่เอาแต่หัวเราะชอบใจ โดนล้อว่าอะไรก็ไม่โกรธเท่าล้อเป็นเป็ดขี้แย

“ไม่ยอมหยุดใช่มั้ย ?” ปารกัดฟันกรอดอย่างโมโห วิ่งไล่ตีพี่รหัสเป็นพัลวัน

“ว่าแต่พี่ล่ะ ยังแห้วอยู่รึเปล่าคะ ส้มแห้ว ส้มแห้ว ส้มแห้ว แห้วๆๆๆๆ” เธอขุดเรื่องสมัยเด็กมาล้อเขาเอาคืนบ้าง เพราะตอนเด็ก เขาเคยไปจีบคนชื่อส้มแต่ถูกปฏิเสธ ไม่ว่าเขาจะไปจีบสาวคนไหนก็จีบไม่เคยติด แห้วรับประทานเสมอ

สีหน้าของยนตร์ที่กำลังยิ้ม หัวเราะอยู่หุบลงทันที สิ่งที่เธอพูดมันตอกย้ำปมในใจตั้งแต่เด็กว่าเขาจีบสาวไม่เคยติด ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือจะตอนนี้ก็ตาม ก็ไม่เคยจีบสาวคนไหนสำเร็จเลย แม้แต่สาวสวยคนล่าสุด ที่เขาตามจีบอยู่นานก็ถูกปฏิเสธตามเคย

“ที่พี่จีบส้มไม่ติด ไม่ใช่เพราะปารเหรอ! ที่แอบกินขนมที่พี่ฝากไปให้ส้มจนหมด” น้ำเสียงพี่รหัสเริ่มเข้มขึ้น

“พี่รู้เหรอ...” ปารอึ้งไปครู่หนึ่ง หน้าซีดลงเล็กน้อยเพราะเขาใช้เธอเอาขนมไปให้ส้มแต่เธอแอบกินขนมจนเกลี้ยง

“ใช่ไหมล่ะ”

“ก็ใช่ แต่เพราะ...” เธออยากจะพูดเหตุผลต่อไปว่า ทำไมจึงกินขนมที่เขาฝากไปให้จนเกลี้ยงแต่ก็เลือกที่จะไม่พูดมันออกไป

“งั้นตอนนี้ พี่คงจีบสาวติดแล้วใช่ไหมคะ” ปารย้อนถาม หากมันเป็นความผิดของเธอจริง ๆ

“แล้วพี่จะจีบสาวติดหรือไม่ติด มันเกี่ยวอะไรกับ ปารด้วย มายุ่งอะไรด้วยล่ะ”

นภามองหน้าพี่ชาย น้ำเสียงนั้นเริ่มเข้มขึ้นทุกที ตายละหว่า! เจอกันครั้งแรกก็จะทะเลาะกันเสียแล้ว เธอจะทำยังไงดีเนี่ย!

“พี่ก็ตอบมาสิคะ ตอบมา” ปารเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับพี่รหัส

“ปารไม่ได้เจอพี่เลยหกปี พี่จีบหญิงติดหรือยังละคะ ปารอยากรู้ มันเป็นความผิดของปารเหรอ”

“ทำไม ? ปารอยากหัวเราะเยาะพี่อีกคนใช่ไหม?” เหมือนที่เพื่อนชอบล้อว่าเด็กเรียนอย่างเขาจะจีบสาวติดได้อย่างไร

“พี่ไม่เคยจีบใครติดเลย พอใจรึยัง!” ยนตร์ตะโกนใส่เธอเสียงดังอย่างโกรธเคือง แล้วเดินหน้าเครียดออกจากห้องทันที คำพูดของเธอสะกิดแผลใจที่เกือบจะหายดีแล้วให้เปิดออกอีกครั้ง

“ปาร! พี่ยนตร์เพิ่งอกหัก โดนแฟนทิ้ง เธอไม่น่าพูดแบบนั้นเลย”

ปารหน้าซีด จ๋อยลงทันที

“ก็...ก็...ไม่รู้นี่…” เธอมองตามหลังพี่ชายเพื่อนออกไปด้วยสายตาที่รู้สึกผิด

“ก็เขามาล้อปารก่อนทำไมล่ะ ทีเขาล้อได้ล้อดี ล้อคืนแค่เนี้ย! ทำเป็นโกรธ ไม่ยุติธรรมเลย”

“เนี่ย…รู้ไหม พี่ยนตร์ซึมไปตั้งนานเป็นเดือนเลยนะ กว่าจะดีขึ้นน่ะ” เพื่อนสาวสาธยายอาการของพี่ชายต่อ

“เหรอ…” ปารเสียงอ่อย

“ปารจะไปขอโทษเขาละกันนะ” ปารผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจ

“ปารต้องไปง้อพี่ยนตร์ด้วยนะ ก่อนหน้านี้พี่ยนตร์เศร้าหนักมากเลย” นภาแกล้งพูดให้พี่ชายของเธอดูน่าสงสารเพิ่มขึ้นอีก เพราะรู้นิสัยเพื่อนดีว่า ไม่เคยง้อใคร ยกเว้นพี่ชายของเธอคนเดียว

“รู้แล้วน่า...ไม่ต้องกังวลหรอก ปารง้อแป๊บเดียวพี่ยนตร์ก็หายแล้ว จำไม่ได้เหรอ” ปารรู้สึกอึดอัดต้องง้อเขาอีกแล้วเหรอ ง้อมาตั้งแต่เด็กแล้ว

ตั้งแต่เด็กไม่ว่าครั้งไหนที่ทะเลาะกันกับเขา โกรธกันทีไร เธอก็ต้องเป็นฝ่ายไปง้อเขาทุกที! คนง้อมันต้องเป็นผู้ชายสิ! มันเป็นหน้าที่ของผู้ชายนี่นา ส่วนงอนนั่นมันอาการของผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ปารได้แต่ตั้งคำถามถามตัวเองวกวนอยู่ในใจ

แล้วทำไมเธอต้องแคร์เขา ต้องไปง้อเขาทุกครั้งด้วยนะ

ทำไม ?

 

***************  

 

มี ebook meb แล้วน้า จัดโปรอีบุ๊ค 2-11 พฤษภาคมนี้

ซื้อ 1 เล่มแถมเล่ม2 ซื้อเล่ม 2 แถมเล่ม 3

หรือซื้อ set 3 เล่มก็ลดนน้า

ลิ้งอีบุคอยู่ในคอมเม้นต์