เรื่องลี้ลับ "ยายจันทร์หลงป่า" ศาลปู่ตา ไม่ใช่แค่เรื่องผี หรือแค่เรื่องลี้ลับ แต่คือ เรื่องของการให้เกียรติแผ่นดินและผู้มาก่อนเรา
เรื่องเล่าเรื่องนี้ เป็นการเล่าเพื่อโยงไปถึง“ศาลปู่ตา” ที่มีอยู่ทุกหมู่บ้านในภาคอิสาน ไม่ใช่แค่เรื่องผี เรื่องลี้ลับ แต่คือ เรื่องของการให้เกียรติแผ่นดินและผู้มาก่อนเรา
เมื่อชาวบ้านรวมใจกันไหว้ปู่ตา เท่ากับว่าเขากำลังแสดงความเคารพต่อชีวิต ต่อธรรมชาติ และต่อกันและกันด้วย
“มีศาลปู่ตา ก็มีใจกลางชุมชน”
“ยิ่งเคารพ ยิ่งอยู่เย็นเป็นสุข”
เรื่องลี้ลับ: “ยายจันทร์หลงป่า”
“ปู่ตาบ่ได้ดุ...แต่บ่ฮักคนบ่ฮู้จักขอ”
ยายจันทร์เป็นหญิงชราอายุ 76 ปี แห่งบ้านโนนม่วง อำเภอเล็ก ๆ ในภาคอีสาน เป็นคนขยันขันแข็ง ร่างเล็กแต่ใจใหญ่ ชอบเข้าป่าเก็บหน่อไม้ เห็ด และผักหวานป่าในฤดูฝนเป็นประจำ ว่ากันว่า ยายเป็นคนใจแข็ง ไม่เชื่อเรื่องผี ไม่ไหว้ ไม่กราบอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งวันนั้น...วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป
วันนั้นที่ฝนตกพรำ...
เป็นเช้าตรู่เดือนหก ฟ้ามัว ๆ ฝนลงเม็ดเบา ๆ ยายจันทร์แบกตะกร้าและมีดอีโต้เข้าไปในป่าชายทุ่งหลังหมู่บ้าน ที่ชาวบ้านเรียกกันว่า “ดงปู่ตา” 🌳
“ใคร ๆ เขาว่าอย่าเข้าไปเก็บของในดงปู่ตา ถ้ายังบ่ได้จุดธูปขอ”
แต่ยายจันทร์บอกว่า “ไม้กะไม้ ข่อยขอแค่หน่อเดียว สิเป็นหยัง!”
ยายเดินเข้าไป...เข้าไป...ลึกขึ้นเรื่อย ๆ
เสียงฝนกลบเสียงใบไม้สั่นไหว และในเวลาไม่นาน ยายจันทร์ก็หายตัวไป...
สามวันผ่านไป...
ไม่มีใครเจอยายจันทร์ หมู่บ้านระดมคนออกตามหา
เสียงตะโกนเรียกดังทั้งป่า
“ยายจันทร์!! ยายอยู่ไส๋!!”
แต่ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับ...
บนศาลปู่ตา มีคนฝันเห็นยายจันทร์นั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่
“ปู่บ่ให้ข่อยออก ข่อยบ่ได้ขอเขา...”
ชาวบ้านรีบจุดธูปขอขมา วางข้าวเหนียว หมูต้ม และไข่ต้มไว้หน้าศาล
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง...
ยายกลับมา...
ยายจันทร์เดินออกจากดงปู่ตาอย่างปกติ ไม่มีรอยขีดข่วน ไม่มีร่องรอยหิวโหย
ตะกร้าเต็มไปด้วยหน่อไม้สดใหม่ราวกับเพิ่งเด็ดเมื่อครู่
ทุกคนถามว่าไปอยู่ไหน?
“ข่อยอยู่ในป่านี่ละ...แต่เหมือนป่ามันบ่แม่นป่าปกติ มันเงียบ มันหมุน ข่อยสิออกทางไหนกะวนกลับมาที่เดิม...จนมีตาเฒ่าคนนึงมายืนจ้อง แล้วบอกว่า ‘เจ้ามาขอข้าแล้วบ่?’ ข่อยตอบว่า บ่ได้ขอ... เขาเลยบอกว่า ให้นั่งรอเด้อ เขาสิให้ลูกหลานขอให้ก่อน”
จากวันนั้น...
ยายจันทร์ไม่เคยลืมจุดธูปขอก่อนเข้าป่าอีกเลย
และยังเตือนหลาน ๆ เสมอว่า
“ต้นไม้ บ่อน้ำ ภูเขา ทุกอย่างมีเจ้าของ ข่อยอยู่ได้คือจั่งวันนี้ เพราะเขายังเมตตา”
แล้วเราได้อะไรจากเรื่องลี้ลับนี้
-
ไม่ใช่แค่ความกลัว แต่เป็น บทเรียนเรื่องความเคารพ
-
ธรรมชาติไม่ใช่ของใครคนเดียว ต้อง ขออนุญาตก่อนใช้
-
ความเชื่อท้องถิ่นแม้ดูโบราณ แต่เต็มไปด้วย ภูมิปัญญาแห่งการอยู่ร่วมกัน
นอกจากนี้แล้วไม่ว่าเราไปที่ไหนการเคารพสถานที่นั้น ๆ บุคคลในที่แห่งนั้น ถือเป็นพื้นฐานที่เราทุกคนควรมี เป็นพื้ฐานการให้เกียรติผู้อื่นด้วย








