ต้นแบบของภาษาไทย มาจากเขมรที่เป็นต้นแบบจริงหรือไม่

 

ในประวัติศาสตร์ของการพัฒนาภาษาและตัวอักษรในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ “อักษรไทย” และ “อักษรเขมร” ล้วนมีพัฒนาการที่น่าสนใจและเชื่อมโยงกันในหลากหลายมิติ โดยเฉพาะในแง่ของรากเหง้าทางวัฒนธรรมและภาษาศาสตร์ที่ย้อนไปถึงยุคสุวรรณภูมิ และกลุ่มอาณาจักรโบราณในภูมิภาคนี้

 

ตัวอักษรไทยโบราณ

อักษรไทยที่ปรากฏในเอกสารโบราณ เช่น ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงมหาราช พ.ศ. 1835 มีลักษณะอักษรที่แตกต่างจากที่เราใช้ในปัจจุบัน แต่สามารถเทียบได้กับอักษรมอญ-เขมรบางรูปแบบในยุคก่อนหน้า ทั้งในแง่โครงสร้างของพยัญชนะและลักษณะการวางสระ เช่น

 

ก ข ฃ ค ฅ ฆ ง

 

จ ฉ ช ซ ฌ ญ

 

ฎ ฏ ฐ ฑ ฒ ณ

 

ด ต ถ ท ธ น

 

บ ป ผ ฝ พ ฟ ภ ม

 

ย ร ฤ ล ฦ ว

 

ศ ษ ส ห ฬ อ ฮ

 

อักษรเขมรโบราณ

ในขณะเดียวกัน อักษรเขมรโบราณ (อักขระขแมร์) ก็มีรูปแบบที่สลับซับซ้อน ใช้สำหรับจารึกในภาษาเขมรและสันสกฤตตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 6 โดยมีลักษณะเฉพาะ ได้แก่

 

ក ខ គ ឃ ង

 

ច ឆ ជ ឈ ញ

 

ដ ឋ ឌ ឍ ណ

 

ត ថ ទ ធ ន

 

ប ផ ព ភ ម

 

យ រ ល វ

 

ស ហ ឡ អ

 

เมื่อพิจารณาเปรียบเทียบกันจะเห็นว่ามีความคล้ายคลึงกันอยู่มากในหลายตัวอักษร

 

แล้วไทยเคลมเขมหรือไม่

คำถามที่หลายคนตั้งคือ “ภาษาไทยรับมาจากเขมรทั้งหมดหรือไม่” คำตอบคือ ไม่ทั้งหมด แต่อย่างไรก็ดี อักษรไทยได้รับอิทธิพลจากอักษรมอญ-เขมรอย่างชัดเจน ผ่านการถ่ายทอดวัฒนธรรมและศาสนาในสมัยสุโขทัยและก่อนหน้านั้น โดยมีรากเหง้ามาจากอักษรพราหมีของอินเดียตอนใต้ ซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็นอักษรมอญโบราณ ก่อนจะถูกปรับใช้ในอาณาจักรขอม (เขมรโบราณ) และส่งต่อมาสู่ดินแดนที่ปัจจุบันคือประเทศไทย

 

อย่างไรก็ดี อักษรไทยในสมัยสุโขทัยได้รับการพัฒนาและปรับเปลี่ยนให้เข้ากับโครงสร้างภาษาไทยโดยเฉพาะ ทำให้สามารถสื่อเสียงวรรณยุกต์และเสียงของภาษาไทยได้ดีกว่าอักษรเขมรในยุคนั้น

 

สรุป

อักษรไทยมิได้ "เคลม" เขมรโดยตรง แต่มีพัฒนาการร่วมกันผ่านรากเหง้าทางวัฒนธรรมและศาสนา