ตำนานเปรตดอยผาหลวง

ในหมู่บ้านเล็กๆ บริเวณเชิง ดอยผาหลวง ซึ่งตั้งอยู่กลางหุบเขาทางจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศไทย มีตำนานที่เล่าขานกันมานานเกี่ยวกับ "เปรต" ผีร่างสูงใหญ่ที่ออกมาหลอกหลอนในคืนเดือนมืด ผู้เฒ่าผู้แก่เชื่อว่ามันคือวิญญาณของคนที่ทำบาปหนัก ถูกสาปให้กลายเป็นเปรต และต้องทนทุกข์ทรมานด้วยความหิวกระหายตลอดไป

เดือนพฤศจิกายน ช่วงปลายฝนต้นหนาว ท้องฟ้ามืดสนิท ไร้แสงจันทร์ หมู่บ้านเล็กๆ เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านป่าเขา บ้านผาเหนือ หมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใกล้ป่าดอยผาหลวง กลายเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ลึกลับในคืนนั้น

จันทร์ หญิงสาววัยรุ่นคนหนึ่ง กำลังนั่งอยู่ในบ้านไม้หลังเก่าของเธอกับแม่ เสียงหมาหอนดังระงมจากท้ายหมู่บ้าน ทำให้บรรยากาศชวนขนลุก

"แม่... ทำไมหมามันหอนพร้อมกันหมดเลยล่ะ?" จันทร์ถามพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

แม่ของเธอขมวดคิ้ว นั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบ "คืนนี้มันเดือนมืด... อย่าออกจากบ้านนะลูก"

จันทร์พยักหน้า แต่ความสงสัยก็ยังคงอยู่ในใจ เธอเคยได้ยินคนในหมู่บ้านพูดถึง "เปรต" แห่งดอยผาหลวง แต่ไม่เคยเชื่อเรื่องนี้จริงๆ

คืนนั้นเอง ขณะที่จันทร์กำลังนอน เสียงแปลกๆ ดังขึ้นจากป่า เสียงร้องโหยหวนเหมือนคนกำลังทรมาน
"หิววววว... บุญ... ข้าหิวววววว!"

เสียงนั้นดังแทรกผ่านความเงียบ ทำให้จันทร์สะดุ้งตื่น เธอรีบลุกขึ้นนั่ง ตัวสั่นด้วยความกลัว เสียงนั้นดังมาจากท้ายหมู่บ้าน ซึ่งเป็นทางไปป่าดอยผาหลวง

แม้แม่ของเธอจะบอกไม่ให้ออกไป แต่ความอยากรู้อยากเห็นก็ทำให้เธอไม่อาจห้ามใจได้ จันทร์จุดตะเกียง เดินออกจากบ้านอย่างเงียบๆ

เมื่อเดินมาถึงริมป่า แสงตะเกียงของเธอส่องให้เห็นเงาตะคุ่มๆ ของสิ่งหนึ่ง มันสูงใหญ่จนเธอต้องแหงนหน้ามอง เงานั้นดูเหมือนโครงกระดูกเดินได้ ผิวหนังบางจนเห็นเส้นเลือดชัดเจน ดวงตาสีแดงสว่างจ้องมองมาที่เธอ

"เจ้า... มีบุญให้ข้าหรือไม่?" เสียงแหบแห้งดังขึ้น มันยื่นมือยาวผิดธรรมชาติมาหาเธอ

จันทร์ตัวแข็งทื่อ เธออยากจะวิ่งหนี แต่ขากลับขยับไม่ได้ เปรตยืนนิ่ง มองเธอด้วยสายตาเว้าวอนและเจ็บปวด เธอควักดอกไม้แห้งและข้าวเหนียวปั้นในกระเป๋าเสื้อออกมา พนมมือสวดมนต์ อุทิศส่วนบุญให้

"ขอบคุณ... บุญ... บุญ..." เสียงเปรตเบาลง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่นั้นจะค่อยๆ จางหายไปในอากาศ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน จันทร์เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่ของเธอถอนหายใจยาวก่อนจะพูดว่า "เปรตคือบทเรียนของคนที่ทำบาป มันทุกข์เพราะผลกรรมของตัวเอง สิ่งเดียวที่ช่วยได้คือบุญ"

ตั้งแต่นั้นมา จันทร์และคนในหมู่บ้านก็เริ่มทำบุญอย่างสม่ำเสมอ อุทิศให้กับเปรตแห่งดอยผาหลวงและวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน ตำนานของเปรตในป่ายังคงถูกเล่าขานต่อมา และเสียงโหยหวนในคืนเดือนมืด ก็กลายเป็นเครื่องเตือนใจว่า บาปที่เราทำ จะตามติดตัวไปแม้ในโลกหลังความตาย