คืนหิมะตก

ในเมืองเล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางหุบเขา ที่นั่นอากาศหนาวเย็นตลอดทั้งปี โดยเฉพาะในฤดูหนาวที่หิมะตกหนักจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลยในยามกลางคืน ถนนทุกสายเงียบสงัด แสงไฟจากบ้านเรือนเดียวที่ยังเปิดอยู่ก็สะท้อนจากหิมะที่ปกคลุมจนดูเหมือนฝัน

ณ บ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางป่าห่างไกล มีชายหนุ่มชื่อ "กิตติ" อาศัยอยู่เพียงลำพัง หลังจากที่ภรรยาและลูกสาวของเขาเสียชีวิตไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีที่แล้ว กิตติยังคงเศร้าโศกเสียใจไม่หาย เขามักจะนั่งอยู่ในห้องที่ภรรยาเคยนั่งทำอาหาร หรือห้องที่ลูกสาวเล่นของเล่น ก่อนจะหลับไปในความเหงาและความมืดมิดของบ้าน

คืนหนึ่งในเดือนธันวาคม หิมะตกหนักจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดไกลออกไปได้ กิตติเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเปิดไฟและอ่านหนังสือ แต่เมื่อเขาเปิดประตูห้อง เขากลับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากมุมห้องท่ามกลางความเงียบสงัดของบ้าน

"เสียงอะไรน่ะ?" เขาพึมพำกับตัวเอง เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เขาก็เห็นเงาร่างหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา—เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผมยาวและท่าทางเหมือนภรรยาของเขา

"กะ... กะ..." เขาพยายามเรียกชื่อภรรยา แต่เสียงของเขาติดขัด ร่างของผู้หญิงคนนั้นหันมามองเขาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า เธอยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่ทั้งเศร้าและห่วงหา

"กิตติ..." เสียงของเธอเรียกชื่อของกิตติ

กิตติรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้น ร่างนั้นของภรรยาเขาค่อยๆ จางหายไปในอากาศ เหลือเพียงความเย็นยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วห้อง

"อย่าทิ้งฉันไป..." เสียงนั้นยังคงดังก้องในหูเขา

เขารีบวิ่งออกไปจากห้อง สั่นสะท้านไปทั้งร่าง ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งจนแทบจะขยับไม่ไหว ขณะที่เขารีบขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องนอน หิมะที่ตกหนักเริ่มเข้ามาในบ้านผ่านทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ แต่ทุกสิ่งก็เงียบสงบ ไม่มีเสียงใดๆ เลย

เมื่อเขามองไปที่กระจกในห้องนอน เขาก็เห็นเงาของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา ร่างนั้นยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น

"ขอโทษที่ทำให้คุณกลัว..." เสียงนั้นพูดออกมาเสียงแผ่วเบา

กิตติหันไปมองทันที แต่กลับไม่เห็นใครนอกจากเงาสะท้อนในกระจก

ในคืนนั้น กิตติไม่ได้หลับตาเลยแม้แต่นาทีเดียว เขานั่งอยู่บนเตียงตลอดทั้งคืน ร่างของภรรยาและลูกสาวปรากฏตัวในความฝันเขาอยู่ตลอดเวลา ทุกๆ คืนหลังจากนั้น เขาได้ยินเสียงหัวเราะของลูกสาวดังมาจากมุมต่างๆ ของบ้าน แต่ทุกครั้งที่เขาหันไปดู ก็ไม่เคยเห็นอะไร

และในคืนหนึ่งที่หิมะตกหนักอีกครั้ง เสียงของภรรยาและลูกสาวก็หายไปในที่สุด... กิตติรู้ดีว่าพวกเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว