สงครามกลางเมืองเลบานอน ปี 1975-1990

สงครามกลางเมืองเลบานอน (1975-1990) เป็นเหตุการณ์ที่ซับซ้อนและมีหลายมิติ ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นความขัดแย้งภายในประเทศเลบานอนเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทั้งในระดับภูมิภาคและนานาชาติ สงครามนี้มีรากฐานมาจากภูมิทัศน์ทางสังคมและการเมืองของเลบานอน และได้รับอิทธิพลจากปัญหาที่ใหญ่กว่าในตะวันออกกลาง เช่น ความขัดแย้งระหว่างปาเลสไตน์กับอิสราเอล การแข่งขันในช่วงสงครามเย็น ชาตินิยมอาหรับ และการเกิดขึ้นของอิสลามทางการเมือง

สงครามเริ่มต้นขึ้นจากความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นระหว่างกลุ่มศาสนาและกลุ่มการเมืองต่าง ๆ ภายในเลบานอน โดยเฉพาะระหว่างกลุ่มที่สนับสนุนชาวมุสลิมและกลุ่มที่สนับสนุนชาวคริสต์ กลุ่มที่เรียกว่า "Lebanese National Movement" (LNM) ซึ่งประกอบด้วยกลุ่มซ้ายและชาวมุสลิม ต้องการท้าทายระบบการแบ่งปันอำนาจที่จัดตั้งขึ้นโดย "National Pact" ในปี 1943 ซึ่งเอื้อประโยชน์ต่อความเป็นผู้นำของชาวคริสต์ การเผชิญหน้าระหว่าง LNM กับ "Lebanese Front" ที่นำโดยพรรคฟาลังจ์ (Phalange) ทำให้เกิดความรุนแรงมากขึ้น

การมีอยู่ของผู้ลี้ภัยชาวปาเลสไตน์และกลุ่มติดอาวุธของพวกเขา เช่น องค์กรปลดปล่อยปาเลสไตน์ (PLO) ยิ่งทำให้สถานการณ์ซับซ้อนขึ้น การกระทำของ PLO ในเลบานอนถูกต่อต้านโดยกลุ่มติดอาวุธคริสต์ ซึ่งนำไปสู่การเพิ่มขึ้นของความรุนแรงตามลำดับ