ผวาหลอนจิต

 

ตอน พยาบาลสาวโดดตึก

 

เหตุการณ์สยองขวัญในตึกเก่าของโรงพยาบาลยังคงไม่จบสิ้น ทุกคนต่างหวาดกลัวและพูดถึงเรื่องผีที่คอยหลอกหลอนผู้ที่เข้าใกล้ตึกนั้น แต่แม้จะมีคำเตือนและความหวาดกลัว พยาบาลบางคนยังต้องทำหน้าที่ดูแลผู้ป่วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

 

 

นิตา พยาบาลสาวรุ่นใหม่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน เธอไม่ค่อยเชื่อเรื่องผีและคิดว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่าของคนเก่า ๆ แต่เมื่อเธอถูกสั่งให้เข้าเวรในตึกเก่า คืนหนึ่ง เธอเริ่มรู้สึกว่าคำเตือนเหล่านั้นอาจจะมีบางอย่างที่จริง

 

 

 

ในคืนที่เงียบสงัด นิตาเดินตรวจตราตามห้องผู้ป่วย แม้ว่าเธอพยายามทำใจให้สงบ แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ รอบตัว ขณะที่เธอเดินไปถึงทางเดินชั้นบนสุดของตึกเก่า นิตาได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากปลายทางเดิน

 

 

 

เธอเดินเข้าไปใกล้และพบหญิงสาวในชุดพยาบาลยืนหันหลังให้กับเธออยู่ริมหน้าต่าง หญิงสาวคนนั้นสะอื้นไห้ นิตารู้สึกสงสารและเข้าไปใกล้ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” นิตาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

 

 

หญิงสาวหันมามองนิตาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “ฉัน...ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป...ฉันอยากจบสิ้นทุกอย่าง...” เธอกระซิบบอก นิตาเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดเซียวและดูอ่อนแรง

 

 

 

นิตาพยายามเข้าไปช่วยจับมือเธอ “ไม่เป็นไรนะคะ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ฉันจะช่วยคุณเอง” แต่นิตารู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่พัดผ่านร่างกาย หญิงสาวหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกครั้ง

 

 

 

ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก้าวออกจากหน้าต่างในชั่วพริบตา นิตาพยายามคว้าตัวเธอไว้แต่ก็สายเกินไป เธอเห็นร่างของหญิงสาวตกลงไปจากตึกต่อหน้าต่อตา แต่เมื่อเธอรีบไปมองที่หน้าต่าง ร่างของหญิงสาวกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

 

 

นิตารู้สึกช็อคและหวาดกลัว เธอรีบวิ่งลงบันไดไปที่ชั้นล่างของตึก เพื่อตามหาหญิงสาวที่ตกลงมา แต่เมื่อเธอวิ่งมาถึงพื้นดิน สิ่งที่เธอเห็นคือร่างของหญิงสาวในชุดพยาบาลนอนจมกองเลือดอยู่ แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ ร่างนั้นกลับกลายเป็นศพของพยาบาลคนหนึ่งที่เคยทำงานที่นี่และหายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน

 

 

 

นิตารู้สึกหวาดกลัวจนแทบหมดสติ เธอหันหลังกลับไปที่ตึกเก่า แต่กลับเห็นหญิงสาวในชุดพยาบาลคนเดิมยืนอยู่ริมหน้าต่างชั้นบนสุดอีกครั้ง เธอหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหายตัวไปในความมืด

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น นิตาลาออกจากงานที่โรงพยาบาลทันที เธอบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมงาน แต่ไม่มีใครเชื่อเรื่องของเธอ ทุกคนคิดว่าเธออาจจะฝันร้ายหรือจินตนาการไปเอง แต่ทว่าหลังจากนั้น มีข่าวลือแพร่สะพัดว่าหากเดินผ่านตึกเก่าในคืนที่มืดมิด บางคนจะได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาวและเห็นเงาร่างของพยาบาลที่โดดตึกอยู่ริมหน้าต่าง

 

 

 

ไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใครหรือเหตุใดเธอถึงเลือกที่จะจบชีวิต แต่เรื่องราวของเธอยังคงถูกเล่าขานไปทั่วโรงพยาบาล และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตึกเก่านั้นอีกต่อไป

 

 

ตอน ศพเด็ก

 

 

หลังจากเหตุการณ์ที่นิตาเผชิญในคืนที่เงียบสงัด ข่าวลือเกี่ยวกับตึกเก่าของโรงพยาบาลก็ยิ่งแพร่สะพัดและน่ากลัวมากขึ้น ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ตึกนั้น แต่ความหลอนที่แผ่ซ่านอยู่รอบๆ โรงพยาบาลยังคงทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ

 

 

 

อ้อม พยาบาลสาวอาวุโสของโรงพยาบาลเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยเชื่อในเรื่องผีสาง เธอทำงานที่นี่มากว่ายี่สิบปี เคยเจอเรื่องแปลกๆ มามากมาย แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้เธอหวั่นกลัว จนกระทั่งคืนหนึ่ง เธอได้รับคำสั่งให้เข้าเวรดึกแทนเพื่อนร่วมงานที่ป่วยกะทันหัน และคืนนี้เป็นคืนที่เธอจะต้องไปตรวจตราตึกเก่า

 

 

 

เมื่อเดินไปตามทางเดินที่มืดมิดของตึกเก่า อ้อมรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง ขณะที่เธอเดินผ่านห้องผู้ป่วย เธอได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ดังมาจากห้องเก็บของที่ปลายทางเดิน

 

 

 

อ้อมตัดสินใจเดินเข้าไปตรวจสอบ เสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงเด็กเล็กๆ ร้องไห้ ขณะที่เธอเข้าไปใกล้ห้องเก็บของ ประตูห้องนั้นเปิดออกเล็กน้อย เธอผลักประตูเข้าไปและพบว่าในห้องนั้นมืดสนิท

 

 

 

“มีใครอยู่ไหม?” อ้อมถามออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ เธอเปิดไฟฉายแล้วส่องไปทั่วห้อง สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ในมุมหนึ่งของห้อง มีร่างของเด็กผู้ชายนอนคว่ำหน้าอยู่ ร่างกายของเด็กนั้นซีดขาวและไม่มีการเคลื่อนไหว

 

 

 

อ้อมรีบเข้าไปตรวจสอบ แต่เมื่อเธอแตะตัวเด็ก เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นเยือกและไร้ชีวิต ทันใดนั้นเอง เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง เธอหันไปมองและเห็นเด็กผู้ชายคนเดิมยืนอยู่ตรงประตู เขามองเธอด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าและน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายเลือด

 

 

 

“หนู...อยากกลับบ้าน...” เด็กพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหายตัวไปในความมืด อ้อมรู้สึกตกใจและหวาดกลัว เธอพยายามหนีออกจากห้อง แต่ทันใดนั้น ประตูห้องกลับถูกปิดล็อกแน่น

 

 

 

อ้อมพยายามเปิดประตูแต่ไม่สำเร็จ เธอเริ่มได้ยินเสียงกระซิบของเด็กมากขึ้น เสียงนั้นเหมือนกับมีเด็กหลายคนอยู่ในห้องเดียวกัน ทุกเสียงต่างร้องขอความช่วยเหลือ

 

 

 

เธอหันไปมองรอบห้องอีกครั้ง และพบว่าร่างของเด็กที่นอนอยู่บนพื้นเริ่มขยับขึ้นมา เขาคลานเข้ามาใกล้เธอด้วยท่าทางที่ไม่เป็นธรรมชาติ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเป็นรอยยิ้มที่น่าสยดสยอง “มาเล่นกับหนูสิ...”

 

 

 

อ้อมรู้สึกว่าเธอกำลังจะหมดสติ แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง เธอเห็นเงาของเด็กหลายคนปรากฏขึ้นรอบตัวเธอ มือเล็กๆ ที่เย็นเฉียบของพวกเขายื่นมาจับตัวเธอไว้ เสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ดังแทรกเข้ามาในความคิดของเธอ

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าหน้าที่พบร่างของอ้อมนอนหมดสติอยู่ในห้องเก็บของ ไม่มีใครเข้าใจว่าเธอเข้าไปในนั้นได้อย่างไร แต่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และมือของเธอกำลังจับรูปภาพของเด็กที่หายตัวไปเมื่อหลายปีก่อน

 

 

 

หลังจากเหตุการณ์นั้น โรงพยาบาลตัดสินใจปิดตึกเก่าอย่างถาวร แต่ทว่า เรื่องราวของเด็กที่ร้องไห้และเสียงหัวเราะในคืนที่มืดมิดยังคงหลอกหลอนเจ้าหน้าที่และคนไข้ที่อยู่ใกล้เคียง ใครก็ตามที่ผ่านไปได้ยินเสียงเด็ก จะรู้ว่าไม่มีใครปลอดภัยจากความสยองขวัญที่ยังคงซ่อนอยู่ในตึกนั้น

 

 

⚠️ห้ามคัดลอกนำไปทำซ้ำเด็ดขาดเนื้อหาเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นอ่านเพื่อความบันเทิง