ผวาหลอนจิต

ตอน ผีเตียง 1

 

หลังจากเหตุการณ์ที่ภพหายตัวไปในคืนที่เงียบสงัด ข่าวลือเรื่องผีในโรงพยาบาลแพร่กระจายไปทั่ว เจ้าหน้าที่หลายคนเริ่มหวาดกลัวที่จะเข้าเวรดึก โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ตึกเก่าซึ่งเคยเกิดเหตุการณ์สยองขวัญขึ้น

 

วันหนึ่ง สายชล พยาบาลสาวที่เพิ่งย้ายมาประจำการที่โรงพยาบาลแห่งนี้ได้รับมอบหมายให้ดูแลห้องผู้ป่วยหนักในตึกเก่า คืนนี้เธอถูกกำหนดให้เข้าเวรดึกครั้งแรก แม้จะเคยได้ยินเรื่องเล่าขานเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาด แต่สายชลยังคงยืนยันที่จะทำหน้าที่ของเธอต่อไป

 

ในคืนที่มืดมิด สายชลเดินตรวจตราไปตามทางเดิน เธอรู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่คอยมองตามอยู่ ขณะที่เธอเดินผ่านห้องผู้ป่วย ห้องที่เตียงหมายเลข 1 ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ ดังมาจากภายใน สายชลหยุดนิ่ง หันไปมองที่ประตูห้องนั้นอย่างลังเล

 

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” สายชลถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ขณะที่เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมีเพียงแสงไฟนีออนที่ทำให้บรรยากาศดูเงียบเชียบ เตียงทุกเตียงในห้องว่างเปล่า ยกเว้นเตียงหมายเลข 1 ที่มีผ้าห่มปิดคลุมร่างคนไข้ไว้

 

สายชลเดินเข้าไปใกล้เตียง 1 เธอเห็นว่าผ้าห่มเคลื่อนไหวเล็กน้อยเหมือนมีคนอยู่ใต้ผ้าห่ม “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอถามซ้ำ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับ สายชลเอื้อมมือไปจับผ้าห่มและดึงขึ้นช้าๆ แต่เมื่อผ้าห่มถูกเปิดออก เธอกลับพบว่าใต้ผ้าห่มไม่มีใครอยู่เลย!

 

สายชลสะดุ้งถอยหลัง ใจเต้นแรงด้วยความตกใจ ขณะนั้นเอง เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง เธอหันขวับไปมอง แต่ไม่เห็นใครอยู่ที่นั่น ทันใดนั้น ไฟในห้องก็ดับลง ทิ้งให้ห้องนั้นอยู่ในความมืดสนิท

 

ในความมืด เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจเย็นๆ ที่ปะทะกับใบหน้า หญิงสาวปรากฏตัวในความมืด เธอสวมชุดผู้ป่วยสีขาวซีด ใบหน้าของเธอขาวซีดและดวงตาเบิกโพลง เธอมองตรงมาที่สายชลก่อนจะพูดด้วยเสียงกระซิบ “อย่าให้ฉันต้องอยู่คนเดียว...มานอนที่เตียงนี้กับฉัน...”

 

เสียงของเธอดังแทรกเข้ามาในความคิดของสายชล จนทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว หญิงสาวยื่นมือเย็นเฉียบมาจับที่แขนของสายชล แล้วดึงเธอไปที่เตียง 1 “ไม่...ปล่อยฉัน!” สายชลตะโกน แต่ไม่มีใครได้ยิน

 

เสียงกรีดร้องของสายชลดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง แสงไฟกลับมาอีกครั้ง และในห้องนั้น เตียง 1 ถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มอีกครั้ง แต่คราวนี้ มีร่างของสายชลนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ไม่มีใครเห็นเธออีกในคืนต่อมา แต่ห้องของเตียง 1 ยังคงมีเสียงหัวเราะและเสียงกระซิบของหญิงสาวที่

คอยเรียกหาคนมานอนที่เตียงนั้น

 

ตอน คุณหมอโดนฆ่า

 

หลังจากเหตุการณ์ที่สายชลหายตัวไปอย่างลึกลับในคืนที่เงียบสงัด ตึกเก่าของโรงพยาบาลเริ่มถูกปิดตาย ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ แม้แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ทุกคนหวาดกลัวเรื่องราวของผีในโรงพยาบาล ซึ่งแพร่กระจายไปทั่ว

 

แต่สำหรับหมอก้องแพทย์หนุ่มไฟแรงผู้ไม่เชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติ เขามองว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่เรื่องเล่าที่ถูกแต่งขึ้นเพื่อสร้างความหวาดกลัว หมอก้องทำงานที่โรงพยาบาลนี้มาหลายปี เขามั่นใจว่าเขาสามารถหาคำตอบของทุกปริศนาได้

 

คืนหนึ่ง หมอก้องตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปในตึกเก่า เพื่อพิสูจน์ว่าไม่มีอะไรที่น่ากลัวอยู่ในนั้น เขาเดินผ่านทางเดินที่เงียบสงัด ไฟในตึกสลัวทำให้บรรยากาศดูหลอนประสาท แต่หมอก้องยังคงเดินต่อไปอย่างมั่นใจ

 

เมื่อมาถึงห้องที่เคยเป็นห้องพักผู้ป่วย หมอก้องสังเกตเห็นว่าประตูห้องหมายเลข 7 เปิดอ้าอยู่ ซึ่งเป็นห้องที่ไม่ควรมีใครเข้าไป เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปตรวจสอบ ขณะที่เขาเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องนั้นมีแสงไฟสลัวๆ และบรรยากาศที่เย็นยะเยือก

 

หมอก้องเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยที่ตั้งอยู่กลางห้อง และทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงคนกระซิบเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง “หมอ...ช่วยฉันด้วย...” หมอก้องหันขวับไปมอง แต่ไม่เห็นใครอยู่ที่นั่น เสียงนั้นยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หมอก้องรู้สึกว่าห้องนี้ไม่ธรรมดา

 

หมอก้องพยายามหันกลับไปทางประตู แต่ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หลัง เหมือนมีคนแทงเขาด้วยของแหลมคม เขาหันกลับมาเห็นเงาร่างของหญิงสาวในชุดพยาบาลที่มีใบหน้าซีดขาวและดวงตาเบิกโพลง เธอถือมีดเปื้อนเลือดอยู่ในมือและยิ้มอย่างสยดสยอง “หมอไม่ควรเข้ามาที่นี่...”

 

หมอก้องพยายามหนีออกจากห้อง แต่ขาของเขาหนักเกินจะขยับได้ หญิงสาวในชุดพยาบาลค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับมีดในมือที่เปื้อนเลือด “หมอ...ต้องอยู่ที่นี่...กับฉัน...ตลอดไป...” เสียงของเธอกลายเป็นเสียงกระซิบที่แหลมคมและน่ากลัว

 

เลือดเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลของหมอก้อง เขารู้สึกได้ถึงชีวิตที่ค่อยๆ จางหายไป ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของร่างกาย เสียงหัวเราะของหญิงสาวก้องกังวานในห้องนั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

 

เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลพบร่างไร้วิญญาณของหมอก้องนอนอยู่บนเตียงหมายเลข 7 ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ แต่มีรอยยิ้มประหลาดอยู่บนใบหน้าของเขา เรื่องราวของหมอก้องแพร่สะพัดไปทั่วโรงพยาบาล และไม่มีใครกล้าเข้าไปในตึกเก่าอีกต่อไป

 

แต่ทว่า ทุกคืนที่เงียบสงัด เมื่อคนเดินผ่านทางเดินของตึกเก่า บางคนจะได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงกระซิบของหญิงสาวที่เคยอยู่ในห้องนั้น พร้อมเสียงเรียกขอความช่วยเหลือของหมอที่ไม่อาจหนีออกมาได้

 

ห้ามคัดลอกหรือนำไปดัดแปลงเด็ดขาดเนื้อเรื่องมาจากจินตการของผู้เขียน