เพื่อนรักในวันสุดท้าย

เพื่อนรักในวันสุดท้าย

ต้นกับภูเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่มัธยม ทั้งคู่เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน และมักจะอยู่เคียงข้างกันเสมอ ไม่ว่าชีวิตจะมีเรื่องสนุกหรือเรื่องเศร้าแค่ไหน ต้นกับภูคือเพื่อนแท้ที่พึ่งพาและเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

เมื่อถึงวัยทำงาน ภูได้งานในต่างจังหวัด ส่วนต้นก็ทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ แม้จะห่างกัน แต่ทั้งคู่ยังคงติดต่อและให้กำลังใจกันเสมอ ผ่านไปหลายปี ต่างคนต่างเริ่มมีครอบครัว มีหน้าที่รับผิดชอบ แต่ก็ไม่เคยลืมกัน

จนวันหนึ่ง ภูได้รับข่าวว่าต้นป่วยหนัก ต้นต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาลและต้องอยู่ที่นั่นนาน ภูใจเสียอย่างมาก รีบลางานและเดินทางกลับกรุงเทพฯ มาพบต้นทันที เมื่อเจอหน้า ต้นยิ้มให้ภูเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน แม้จะมีสายน้ำเกลือและเครื่องมือทางการแพทย์พาดผ่านร่างกาย แต่เขาก็ยังพยายามทำให้บรรยากาศระหว่างเพื่อนดูสบาย ๆ ไม่ให้เพื่อนรู้สึกเศร้า

ภูอยู่กับต้นทุกวันในช่วงเย็น เขานั่งข้าง ๆ พูดคุย หัวเราะกับเรื่องในอดีตที่เคยผ่านมาด้วยกัน เหมือนพยายามให้ความทรงจำดี ๆ เหล่านั้นกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แม้ว่าต้นจะดูเหนื่อยล้า แต่เขาก็ยังพยายามหัวเราะและฟังทุกเรื่องของภู

วันสุดท้ายที่ภูได้มาเยี่ยมต้น ต้นพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ภูแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เขาบอกว่า “ขอบใจนะภู ที่ไม่เคยทิ้งกันเลย เราไม่เสียดายอะไรแล้ว เพราะมีเพื่อนแท้แบบนาย”

หลังจากวันนั้น ต้นจากไปอย่างสงบ ภูยืนอยู่ที่งานศพด้วยความรู้สึกว่างเปล่า แม้จะเศร้าเสียใจจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณที่ได้มีโอกาสอยู่เคียงข้างเพื่อนรักในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต

เวลาผ่านไป ภูยังคงเก็บความทรงจำเหล่านั้นไว้ในใจ ทุกครั้งที่นึกถึงต้น น้ำตายังคงไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เขารู้ว่ามิตรภาพของพวกเขาไม่เคยจางหาย ต้นอาจจากไปแล้ว แต่ความรักและคำสัญญาที่ว่า “จะอยู่เคียงข้างกันเสมอ” จะอยู่ในใจของเขาตลอดไป