ความทรงจำสีชา

ความทรงจำสีชา

        แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านลายดอกไม้สีครีม ทาบทับลงบนใบหน้าอันอ่อนโยนของนมล หญิงวัย 65 ปี ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง กิตติ์ชายวัย 67 ปี นั่งอยู่ข้างเตียง มือหยาบกร้านกุมมือเรียวบางของภรรยาไว้อย่างทะนุถนอม

        เสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกในความเงียบ กิตติ์มองดูใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นด้วยความรักและห่วงใย รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขา แม้ดวงตาจะฉายแววเศร้า เขาลูบนิ้วเบา ๆ บนหลังมือของนมล ราวกับกำลังนับเส้นเลือดที่ปูดโปนขึ้นมาตามวัย

        ความทรงจำหวนกลับมาอีกครั้ง ภาพของนมลในวัยสาว ผมยาวสลวย ใบหน้าสดใส ยิ้มกว้างให้กับเขาในวันแรกที่พบกัน ณ งานเลี้ยงของเพื่อนร่วมงาน กิตติ์จำได้ดีถึงความรู้สึกตื่นเต้นที่พุ่งขึ้นมาในอก เมื่อเธอยื่นมือมาแนะนำตัว เสียงใส ๆ ของเธอยังก้องอยู่ในหู "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนมลค่ะ"

        กิตติ์กะพริบตาไล่ความทรงจำ กลับมาสู่ปัจจุบัน มองดูใบหน้าที่มีริ้วรอยของภรรยา แต่ในสายตาของเขา เธอยังคงงดงามเหมือนวันแรกที่พบกัน

        นมลค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาสับสนมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะจับจ้องที่ใบหน้าของกิตติ์ ดวงตาของเธอฉายแววงุนงง ไม่มีประกายแห่งการจดจำ

        "สวัสดีครับคุณนมล" กิตติ์ทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามซ่อนความเจ็บปวดที่แล่นปราดในอก

        นมลมองหน้ากิตติ์อย่างงุนงง ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเอ่ยถาม "คุณเป็นใครคะ?"

        กิตติ์ยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบ น้ำเสียงนุ่มนวล "ผมชื่อกิตติ์ครับ ผมมาเยี่ยมคุณ"

        นมลพยักหน้าช้า ๆ แววตายังคงสับสน มือเธอขยับเล็กน้อยในมือของกิตติ์ ราวกับไม่แน่ใจว่าควรดึงออกหรือไม่

        กิตติ์รู้สึกถึงความลังเลของเธอ จึงค่อย ๆ ปล่อยมือ ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ "ผมจะไปเตรียมอาหารเช้านะครับ คุณนมลอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?"

        นมลส่ายหน้า สีหน้ายังคงงุนงง "ไม่เป็นไรค่ะ อะไรก็ได้"

        กิตติ์พยักหน้ารับ ก่อนเดินออกจากห้องไป เขาหันกลับมามองนมลอีกครั้งที่ประตู เห็นเธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อลอย

        ...

        กิตติ์ยืนอยู่ในครัว มือสั่นเทาขณะเตรียมอาหารเช้า น้ำตาเอ่อคลอเบ้า แต่เขารีบกลั้นเอาไว้ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับตา สูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะเริ่มลงมือทำอาหารต่อ

        เขาหยิบขนมปังออกมาจากตู้ นึกย้อนไปถึงวันที่เขาและนมลไปซื้อเครื่องปิ้งขนมปังเครื่องใหม่ด้วยกัน นมลยิ้มกว้างเมื่อเห็นเครื่องสีแดงสดใส บอกว่ามันจะทำให้ครัวดูสดใสขึ้น กิตติ์จำได้ว่าเขาหัวเราะและบอกว่า "ครัวของเราสดใสอยู่แล้ว เพราะมีคุณอยู่ในนั้นไง"

        บนโต๊ะในครัว มีรูปถ่ายเก่า ๆ ของกิตติ์และนมลในวัยหนุ่มสาว ยิ้มกว้างด้วยความสุข ข้าง ๆ กันมีรูปงานแต่งงานของทั้งคู่ ดอกไม้สีขาวประดับอยู่รอบ ๆ กรอบรูป กิตติ์มองรูปนั้นอย่างเศร้า ๆ นึกถึงคำสาบานที่เขาให้ไว้ในวันนั้น "ผมจะรักและดูแลคุณตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น"

        เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะกลับมาสนใจกับการเตรียมอาหาร ตั้งใจทำให้ดีที่สุดเพื่อนมล แม้ว่าเธอจะจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

        กิตติ์หยิบจานใส่ขนมปังปิ้งและไข่ดาว พร้อมแก้วนมอุ่น ๆ วางบนถาด เขาเลือกจานลายดอกไม้ที่นมลชอบ แม้ว่าตอนนี้เธออาจจะจำไม่ได้แล้วว่ามันเป็นจานโปรดของเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

        ...

        นมลนั่งอยู่บนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาเหม่อลอย มือลูบผ้าห่มเบา ๆ ราวกับกำลังสัมผัสกับบางสิ่งที่คุ้นเคยแต่นึกไม่ออก

        กิตติ์วางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง "อาหารเช้ามาแล้วครับคุณนมล"

        นมลหันมามอง ยิ้มบาง ๆ "ขอบคุณค่ะ คุณ... คุณ..." เธอชะงัก พยายามนึกชื่อ

        "กิตติ์ครับ" เขาตอบพลางยิ้ม พยายามไม่แสดงความเสียใจที่เห็นได้ชัดว่าเธอจำชื่อเขาไม่ได้

        "ค่ะ คุณกิตติ์" นมลพยักหน้า มองอาหารตรงหน้าด้วยความสนใจ

        กิตติ์นั่งลงข้างเตียง หยิบช้อนขึ้นมาตักไข่ป้อนให้นมล เขาทำแบบนี้ทุกเช้ามาหลายปีแล้ว แต่สำหรับนมล มันเหมือนเป็นครั้งแรกทุกวัน

        นมลกินอาหารอย่างเชื่องช้า สายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างสงสัย สังเกตเห็นรูปถ่ายบนโต๊ะข้างเตียง

        "นี่ห้องของฉันเหรอคะ?"

        กิตติ์พยักหน้า "ใช่ครับ นี่คือบ้านของคุณ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พยายามไม่ให้ความเศร้าปรากฏในน้ำเสียง

        นมลมองไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เห็นรูปถ่ายของตัวเองในวัยสาวตั้งอยู่ "นั่นฉันเหรอคะ?"

        "ใช่ครับ คุณสวยมากเลย" กิตติ์ตอบ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า นึกถึงวันที่ถ่ายรูปนั้น วันที่เขาขอนมลแต่งงาน

        นมลยิ้มน้อย ๆ "ขอบคุณค่ะ" เธอมองรูปนั้นอย่างพินิจ ราวกับกำลังพยายามนึกถึงความทรงจำที่หายไป

        กิตติ์มองภรรยาด้วยความรัก "คุณยังสวยเหมือนเดิมนะครับ"

        นมลหัวเราะเบา ๆ แก้มแดงเรื่อ "คุณพูดเกินไปแล้วค่ะ"

        กิตติ์ยิ้ม ดีใจที่เห็นนมลมีความสุข แม้จะเป็นเพียงชั่วขณะ

        ...

        หลังอาหารเช้า กิตติ์พานมลออกไปเดินเล่นในสวนหลังบ้าน เขาประคองเธออย่างระมัดระวัง ช่วยพยุงในทุกย่างก้าว

        ดอกไม้หลากสีบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยมาตามสายลม กิตติ์มองดูนมลที่กำลังชื่นชมดอกไม้ด้วยความปลื้มปีติ นี่คือช่วงเวลาที่เขารอคอยทุกวัน การได้เห็นประกายในดวงตาของเธอ

        นมลชี้ไปที่ดอกกุหลาบสีชมพู "สวยจังเลยค่ะ"

        กิตติ์ยิ้ม "คุณชอบดอกกุหลาบมากเลยนะครับ ผมปลูกไว้ให้คุณหลายต้นเลย"

        นมลมองกิตติ์อย่างแปลกใจ "คุณปลูกให้ฉันเหรอคะ?"

        กิตติ์พยักหน้า "ครับ ผมอยากให้คุณมีความสุขน่ะ" เขานึกถึงวันที่เริ่มปลูกดอกกุหลาบเหล่านี้ หลังจากที่นมลเริ่มมีอาการของโรคอัลไซเมอร์ เขาหวังว่าดอกไม้จะช่วยกระตุ้นความทรงจำของเธอ

        นมลยิ้มกว้าง "ขอบคุณนะคะ คุณใจดีจัง" เธอก้มลงดมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบ

        กิตติ์มองภาพตรงหน้าด้วยความอิ่มเอมใจ แม้ว่านมลจะจำเขาไม่ได้ แต่เขาก็มีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ

        กิตติ์กุมมือนมลไว้ "ผมรักคุณนะครับ"

        นมลชะงัก มองหน้ากิตติ์อย่างงุนงง "แต่... เราเพิ่งรู้จักกันไม่ใช่เหรอคะ?"

        กิตติ์ยิ้มบาง ๆ น้ำตาคลอ "ไม่เป็นไรครับ ผมรักคุณ นั่นก็พอแล้ว"

        นมลมองกิตติ์อย่างสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เธอหันไปสนใจดอกไม้อื่น ๆ ในสวน

        กิตติ์พานมลเดินต่อไปในสวน ชี้ให้เธอดูต้นไม้และดอกไม้ต่าง ๆ ที่เขาปลูกไว้ เขาเล่าเรื่องราวเบื้องหลังของแต่ละต้น แม้จะรู้ว่านมลอาจจะจำไม่ได้ในวันพรุ่งนี้

        ขณะที่เดินผ่านซุ้มดอกมะลิ นมลชะงักเล็กน้อย ดวงตาเธอฉายแววประหลาดใจ

        "มีอะไรหรือเปล่าครับ?" กิตติ์ถามอย่างห่วงใย

        นมลส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึก... คุ้น ๆ ยังไงไม่รู้"

        กิตติ์รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย นี่เป็นซุ้มดอกมะลิที่เขาสร้างให้นมลเป็นของขวัญวันครบรอบแต่งงานปีที่ 25 เขาหวังว่าบางทีความทรงจำของเธออาจจะกำลังพยายามกลับมา

        "คุณชอบดอกมะลิมากเลยนะครับ" กิตติ์บอก "กลิ่นของมันทำให้คุณนึกถึงบ้านที่คุณเติบโตมา"

        นมลยิ้มน้อย ๆ "งั้นเหรอคะ? ฉันจำไม่ได้เลย..." เธอดูเศร้าลงเล็กน้อย

        กิตติ์บีบมือเธอเบา ๆ "ไม่เป็นไรนะครับ เรามาดูดอกไม้อื่น ๆ กันต่อดีกว่า"

        พวกเขาเดินต่อไปในสวน กิตติ์พยายามทำให้นมลมีความสุขกับปัจจุบัน แม้ว่าอดีตจะเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอแล้วก็ตาม

        ...

        ยามบ่าย กิตติ์นั่งอ่านหนังสือให้นมลฟังในห้องนั่งเล่น

        นมลนั่งฟังอย่างตั้งใจ บางครั้งก็หัวเราะคิกคักกับมุกตลกในเรื่อง กิตติ์มองภรรยาด้วยความรัก ดีใจที่ยังได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ

        กิตติ์หยุดอ่านชั่วครู่ มองใบหน้าที่มีความสุขของภรรยา รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา

        "คุณชอบหนังสือเล่มนี้ไหมครับ?" กิตติ์ถาม

        นมลพยักหน้า "ชอบค่ะ สนุกดี แต่... เราเคยอ่านด้วยกันมาก่อนรึเปล่าคะ? ฉันรู้สึกคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้"

        กิตติ์ยิ้ม หัวใจเต้นแรงด้วยความหวัง "ใช่ครับ เราเคยอ่านด้วยกันหลายครั้งแล้ว มันเป็นเล่มโปรดของคุณ"

        นมลยิ้มน้อย ๆ "งั้นเหรอคะ... ขอบคุณนะคะที่อ่านให้ฉันฟัง"

        "ด้วยความยินดีครับ" กิตติ์ตอบ ก่อนจะอ่านต่อ

        ขณะที่กิตติ์อ่าน เขาสังเกตเห็นว่านมลกำลังมองไปที่ชั้นวางของในห้อง สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่กรอบรูปเก่า ๆ กรอบหนึ่ง

        กิตติ์หยุดอ่าน "คุณสนใจรูปนั้นเหรอครับ?"

        นมลพยักหน้า "ค่ะ ฉันเห็นผู้หญิงในรูปใส่ชุดเจ้าสาว แล้วก็มีผู้ชายข้าง ๆ เธอด้วย พวกเขาดูมีความสุขมากเลย"

        กิตติ์ลุกขึ้นไปหยิบกรอบรูปมาให้นมลดูใกล้ ๆ "นั่นเป็นรูปงานแต่งงานของเราครับ"

        นมลมองรูปอย่างตกตะลึง "ของเรา? หมายความว่า..."

        กิตติ์พยักหน้า "ครับ นั่นคือคุณและผมในวันแต่งงานของเรา"

        นมลมองสลับไปมาระหว่างรูปถ่ายและใบหน้าของกิตติ์ ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ "ฉัน... ฉันขอโทษค่ะ ที่จำไม่ได้"

        กิตติ์นั่งลงข้างนมล โอบไหล่เธอไว้ "ไม่เป็นไรนะครับ คุณไม่ต้องขอโทษ"

        นมลซบหน้าลงกับไหล่ของกิตติ์ "แต่มันคงเจ็บปวดมากสินะคะ ที่ฉันจำคุณไม่ได้..."

        กิตติ์ลูบหลังนมลเบา ๆ "ใช่ มันเจ็บปวด" เขายอมรับ "แต่ความรักที่ผมมีให้คุณ มันมากกว่าความเจ็บปวดนั้นเยอะ ผมดีใจที่ได้อยู่กับคุณทุกวัน ได้เห็นรอยยิ้มของคุณ ได้ยินเสียงหัวเราะของคุณ นั่นมีค่ามากกว่าอะไรทั้งหมด"

        นมลร้องไห้เบา ๆ กิตติ์กอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้เธอระบายความรู้สึก

        หลังจากนั้นสักพัก นมลเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาแดงก่ำ แต่มีรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า "คุณรักฉันมากจริง ๆ สินะคะ"

        กิตติ์พยักหน้า "ครับ ผมรักคุณมากที่สุด"

        นมลจ้องมองใบหน้าของกิตติ์ ราวกับกำลังพยายามจดจำทุกรายละเอียด "ฉันอาจจะจำคุณไม่ได้ในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้... ฉันรู้สึกถึงความรักของคุณ และฉัน... ฉันคิดว่าฉันก็รักคุณเหมือนกัน"

        กิตติ์รู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดด้วยความสุข เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ จูบที่หน้าผากของนมลอย่างอ่อนโยน

        "นั่นก็เพียงพอแล้วครับ" เขากระซิบ

        พวกเขานั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน ปล่อยให้ความรักที่มีต่อกันซึมซาบเข้าไปในหัวใจ แม้ว่าพรุ่งนี้นมลอาจจะลืมช่วงเวลานี้ไป แต่สำหรับกิตติ์ มันจะเป็นความทรงจำที่เขาจะเก็บไว้ตลอดไป

        ...

        ค่ำคืนนั้น กิตติ์นั่งอยู่ข้างเตียงของนมล มือกุมมือภรรยาไว้

        นมลมองหน้ากิตติ์ด้วยสายตาสงสัย "คุณจะอยู่กับฉันทั้งคืนเลยเหรอคะ?"

        กิตติ์พยักหน้า "ครับ ผมจะอยู่เฝ้าคุณ"

        "ทำไมล่ะคะ?"

        กิตติ์ยิ้มบาง ๆ "เพราะผมรักคุณไงครับ"

        นมลนิ่งไป ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว "ฉัน... ฉันขอโทษนะคะ ที่จำคุณไม่ได้"

        กิตติ์บีบมือนมลเบา ๆ "ไม่เป็นไรครับ คุณไม่ต้องขอโทษ"

        "แต่คุณดูแลฉันดีมากเลย ทั้งที่ฉันจำคุณไม่ได้..."

        กิตติ์ส่ายหน้า "คุณจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้ นั่นก็พอแล้วครับ"

        น้ำตาไหลอาบแก้มของนมล กิตติ์ใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ

        "นอนเถอะนะครับ ผมจะอยู่ข้าง ๆ คุณ"

        นมลพยักหน้า ค่อย ๆ หลับตาลง

        กิตติ์นั่งมองใบหน้าที่หลับสนิทของภรรยา มือยังคงกุมมือเธอไว้แน่น ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเขา

        ...

        25 ปีก่อน

        กิตติ์ยืนรออยู่ที่หน้าประตูบ้านของนมล หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น วันนี้เขาตั้งใจจะขอนมลแต่งงาน

        เมื่อประตูเปิดออก นมลยืนอยู่ตรงนั้นในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้า

        "สวัสดีค่ะคุณกิตติ์" เธอทักทาย

        กิตติ์ยิ้มกว้าง "สวัสดีครับคุณนมล วันนี้คุณสวยมากเลย"

        นมลหัวเราะเบา ๆ แก้มแดงเรื่อ "ขอบคุณค่ะ เราจะไปไหนกันเหรอคะวันนี้?"

        "ผมอยากพาคุณไปที่พิเศษน่ะครับ" กิตติ์ตอบ พลางยื่นมือออกไป

        นมลจับมือกิตติ์ไว้ ทั้งคู่เดินไปยังรถของกิตติ์

        ระหว่างทาง กิตติ์พานมลไปยังสวนสาธารณะที่พวกเขาเคยมาเดทครั้งแรก เขาจูงมือเธอเดินไปยังม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่

        "คุณจำได้ไหมครับ ที่นี่..." กิตติ์เอ่ยถาม

        นมลยิ้มกว้าง "จำได้สิคะ ที่นี่เราเดทกันครั้งแรกไม่ใช่เหรอคะ?"

        กิตติ์พยักหน้า "ใช่ครับ"

        กิตติ์จับมือนมลไว้ทั้งสองข้าง มองเข้าไปในดวงตาของเธอ "ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป คุณทำให้ทุกวันของผมมีความหมาย"

        นมลมองกิตติ์ด้วยความรักและซาบซึ้ง

        กิตติ์คุกเข่าลง หยิบกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋า "คุณนมลครับ ผมรักคุณ และอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณ คุณจะแต่งงานกับผมไหมครับ?"

        น้ำตาคลอเบ้าของนมล เธอพยักหน้าอย่างแรง "ค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณค่ะ"

        กิตติ์สวมแหวนให้นมล ก่อนจะลุกขึ้นกอดเธอไว้แน่น

        ...

        กิตติ์ยิ้มกับความทรงจำนั้น เขามองดูแหวนแต่งงานบนนิ้วของนมลที่เขายังคงกุมไว้ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ความรักของเขาก็ไม่เคยจางหาย

        ...

        เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา

        นมลลืมตาตื่น มองไปรอบ ๆ ห้องอย่างงุนงง

        กิตติ์ที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียงตื่นขึ้นมาพอดี

        "อรุณสวัสดิ์ครับคุณนมล" เขาทักทายด้วยรอยยิ้ม

        นมลมองหน้ากิตติ์อย่างสงสัย "คุณเป็นใครคะ?"

        กิตติ์ยิ้มบาง ๆ น้ำตาคลอเบ้า "ผมชื่อกิตติ์ครับ ผมเป็นคนที่รักคุณ"

        นมลนิ่งไป ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ "คุณใจดีจังเลยนะคะ"

        กิตติ์กุมมือนมลไว้ "ผมจะดูแลคุณเองนะครับ"

        และแล้ว วันใหม่ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...

        กิตติ์พานมลลงมารับประทานอาหารเช้าที่ห้องครัว เขาทำแซนด์วิชและชงชาให้เธอ

        "วันนี้อากาศดีนะครับ" กิตติ์เอ่ย พยายามชวนคุย "คุณอยากออกไปเดินเล่นในสวนไหมครับ?"

        นมลพยักหน้า "ค่ะ ฟังดูดีนะคะ"

        ขณะที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหาร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กิตติ์ลุกไปรับ

        "สวัสดีครับคุณหมอ" เขาทักทาย

        ปลายสายเป็นแพทย์ประจำตัวของนมล "สวัสดีครับคุณกิตติ์ ผมโทรมาแจ้งผลการตรวจล่าสุดของคุณนมลครับ"

        กิตติ์ฟังอย่างตั้งใจ หัวใจเต้นแรง

        "อาการของคุณนมลค่อนข้างคงที่นะครับ แต่เราอาจต้องปรับยาเพิ่มเล็กน้อย" แพทย์อธิบาย "คุณกิตติ์ช่วยพาคุณนมลมาพบผมในสัปดาห์หน้าได้ไหมครับ?"

        "ได้ครับคุณหมอ" กิตติ์ตอบ "แล้ว... มีโอกาสที่อาการจะดีขึ้นบ้างไหมครับ?"

        ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง "คุณกิตติ์ครับ เราต้องยอมรับว่าโรคอัลไซเมอร์ยังไม่มีทางรักษาให้หายขาด แต่เราจะพยายามควบคุมอาการไม่ให้แย่ลงนะครับ"

        กิตติ์ถอนหายใจเบา ๆ "ผมเข้าใจครับ ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ"

        หลังจากวางสาย กิตติ์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเศร้า ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะอาหาร

        นมลมองเขาอย่างสงสัย "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

        กิตติ์ส่ายหน้า ยิ้มให้เธอ "ไม่มีอะไรครับ แค่โทรศัพท์จากเพื่อน เรากินอาหารกันต่อเถอะครับ"

        หลังอาหารเช้า กิตติ์พานมลออกไปเดินเล่นในสวนเหมือนทุกวัน เขาชี้ให้เธอดูดอกไม้ที่กำลังบาน เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแต่ละต้น แม้จะรู้ว่าพรุ่งนี้เธออาจจะจำไม่ได้

        ขณะที่เดินผ่านซุ้มดอกมะลิ นมลชะงักเหมือนทุกครั้ง

        "มีอะไรหรือเปล่าครับ?" กิตติ์ถามอย่างห่วงใย

        นมลส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึก... คุ้น ๆ ยังไงไม่รู้"

        กิตติ์ยิ้ม หัวใจพองโตด้วยความหวัง "นั่นเป็นซุ้มดอกมะลิที่ผมสร้างให้คุณเป็นของขวัญวันครบรอบแต่งงานปีที่ 25 ของเราครับ"

        นมลมองซุ้มดอกไม้อย่างพินิจ "สวยจังเลยค่ะ แต่... ฉันขอโทษนะคะ ที่จำไม่ได้"

        กิตติ์โอบไหล่นมล "ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องขอโทษ ที่สำคัญคือตอนนี้คุณมีความสุขไหมครับ?"

        นมลพยักหน้า ยิ้มน้อย ๆ "มีความสุขค่ะ ขอบคุณนะคะที่ดูแลฉัน"

        กิตติ์รู้สึกอิ่มเอมใจ "นั่นก็พอแล้วครับ"

        ทั้งคู่เดินเล่นในสวนต่อ กิตติ์คอยประคองนมลอย่างระมัดระวัง เขาเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้เธอฟัง แม้จะเป็นเรื่องเดิม ๆ ที่เขาเล่าทุกวัน แต่เขาก็ไม่เคยเบื่อ

        เย็นวันนั้น หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ กิตติ์พานมลมานั่งที่ระเบียงหลังบ้าน มองดูพระอาทิตย์ตกดิน

        "สวยจังเลยนะคะ" นมลเอ่ย ดวงตาเป็นประกายเมื่อมองดูท้องฟ้าสีส้มอมชมพู

        กิตติ์พยักหน้าเห็นด้วย "ครับ สวยมากเลย" เขาเหลือบมองภรรยา รู้สึกว่าแสงสุดท้ายของวันทำให้ใบหน้าของเธอดูอ่อนเยาว์ลง ราวกับย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อน

        "คุณรู้ไหมครับ" กิตติ์เอ่ยขึ้น "เราเคยดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันแบบนี้ในวันแต่งงานของเรา"

        นมลหันมามองเขา สีหน้าสงสัย "จริงเหรอคะ?"

        กิตติ์พยักหน้า ยิ้มอย่างอบอุ่น "ครับ หลังจากงานเลี้ยงเสร็จ เราหนีออกมานั่งดูพระอาทิตย์ตกด้วยกันสองคน คุณบอกว่ามันเหมือนสัญญาณเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเรา"

        นมลฟังอย่างตั้งใจ แม้จะจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้ แต่เธอก็ยิ้มน้อย ๆ "ฟังดูโรแมนติกจังเลยนะคะ"

        "ครับ" กิตติ์ตอบ "และทุกวันที่ได้อยู่กับคุณ ก็โรแมนติกเสมอสำหรับผม"

        นมลหัวเราะเบา ๆ แก้มแดงเรื่อ "คุณพูดเก่งจังเลยนะคะ"

        กิตติ์จับมือนมลไว้ "ผมพูดจากใจจริง ๆ นะครับ"

        ทั้งคู่นั่งมองพระอาทิตย์ตกดินไปด้วยกัน เงียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

        เมื่อแสงสุดท้ายของวันหายไป กิตติ์พานมลเข้าบ้าน "ไปนั่งฟังเพลงกันไหมครับ?"

        นมลพยักหน้า ยิ้มอย่างมีความสุข

        กิตติ์พาเธอไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เขาเปิดเพลงเก่า ๆ ที่พวกเขาเคยฟังด้วยกันสมัยหนุ่มสาว

        เสียงเพลงแผ่วเบาดังขึ้น นมลฟังอย่างตั้งใจ ศีรษะเอียงเล็กน้อยราวกับกำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง

        "เพลงนี้... คุ้น ๆ นะคะ" เธอเอ่ยขึ้น

        กิตติ์รู้สึกตื่นเต้น "ครับ นี่เป็นเพลงที่เราเต้นรำด้วยกันในงานแต่งงานของเรา"

        นมลยิ้มน้อย ๆ "งั้นเหรอคะ... มันเพราะดีนะคะ"

        กิตติ์ลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปหานมล "เต้นรำกับผมไหมครับ?"

        นมลดูลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือออกไปจับมือของกิตติ์

        กิตติ์ประคองนมลให้ลุกขึ้น โอบเอวเธอเบา ๆ พวกเขาเริ่มเต้นรำช้า ๆ ตามจังหวะเพลง

        นมลดูงุนงงในตอนแรก แต่ร่างกายของเธอเหมือนจำท่าเต้นได้ เธาเริ่มผ่อนคลายและปล่อยตัวไปกับเสียงเพลง

        กิตติ์มองใบหน้าของภรรยาอย่างใกล้ชิด เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้น หัวใจของเขาพองโตด้วยความรัก

        "คุณเต้นเก่งจังเลยนะครับ" เขาชม

        นมลหัวเราะเบา ๆ "คุณคงสอนฉันมาดีแน่ ๆ เลยค่ะ"

        พวกเขาเต้นรำกันไปเรื่อย ๆ ผ่านหลาย ๆ เพลง กิตติ์เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับแต่ละเพลงให้นมลฟัง บางครั้งเธอก็พยักหน้าราวกับจำบางอย่างได้ แม้จะไม่ชัดเจน

        เมื่อถึงเพลงสุดท้าย กิตติ์กระชับอ้อมกอด ซบใบหน้าลงบนไหล่ของนมล

        "ผมรักคุณนะครับ" เขากระซิบ

        นมลไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็ซบหน้ากับอกของกิตติ์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างของทั้งคู่

        เมื่อเพลงจบลง พวกเขายังคงยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครอยากขยับไปไหน

        "ขอบคุณนะคะ" นมลเอ่ยเบา ๆ "สำหรับทุกอย่าง"

        กิตติ์รู้สึกน้ำตาคลอ แต่เขากลั้นเอาไว้ "ครับ ขอบคุณคุณเช่นกันที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด"

        ...

        คืนนั้น หลังจากที่นมลเข้านอนแล้ว กิตติ์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เปิดสมุดบันทึกเล่มเก่าขึ้นมา เขาเริ่มเขียน:

        "วันที่ 11 ตุลาคม 2024

        วันนี้เป็นอีกวันที่มีทั้งความสุขและความเศร้า นมลยังคงจำผมไม่ได้ แต่เธอก็มีช่วงเวลาที่ดูเหมือนจะนึกอะไรออกบ้าง โดยเฉพาะตอนที่เราฟังเพลงเก่า ๆ ด้วยกัน

        ผมพยายามทำให้ทุกวันของเธอมีความสุข แม้ว่าพรุ่งนี้เธออาจจะลืมมันไปหมด แต่ผมจะไม่มีวันลืมรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ

        บางครั้งผมก็รู้สึกเหนื่อย ท้อ แต่เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เราให้ไว้กับกันในวันแต่งงาน ผมก็มีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง

        'ในยามสุขและยามทุกข์ ในยามเจ็บไข้และยามสุขภาพดี จะรักและดูแลซึ่งกันและกัน จนกว่าความตายจะพรากจาก'

ผมจะรักษาสัญญานั้นไว้ตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

        นมล ผมรักคุณ และจะรักคุณตลอดไป"

        กิตติ์วางปากกาลง หลับตาลงชั่วครู่ สูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่เตียง

        เขานอนลงข้าง ๆ นมล มองดูใบหน้าที่หลับสนิทของภรรยา อดใจไม่ไหวที่จะแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอเบา ๆ

        "ฝันดีนะครับ นมล" เขากระซิบ "พรุ่งนี้เราจะมีวันที่ดีด้วยกันอีกวัน"

        กิตติ์หลับตาลง ผล็อยหลับไปพร้อมกับความหวังว่า วันหนึ่ง อาจจะมีการค้นพบวิธีรักษาโรคอัลไซเมอร์ได้ แต่จนกว่าวันนั้นจะมาถึง เขาจะอยู่เคียงข้างนมล รักและดูแลเธอ ทุก ๆ วัน ไม่ว่าเธอจะจำเขาได้หรือไม่ก็ตาม

        เพราะสำหรับกิตติ์แล้ว ความรักไม่ได้อยู่ที่ความทรงจำ แต่อยู่ที่การกระทำ การดูแล และการอยู่เคียงข้างกันตลอดไป

        และทุกเช้า เมื่อนมลตื่นขึ้นมาและถามว่าเขาเป็นใคร กิตติ์ก็จะตอบด้วยรอยยิ้มและหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักว่า

        "ผมชื่อกิตติ์ครับ ผมเป็นคนที่รักคุณ และจะรักคุณตลอดไป"

        เพราะแม้นมลจะจำเขาไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้ และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับความรักอันยิ่งใหญ่นี้

 

ผลงาน

หนึ่งใน ร้อยเสี้ยวรัก ของอักษราลัย หาซื้อได้ในรูปแบบ Ebook ตามลิงก์นี้
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTUzMDQxMyI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjMyNjc5NyI7fQ