อามันต์(เจ้าแห่งป่า) : เอื้องคำนางในฝัน นิยายจบในตอน

17 กันยายน 2567 (15:39)เนื้อหาโดย nok19800

นิยายเรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า) นามปากกา...มาศอุไร
วางจำหน่าย ในรูปแบบนิยายออนไลน์ (ebook)
แพลตฟอร์มที่วางจำหน่าย : Meb ธัญวลัย นายอินทร์ Ookbee
สามารถ เข้าอ่านเนื้อหา ฉบับเต็มได้ตาม แพลตฟอร์มนิยายชั้นนำทั่วไป อาทิเช่น...
( Dek-d , readAwrite , ธัญวลัย , Hongsamut , fictionlog )

*ลิงค์สำหรับเข้าโหลดซื้อนิยาย ebook เรื่อง อามันต์(เจ้าแห่งป่า)*

- https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjIwNzM3MyI7fQ

----------------------------

*สามารถเข้าอ่านนิยาย อามันต์(เจ้าแห่งป่าฉบับเต็มได้ที่ ธัญวลัย) ตามลิงค์ด้านล่างนี้เลยนะคะ -
https://www.tunwalai.com/story/469450

*แฟนเพจ: กนกรส* https://www.facebook.com/กนกรส-1742298989361370/

------------------------------

(ตอน...เอื้องคำนางในฝัน)

อามันต์เดินทอดน่องมาจนถึงกระท่อมกลางป่า เสียงสรรพสัตว์น้อยใหญ่ดังเซ็งแซ่โดยรอบทิศ ลมกระโชกแรงจนกิ่งไม้ไหวเอนตามแรงกระชาก เกิดการเสียดสีของเนื้อไม้ดังจนคล้ายเสียงกรีดร้องของหญิงสาว เขาแหงนใบหน้าคมคายที่ยังปรากฏเม็ดเหงื่อพราวขึ้นมองท้องฟ้า เมฆดำทมิฬกลุ่มใหญ่ลอยเคว้งคว้างอยู่เหนือยอดไม้สูงละลิ่ว ดวงตะวันกำลังถูกบดบังจนเกือบมิดทั้งดวง มันกำลังอับแสงลงเรื่อยๆ ทั้งที่เมื่อสักครู่แสงของมันยังเจิดจ้าร้อนแรงอยู่เลย...

พายุกำลังจะมาอีกแล้วสินะ...อามันต์พรูลมหายใจ ยกมือปาดเหงื่อบนใบหน้าทิ้ง ในมืออีกข้างเขาถือพวงผลไม้ผลระย้าเก็บมาได้จากในป่า ...

ก่อนแบนสายตาคมกล้ามองผ่านยอดเขาไปยังอีกทิศทางหนึ่ง สูงสุดตรงทิศนั้นมันเป็นที่ตั้งหมู่บ้าน ยาขอม หมู่บ้านขนาดเล็กที่มีจำนวนประชากรไม่ถึงหนึ่งร้อยคน ครั้งหนึ่งตอนสมัยเป็นวัยหนุ่มน้อย เขาเคยได้พักอาศัยอยู่ที่นั่น ก่อนจะระเห็จตัวเองออกมาอยู่ตามลำพังในป่าแห่งนี้...

“กลับมานี่นะ เจ้าผีเสื้อตัวน้อย...”

อามันต์หลับตาพริ้ม ยามนึกถึงน้ำเสียงหวานราวตาลเชื่อม มันดังแหวกว่ายมาในอากาศยามก่อนมีพายุเช่นนี้เสมอ เสียงหัวเราะคิกคักตอนเจ้าหล่อนวิ่งไล่จับผีเสื้อยังติดตา มันติดใจเขาทุกครั้งเมื่อแหงนมองท้องฟ้าเวิ้งว้างสีดำทะมึน พาทำเอาหัวใจดวงแกร่งแกว่งไกว นานเท่าใดแล้วหนอที่เขาไม่ได้เจอเอื้องคำ แม่สาวน้อยในวันวานของเขาเลย...

นานจนไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าหล่อนคงตกเป็นเมียใครไปแล้วก็อาจเป็นได้...

เจ้าป่าหนุ่มคลี่ยิ้มอ่อน นัยน์ตาสีดำวาววับ ยามนึกถึงใบหน้าสวยโดดเด่นจับจิตจับใจ

เอื้องคำในวัยสาวแรกแย้มช่างสวยราวดอกไม้แย้มบาน รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอม ยิ่งยามเจ้าหล่อนเดินเยื้องย่างสะโพกบิดสะบัด เขาที่ตอนนั้นเป็นหนุ่มน้อยยังอดใจเก็บเอาไปนอนฝันหวานไมได้

แต่ถึงเจ้าหล่อนจะสวยงามปานนางฟ้าเพียงใด หากทว่านิสัยใจคอนั้นช่างตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เอื้องคำมีนิสัยแสนดื้อดึงเอาแต่ใจ ทำเอาหลายคนต่างเอือมระอา สวยแต่ก็ร้ายกาจราวกับนางมารตัวน้อย อีกทั้งเย่อหยิ่งทะนงตนคิดว่าเป็นคนสวยเชิดหน้าชูตาของหมู่บ้าน เลยไม่เคยยอมก้มหัวมองใครที่มีฐานะต่ำต้อยกว่าตัวเอง...

ละอองฝนโปรยปรายลงมากระทบผิวแก้มของอามันต์ เขาหยุดคิดถึงนางในฝันพร้อมก้าวเท้าขึ้นบันไดเรือน กระท่อมหลังน้อยให้ความสุขสงบ และมันไม่เคยเปลี่ยวเหงา เมื่อเจ้าป่าหนุ่มดันบานประตูทำจากหญ้าคาเปิดกว้าง ภายในนั้นกลับมีร่างงดงามนอนเปลือยเปล่ารอท่าเขาอยู่...

ภาพเบื้องหน้าไม่ได้ทำให้อามันต์รู้สึกตกใจ มีแต่ทำให้เลือดลมภายในกายร้อนฉ่ามากขึ้นกว่าเดิม ไม่คิดฝันค่ำคืนนี้เขาต้องใช้พละกำลังอีกแล้ว...

“ท่านเจ้าแห่งป่ากลับมาแล้วหรือจ๊ะ. มาลามารอตั้งนานแล้ว กลัวว่าท่านจะไม่กลับเข้ากระท่อมแทบแย่..”

เจ้าหล่อนขยับเรือนกายอ้อนแอ้นมาทางเขา ตวัดเรียวขาเสลาออกกว้าง เผยอริมฝีปากอวบอิ่มขึ้นยั่วเย้า สายตาคมกล้ากดมองเพียงเรียวขาเสลาราวเทียนไข ตอนนี้มันกำลังแหวกกว้างพาทำให้เห็นเนินเนื้อนวลของกลีบชบา แบะอ้าซ่าออกจากกันจนแลเห็นเนื้อนุ่มสีชมพูรำไรน่าลงลิ้นเป็นบ้า...

“อา...”

เจ้าป่าหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ กดสายตามัวหม่นเต็มทีมองภาพเร้าใจไม่วางตา...

สองมือค่อยๆถอดชิ้นส่วนด้านล่าง ปลดอาวุธคู่กายวางไว้บนพื้นไม้ จนกระทั่งร่างสูงสง่าสุดแสนกำยำล่อนจ้อนไม่เหลือสิ่งใดติดกาย อามันต์สวมเพียงกางเกงทำจากหนังเสือโคร่ง เขาไม่ชอบสวมเสื้อ...ด้วยเพราะรำคาญ ดังนั้นกระตุกเพียงนิดเดียวชิ้นผ้าผืนน้อยก็หลุดออกจากกายทันที...

“เจ้ามาลาแสนงามของข้า...ช่างรู้ใจข้าเสียจริง” อามันต์ส่งเสียงพร่า ค่อยก้าวเขาหาร่างอรชร ด้วยสายตาหยาดเยิ้ม

“เพราะมาลาเป็นของท่าน ย่อมรู้ใจท่านเสมอ...” สาวสวยรำพันหา หว่านสายตาหวานเชิญชวน แอ่นนมโตทั้งสองเต้า นวดขยำจนหัวจะงอยตั้งชูชัน

“หัวนมมันคัดจังเลยจ้ะ ข้าอยากให้ท่านช่วย...” อามันต์มองเม็ดสีชมพูสด เลียริมฝีปาก น้ำลายชักสอ นมก็ใหญ่ หัวนมก็น่าดูดเสียจริง ขอดูดนมเพิ่มพลังสักหน่อยเถอะ แล้วค่อยหาหอยสดกินทีหลัง...

ข้างบนก็ยั่วน้ำลาย ข้างล่างก็ฉ่ำเยิ้มจนน่าลงลิ้น...

“ข้าจะช่วยเอ็งให้หายจากอาการเป็นปลิดทิ้งเชียว...”

เจ้าแห่งป่าอาถรรพ์ย่อกายหนาลงกับพื้นไม้ วาดฝ่ามือทั้งสองข้างกำข้อเท้าเล็ก โดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า เขาจัดการกระตุกข้อเท้าเล็กเข้าหาตัวเอง จนร่างบางถลันมาด้านหน้า หงายหลังลงพื้นตรึง...

“อะ...ซี้ด...ท่าน...มาลาเสียวเจ้าค่ะ”

มาลาไม่ได้หลุดเสียงร้องเพราะรู้สึกเจ็บปวด หรือแม้แต่ตระหนกตกใจแต่ประการใด เจ้าหล่อนหลุดเสียงร้องด้วยความกระสันเสียว ซ่านสยิวสุดหัวใจดวงน้อย หัวนมทั้งสองข้างกำลังถูกชายในดวงใจดื่มกินอย่างตะกละตะกลาม เจ้าแห่งป่าของหล่อนช่างใช้ปากเก่งเสียนี่กระไร

“จ๊วบ...จ๊วบ...จ๊วบ...อืม...อืม...”

การถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวสร้างความเร้าใจให้สาวเจ้าเป็นอย่างมาก มาลาแหงนใบหน้าขาวนวลขึ้นมองเพดาน หลับตาพริ้มรอรับความสุขสม เธอรู้ว่าอามันต์ช่ำชองเรื่องทำนองนี้มากแค่ไหน และเขาไม่เคยทำให้เธอผิดหวังสักครั้ง

เธอสอดมือสองข้างเข้าเรือนผมนุ่มสลวยของเขา กดศีรษะเขาไว้เต็มอารมณ์หวาม รับรู้ได้ถึงแก่นกลางลำโต...มันกำลังเต้นงึกงักอยู่แถวหน้าท้องน้อยของเธอ มือน้อยเลยคว้าหมับเข้าให้ ชักรูดจนมันขยายใหญ่มโหฬาร หัวเห็ดพ่นละอองน้ำเปียกชื้น ร่างหนาเกร็งกระตุกทุกครายามมือน้อยเคลื่อนไหว แสดงสีหน้าเหยเกเหลือใจ...

“อืม...อา...อา...อาห์! อยาเพิ่งซุกซนสิมาลาจ้า ข้ายังอยากจะกินเอ็งให้นานกว่านี้”

“แต่มาลาอยากได้ตอนนี้นี่คะท่านเจ้าแห่งป่า...”

สาวสวยวอนขอ บิดร่างด้วยความทรมาน เรือนกายขาวลออยกแอ่นขนัดเข้าหาร่างกำยำ เสียดสีผิวกายเร่งให้อีกฝ่ายกระทำการปลดปล่อยมนต์คลัง น้ำเชื่อมสีขาวขุ่นไหลเยิ้ม เปียกแฉะอยู่บริเวณหน้าท้องเป็นลอนสวย อามันต์รับรู้ถึงความพรักพร้อมนั้นเป็นอย่างดี เขาโหย่งกายขึ้นสูงประกบปิดปากหวานราวน้ำตาลเฉาะ บดขยี้เข้าหาด้วยความรัญจวน โดยไม่ยอมปล่อยให้มือทั้งสองข้างว่างเว้น ข้างหนึ่งเขาเลื่อนลงด้านล่าง ลูบไล้ขนหญ้าอ่อนแล้วหยุดใช้นิ้วขยี้ปุ่มกระสันจนกายสาวสั่นสะท้าน ส่วนอีกข้างลากไล้ไปบนผิวนุ่ม บีบเคล้นจนเกิดริ้วรอยแดงเป็นจ้ำ...

“โอ๊ย...อือ...ท่านตรงนั้นข้าเสียวจ้ะ...อย่าทำตรงนั้นนาน ข้าจะทนไม่ไหวเอา...”

“ก็ข้าจะทำให้เอ็งเสียวจนทนไม่ได้ไง...”

เขาพูดแล้วแทงนิ้วเรียวยาวเข้าสอดลึกลงในโพรงนุ่มนิ่ม มันดูดนิ้วของเขาเป็นการประท้วง มาลาหอปากทำเสียงซูดซาดราวกับกำลังกินของเผ็ดร้อน...

“ร่องเอ็งช่างร้ายกาจ มันดูดนิ้วข้าเกือบหัก...”

“ก็มันเสียวนี่จ๊ะ...แค่นิ้วของท่านก็ทำเอาข้าแทบขึ้นสวรรค์”

มาลายังมีแก่ใจตอบแม้ตอนนี้ร่องสวาทของเธอกำลังถูกกระทุ้งหนักด้วยปลายนิ้วที่เพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง ลมหายใจสะท้านสะเทือน ความกระสันซ่านพุ่งทะยานจนร่างอรชรเกร็งขนัด

“อร๊าย...แรงอีก...ข้าอยากได้แรงกว่านี้” อีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ เจ้าป่าหนุ่มงอฝ่ามือ จัดการงัดเข้างัดออกเพิ่มแรงกดเข้าร่องสวาทครั้งแล้วครั้งเล่า เขาจูบกลีบปากหวาน สอดปลายลิ้นเข้าโรมรัน มาลาถูกจู่โจมทั้งบนและล่าง สติของเธอเลยแทบไม่หลงเหลือ...

“อา..อะ...อะ...อร๊าย”

จนเมื่อสมองพร่าเลือนแตกกระจายออกเป็นพุสวยงาม มาลาถึงกับพรูลมหายใจอย่างอิ่มเอม...

“เอ็งนำข้าไปแล้วหนึ่งยกสินะ...”

อามันต์ยกนิ้วเปียกไปด้วยน้ำทิพย์ ยื่นใส่ปากอิ่มพร้อมกับผ่อนร่างงามให้นอนราบกับพื้น มาลาดูดเลียทำความสะอาดนิ้วด้วยสีหน้ามีความสุข ภาพตรงหน้ายิ่งกระตุ้นเร้าอารมณ์สยิวเตลิด

เจ้าแห่งป่าครางเสียงระโหยเขารีบยกหัวเข่าแล้วดันเรียวขาอ่อนออกกว้าง เตรียมพร้อมสำหรับการลงหลักปักฐาน ลูบฝ่ามือร้อนกอบกุมดุ้นร้ายของตัวเอง กายกำยำซึ่งอุดมด้วยมัดกล้ามคร่อมทับร่างสาว สอดหัวเห็ดที่ขยายตัวบนฝ่ามือหนากดลงสู่กึ่งกลางทางแยก กลีบผกาบวมช้ำค่อยๆเผยอตัว ดูดกลืนดุ้นเอ็นแสนขรุขระเข้าไปทีละน้อย จนมันลับหายเข้าไปทั้งดุ้นได้ในที่สุด...

“อา...ข้าเสียวหัว...ข้างในของเอ็งบีบรัดข้าเหลือเกิน”

ชายหนุ่มตัวสั่นงันงก กัดกรามกรอดเพราะรู้สึกเสียวลำเอ็นวาบ เขาต้องกดลำกายแช่นิ่งไว้ในร่องแคบทว่าให้ความรู้สึกสุขล้น มันบีบรัดเขาเหลือใจ สาวเจ้าแอ่นกายเข้าหา ซูดปากซีดซ๊าดเช่นกัน...

“มาลามีความสุข”

“ข้าก็มีความสุข”

จบประโยคนั้น ทั้งสองร่างก็ผวาเข้าหากัน อามันต์บีบเคล้นหน้าอกทรงโตจนเนื้อปลิ้นแหลกเหลว ไม่คิดกลัวเจ้าของนั้นจะเจ็บ เพราะเขารู้มาลานั้นชอบให้เขากระทำรุนแรง

อามันต์กระทุ้งดุ้นเอ็นเข้าห้ำหันในโพรงนุ่มนิ่ม เสียงดัง ตับ ตับ ตับ สาวเจ้าก็พรักพร้อม แอ่นสะโพกรองรับแรงกระเด้าอย่างไม่ให้น้อยหน้า นิ้วสวยจิกเกร็งแผ่นหลังกว้าง ยึดไว้เป็นหลักมั่นคง ก่อนเรือนกายอ้อนแอ้นจะถูกจับพลิกให้นอนตะแคงข้าง โดยดุ้นร้ายยังคงตามแทงกระหน่ำไม่หยุดหย่อน อามันต์ช้อนข้อพับไว้สูง ส่งลำเอ็นมันวาวด้วยน้ำแห่งราคะผลุบเข้าผลุบออกในโพรงสาวสด เน้นเป็นจังหวะหนักแน่นถึงใจ จนขอบแคมเปียกเหนอะหนะเหนียวไปด้วยน้ำแห่งกามปลิ้นถลอก...

“อะ...อะ...อะ...อะ...ซีด...”

เสียงแห่งความสุขดังอึกทึกเลื่อนลั่นไปทั้งกระท่อมหลังน้อย แข่งกับเสียงลมกระโชกด้านนอกด้วยเพราะมีพายุกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ด้านในว่าเร่าร้อนด้วยแรงแห่งไฟราคะ ด้านนอกก็หาใช่ต่างกัน พายุวันนี้ดูน่ากลัวสยดสยองจนดูคล้ายปีศาจทมิฬ ก่อนจะมีร่างบอบบางล้มลงกับพื้นดินเปียกแฉะ อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นัยน์ตาพร่ามั่วเบิกโพลงยามเห็นเงาทะมึนเบื้องหน้า แล้วมันก็ค่อยๆปิดสนิทลงในที่สุด...

อามันต์รู้สึกสบายตัวขึ้นเป็นกอง หลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนสุขกับหญิงสาวที่ชื่อมาลา เช้านี้เขามีธุระต้องสะสางเป็นการเร่งด่วน ขืนปล่อยเวลาเวิ่นเว้อยาวนานกว่านี้ ดีไม่ดีความหายะนะอาจมาเยือนเขาเข้าได้ในสักวัน ดังนั้นเจ้าป่าหนุ่มผู้มีหน้าตาหล่อเหลาจึงฉวยอาวุธประจำกายขึ้นมาผูกเอว ก่อนก้าวฉับลงบันไดเพียงไม่กี่ขั้นก็ถึงพื้นดิน ฝ่าเท้าสัมผัสได้ถึงความชุ่มฉ่ำ กลิ่นของป่าหลังถูกพายุโหมกระหน่ำช่วยเรียกพลังกายให้อามันต์รู้สึกกระปรี้กระเปร่าได้เป็นอย่างดี

ป่าอุดมสมบูรณ์ไปทุกหย่อมหญ้า เพราะมีเจ้าแห่งป่าคอยดูแลรักษา ยามกวาดตามองไปยังทิศทางใด ล้วนเห็นเป็นสีเขียวทะมึนชวนให้ขนลุก หากทว่าความอุดมสมบูรณ์นี้ กลับซ่อนเร้นไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว...

“พายุเมื่อคืนทำให้ป่าเสียหายหนักเหมือนกันนะ...” อามันต์ขมวดคิ้วตอนเปรยขึ้นกับเจ้าตัวมีขนบนต้นไม้ บาบูลิงทโมนส่งเสียงรับ “เจี๊ยก...เจี๊ยก...”

เหตุเพราะเมื่อคืนเกิดพายุกระหน่ำรุนแรงมาก รุนแรงทั้งภายในกระท่อมและภายนอก...

เลยทำให้พื้นดินด้านนอกเฉอะแฉะเต็มไปด้วยแอ่งน้ำโคลน กิ่งไม้หักโค่นระเนระนาด เศษใบไม้หล่นเกลื่อนเต็มพื้นดินไปหมด โชคดีที่กระท่อมของเขาไม่เกิดความเสียหาย อาจเป็นเพราะมนตราที่เขาร่ายครอบคลุมไว้ปกปักรักษา...

“เจี๊ยก...เจี๊ยก...”

บาบูโหนกิ่งไม้มาใกล้ร่างสูงสง่าราวยักษ์ แววตามันตื่นตระหนกไม่หาย โล่งใจหน่อยตรงที่เช้านี้น้ำตกบนภูเขายังอยู่ในปริมาณพอรับไหว ก่อนตัวมันจะกระโจนลงมาบนพื้นดินที่เปียกฉ่ำ ก้มหัวให้เจ้าแห่งป่าเป็นการแสดงถึงความเคารพ เมื่อคืนมันหลบอยู่ในโพรงไม้ไม่ห่างจากกระท่อม ได้ยินเสียงร้องครวญครางแข่งกับเสียงลมกรรโชก เล่นเอามันร่ำๆจะส่งเสียงร้องหาตัวเมียให้มาหาสักตัว แต่เพราะวันนี้มันมีภารกิจสำคัญต้องทำ เลยตัดใจรีบข่มตาหลับปิดหูปิดตาในที่สุด...

เจ้าลิงส่งสัญญาณว่ามันจะไปทำภารกิจ อามันต์พยักหน้า กำมือหยาบหลับตาพร้อมร่ายคาถาจนเกิดเป็นอาวุธร้ายชนิดหนึ่งยื่นส่งให้เจ้าลิงบาบูไว้ใช้ป้องกันตัว ก่อนวางมือไว้บนบ่าเล็ก...

“ขอให้เจ้าปลอดภัยกลับมา”

เจ้าบาบูส่งเสียงรับ มันกระโดดเพียงครั้งเดียวร่างเต็มไปด้วยขนสีน้ำตาลเข้มก็สามารถโหนตัวอยู่บนกิ่งไม้ได้สำเร็จ เจ้าแห่งป่าหันรีหันขวางสักครู่ ก่อนร่างสูงของอามันต์จะทำเช่นเดียวกับบาบู เขาโหนตัวเพียงครั้งเดียวเช่นกัน ร่างกำยำซึ่งอุดมด้วยมัดกล้ามก็ขึ้นไปเหยียบบนกิ่งไม้ตรงยอดสูงสุด มือหนึ่งคว้ากิ่งไม้ส่วนอีกมือป้องดวงตา เขากวาดสายตาไปทั่วบริเวณ เห็นความเสียหายเป็นวงกว้าง คิดว่าอีกประเดี๋ยวคงต้องส่งสัญญาณ เรียกไอ้พวกมีขนมาเก็บกวาดป่าให้ดูเรียบร้อยกว่านี้สักหน่อย...

ยามอามันต์กระโดดลงมายืนบนพื้น พลันสายตาคมกล้าดันแลเห็นแผ่นหลังบอบบางของหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังเดินมุ่งตรงไปยังที่ตั้งกระท่อมของตนเอง เขาจำได้แม่นยำเชียวละ เจ้าหล่อนผู้นั้นเป็นใคร...

สีหน้าของเจ้าป่าสว่างไสว หัวใจดวงแกร่งมันเต้นครึกโครม เลือดลมกลับมาคึกคักราวกับเด็กหนุ่มในวันวาน...

“เอื้องคำคนงามของพี่...เจ้ามาหาพี่แล้ว...”

เอื้องคำพอได้สติหลังจากสลบไสลมาตลอดทั้งค่ำคืน โชคดีที่ต้นไม้ตนนั้นมีใบดกหนา อีกทั้งกิ่งก้านของมันยังพอช่วยบดบังลมและฝนที่กระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตาได้ดี เอื้องคำเลยไม่จับไข้ได้ป่วย เพียงแค่รู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อยเท่านั้น....

เจ้าหล่อนเรียกความสดชื่นด้วยการสูดเอาอากาศชื่นฉ่ำเข้าปอด ดึงสติกลับมาให้มั่นคง จำได้ว่าก่อนหมดสติเธอเห็นเงาทะมึนไม่ห่างจากบริเวณนี้สักเท่าไหร่ พอย่างเดินเข้ามาใกล้ จึงแลเห็นเป็นกระท่อมหลังหนึ่ง...

“กระท่อมของใครกัน? มาปลูกสร้างอยู่ในป่า”

“ของพี่เอง...”

“อุ๊ย!” เสียงนั้นทำให้เอื้องคำตกใจ ฝ่าเท้ากำลังจะเก้าเดินไปข้างหน้าจึงเกิดสะดุดหกล้ม และนั่นทำให้หญิงสาวใจหายวาบรีบปิดเปลือกตาลง รอรับความเจ็บปวดกำลังตามมาอย่างคนยอมรับในชะตากรรม...

“เป็นเอ็งจริงๆด้วย...”

น้ำเสียงกระตือรือร้นเรียกให้เอื้องคำลืมตาโพลงขึ้นมามอง น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังชิดติดกับใบหูเล็กของเธอ ลมหายใจอุ่นเป่ารดข้างแก้มนวลพานทำเอาขนในกายลุกชัน ก่อนภาพใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรในฝันจะลอยเด่นเหนือดวงหน้านวลไม่เกินคืบ หญิงสาวกะพริบตาถี่ หรือนี่เธอกำลังฝันอยู่...

“เอ็งจำพี่ได้หรือไม่...”

คนถามฉีกริมฝีปากกว้าง ส่งนัยน์ตาหวานเชื่อมประกอบ เขาโอบรัดร่างนุ่มนิ่มไว้ไม่ยอมปล่อย เอื้องคำเองก็มัวแต่ตกตะลึงพรึงเพริดในความหล่อเหลาเลยไม่ได้ขัดขืน ยินยอมให้ชายแปลกหน้ากอดเธอไว้เต็มอ้อมแขน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ด้วยซ้ำ ตอนหน้าอกอวบอัดของเธอนั้นเบียดเข้าหาอกหนั่นแน่นของเขาเกินกว่าเหตุ ส่วนล่างเองยังสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของบุรุษเพศ...

อา...รู้สึกดีชะมัด สาวเจ้าคร่ำครวญในใจ

“พี่คืออามันต์ เคยเป็นเพื่อนเล่นกับเอ็งเมื่อสมัยก่อนนั่งไง...เราสองคนชอบเล่นเป็นผัวเมียกันบ่อยๆ เอ็งน่าพอจะจำได้บ้าง...”

ความจริงเขาแอบมองเธอเล่นเสียเป็นส่วนใหญ่ น้อยครั้งนักที่เอื้องคำจะยินยอมให้เขาร่วมกลุ่มเล่นด้วย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะมารดาเจ้าหล่อนบังคับ เอื้องคำไม่มีทางให้เขาร่วมวงให้เกะกะสายตา...

สาวงามแห่งหมู่บ้านยาขอมนิ่วหน้า เธอส่ายหัวเพราะนึกไม่ออกว่าเขาเป็นใคร...

“ฉันจำไม่ได้หลอกจ้ะ...”

เธอบอกเขาเสียงอ่อนหวาน สบสายตาหวานเชื่อมเกินพอดีนั้นด้วยความรู้สึกสะเทิ้นอาย เขาเป็นหนุ่มหล่อ เป็นชายฉกรรจ์รูปร่างกำยำ อีกทั้งเนื้อตัวยังเต็มไปด้วยมัดกล้าม ให้ความรู้สึกแข็งแกร่ง ดูท่าทางเขาจะน่ายำเกรงกว่าหัวหน้าหมู่บ้านเธอเสียอีก...

“ท่านเป็นใครกัน?...”

สาวงามส่งเสียงถามแผ่วผิว เผลอไผลด้วยการเลื่อนฝ่ามือเล็กลูบไล้แผ่นอกกว้าง แอบสะดุ้งตอนลากผ่านเม็ดจะงอยสีเข้มจัดน่าดูดเลีย ถึงกระนั้นก็ยังสัมผัสผ่านเลื่อนมายังจะงอยอีกข้างอย่างไม่ให้ยอมน้อยหน้ากัน อามันต์มิได้สวมเสื้อ เขาเคยชินกับการสวมเพียงกางเกงตัดเย็บจากหนังสัตว์ ด้านล่างปล่อยให้ความเป็นชายโล่งโจ้ง ดังนั้นยามนี้มันเลยขยายตัวแน่นตรึงลำขา อึดอัดจนอยากผลักร่างหอมละมุนจัดการกระแทกกระทั้นเข้าใส่ ปลดปล่อยความทรมานมันเสียเดี๋ยวนี้...

“อืม...” ชายหนุ่มหลุดเสียงคราง กดความเป็นเขาเข้าหาเนื้อนุ่ม

“พี่เป็นใครหาได้สำคัญไม่...” เขาแสร้งทำเสียงผิดหวัง โน้มใบหน้าคมคายแนบชิดใบหน้าหวาน จงใจสูดดมกลิ่นหอมละมุนเสียงดังฟอดใหญ่ เอื้องคำก้มหน้างุด เอียงอายกับสิ่งที่ชายหนุ่มกระทำ

“แต่เอ็งจงรู้ไว้เพียงว่า...พี่จำเอ็งได้อย่างแม่นยำก็เพียงพอแล้ว...เอื้องคำของพี่”

หัวใจสาวกระตุกไหว เงยใบหน้าขึ้นสบนัยน์ตาเจ้าชู้...

“ฉันเป็นของท่านรึ?...” ผิวกายร้อนผะผ่าว ถึงแม้ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกเกี้ยวพา หากเขาคนนี้กลับทำให้ความรู้สึกเธออิ่มเอมมากกว่าครั้งไหน...

“ท่านบอกว่าชื่ออามันต์”

“และนั่นเป็นอีกสิ่งที่เอ็งต้องจำใส่ใจไว้เช่นกัน...”

“ฉันจะจดจำชื่อของท่านไว้ให้จงดี” เธอสัญญา

“เสื้อผ้าเอ็งเปียกปอนมาทั้งคืน เอาอย่างนี้ดีกว่า...เอ็งจงเข้าไปผลัดเปลี่ยนในกระท่อมของพี่เถอะนะ เดี๋ยวเอ็งจะไม่สบายเอาได้ พี่เป็นห่วง...” เจ้าแห่งป่าเอ่ยปากเชื้อเชิญ เอื้องคำเหลือบสายตามองกระท่อมหลังกะทัดรัดตรงหน้า เกิดความรู้สึกครั่นคร้ามตามผิวกาย อยากปลดอาภรณ์มันเสียตรงนี้

“แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้ามาผลัดเปลี่ยนนี่จ๊ะ...รออีกสักครู่คงแห้งไปเอง”

“ก็ไม่เห็นต้องใส่อะไรเลย...อยู่มันแบบตัวเปล่าจนกว่าเสื้อผ้าเอ็งจะแห้งก็ได้นี่...เนื้อกายของเอ็งออกจะสวยสดไม่เห็นต้องอายใคร...”

คนเจ้าเล่ห์เสนอแนะพร้อมสาดสายตาสำรวจเรือนร่างอวบอิ่ม เอื้องคำได้แต่ยิ้มเอียงอาย ซุกใบหน้าหวานราวตาลเฉาะเข้าหาอกกว้าง กลิ่นกายแปลกประหลาดไม่ทำให้สาวเจ้านึกรังเกียจ มีแต่จะทำให้เลือดลมภายในแล่นพล่าน เร่าร้อนอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน...

“แต่ฉันกลัวจะมีคนเห็น...ฉันอายเขาน่ะ...”

อามันต์หัวเราะ...

“ไม่ต้องกลัวใครจะเห็นเอ็งล่อนจ้อน โชว์นมโชว์เต้า หรือโชว์...”

ครั้นประโยคหลังเขาไม่ได้พูดออกมาเป็นคำพูด ใช้เพียงสายตาลามเลียตรงจุดกึ่งกลางร่างสาวพร้อมอมยิ้มละไม...และเพียงแค่นั้นเอื้องก็รู้สึกอับอายไม่รู้จะอายยังไงไหว คนบ้า...เกิดมาเธอไม่เคยคิดอยากโชว์ตรงนั้นให้ใครเห็นสักหน่อย

“พี่รับประกันได้ว่าจะมิมีผู้ใดกล้าขึ้นไปบนกระท่อมนั่นเด็ดขาด จนกว่าจะได้รับอนุญาตจากพี่เพียงคนเดียวเท่านั้น”

“แล้วท่านล่ะจ๊ะ...จะไปอยู่ที่ไหน” เอื้องคำพยักหน้าอ่อนใส พร้อมกับเกิดคำถามคาใจ

เขาให้เธอเข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างในกระท่อม ส่วนตัวเขาล่ะ...จะไปอยู่แห่งหนใด...

อามันต์คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนกดปลายจมูกลงบนหน้าผากมน เกิดจากความเผลอไผลหักห้ามใจไม่อยู่ นานนับเป็นสิบปีกับการห่างหาย ต่างคนต่างเติบใหญ่ คนละทิศละทาง เอื้องคำคือผู้หญิงคนเดียวที่เขาถวิลหามาเนิ่นนาน เขาเฝ้ารอคอยวันนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ยังไงซะเขากับเจ้าหล่อนจะต้องได้เป็นคู่ผัวตัวเมีย อย่างแท้จริงให้จงได้ มิใช่การเล่นกันแบบสมัยยังเป็นเด็กน้อย วันนี้ถือเป็นวันดี เขาคงสมหวัง...

“ที่เอ็งถามอยู่นี่คงไม่ได้อยากให้พี่อยู่เป็นเพื่อนหรอกจริงไหม?”

ร่างหนากระชับอ้อมแขน แกล้งถามเพื่อหยั่งเชิง ส่งสัญญาณด้วยการรวบฝ่ามือน้อยมาวางแหมะไว้ตรงกลางเป้ากางเกง เอื้องคำถึงกับผวาเฮือก ซ้ำร้ายดันเผลอขยับมือเล็กขยำลงกับเจ้าสิ่งเด่นนูนเสียเต็มกำมือ...

“อา...เอ็งช่างร้ายกาจเสียยิ่งกว่าที่พี่คิดไว้คิดนะ เอื้องคำ”

“ฉันไม่ได้คิดจะทำแบบนี้สักหน่อย...”

เอื้องคำรีบชักมือหนี หลบสายตาละอายลงวูบ พวงแก้มแดงก่ำชวนมองเหลือเกิน กระนั้นก็ยังช้ากว่าฝ่ามือหนาของคนจอมเจ้าชู้ อามันต์ตะปบหมับ แล้วกดฝ่ามือบางค้างไว้ตรงกลางเป้าเช่นเดิม เพิ่มเติมคือการเคล้นคลึงเจ้าเนื้อแข็งปั๊กจนเกิดอาการเสียวปราบไปทั่วเรือนร่างกำยำ สีหน้าของเจ้าแห่งป่ากลายเป็นสีแดงเข้มจัด ทั้งเสียวซ่าน ทั้งรัญจวนใจยิ่งกว่า...

“เอ็งเคยเป็นเมียใครมาก่อนหรือไม่...” ถามเพราะเขาจะได้ระมัดระวังเรี่ยวแรง ไม่บุ่มบ่ามเอาแต่อำเภอใจ เอื้องคำคือผู้หญิงที่เขาถวิลหา กลัวเขาเตลิดจนทำให้เจ้าหล่อนเจ็บตัวเอาได้...

“ทำไมท่านถึงถามฉันแบบนั้นล่ะจ๊ะ...” สาวเจ้าแหงนใบหน้าใส่ซื่อถาม ส่งนัยน์ตาหวาดหวั่น เธอเองก็ไม่ได้ไร้เดียงสา จนไม่รู้ว่าอามันต์คิดจะทำอะไรกับเธอ แบบชายหนุ่มหญิงสาว...

“พี่จะได้ระมัดระวังเรี่ยวแรงได้ถูก...”

“แล้วทำไมต้องระมัดระวังด้วยล่ะ...อุ๊บ!”

คราวนี้อามันต์ไม่ตอบคำถามให้เสียเวลา เขากดริมฝีปากร้อนฉ่าแนบสนิทเข้าหากลีบปากอวบอิ่ม บดขยี้อย่างอ่อนหวานในคราแรก ก่อนจะเพิ่มความปรารถนาขึ้นตามลำดับ มือไม้ที่เหลือคอยฟอนเฟ้นเข้าหาเนื้อนวลนุ่มนิ่ม สูดดมกลิ่นกายสาวหอมชื่นใจ...

“ท่าน...อย่า...อืม...ฉันยังไม่เคย...”

พอได้รับอนุญาตให้สูดลมหายใจ สติเล็กน้อยที่มาเยือนเรียกร้องให้เอื้องคำเอ่ยปากปฏิเสธ ยังไงเสียเธอก็เป็นผู้หญิง เป็นลูกมีพ่อมีแม่ มาเที่ยวหลับนอนกับผู้ชายแปลกหน้าเช่นนี้ เห็นทีคงไม่สมควรเท่าไร...

อามันต์คลี่ยิ้มหวาน ประคองสองแก้มนวลผ่องไว้ในอุ้งมือหนา...

“ถือว่าพี่ขอ...พี่อยากได้เอ็งเป็นเมีย...”

เขาทำสุ้มเสียงร้องขอ อ้อนวอนด้วยแววตาหวานเชื่อม เลยพานทำให้ใจของสาวเจ้า อ่อนราวขี้ผึ้งถูกไฟรน ยอมปล่อยให้ร่างน้อยที่พยุงตัวยืนแทบไม่ไหว ถูกช้อนอุ้มขึ้นจากพื้นแต่โดยง่ายดาย เขาพาเธอขึ้นมายังกระท่อมกลางป่า หลังที่เธอตั้งใจจะเข้าไปขอความช่วยเหลือนั่นเอง...

ภายในนั้นมีกลิ่นหอมแปลกประหลาด เอื้องคำถึงกับหลงใหล จนเผลอสูดดมกลิ่นหอมเข้าเสียเต็มรัก แต่เพียงไม่นานร่างกายกลับรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย...

“น้องขอฝากตัวไว้กับพี่...”

“พี่ต้องปกป้องเจ้าอยู่แล้ว”

นัยน์ตาสองดวงสบประสานกันลึกซึ้ง ฉายชัดถึงความใคร่ความปรารถนาต่อกัน ปะปนด้วยความรักหรือไม่นั้นอามันต์ยังลังเลใจในเรื่องนี้ เขาถวิลหาเจ้าหล่อนมาเนิ่นนานก็จริง อยากได้หญิงผู้นี้มาเป็นเมียรักทุกชั่วขณะจิตก็ใช่ แต่ถึงกระนั้นแหละ...

สันดานผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขา คงให้หยุดอยู่แค่เพียงเอื้องคำคนเดียว จิตใจเขาคงไม่เข้มแข็งพอ ยิ่งของสวยของงามละลานตา มีมากมายให้เลือกกินในป่าอาถรรพ์แห่งนี้เสียด้วย ดังนั้นตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ปากท้องของเขาจึงได้กินจนอิ่มแปล้...

อามันต์คิดเยี่ยงผู้ชายเห็นแก่ตัว โดยหารู้ไหมว่า เอื้องคำที่เขาเห็น มิได้ต้องการชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้เป็นผัวจริงจังเช่นกัน ตอนนี้เธอกำลังตามหาว่านมหาเสน่ห์ จะนำไปใส่ให้กฤษนายผู้ชายจากในเมืองกิน เขานั้นมีเมียออกหน้าออกตาชื่อว่าเดือนหยาด เจ้าหล่อนผู้นั้นสวยสะอาดจนน่าอิจฉา เธอสวยสดก็จริง แต่ก็ยังดูต่ำต้อยด้อยราศีกว่าเมียเอกของเขาผู้นั้นลิบลับ มีหนทางเดียวถ้าอยากเอาชนะอีผู้นั้นขึ้นมาเป็นเมียเอก ต้องทำให้กฤษหลงในรสรักของเธอแบบหัวปักหัวปำให้จงได้...

เช่นนั้นแล้วทางลัดทางเดียวโดยเธอไม่ต้องลงทุนลงแรงให้เปลืองเวลา คือการนำเอาว่านมหาเสน่ห์จากป่าอาถรรพ์ เหยาะใส่ในอาหารให้เขากิน...

อามันต์วางร่างบอบบางลงนอนบนพื้นไม้ กวาดสายตาสำรวจทรวดทรงอวบอิ่ม ก่อนโน้มลงไปจูบฟัดเรือนร่างอรชร กำหนัดเขากำลังคลุ้มคลั่ง โดยเอื้องคำตอบรับอารมณ์ซ่านเสียวแต่โดยดี มือหนาคว้าเสื้อลายดอกถอดผ่านทางศีรษะ หน้าอกตูมเต่งถูกซ่อนไว้ด้วยผ้าคาดสายเดี่ยวกันกับเสื้อ เขาพยายามแกะปมผ้ารัดทรวงงาม ปลดเปลื้องทรวงสาวให้เป็นอิสระจากการถูกรัดรึง...

จนกระทั่งดอกบัวงามตา ดีดตัวออกจากผ้าผืนเล็ก มันขาว แถมอวบใหญ่ อามันต์ไม่รอช้า รีบครอบริมฝีปากร้อนฉ่า ดูด เลีย ทรวงอกอวบใหญ่อย่างสะเด็ดดวง...

ทั้งดูด ทั้งขยำ สลับกันทั้งซ้ายขวา หัวของมันขยายพองตัว น่าอมไว้แทนยาลูกกลอนเสียนี่กระไร...

“นมเอ็งทั้งใหญ่แถมยังหอมหวาน ช่างเป็นบุญปากของพี่ยิ่งนัก...”

เจ้าแห่งป่าไม่ได้พูดเปล่าเขายังเม้มริมฝีปากดึงยอดจะงอยออกจากฐาน ก่อนปล่อยแล้วก็ทำซ้ำใหม่อีกหลายๆหน เรียกเสียงครวญครางจากคนใต้ร่างให้ดิ้นเร่า

เอื้องคำทั้งเจ็บทั้งเสียว แต่ก็ช่างถูกใจเธอเหลือเกิน...

อาการคล้ายคนเป็นงาน ทำให้ชายหนุ่มรู้ได้ทันที เอื้องคำเคยผ่านการชำแรกรักมาก่อนหน้า ทำให้เขานึกเสียดายขึ้นมาครามครัน หากใจหนึ่งนั้นเขากลับแอบโล่งใจ เขาจะได้ร่วมรักกับเจ้าหล่อนได้เต็มที่ไปเลย...

“อืม...ดูดแรงๆเลยจ้ะ ฉันชอบ...”

เอื้องคำร้องขอไล้มือนุ่มกดศีรษะเขาไว้แนบอกอวบอัด แอ่นหยัดร่างงามเข้าหาลำเขื่องมันแข็งราวกับสากกะเบือ เธออดคว้าหมับเข้าให้ไม่ได้ ด้านบนปล่อยให้อามันต์ดูดดื่มนมสาวราวกับทารกตัวน้อยไป ส่วนด้านล่างเธอบีบเคล้นลำใหญ่ไม่ให้น้อยหน้ากันและกัน อารมณ์พิศวาสแล่นลิ่วจนถึงขีดสุด เจ้าหล่อนกระดกบั้นท้ายสูงขึ้นอีกหน่อย อำนวยความสะดวกให้อามันต์ถอดผ้าถุงออกจากเรือนกายเธอได้รวดเร็วยิ่งขึ้น

เนินเนื้ออวบอัดฉ่ำแฉะด้วยน้ำแห่งราคะ เฝ้ารอเวลาถูกปลายนิ้วเรียวยาวกรีดแยก แบะอ้าออกเป็นสองกลีบส้มโอ ด้วยผ่านศึกมาน้อยครั้ง แคมสวยเลยยังปิดสนิท เนื้อด้านในยังคงเป็นสีชมพูสด ก่อนปลายนิ้วร้ายกาจนั้นจะกดเข้าหาเม็ดทับทิม สะกิดทีเล่นทีจริง เพียงแค่นั้นก็ทำเอาเจ้าของเม็ดสวาท ถึงกับสั่นสะท้านกรีดเสียงร้องโหยหวน

“อา...อา...เสียวจ้ะ....อร้าย...อะ...อะ...”

“ชอบละสิที่พี่สะกิดติ่งเอ็งแบบนี้...คงจะหายคันไปอีกนาน...”

สาวเจ้าผู้เปี่ยมสุขไม่ขานรับ หากเปลี่ยนมาวาดวงแขนเสลา รัดเอาร่างเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อ ที่เต็มไปด้วยเหงื่อพราวแทน ส่งเรือนร่างเสียดสีกับผิวทองแดง เรียกร้องให้เขาเข้าหาเธอเสียที

เธอต้องการให้เขาเข้ามากระแทกกระทั้น ตัวเองจะได้หายทรมาน นึกเปรียบเทียบบทรักระหว่างกฤษหนุ่มเศรษฐีจากในเมือง กับหนุ่มแปลกหน้าในป่าอาถรรพ์อย่างอามันต์ เอื้องคำพูดได้เต็มปาก รายหลังนั้นเติมเต็มความสุขให้เธอจนแทบล้นอกเลยก็ว่าได้...

“น้ำรักเอ็งช่างหวานหอม”

อามันต์สอดปลายนิ้วลึก คว้านเอาน้ำด้านในออกมาโชว์เจ้าของ ก่อนส่งเข้าปากตัวเอง ดูดเลียด้วยแววตาหื่นกระหาย จัดการโน้มกายเข้าหา มุดหน้าคมคายลงหว่างขาขาวเนียน ก่อนแบะขาทั้งสองข้างออกห่าง จนกลีบพลูโชว์หรา อามันต์ถึงกับร้องครางในใจ ก้มหน้าจัดการฟัดเนินเนื้ออวบอย่างเมามัน ทั้งปากทั้งลิ้นช่วยกันกลืนกินพลูผกาจนมันบวมช้ำ...

เอื้องคำกรีดเสียงร้องยามเมื่อเธอเสร็จสม แต่ก็ยังต้องการให้เขาเข้ามาเติมเต็มโดยไว...

“อา...พี่อามันต์...ฉันรู้สึกอึดอัดจังเลยจ้ะ มันอยากกลืนดุ้นของพี่แล้ว”

อันที่จริงเอื้องคำพอจำชื่อนี้ได้คลับคล้ายคลับคลา เหมือนเธอเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่ก็ไม่มีเวลาค้นหา ตอนนี้เธออยากได้ดุ้นของเขา เข้ามากระแทกให้หายคันเสียมากกว่า...

“พี่ช่วยทำให้ฉันหายอึดอัดสักทีจะได้ไหม ฉันไม่ไหวแล้วจริงๆ”

อามันต์แลบลิ้นเลียน้ำรักจนเกลี้ยง เขาโหย่งตัวขึ้นสูง สลัดกางเกงทิ้งในชั่วพริบตา เอ็นแข็งโป๊กก็ห้อยตัวลงมาจ่ออยู่ปากทางเข้าถ้ำ ด้วยเพราะรู้ว่าสาวเจ้าเคยผ่านสนามรักมาก่อน อามันต์เลยกดหัวหนอกเข้าหลืบเร้นลับเพียงครั้งเดียว ดุ้นร้อนก็ผลุบหายเข้าไปจนถึงลำโคน...

เอื้องคำหยัดร่างเข้าหา แยกเรียวขาตัวเองออกกว้างอีกหน่อย แม้นจะรู้สึกเจ็บเสียว ด้วยเพราะขนาดที่ต่างกันมากนั่นเอง...

“อะ...อาส์...ใหญ่...แน่น...ทำเอาฉันจุกเลยจ้ะ” เธอยังมีแก่ใจบอก แต่ก็สู้ไม่ถอย

เจ้าแห่งป่าหนุ่มแหงนใบหน้าคมคายคำราม เขาจำต้องแช่เอ็นไว้เพียงครู่ก่อนขยับกายด้วยความอึดอัด ด้านในมันฟิตจนเขาขยับเข้าออกลำบาก ก่อนกระเด้าบั้นท้ายเข้าออกอีกหลายครั้ง น้ำรักหลั่งรินทำให้การเคลื่อนไหวไหลลื่นขึ้น

สร้างความสุขปนเสียวซ่าน พออามันต์ปรับท่วงท่าได้สะดวก เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาควบขยับโยกบั้นท้ายทรงพลัง ส่งความสุขให้สาวในฝันจนเสร็จสมอารมณ์หมายครั้งแล้วครั้งเล่า

“อะ...อะ...อะ...”

เสียงร้องครวญครางดังไม่หยุดพัก เป็นสัญญาณทำให้เท้าเล็กของเจ้าสัตว์มีขนต้องหยุดลงตรงโคนบันได บาบูนิ่วหน้าไม่พอใจ งานนี้มีหวังมันต้องนั่งรอแกร่วจนถึงรุ่งสางนู่นแหละ

กว่าเจ้านายของมันจะเสร็จกิจกับสาวจากไหนก็ไม่รู้ มันกลอกตามองฟ้า ยุงป่าคงหามมันไปกินอีกตามเคย...

และก็เป็นจริงอย่างที่บาบูคาดการณ์ เอื้องคำเดินกะปลกกะเปลี้ยลากขาอ่อนแรงลงมาจากในกระท่อมตอนใกล้รุ่งสางพอดี ในมือของหญิงสาวถือกระปุกบางอย่างออกมาด้วย ใบหน้าซีดเซียวเพราะไม่ได้หยุดพักหายใจกระตุกยิ้ม เจ้าตัวหันไปเลิกคิ้วให้ประตู คนด้านในนั้นคงกำลังนอนหลับพักผ่อน...

“ลาก่อนนะจ๊ะ...พี่อามันต์สุดหล่อ...”

-----------------------------------------

*สามารถเข้าอ่านเนื้อหาตอนอื่นๆได้ตรงนี้เลยนะคะ*

ลำดับตอน / ชื่อตอน