เรื่องสั้นกรุงเทพเมืองซอมบี้ ตอนที่ 15 ฆาตกร

ตอนที่15.ฆาตกร

 ที่ใดที่หนึ่งในกรุงเทพ.....

 

              ในความฝันเด็กสาววัย19ผมสั้นไว้ผมหน้าม้ากำลังวิ่งอยู่ในความมืด เธอกำลังวิ่งหนีบางสิ่งบางอย่างในความมืดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอรู้แค่ว่าสิ่งที่อยู่ในความมืดนั้นคือสิ่งชั่วร้ายที่เธอหวาดกลัว มันส่งเสียงดังเหมือนเสียงครวนครางของสัตว์ประหลาดในหนังสยองขวัญที่เธอเคยดู มันมาพร้อมกับความมืดที่เธอไม่สามารถมองเห็นตัวของมันได้ และเธอกำลังวิ่งหนีมันไปข้างหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะวิ่งได้ไปถึงเมื่อไหร่....

 

              "ว๊ายยยยย!!!" และแล้วเธอก็หกล้มเพราะความอ่อนล้า ขณะที่ความมืดก็ค่อยๆทะยานมาหาเธออย่างรวดเร็ว....จนกระทั่งมันกลืนกินเธอในที่สุด....

 

           "!!!!!!" เด็กหญิงสะดุ้งตัวตื่นบนเตียงนอนภายในห้องๆหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก

 

           "ตื่นแล้วหรอสาวน้อย" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างเตียงที่เธอนอนอยู่ หญิงสาวคนนี้มีใบหน้าและทรงผมเหมือนเธอทุกอย่าง แต่หญิงสาวคนนี้ไว้ผมม้าแต่ปัดไปด้านข้างซึ่งต่างกันเล็กน้อย

          

          "พี่เหนือหนูฝันร้ายคะ" เด็กสาวหายใจหอบเหงื่อแตกเต็มหน้า ความฝันนั้นช่างดูน่ากลัวสำหรับเธอเป็นอย่างมาก

 

          "ก็แค่ความฝันเท่านั้นไม่ใช่ความจริงเสียหน่อยไม่ต้องกลัวไปหรอก" เหนือพี่สาวที่มีใบหน้าเหมือนเธอส่งแก้วน้ำให้น้องสาวฝาแฝดที่เกิดหลังเธอแค่ไม่กี่นาที

 

             "ที่นี่ที่ไหนคะ...???" หนาวน้องสาวฝาแฝดถามพี่สาวของเธอเมื่อดูรอบๆห้องๆที่ไม่คุ้นเคย มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กและเตียงแบบแปลกๆที่มีราวกั้นทั้งสองข้าง

 

             "น่าจะเป็นโรงพยาบาลถ้าดูจากชุดที่เราสองคนสวม พี่เองก็ไม่แน่ใจว่าเรามาที่นี่ได้อย่างไร พี่ตื่นมาก็เห็นเธอนอนอยู่แล้ว" เหนือรับแก้วน้ำมาคืนและวางมันลงที่โต๊ะ

 

             "หนูจำอะไรไม่ได้เลย พี่เหนือพอจะจำอะไรได้ไหมคะ" หนาวคิ้วขมวดมองหน้าพี่สาวของเธอด้วยความตกใจ

 

             "พี่เองก็จำอะไรไม่ได้เหมือนกัน" เหนือเกาหัวขมวดคิ้วมองไปรอบๆห้อง "เมื่อกี้พี่ออกไปดูข้างนอกไม่มีใครเลย อย่างกับที่นี่เป็นโรงพยาบาลร้างอย่างงั้นล่ะ"

 

             "มันเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคนคะ....!!!" หนาวน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตน "หนูอยากหาพ่อกับแม่ ไม่รู้ตอนนี้ท่านจะเป็นห่วงเราขนาดไหนแล้ว"

 

            "โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะคนดีไม่ร้อง...." เหนือเดินมานั่งบนเตียงกอดน้องสาวของตนที่กำลังร้องไห้เสียใจด้วยความหวาดกลัว "ป่านี้พ่อกับแม่คงกำลังตามหาเราสองคนอยู่ คงไม่เกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นมาหรอกเชื่อพี่เถอะ" เธอปลอบน้องสาวฝาแฝดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 

            "โชคดีจริงๆที่พี่เหนืออยู่ด้วย ถ้าไม่มีพี่หนูก็ไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไร พี่อย่าจากหนูไปไหนนะ" หนาวนั่งร้องไห้พูดกับพี่สาวของตนในอ้อมกอด

 

            "จ้าๆพี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นล่ะ พี่จะอยู่ปกป้องเธอเองพี่สัญญา" เหนือพูดยิ้มๆเพื่อให้หนาวสบายใจ

 

           "พี่เหนือเรามาร้องเพลงกันเถอะ..." หนาวบอกกับพี่สาวของเธอในอ้อมกอด

 

           "ได้ซิ" สองคนพี่น้องนั่งกอดกันบนเตียงและร้องเพลงร่วมกันเพื่อปลอบใจกันและกันเหมือนที่เคยทำ

 

            เวลาผ่านไปนานหลายชั่วโมงทั้งสองคนที่รู้สึกหิวจึงต้องเดินออกมาจากห้องพักที่ตนอยู่ เหนือที่เป็นพี่สาวเดินนำหน้าหนาวที่เกาะแขนพี่สาวตลอดเวลาด้วยความหวาดกลัว สภาพของโรงพยาบาลนั้นไม่ต่างกับโรงพยาบาลร้างที่ถูกทิ้งมาหลายอาทิตย์ ข้าวของในโรงพยาบาลอย่างเตียงผู้ป่วยรถเข็นและเอกสารถูกปล่อยทิ้งตามทางเดิน ห้องผู้ป่วยทุกห้องนั้นว่างเปล่าไม่มีวี่แววของผู้คนหรือแม้แต่ศพเลยแม้แต่ศพเดียว

 

           "ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ...?" หนาวพูดออกมาเบาๆด้วยความสงสัยและหวาดกลัว

 

           "เหมือนกับว่าจู่ๆทุกคนก็หายตัวไปอย่างไรอย่างนั้นล่ะ....? เราไปดูที่ห้องอาหารกันเถอะที่นั่นน่าจะมีอาหาร" เหนือหันมาพูดกับหนาว ก่อนจะเดินไปที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล โดนอ่านจากป้ายบอกทางที่ติดเอาไว้

 

          และระหว่างทางที่ทั้งสองคนพี่น้องกำลังเดินไปที่โรงอาหารนั้นเอง ทั้งสองคนก็พบเงาของใครคนหนึ่งวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ร่างเงานั้นชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทั้งสองคนพี่น้อง ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

        "นี่เดี๋ยวก่อน...!!!!" เหนือตะโกนเรียกร่างเงาที่วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเธอแน่ใจว่านั่นคือคนอย่างแน่นอน

 

        "ไม่ต้องตามไปหรอกหนูกลัว!!!" หนาวรั้งแขนของเหนือเอาไว้เมื่อรู้ว่าเหนือจะวิ่งตามร่างเงาที่เห็นนั้นไป

 

        "แต่เราต้องรู้นะว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนหายไปไหนกันหมด ไม่แน่เขาอาจจะรู้ก็ได้ว่าเราสองคนเป็นใครมาทำอะไรที่นี่...." เหนือโต้แย้งน้องสาวที่หวาดกลัวไปทุกเรื่องต่างกับเธอที่เข้มแข็งกว่า

 

        "แล้วถ้าเขาคนนั้นเป็นคนไม่ดีล่ะ!!!" หนาวพูดเสียงสั่น เธอบีบแขนพี่สาวจนแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความกลัว

 

        "ก็ได้ๆ พี่ยอมแพ้...พี่จะไม่ตามคนๆนั้นไปพี่สัญญา" เหนือถอนหายใจแรงๆเมื่อต้องตามใจน้องสาวขี้กลัว "งั้นเราไปห้องอาหารกันเถอะ" เหนือที่เป็นห่วงน้องสาวด้านความรู้สึกที่บอมบางของเธอ จึงยอมตามใจไม่วิ่งตามร่างเงานั้นไปแม้ใจเธออยากจะไปก็ตาม

 

         ทั้งสองคนมาที่โรงอาหารที่ร้างผู้คน เมื่อเปิดประตูเข้ามาทั้งคู่ก็ได้กลิ่นเหม็นของอาหารบูดที่อยู่ในห้องโชยออกมาเป็นอย่างแรก อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นบูดเน่าจนหนอนแมลงวันขึ้นบนจาน ทั้งสองคนเอามือปิดจมูกก่อนจะรีบออกมาเพราะทนกลิ่นเหม็นเน่าไม่ไหว

 

       "ที่นี่คงร้างมานานพอควรแล้วถ้าดูจาดอาหารที่บูด" เหนือบอกกับหนาวเมื่อออกมาจากกลิ่นเหม็นตรงนั้นได้

 

       "พี่เหนือตรงนั้นมีร้านสะดวกซื้อด้วย น่าจะมีอาหารเหลืออยู่..." เมื่อออกมาจากโรงอาหาร หนาวก็หันไปเห็นร้านสะดวกซื้อที่เป็นร้านขายของของโรงพยาบาล ที่นั่นยังมีอาหารและขนมอยู่เป็นจำนวนมากอย่าน่าประหลาด

 

         "โชคดีจริงๆ!!!" ทั้งสองคนพี่น้องนั่งทานอาหารกระป๋องที่มีอยู่เต็มชั้นจนอิ่ม

 

         "ตอนนี้กี่โมงแล้วอยากรู้จริงๆ" เหนือพูดขึ้นมาเมื่อดูนาฬิกาในร้านสะดวกซื้อที่ตายสนิทตอนบ่ายโมง13นาที "ไม่รู้ว่างข้างนอกเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวกินเสร็จเราออกไปสำรวจข้างนอกกันดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น"

 

        "แต่...." หนาวค้อนเล็กน้อยด้วยความไม่สบายใจ เมื่อเหนือพูดถึงการไปสำรวจนอกโรงพยาบาล

 

        "ไม่ต้องพูดเลย ยังไงเราก็อยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้ เราไม่รู้ว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วข้างนอกจะเป็นอย่างไรบ้าง เราควรไปดูเพื่อหาคนมาช่วย...." เหนือพูดแย้งสิ่งที่หนาวกำลังจะพูด

 

         "แต่...." ไม่ทันที่หนาวจะพูดเถียง เหนือก็เอามือปิดปากน้องสาวของเธอเพื่อฟังเสียงอะไรบางอย่างที่ดังอยู่ด้านนอกโรงพยาบาล

 

       "ฟังสิ...เสียงเหมือนมีอะไรดังอยู่ข้างนอกโรงพยาบาล" ไม่ทันที่เหนือจะพูดจบที่ด้านนอกโรงพยาบาลก็เกิดเสียงดังโครมครามขึ้นมา

 

       "เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! โครมมมมมม!!!" เสียงแหลมของรถที่เบรกอย่างกระทันหัน จนรถพุ่งชนเข้ามาที่ประตูโรงพยาบาล ส่งเสียงดังลั่นจนสองคนพี่น้องตกใจสะดุ้งสุดตัว

 

        "พี่เหนือ!!!!" หนาวกระโดดมากอดเหนือด้วยความตกใจกลัว

 

       "รออยู่ที่นี่เดี๋ยวพี่มา!!!" เหนือบอกกับหนาว

 

       "แต่หนูกลัว....!!!" หนาวคว้าแขนพี่สาวของเธอรั้งไม่ให้เธอไป

 

       "เราต้องออกไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอย่าออกมาเด็ดขาดจนกว่าพี่จะเรียกเข้าใจนะ!!!" เหนือกำชับน้องสาวของตนก่อนจะวิ่งออกไปที่หน้าประตูโรงพยาบาล

 

       เมื่อเหนือมาถึงที่หน้าประตู เธอก็พบชายหญิง5คนกำลังพาคนเจ็บที่เป็นชายแก่ที่มีเลือดท่วมตัวลงมาจากรถ ทุกคนมีท่าทางแตกตื่นตกใจรีบร้อนกับอาการบาดเจ็บของคนป่วย

 

      "หวังว่าที่นี่คงไม่มีพวกมันอยู่หรอกนะ!!!" หญิงสาวสวมแว่นพูดขึ้นมาด้วยท่าทางหวาดกลัว ขณะที่ผู้ชายหนุ่มสองคนกำลังอุ้มคนเจ็บขึ้นบนเตียงที่อยู่ตรงนั้น

 

       "ถ้ามีพวกมันอยู่ป่านี้คงวิ่งมาต้อนรับเราแล้วล่ะ เราทำเสียงดังตั้งขนาดนี้ตอนที่เข้ามา" ชายร่างอ้วนผมหยิกพูดขึ้นมา เมื่อลงมาจากรถฝั่งคนขับ

 

       "ขับรถภาษาอะไร!!! เราเกือบตายแล้วรู้ไหมไอ้อ้วน!!!" หญิงสาวสวยผมบลอนด์พูดเสียงดังด้วยความโมโหใส่ชายร่างอ้วนผมหยิก ขณะที่คนอื่นๆกำลังดูแลคนป่วยอย่างรีบร้อน

 

     "ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา ลุงแกเดินสะดุดขาคนตายหกล้มจนถูกไม้แทงท้องเลือดไหลไม่หยุดแบบนี้ เป็นใครก็ต้องรีบพามาส่งโรงพยาบาลกันทั้งนั้นล่ะ" ช่ายร่างอ้วนผมหยิกพูดเถียงกลับ

 

      "นี่ไม่ใช่เวลามาเถียงกัน!!! รีบผมคนเจ็บไปห้องผู้ป่วยเร็วเข้า!!!" ชายวัยกลางคนพูดเสียงดังระหว่างเข็นรถที่มีคนเจ็บไปในโรงพยาบาล

 

       "ฉันไม่ใช่หมอ!!!จะทำอะไรได้" สาวสวยผมบลอนด์ตะโกนออกมาสวนกลับชายวัยกลางคน

 

      "ฉันช่วยเองค่ะลุงกรุ!!!" หญิงสาวสวมแว่นมาช่วยเข็นเตียง

 

      "เธอเป็นหมอรึไงถึงจะช่วยเขา" สาวสวยผมบรอนด์ต่อว่าสาวสวมแว่นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

      "ชั่วโมงนี้ไม่เป็นก็ต้องเป็น ฉันน่าจะพอช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย ไปกันเถอะค่ะลุงกรุ!!!" หญิงสาวสวมแว่นพูดกับชายวัยกลางคนที่กำลังดูแลผู้ป่วย

 

     "เบียร์ดูแลที่นี่ให้ดีถ้าเกิดอะไรขึ้นให้รีบมาเรียกเราทันที ส่วนแกเจ้าหมูอ้วนไปขยับรถให้ดีเพื่อว่าเกิดเหตุฉุกเฉินเราจะได้ขับรถออกจากที่นี่ได้ทันที ส่วนเธอนิสาเฝ้าหน้าห้องเอาไว้ ถ้าเราต้องการอะไรจะเรียกใช้ได้ง่ายๆ" ชายวัยกลางคนสั่งชายหนุ่มทั้งสองและหญิงสาว ก่อนที่เขาและหญิงสาวสวมแว่นจะเ้าไปในห้องฝ่าตัด

 

       "เจ้านายสั่งแล้วไปทำงานกันเถอะ...." ชายร่างอ้วนผมหยิกพูดกับชายหนุ่มผมเกรียนที่ถือปืนลูกซองในมือ

 

       "งานใครงานมัน..." ชายหนุ่มผมเกรียนตบไหล่ชายร่างอ้วนผมหยิกก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน

 

      "พวกนี้เป็นใครกัน....???" เหนือที่แอบดูอยู่ห่างๆพูดขึ้นมาเบาๆด้วยความสงสัย

 

      "พี่เหนือ....!!" ระหว่างที่เหนือกำลังแอบดูทุกคนอยู่นั่นเอง หนาวที่แอบอยู่ในร้านสะดวกซื้อก็ออกตามหาเหนือ เธอสะกิดและเรียกชื่อเหนือจากด้านหลัง

 

       "อุ๊ย....แม่หก...!!!" เหนือที่ตกใจเผลออุทานออกมาเสียงดัง จนชายหนุ่มกับสาวสวยผมบลอนด์ที่อยู่แถวนั้นได้ยิน และหันมาเห็นเหนือที่กำลังแอบอยู่

 

       "ออกมาทำไม!!! พี่บอกให้แอบอยู่ยังไง!!!" เหนือดุหนาวที่ทำตรงข้ามกับที่เธอบอก

 

        "นั่นใคร!! ออกมาเดี๋ยวนี้ถ้าไม่อยากถูกยิง!!!" ชายหนุ่มผมเกรียนตะโกนเสียงดังพร้อมกับเล็งปืนไปทางที่คนทั้งสองแอบอยู่

 

       "อยู่ตรงนี้อย่าออกไปไหนทั้งนั้น!!!" เหนือบอกกับหนาวอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนที่เธอจะออกไปจากที่ซ่อนเพียงลำพัง

 

       "อย่ายิง....!!!" เหนือตะโกนเสียงดังบอกชายผมเกรียนก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน

 

       "พ่อแก้วแม่แก้ว เล่นเอาฉันเกือบฉี่ราดเลยรู้ไหม นึกว่าเป็นพวกมัน!!!" นิสาสาวสวยผมบลอนด์อุทานออกมาด้วยความโล่งอก เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ออกมาจากที่ซ่อนคือคนไม่ใช่ซอมบี้

 

       "พวกคุณคือใครมาทำอะไรที่นี่....???" เหนือพูดขึ้นมาด้วยความแปลกใจ

 

       "เธอถูกกัดรึเปล่า....!!!" ชายผมเกรียนถามเหนือเมื่อเดินมาหาเธอ

 

       "ถูกกัด....??? ทำไมต้องถูกกัด...??? เปล่าฉันไม่ได้ถูกกัด...พวกคุณพูดถึงเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ แล้วพวกมันที่ว่าคืออะไร...???" เหนือยืนเกาหัวระหว่างที่ชายผมเกรียนกับหญิงสาวผมบลอนด์ตรวจดูรอบๆตัวของเธอด้วยความสงสัย

 

      "นี่เธอเสียสติไปแล้วหรือไงถึงไม่รู้ว่าพวกมันที่เราพูดถึงคืออะไร!!!" นิสาสาวสวยผมบลอนด์ต่อว่าเหนือด้วยสีหน้าท่าทางดูถูก

 

       "ดูซิเขาอยู่ในชุดคนไข้ น่าจะเป็นคนป่วยในโรงพยาบาล คงจะเพิ่งตื่นขึ้นมาเลยไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น" ชายผมเกรียนคาดเดาเมื่อดูจากลักษณะการแต่งตัวของเหนือ

 

      "อาจจะใช่อย่างที่นายว่าก็ได้ นี่เธอเพิ่งตื่นขึ้นมาใช่ไหม เหมือนในหนังเรื่อง 28 days later ที่พระเอกตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแล้วความจำเสื่อมใช่ไหม" นิสาหญิงสาวผมบลอนด์พูดกับเหนือ

 

      "ฉันไปขยับรถมาเรียบร้อยแล้ว....โอ๊ว....สาวสวยในชุดคนไข้นี่ใครกัน...?" หมูอ้วนชายร่างอ้วนผมหยิกที่ไปขยับรถที่หน้าโรงพยาบาล อุทานออกมาดังๆเมื่อเจอเหนือ

 

      "น่าจะเป็นคนป่วยที่นี่ เธอคงเพิ่งจะฟื้นหลังจากเกิดเรื่องเลยไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น" ชายผมเกรียนบอกกับช่างร่างอ้วน

 

      "ข้างนอกเกิดอะไรขึ้น...? ทำไมที่นี่ถึงไม่มีใครเลย...?" เหนือถามคนทั้งสามที่ยืนอยู่

 

      "จะอธิบายอย่างไรดีว่าตอนนี้ข้างนอกเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมา" หมูอ้วนพูดขึ้นมา เขาพยายามจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ไม่รู้ว่าจะเล่าตรงไหนก่อน

 

     "ร้ายแรงขนาดไหนกัน...?" เหนือถามด้วยความสงสัย

 

      "ก็ร้ายแรงขนาดที่ว่ามนุษย์เราเกือบจะสูญพันธุ์หมดโลก เธอว่าร้ายแรงไหมล่ะ...." นิสาสาวผมบลอนด์พูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันด้วยท่าทางไม่พอใจ

 

       ".....?????" เหนือทำหน้างุนงงสงสัย

 

       "คือว่าแบบนี้ ตอนนี้ที่ด้านนอกมีแต่พวกคนตายที่ไม่ตายที่ในหนังเรียกว่าพวกซอมบี้ พวกมันวิ่งได้แล้วก็แพร่เชื้อซอมบี้ผ่านการกัด จู่ๆก็มีคนที่ติดเชื้อโรคมาจากไหนก็ไม่รู้มาไล่กินคนด้วยกันเอง พอมารู้ตัวอีกทีก็มีแต่ซอมบี้เต็มไปหมด พวกเราที่รอดชีวิตก็หนีมาเรื่อยๆจนมาถึงที่นี่ยังไงล่ะ" เบียร์ชายผมเกรียนอธิบายกับเหนือ

 

      "หวังว่าที่นี่คงปลอดภัย" ชายร่างอ้วนผมหยิกพูดกับเหนือ

 

      "ผมชื่อเบียร์ส่วนอ้วนๆคนนี้ชื่อหมูอ้วนส่วนคนนี้ชื่อนิสา เธอชื่ออะไร" ชายหนุ่มผมเกรียนบอกชื่อตนเองก่อนจะถามเหนือ

 

       "เหนือ...." หญิงสาวตอบ เธอมองไปที่ห้องผ่าตัดที่มีเสียงร้องของผู้ชายคนหนึ่ง ที่ร้องด้วยความเจ็บปวดดังออกมาเป็นระยะๆ

 

       "เรามีคนเจ็บเลยต้องรีบมารักษา แบบว่าอุบัติเหตุระหว่างเดินทาง" เบียร์ชายผมเกรียนบอกกับเหนือ

 

    "เดินสะดุดศพหกล้มไม้ทิ่มพุงเท่านั้นเอง" หมูอ้วนบอกกับเหนือ

 

      "เงียบไปเลย!!!" เบียร์ดุหมูอ้วน

 

     "เธออยู่ที่นี่คนเดียวหรอเหนือ" นิสาถามเหนือ

 

     "ฉันอยู่กับน้องสาวฝาแฝดชื่อหนาว" เหนือบอกกับทุกคน

 

     "อ๊ากกกกกกก!!!! ก๊ากกกกกก!!!! ปัง!! ปัง!!!" ระหว่างที่ทุกคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ก็มีเสียงดังออกมาจากห้องผ่าตัด

 

    "เกิดอะไรขึ้น!!!...???" เหนือสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงปืน

 

    ทั้งสามมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร ขณะที่ชายวัยกลางคนกับหญิงสาวสวมแว่นเดินออกมาจากห้องผ่าตัดในสภาพเลือดท่วมตัว

 

      "เมื่อกี้มันเสียงร้องของซอมบี้ไม่หรอ" นิสาสาวผมบลอนด์ถามชายวัยกลางคนกับหญิงสาวสวมแว่นที่เดินออกมา

 

      หญิงสาวสวมแว่นพยักหน้า "พี่เขาคงถูกกัดก่อนจะถูกไม้ทิ่มท้อง พอตายก็เลายกลายเป็นพวกมัน" หญิงสาวเช็ดเลือดออกจากแก้มระหว่างพูดกับทุกคน

 

      "ว่าแล้วไง...." เบียร์ชายผมเกรียนอุทานออกมาด้วยความวิตกกับสิ่งที่ได้รับรู้

 

       "แล้วเด็กคนนี้เป็นใคร...???" ลุงกรุชายวัยกลางคนถามเบียร์เมื่อเห็นเหนือยืนอยู่กับทุกคน

 

       "เธอเป็นคนป่วยที่เพิ่งฟื้น เธอไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นข้างนอกครับลุง" เบียร์ชายผมเกรียนบอกกับคนทั้งสอง

 

       "ดีแล้วที่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันขอไปพักก่อนนะ รู้สึกแย่มากๆ" ญาสาวสามแว่นเอามือที่เต็มไปด้วยเลือดปาดเหงื่อที่หน้าตัวเอง โดยไม่สนใจเลือดที่เปื้อนหน้าแม้แต่น้อย เธอมีท่าทางอ่อนเพลียหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด

 

       "ที่นี่มีห้องพักสะอาดๆอยู่ทางด้านใน น้ำก็พอจะใช้ได้ด้วย" เหนือชี้ไปทางห้องผู้ป่วยที่ตนออกมา

 

       "ดีเลยจะได้อาบน้ำเสียที ไม่ได้อาบมาหลายวันร้อนก็ร้อนเหนียวตัวไปหมด" นิสาสาวผมบลอนด์บ่นเสียงดัง

 

       "ได้เดินสำรวจที่นี่ดีรึยัง โรงพยาบาลแบบนี้น่าจะมีพวกมันอยู่ไม่มากก็น้อย" ลุงกรุชายวัยกลางคนหันซ้ายหันขวาดูบริเวณรอบๆ

 

      "ตอนที่เกิดเรื่องก่อนที่ไฟฟ้าจะดับคนป่วยส่วนมากก็ไปที่โรงพยาบาล ที่นั่นเลยกลายเป็นที่ที่มีพวกมันมากที่สุดที่หนึ่งเลย" ญาสาวสวมแว่นสนับสนุนคำพูดของชายแก่ ระหว่างเดินไปที่ห้องพักผู้ป่วยพิเศษ

 

     "แต่เท่าที่ยืนคุยกันตอนนี้ก็ยังไม่เจอพวกมันซักตัว เสียงปืนเมื่อกี้ก็น่าจะดังพอที่จะเรียกพวกมันมาได้ แต่กลับไม่โผล่มาเลยคงจะไม่มีหรอกที่นี่" ชายร่างอ้วนผมหยิกพูดขึ้นมา

 

    "เพื่อความแน่ใจเราสามคนไปสำรวจที่นี่ให้เรียบร้อยกันดีกว่า ปิดทางเข้าออกสำรวจทุกห้องอย่างล่ะเอียดเท่าที่ทำได้แล้วรีบกลับมารวมกันที่นี่" ชายแก่สั่งการหมูอ้วนกับเบียร์ ก่อนที่ทั้งสามจะแยกทางกันไปสำรวจที่นี่

 

    "งั้นพวกเราไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เหนือช่วยนำทางไปไหน่อยนะ ไปกันเถอะนิสา" ญาหญิงสาวสวมแว่นชวนหญิงสาวผมบลอนด์เดินไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ

 

     "ได้" เหนือเดินนำคนทั้งสองไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำ

 

      "ไปกันเถอะแก อย่าไปแอบดูสาวๆอาบน้ำล่ะ" เบียร์พูดยิ้มๆกับหมูอ้วน

 

      "แกนี่รู้ทันตลอดเลย" หมูอ้วนล้อเล่นกลับก่อนจะแยกย้ายกันไปสำรวจโรงพยาบาล

 

      ทั้งสามสาวเดินมาจนถึงห้องผู้ป่วยพิเศษ ที่เป็นห้องพักของผู้ป่วยที่มีเงินมาพักรักษาตัว ที่นี่จึงมีห้องน้ำและเตียงสะอาดกว่าห้องผู้ป่วยห้องอื่นๆ

 

     "จะได้อาบน้ำเสียที" นิสาสาวผมบล์อนด์บ่นออกมาดังๆเมื่อเข้ามาในห้อง

 

     "เธออาบก่อนเลยตามสบาย" ญาพูดกับนิสาระหว่างเดินไปห้องอาบน้ำขนาดใหญ่ในห้อง โดยมีเหนือยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักโดยไม่พูดอะไร

 

      "พี่เหนือ....เมื่อกี้ที่คนพวกนั้นพูดเรื่องจริงหรอ ที่ว่าข้างนอกมีแต่พวกผีดิบซอมบี้ออกมาทำร้ายผู้คน ทำไมเราไม่รู้เรื่องนี้เลย" หนาวที่เพิ่งเดินมาเกาะแขนเหนือที่กำลังยืนอยู่ เธอถามเหนือด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก

 

      "เราคงจะหลับไปช่วงที่เกิดเรื่องพวกนี้ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นเชื่อพี่" เหนือปลอบใจน้องสาวตนเอง

 

       "แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี!!! จะอยู่ที่นี่ต่อไปหรือจะเดินทางไปพร้อมกับพวกเขาดี!!!" หนาวพูดเสียงสั่น

 

      "พี่เองก็ไม่รู้" เหนือที่ลังเลก็ไม่รู้ว่าจะตัดสินใจทำอะไรต่อไปนับจากนี้

 

      และในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ญาหญิงสาวสวมแว่นก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เธอไม่ได้สวมแว่นเพราะไปอาบน้ำมา

 

       "อุ๊ย....!!!! ตกใจหมดเลย" ญาอุทานออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เธอรีบเอาแว่นตามาสวมก่อนจะเห็นชัดว่าคือใครยืนอยู่

 

       "ขอโทษที พอดีลืมไปว่าเหนือก็อยู่ในห้องด้วย พอดีเราสายตาสั้นมองอะไรไม่ค่อยชัดเลยตกใจคิดว่าใครยืนอยู่" ญาพูดยิ้มๆให้หญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง

 

      "คะ" หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพูดกับเธอด้วยท่าทางเขิลอาย

 

      "เอ๋....???" ญาอุทานออกมาเบาๆด้วยความสงสัย เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของเหนือเหมือนเป็นคนล่ะคนกับก่อนหน้านี้

 

      "นั่นไม่ใช่เหนือหรอก คนนี้น่าจะชื่อหนาวที่เป็นน้องสาวฝาแฝดของเขามากกว่า เธอชื่อหนาวใช่ไหม...."  นิสาสาวผมบลอนด์ที่รู้ว่าทั้งสองคนมีฝาแฝดบอกกับญาที่ไม่รู้เรื่องนี้

 

      "ชะใช่....คะ" หนาวก้มหน้าพูด

 

       "เขามีฝาแฝดด้วยหรอ....มิน่าถึงว่าท่าทางเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน" ญาพูดยิ้มๆ

 

        "ขอตัวก่อนนะคะ" หนาวก้มหน้าก้มตาวิ่งออกไปจากห้องด้วยความเขิลอายเมื่อเจอผู้คน

 

       เมื่อหนาววิ่งออกมาจากตรงนั้นเธอก็เจอเหนือกำลังเดินมาพอดี

 

      "พี่เหนือไปไหนมา!!!" หนาวต่อว่าพี่สาวของตนที่ทิ้งเธออยู่ในห้องคนเดียวเมื่อครู่

 

       "ขอโทษๆ พอดีพี่เห็นคนวิ่งผ่านเลยไปดู เมื่อกี้เจอกับสองคนนั่นแล้วใช่ไหม" เหนือพูดกับน้องสาวที่กำลังจะร้องไห้

 

        หนาวน้ำตาคลอพยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบ

 

       "คนพวกนี้เป็นคนดี แล้วถ้าข้างนอกเกิดเรื่องอย่างที่พวกเขาว่ามาจริงๆ เราก็ควรจะต้องเดินทางไปพร้อมกับพวกเขา" เหนือจับมือหนาวและมองตาเธอ

 

       "แต่หนู...กลัว..." หนาวพูดเบาๆในคำคอ

 

       ระหว่างนั้นเองก็มีเสียงดังเอะอ่ะโวยวายดังขึ้นมาที่ด้านในของโรงพยาบาล

 

        "เกิดอะไรขึ้น!!!" ญาหญิงสาวสวมแว่นกับนิสาสามผมบลอนด์ออกมาจากห้องถามสองคนพี่น้อง

 

        "ไม่รู้เหมือนกัน!!!" เหนือบอกกับทุกคนก่อนจะรีบวิ่งไปตรงที่มีเสียงดังเอะอ่ะโวยวาย

 

         เมื่อมาถึงทั้งสามก็เห็นเบียร์ชายผมเกรียนกำลังยืนโต้เถียงเสียงดังกับชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ในโรงพยาบาล

 

         "เราเจอที่นี่ก่อนพวกนาย!!! เราอาศัยอยู่ที่นี่มาสี่วันแล้ว ดังนั้นที่นี่ต้องเป็นของเรา พวกนายมาทีหลังออกไปจากที่ของเราเดี๋ยวนี้!!!" ชายร่างผอมไว้หนวดเคราตะโกนใส่เบียร์ด้วยสีหน้าจริงจัง

 

       "นายต่างหากที่ควรออกไป เราต้องการที่นี่!!!" เบียร์เถียงกลับ

 

       "แต่เราเจอที่นี่ก่อนพวกนาย เรามาที่นี่ก่อนหน้านายตั้งหลายวัน ใครเจอใครได้" หญิงสาวผิวดำพูดสำเนียงอีสานตะโกนเสริมชายไวเครา

 

       "พอ พอได้แล้ว!!!" เหนือที่ได้ยินทั้งสองคนโต้เถียงกัน เธอจึงเดินมายุติเรื่องความขัดแย้งนี้

 

        "ใช่แล้ว งั้นถ้านายพูดว่าใครเจอก่อนใครได้ งั้นดูนี่เธอคนนี้อยู่ที่นี่มาก่อนพวกแกและพวกฉัน ดังนั้นเธอจึงสมควรที่จะเป็นคนเลือกว่าใครจะอยู่ใครจะไป" เบียร์ชี้มาทางเหนือที่สวมชุดคนไข้

 

         ทั้งสองคนมองหน้ากันเมื่อเห็นเหนือในชุดคนไข้ ซึ่งเป็นการบอกได้อย่างไร้ข้อกังขาว่าเธออยู่ที่นี่มาก่อนทุกคน

 

       "เธอเป็นคนไข้ที่นี่งั้นหรอ" หญิงสาวที่ผู้สำเนียงอีสานถามเหนือด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี

 

       "เธอเพิ่งฟื้นขึ้นมาจากห้องผู้ป่วย ก็เท่ากับว่าเธออยู่ที่นี่ก่อนเราทั้งหมด เธอจึงมีสิทธิ์ในการเลือกว่าใครควรอยู่ที่นี่" เบียร์พูดย้ำด้วยความดีใจเมื่อสามารถโต้เถียงได้ชนะ

 

        ชายไว้เครากับหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร

 

       "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ....คุณสองคนเป็นคนเดียวกับที่ฉันเห็นเมื่อตอนนั้นใช่ไหม" เหนือถามคนทั้งสอง

 

        ทั้งสองคนมองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้าเพื่อตอบคำถาม "เธอพูดถึงอะไร.....เราไม่เคยมาตรงส่วนนี้เลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เพราะเสียงดังโครมครามเลยมาดูว่าเกิดอะไรจนมาเจอพวกนาย" ชายไว้เคราพูดขึ้นมา

 

      "แล้วจะเอาอย่างไร จะช่างมันไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อเธออยู่ที่นี่มาก่อนพวกเรา ให้เธอเป็นคนตัดสิน" หญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานให้เหนือเป็นคนตัดสินเรื่องนี้

 

      ทุกคนต่างจ้องมาทางเหนือโดยไม่พูดอะไร เหนือที่ยืนคิดหันมาทางหนาวน้องสาวฝาแฝดที่ยืนให้กำลังใจพี่สาวของตนอยู่ข้างๆ

 

       "เอาเป็นว่า ถ้าข้างนอกเกิดเรื่องบ้าๆอย่างซอมบี้คืนชีพขึ้นมาจริงๆ เราที่เป็นคนที่ยังอยู่รอดก็น่าที่จะร่วมมือกันเอาไว้" เหนือสรุปอย่างเป็นกลาง "เราอยู่ส่วนของเรา คุณสองคนอยู่ส่วนของคุณ ดีไหม" เหนือหันมาหาคนทั้งสองที่กำลังยืนตัดสินใจ

 

      "โอเคตามนั้น มันเป็นทางที่ดีที่สุดที่ทำได้แล้ว" เบียร์รับคำเป็นคนแรก

 

      "ว่าไงว่าตาม" ชายไวเคราพูดต่อ "เราจะอยู่ตรงส่วนเขตผู้ป่วยใน ส่วนนายอยู่ตึกนี้เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างไป" ทั้งสองคนมองมาทางกลุ่มของเบียร์ด้วยแววตาไม่ค่อยพอใจ "ตั้งแต่โลกใบนี้ล่มสลายเพราะผีดิบ เราก็เจออะไรมามาก และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่เราเจอคือคนฆ่าคนกันเอง ไม่ใช่ผีดิบที่ฆ่าเราดังนั้นเราจะไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นรู้ไว้แค่นี้เป็นพอ" ทั้งสองคนพูดจบก็เดินจากไป

 

       "โล่งอกคิดว่าต้องได้เสียเลือดซะแล้ว" ญาถอนหายใจแรงๆเมื่อทุกอย่างจบลงด้วยดี

 

       "ต้องขอบใจเหนือที่ช่วยเราไว้" เบียร์พูดยิ้มๆกับเหนือท่ามกลางสายตาที่จ้องมองมาทางคนทั้งสองของหนาว

 

       "เกิดอะไรขึ้น!!! เสียงดังโวยวาย!!!" ลุงกรุกับหมูอ้วนวิ่งมาหาทุกคนเมื่อได้ยินเสียง

 

       "มีคนกลุ่มอื่นอยู่ที่นี่ เราตกลงแยกที่อยู่กันแล้ว" ญาหญิงสาวสวมแว่นบอกกับคนทั้งสอง

 

       "2คนอย่างงั้นหรอไม่ใช่3นะ" หมูอ้วนกับลุงกรุมองหน้ากัน "เพราะเมื่อกี้ลุงเห็นคนๆหนึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นชายหรือหญิงวิ่งผ่านไปไวๆ" ลุงกรุบอกทุกคน

 

       "ใช่ๆผมก็เห็น ตอนนั้นตกใจจนแทบทำปืนลั่นคิดว่าเป็นซอมบี้เสียอีก คงจะเป็นคนป่วยที่นี่อีกคน" หมูอ้วนพูด

 

       หนาวบีบแขนพี่สาวของเธอเมื่อทุกคนพูดถึงคนปริศนาที่เป็นคนเดียวกับที่หนาวเห็นมาสองครั้งในตอนแรก

 

       "สงสัยจะเป็นคนอื่นที่อยู่ที่นี่ คงไม่มีอะไรหรอกคิดว่า" เบียร์บอกกับทุกคน

 

       "ที่นี่มีห้องพักมีเตียงนอนอีกต่างหาก คืนนี้ตัวใครตัวมันแล้วกัน" นิสาพูดจบก็เดินเข้าห้องพักของตนที่เลือกเอาไว้

 

       "รีบๆสำรวจที่นี่ให้เสร็จแล้วเตรียมอาหารเย็นกัน" ลุงกรุบอกกับทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไป

 

           "ก๊อก ก๊อก มีใครอยู่ไหม..." ญาหญิงสาวสวมแว่นเคาะประตูหน้าห้องของเหนือ

 

        "มีอะไร...." เหนือถามญาที่หน้าประตูโดยไม่เชิญเธอเข้าไปข้างใน

 

        "ใส่ชุดคนไข้มันดูแปลกๆ เลยคิดว่าน่าจะเปลี่ยนชุดดีไหม" ญาส่งถุงที่ใส่เสื้อส่งให้เธอ "เสื้อผ้าที่เก็บมาจากร้านขายเสื้อยังไม่ได้ใส่เลย นี่ของเหนือนะส่วนอีกตัวก็ของหนาวจะได้แยกออกว่าใครคือใคร" ญาพูดยิ้มๆ

 

     "ขอบคุณ" เหนือรับเสื้อมาพร้อมกับรอยยิ้ม "เดี๋ยวเราเอาไปให้หนาวเอง ยัยนั่นค่อนข้างขี้อายกับคนแปลกหน้า"

 

     "จ๊ะ เสร็จแล้วไปทานอาหารกันนะ" ญาพูดจบเหนือก็ปิดประตูห้อง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังแอบดูอยู่

 

     "คนพวกนี้ก็ดูเป็นคนดี เราอาจจะร่วมเดินทางไปกับพวกเขาได้" เหนือพูดยิ้มๆกับหนาวระหว่างหยิบเสื้อออกมาดู

 

     "แต่...." หนาวพูดเบาๆในลำคอด้วยความไม่สบายใจโดยที่เหนือไม่ได้ยิน

 

      ตกกลางคืนทุกคนก็มานั่งก่อกองไฟที่ห้องโถงประตูทางเข้าโรงพยาบาล เอาอาหารกระป๋องที่อยู่ในร้านสะดวกซื้อมากินกัน

 

      "โชคดีจริงๆที่มีอาหารกระป๋องให้กินบ้าง กินแต่ขนมปังบูดๆจนท้องเสียไปหมดแล้ว" หมูอ้วนบ่นดังๆเป็นเชิงล้อเล่นระหว่างทานอาหาร

 

       "นี่แล้วหนาวไม่มากินกับเราหรอ" เบียร์ถามเหนือที่เพิ่งเดินมาร่วมกลุ่มระหว่างทานอาหาร

 

       "หนาวเขาค่อนข้างขี้อายไม่ค่อยชอบคนมากๆ" เหนือพูดยิ้มๆระหว่างนั่งลงข้างๆเบียร์

 

      "ถึงจะเป็นฝาแฝดที่เหมือนกันทุกอย่าง แต่นิสัยก็ไม่เหมือนกันเลย มันเป็นเรื่องปกติ" ลุงกรุบอกกับทุกคน

 

      "เรามีกันสองคนพี่น้อง ต้องคอยดูแลกันและกันเท่าที่ทำได้คะ ขอบคุณ" เหนือรับอาหารกระป๋องจากลุงกรุพร้อมกล่าวขอบคุณ

 

       "นี่เหนือ พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันต่อ เธอจะไปกับเราด้วยไหม" ญาถามเหนือ

 

       "ยังไงก็ดีกว่าอยู่ที่นี่ ถึงมันจะปลอดภัยประตูถูกปิดอย่างแน่นหนา แต่ก็คงอีกไม่นานพวกซอมบี้ต้องเข้ามาอย่างแน่นอน รึไม่ก็พวกคนไม่ดีที่จะมาทำร้าย มากับพวกเราเถอะ" เบียร์มองตาเหนือที่กำลังลังเล

 

      "ก็...." เหนือลังเลกับคำชวน 

 

       "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!"และระหว่างที่ทุกคนกำลังทานอาหารอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้นมาที่ด้านในโรงพยาบาล

 

       "เกิดอะไรขึ้น!!" ทุกคนต่างพากันลุกขึ้นพร้อมอาวุทในมือเมื่อได้ยินเสียงร้อง

 

       "ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!!!" หญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานเดินสถาพเปื้อนเลือดไปทั้งตัวมาหาทุกคนด้วยสีหน้าหวาดกลัวและสิ้นหวัง

 

       "เกิดอะไรขึ้น!!!" เบียร์รีบไปพยุงตัวหญิงสาวที่ล้มลงบนพื้นด้วยความตกใจ

 

       "มะเมื่อกี้ตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาก็เจอเขาถูกฆ่าตายไปแล้ว ไม่รู้ใครเป็นคนทำ!!!" หญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานพูดเสียงสั่นด้วยความตกใจ

 

        "พวกซอมบี้แน่ๆเลยลุง!!" เบียร์พูดกับลุงกรุ

 

       "พวกผู้หญิงรออยู่ที่นี่ เบียร์อยู่เป็นเพื่อนทุกคน หมูอ้วนไปกับลุง!!!" ลุงกรุบอกกับหมูอ้วน

 

       "ทำไมต้องผมด้วย!!" หมูอ้วนบ่ายเบี่ยง

 

       "งั้นฉันไปเอง" เหนือรับคำแทนชายร่างอ้วนผมหยิกที่ชื่อหมูอ้วน

 

       "ก็ได้ ที่เหลืออยู่ที่นี่ระวังตัวเอาไว้ เดี๋ยวจะรีบไปรีบมา" ชายแก่บอกกับทุกคน

 

       "อายไหมล่ะแก" นิสายืนกอดอกว่ากระแทกชายอ้วน

 

       "ลุงผมไปด้วย ไปกันสองคนมันอันตราย" เบียร์ที่เป็นห่วงเหนือขออาสาไปด้วย

 

       "ไม่ได้ ต้องมีผู้ชายที่ไว้ใจได้ดูแลทุกคนที่นี่" ลุงกรุมองมาทางชายอ้วนด้วยแววตาไม่พอใจ "อีกอย่างไปหลายคนถ้าเกิดเรื่องจะหนียาก ไปกันสองคนช่วยกันดูต้นทางมันสะดวกกว่า" ลุงกรุบอกกับเบียร์

 

      "ถ้ามีอะไรก็ยิงปืนออกมา แล้วผมจะรีบไปช่วย" เบียร์ส่งปืนลูกซองให้ลุงกรุ

 

      "ไปทางตึกผู้ป่วยในชั้นสองห้องที่เราพักเราจะมีแสงเทียนสว่าง" หญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานบอกกับลุงกรุ

 

      "ได้จะรีบไปรีบมา" ลุงกรุบอกกับทุกคนก่อนจะเดินไปทางตึกด้านในกับเหนือ

 

       ลุงกรุกับเหนือทั้งสองเดินถือไฟฉายเข้าไปที่ตึกฝั่งผู้ป่วยในด้านหลังโรงพยาบาล

 

        "เป็นไปได้ไหมคะว่าจะเป็นฝีมือของคนปริศนาคนนั้นเป็นคนทำ ไม่ใช่ฝีมือของซอมบี้...." เหนือถามชายแก่ระหว่างเดิน

 

        "ลุงเองก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นฝีมือของพวกผีดิบซอมบี้หรือใครก็ได้ ตอนนี้โลกเราไม่ปลอดภัยไม่มีอะไรที่แน่นอนหรอก" ลุงกรุบอกกับเหนือ

 

        ทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองของตึกอย่างช้าๆ ในมือของลุงกรุมีปืนลูกซองกับไฟฉายเป็นอาวุท เขาเดินนำหน้าเหนือที่เดินตามมาอย่างช้าๆ จนเมื่อขึ้นมาที่ชั้น2ก็พบแสงไฟจากเทียนสว่างออกมาจากห้องๆหนึ่ง

 

        "ต้องเป็นห้องนั้นแน่ๆไปดูกันเถอะ" ลุงกรุบอกกับเหนือก่อนจะเดินไปที่ห้องๆนั้นทันที

 

       "!!!!" เมื่อเข้ามาในห้องทั้งสองก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น

 

       สภาพศพของชายไว้เครากำลังนั่งจมอยู่ในกองเลือด ท้องของเขาถูกกรีดเป็นทางยาวจนตับไตไส้พุงไหลออกมากองอยู่บนพื้น แขนขาใบหน้าของศพยังคงชักกระตุกเหมือนยังไม่ตายสนิท

 

         "บ้าเอ๊ย...!!!! ใครเป็นคนทำว่ะเนี้ย!!!" ลุงกรุอุทานออกมาดังๆเมื่อเห็นสภาพศพอันน่าสยอดสยองครั้งนี้

 

       "อุ๊บ...!!" เหนือเอามือปิดปากอยากอ้วกเมื่อเห็นสภาพศพ

 

       "นี่มันไม่ใช่ฝีมือของซอมบี้!!! มันเป็นฝีมือของคนอย่างแน่นอน ใครกันที่ทำเรื่องเลวร้ายขนาดนี้ได้ลงคอ!!!" ลุงกรุด่าออกมาดังๆ

 

       "พี่เหนือ" ระหว่างนั้นเองเหนือก็ได้ยินเสียงหนาวเรียกจากด้านหลังของเธอ

 

       "มาทำอะไรที่นี่!!!" เหนือดุน้องสาวตนที่แอบตามมา เธอไม่อยากให้น้องสาวของเธอมาเห็นสภาพศพในห้อง

 

      "หนูได้ยินเสียงคนร้องเลยมาดู" หนาวบอกกับเหนือ

 

      "อย่าเข้าไปดู!!! รีบกลับห้องไป!!!" เหนือบอกกับน้องสาวขณะที่ลุงกรุอยู่ในห้อง

 

        "ฟืด....ฟ๊าดดดดด ฟืด...ฟ๊าดดดดด" ระหว่างที่ลุงหมายกำลังดูศพก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังจากด้านหลังของเขาที่ประตู....

 

       "เสียงอะไร!!!???" ลุงกรุบ่นออกมาดังก่อนจะหันกลับไปมอง

 

       สิ่งที่ชายแก่เห็นตรงหน้าในเงามืด ก็คือร่างของตุ๊กตาหมีตัวโตที่เปื้อนไปด้วยเลือด ในมือถือมีดดาบเล่มยาวพร้อมกับเสียงหัวเราะอันน่ากลัว

 

       "ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!! ฉับ!!!" ไม่ทันทีลุงหมายจะพูดอะไรเจ้าตุ๊กตาหมีตัวโตก็ใช้มีดเล่มยาวฟันคอลุงกรุขาดกระเด็นออกมาจากห้อง....!!!

 

        "นั่นอะไร...???" หนาวที่หันหน้ามาทางประตู ชี้นิ้วให้เหนือหันไปดู

 

         "!!!!!???" เมื่อเหนือที่หันไปมองเธอก็เห็นตุ๊กตาหมีตัวโตถือมีดดาบเล่มยาว กำลังก้มเก็บหัวของลุงกรุที่ยังคงขยับปากพะงาบๆตาเหลือไปมาอยู่ในมือของตุ๊กตาหมี

 

        "หนี!!!" เหนือบอกกับหนาวให้รีบวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ เมื่อเห็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวเกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน

 

       ฆาตกรในชุดหมีเปื้อนเลือดเมื่อได้ยินเสียงของเหนือและหนาวจึงรีบวิ่งไล่ตามเด็กสาวทั้งสองไปทันที

 

       ทั้งสองคนวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ภายในโรงพยาบาลที่มืดสนิทจะมีก็เพียงแค่แสงจันทร์จากหน้าต่างที่ค่อยช่วยนำทาง ซึ่งก็ไม่ช่วยในการมองเห็นดีขึ้นมาเลย ตรงข้ามทั้งสองคนกลับวิ่งชนข้าวของจนเกิดเสียงดังบอกที่อยู่ตนเองให้ฆาตกรรู้เสียเองด้วยซ้ำ

 

        "มาทางนี้!!!" เหนือฉุดหนาวให้วิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดห้องหนึ่ง ทั้งสองใช้ความมืดภายในห้องแอบอยู่ด้านหลังโต๊ะผ่าตัด ขณะที่ชายในชุดตุ๊กตาหมีเปื้อนเลือดก็ค่อยๆเดินผ่านมาในเงามืด เสียงลมหายใจฝืดฝาดของมันดังเสียดแทงเข้าไปในอกของฝาแฝด ที่กำลังนั่งตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่มันจะค่อยๆเดินออกไปเมื่อไม่เห็นใครในห้องนี้

 

       เมื่อสบโอกาสเหนือกับหนาวจึงรีบวิ่งออกจากตรงนั้นอย่างไม่คิดชีวิต จนทั้งสองวิ่งมารวมกลุ่มกับคนอื่นๆที่ตั้งท่ารออยู่ที่จุดเดิมได้สำเร็จ

 

       "เกิดอะไรขึ้น!!! เมื่อกี้เสียงอะไร!!!" ญาถามเหนือที่วิ่งหน้าตาตื่นเหงื่อท่วมตัวด้วยท่าทางตกใจ

 

        "ละแล้วลุงกรุล่ะไปไหน!!???" นิสาตะโกนถามเหนือแต่เธอกลับยืนตัวสั่นไม่พูดอะไร

 

        "ละลุงกรุตายแล้ว" เหนือบอกกับทุกคนด้วยเสียงที่สั่นเทา ภาพที่เธอเห็นยังคงหลอกหลอนติดตาอยู่

 

        "ใครเป็นคนทำ!!!" หมูอ้วนคิ้วขมวดตะโกนออกมาดังๆด้วยความโมโห

 

        "ฉะฉันไม่รู้ คนๆนั้นสวมชุดตุ๊กตาหมีเหมือนในสวนสนุก มันไล่ตามฉันมาติดๆแต่ฉันกับน้องก็หนีมาได้" พอเหนือพูดจบเธอก็หันไปมารอบๆตัวเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก "หนาวล่ะ....!!! หนาวไปไหน!!!" เหนือตาลีตาเหลือกมองหาน้องสาวตนที่น่าจะอยู่ในกลุ่มนี้ด้วยแต่กลับไม่พบ

 

        "มะเมื่อกี้เธอวิ่งมาแค่คนเดียว" นิสาบอกกับเหนือ

 

        "ฉันต้องไปช่วยหนาว เขาคงจะกลับไปที่ห้องแน่ๆ เขาชอบหนีไปแอบที่นั่นเวลาเกิดเรื่องไม่สบายใจ!!!" เหนือบอกกับทุกคน

 

        "เธอไปคนเดียวไม่ได้มันอันตรายเกินไป ฆาตกรยังอยู่ในนี้!!!" เบียร์ตะโกนเรียกสติเหนือที่หุนหันเพราะห่วงน้องสาว

 

        "กรี๊ดดดดดดดดดดนั่น!!! มันมาแล้ว!!! ฉันไม่อยู่แล้วที่นี่" จู่ๆหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานก็ตะโกนออกมาเสียงดังและชี้ไปทางเงามืด ก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว

 

        "!!!!" ทุกคนหันไปดูที่เงามืดที่หญิงสาวชี้ไป แต่กลับไม่พบใครเลยนอกจากความว่างเปล่า

 

        "บ้าจริง!!! หมูอ้วนนายไปกับเหนือไปตามน้องสาวของเธอ เดี๋ยวฉันไปตามเธอคนนั้นกลับมาเอง สงสัยคงจะกลัวเพี้ยนไปแล้ว" เบียร์บอกกับหมูอ้วน

 

        "เดี๋ยวฉันไปกับเธอด้วย คนเดียวมันอันตรายเกินไป!!!" ญารับอาสาไปกับเบียร์

 

        "ได้ งั้นนิสาเธอไปกับหมูอ้วนแล้วกัน เสร็จแล้วมาเจอกันที่นี่!!! เราจะรีบไปตามตัวทุกคนแล้วรีบออกไปจากที่บ้าๆนี่เสียที" เบียร์บอกกับหมูอ้วนด้วยน้ำเสียงหน้าตาจริงจัง

 

        "เราก็ไปกันเลยไม่ได้รึไง ทำไมต้องไปตามคนบ้านั่นด้วย" นิสายืนกอดอกบ่นดังๆ

 

        "ตอนนี้โลกเราก็บัดสบพอแล้ว อย่าให้จิตใจของเราต้องเลวร้ายไปกับมันด้วยจะดีกว่า!!!" เบียร์มองตานิสา

 

        "ตามใจพวกนาย แล้วอย่าลืมไปเก็บอหารที่มินิมาร์มาด้วยล่ะ จะได้มีเสบียงในการเดินทาง" นิสาบอกกับเบียร์

 

        "งั้นถ้าเสร็จแล้วเราไปเจอกันที่ร้านสะดวกซื้อแล้วกัน" ญาเสนอความคิด

 

        "โอเค...!!! รียไปรีบมาแล้วกัน" เบียร์บอกกับทุกคนก่อนจะแยกย้ายกันไป

 

         "หนาว!!! อยู่ไหน....!!!" เหนือตะโกนเรียกน้องสาวของตน ระหว่างเดินอยู่แถวระเบียงในความมืดก่อนถึงห้องพักของเธอ

 

         "ตะโกนแบบนี้เดี๋ยวไอ้ฆาตกรนั่นก็ออกมาพอดีหรอก" นิสาดุใส่เหนือด้วยความไม่พอใจ แต่เหนือกลับเดินตะโกนโดยไม่สนใจสิ่งที่นิสาพูดแม้แต่น้อย

 

         "ไม่ต้องกลัวนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะปกป้องคุณเอง" หมูอ้วนพูดเสียงเข้มด้วยหน้าตาจริงจังกับนิสา

 

         "เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะแล้วค่อยมาปกป้องฉันไอ้อ้วน!!" นิสามองชายร่างอ้วนผมหยิกตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาไม่พอใจก่อนจะเดินตามเหนือไป

 

        "พี่เหนือ....!!! หนูอยู่ที่นี่พี่เหนือ!!!" เหนือได้ยินเสียงน้องสาวของตนเรียกเธอจึงรีบวิ่งไปตามเสียงนั้นทันที โดยไม่สนใจหมูอ้วนกับนิสาที่กำลังยืนคุยกันอยู่

 

        "หนาว!!! หนาวอยู่ที่ไหน!!!" เหนือวิ่งเข้ามาในห้องพักของตนก็เจอหนาวกำลังนั่งคุดคู้ตัวอยู่บนที่นอนในห้องที่มืดสนิท

 

         "พี่เหนือ....!!" หนาวเงยหน้ามองพี่สาวของตนก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้ง

 

         "ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว!! ตอนนี้มันอันตรายมากรู้ไหม!! ไอ้ฆาตกรชุดหมีนั่นยังเดินไปมาในโรงพยาบาล เราต้องรีบไปจากที่นี่" เหนือพูดเสียงดุใส่น้องสาวตน

 

        "หนูขอโทษ" หนาวกอดพี่สาวของตนพร้อมกับร้องไห้โฮ

 

        "บ้าจริงหลงกันจนได้" นิสาบ่นออกมาดังๆเมื่อหันมาอีกทีก็ไม่เหนือแล้ว เขาหันหลังมาพูดกับหมูอ้วนที่ยืนอยู่ด้านหลังตน

 

      "พวกเขาคงไปที่ห้องพักของตัวเอง เดินไปตามทางนี้คงจะถึง....." หมูอ้วนบอกกับนิสาพร้อมกับส่องไฟฉายไปที่ด้านหลังของเธอเพื่อบอกทาง

 

       แต่เมื่อเขาส่องไฟไปหมูอ้วนถึงกับตะลึงพูดติดๆขัดๆด้วยความตกใจ

 

       ".........น่ะ....นั่น...!!!" หมูอ้วนยืนถือไฟฉายด้วยมือที่สั่นเทา เมื่อเขาเห็นบุคคลปริศนาที่สวมชุดตุ๊กตาหมีเปื้อนเลือดยืนอยู่ที่ด้านหลังของนิสา

 

        "อะไรของแกไอ้อ้วน ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแกหรอกนะจะบอกให้" นิสายืนกอดอกตะโกนด่าหมูที่วิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งหญิงสาวผมบลอนด์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับฆาตกรโรคจิตที่มีมีดอยู่ในมือ

 

        "ฟืดดดดด ฟาดดดดด ฟืดดดดด ฟาดดดด!!!" เสียงผมหายใจแรงๆชวนขนลุกดังขึ้นมาที่ด้านหลังของนิสาจนทำให้เธอรู้สึกขนลุก

 

        "ยะอย่าบอกนะว่า...." นิสาค่อยๆหันมาดูอย่างช้าๆด้วยความหวาดกลัวจนขาสั่นก้าวเดินแทบไม่ไหว

 

        แสงจากไฟฉายที่อยู่ในมือของนิสา ส่องไปที่หน้าของตุ๊กตาหมีตัวโตที่หน้าตาบ้องแบ๋วน่ารักตามสวนสนุก แต่ในความน่ารักของใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยคราบเลือดสีแดงที่เปื้อนเต็มหน้าหมีตัวนั้น

 

        "ชะ...ช่วยด้วย...!!!" นิสาร้องตะโกนออกมาเสียงดังเพื่อขอความช่วยเหลือ ก่อนที่เธอจะถูกมีดดาบเล่มยาวแทงเข้าปากของเธอ จนปลายของมีดดาบเล่มยาวทะลุออกมาทางท้ายทอย

 

        ร่างของนิสาสั่นกระตุกอย่างรุนแรง มือของเธอหงิกงอดวงตาเหลือกโตด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตน มือทั้งสองข้างของเธอปัดไปมาที่หน้าของตุ๊กตาหมีที่ยิ้มแย้มน่ารัก ก่อนที่มันจะชักดาบออกมาจากปากของเธอ จนเธอล้มลงนอนชักกระตุกรอความตายอย่างเดียวดายบนพื้น....

 

        "อ๊ากกกกก!!!" หมูอ้วนวิ่งร้องตะโกนในความมืดเหมือนคนเสียสติด้วยความหวาดกลัว เขาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนทุกครั้งที่เขาเคยทำ และสิ่งนี้ก็ทำให้เขามีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้ 

 

        "โอ๊ยยยย....!!!บ้าเอ๊ย!!!......." ชายร่างอ้วนผมหยิกร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเค้าวิ่งหกล้มเพราะไปสะดุดรถเข็นผู้ป่วยที่อยู่แถวระเบียง จนไฟฉายกระเด็นหลุดออกไปจากมือกระแทกพื้นจนไฟฉายดับ

 

         ท่ามกลางความมืดที่สายตายังไม่ชินกับแสงของความมืด ชายร่างอ้วนรีบคลำหาไฟฉายที่ตกบนพื้นอย่างรีบร้อน เพราะการวิ่งในความมืดนั้นอันตรายพอๆกับการต่อสู้กับซอมบี้ด้วยมือเปล่า

 

         "อยู่ไหนว่ะ!!!" ชายร่างอ้วนตะโกนออกมาดังๆด้วยความรีบร้อนรนราน มือทั้งสองข้างปัดป่ายไปมาตามพื้นเพื่อหาไฟฉาย....

 

         "ฉึก....ฉึก...ฉึก...!!!" ระหว่างที่ชายร่างอ้วนผมหยิกกำลังควานหาไฟฉาย เขาก็ได้ยินเสียงดังฉึก ฉึก ท่ามกลางความมืดของโรงพยาบาลโดยที่เขาไม่รู้เลยว่านั่นคือเสียงของอะไร

 

        ชายอ้วนเงียบเสียงและรีบหาความหาไฟฉายต่อไปจนกระทั่งเจอในที่สุด....!!!!!

 

        "ต้องแบบนี้สิ...!!!" หมูอ้วนพูดในใจดังๆด้วยความสะใจ เมื่อได้ไฟฉายมาไว้ในมือ เขารีบส่องไฟไปตรงที่ได้ยินเสียงทันทีด้วยความสงสัย

 

        "!!!!!" สิ่งที่เขาเห็นนั้นทำให้ชายร่างอ้วนถึงกับยืนอึ้งตาเหลือกโตด้วยความตกใจจนแทบลืมหายใจ

 

      "ฉึก...ฉึก...ฉึก...." เสียงดังฉึก....ฉึกที่เว้นเป็นช่วงๆนั้นคือเสียงของมีดทำครัวเล่มยาวปลายแหลม ที่ฆาตกรโรคจิตในชุดตุ๊กตาหมีร่างยักษ์ กำลังใช้มีดแทงไปที่ร่างของหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานในความมืดเป็นจังหวะ

 

      ยกแขนขึ้นตั้งฉาก ทิ้งมือที่ถือมีดลงมาที่ร่างของหญิงสาวที่นั่งพิงกำแพงเลือดท่วมตัว ก่อนจะยกมือขึ้นตั้งฉากใหม่อีกครั้งและทิ้งมือที่ถือมีดลงมาใส่ร่างหญิงสาวอีกครั้งเป็นจังหวะ

 

     มือที่ถือไฟฉายของชายร่างอ้วสั่นกระตุก เขายืนขาสั่นฉี่ราดโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นสิ่งที่น่าสยอดสยองที่สุดในชีวิตที่เคยเห็นมา....

 

     "อ๊ากกกกก บ้าเอ๊ย...!!!" ชายร่างอ้วนตะโกนออกมาดังๆด้วยความตกใจ ก่อนจะหันหลังรีบวิ่งหนีออกจากตรงนั้นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด....

 

     ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีที่ได้ยินเสียงร้องจึงค่อยๆหันมามอง ใบหน้าที่เป็นตุ๊กตาหมีที่ดูน่ารักแต่อาบไปด้วยเลือดกำลังจ้องมาทางชายร่างอ้วนที่กำลังวิ่งหนี

 

     ใบหน้านั้นช่างดูน่ากลัวและน่าสยอดสยองมากกว่าน่ารักในความมืด มันดูเหมือนตุ๊กตาหมีปีศาจที่ขึ้นมาจากนรก

 

     แต่แทนที่ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีจะวิ่งไล่ตามหรือขว้างมีดใส่ชายร่างอ้วนที่กำลังวิ่งหนี ตรงข้ามมันกลับยืนเฉยๆไม่วิ่งไล่หรือทำอะไร มันแค่ยืนอยู่เฉยๆรอดูอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น....

 

     "ฉึ๊บ....!!! ตุบ...!!!! อั๊กกกก!!!" เสียงฉึ๊บ...!!!เป็นเสียงของวัตถุบางอย่างที่ไปกระทบกับบางอย่างที่คมมากๆเข้า เสียงตุบ...!!! คือเสียงของวัตถุขนาดใหญ่ที่ชนอะไรบางอย่างจนล้มลงบนพื้น กับเสียงอั๊ก....!!!ที่เป็นเสียงที่เค้นออกมาจากลำคอเมื่อไปกระทบอะไรบางอย่างที่มีความคมจนเกิดบาดแผลขึ้นมา....

 

     ชายร่างอ้วนผมหยิกที่ล้มลงบนพื้น กำลังเอามือปิดลำคอที่มีเลือดพุ่งกระฉูดออกมาด้วยความตกใจ เขาพยายามเพ่งสายตาดูว่าตนเองนั้นไปโดนอะไร ทำไมลำคอของเขาถึงเกิดบาดแผลขึ้นมาได้....

 

    ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีค่อยๆเดินมาทางชายร่างอ้วน ที่กำลังนอนชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น เขาพยายามตะเกียดตะกายหนีเพื่อเอาชีวิตรอด แต่ด้วยความทรมาณที่เกิดจากบาดแผลที่ลำคอ จึงทำให้เขาทำได้แค่นอนชักดิ้นชักงอรอความตายเท่านั้น

 

    "เฮือกกกกก!!! อั๊กกกกก!!!" เสียงของลำคอที่พยายามสูดลมหายใจเข้าปอด เมื่อร่างกายของเขาพยายามดิ้นรนเพื่อหาอากาศในการเอาชีวิตรอด แต่ลำคอนั้นเต็มไปด้วยเลือด จนทำให้เขาสำลักเลือดแทนอากาศที่สูดเข้าไป

 

     ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีไม่สนใจชายร่างอ้วนที่กำลังนอนชักดิ้นไปมาบนพื้น ตรงข้ามมันกลับเดินจากไปโดยก้มตัวลงเพื่อรอดบางสิ่งบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เจ้าฆาตกรรู้ดีเพราะหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานนั้นก็มีบาดแผลแบบเดียวกับชายอ้วนเช่นกัน....

 

     ชายร่างอ้วนเพ่งตามองตรงจุดที่ฆาตกรก้มลง เขาจึงรู้ว่าตรงบริเวณนั้นคือลวดสลิงที่ขึงเอาไว้ดักพวกชอบวิ่งแบบเขานั่นเอง....นับว่าเป็นกับดังที่โหดมากๆที่คนๆหนึ่งจะทำได้

 

       นั่นคือวินาทีสุดท้ายที่ชายอ้วนรับรู้ ก่อนที่ชีวิตของเขาจะดับลง

 

     ทางด้านเบียร์กับญาที่เดินตามหาหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานที่ตึกอีกด้านหนึ่งกลับไม่พบอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่า

 

     "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งที่พวกเราพยายามหนีเอาชีวิตรอดจากพวกผีดิบข้างนอกแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้ายกลับต้องมาตายเพราะฆาตกรโรคจิตในโรงพยาบาล!!!" ระหว่างกำลังเดินอยู่ในความมืดของโรงพยาบาลญาที่รู้สึกไม่สบายใจก็บ่นออกมาดังๆระหว่างเดิน

 

    "ลุงกรุกับชายคนนั้นถูกฆ่าตายไปแล้ว ตอนนี้ที่เราพอจะทำได้คือพาทุกคนออกไปจากที่นี่" เบียร์พูดขึ้นมาด้วยท่าทางกังวล

 

    "แต่จะว่าไปฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับฝาแฝดสองคนนั้นเลย ฉันว่าเรารีบออกไปจากที่นี่กันเลยดีกว่า มีแค่พวกเราก็พอแล้วไม่ต้องพาสองคนนั่นไปหรอก" ญารู้สึกไม่สบายใจเมื่อพูดถึงเหนือกับหนาว

 

    "ไม่ได้!!!" เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด "เขาสองคนคือคนที่เราควรปกป้องมากที่สุด พวกเขาสองคนพี่น้องไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นข้างนอก แถมตอนนี้ก็มีฆาตกรโรคจิตออกมาฆ่าคนอีก สิ่งที่เราควรทำคือรวบรวมคนและอาหารให้มากที่สุดเพื่อเอาชีวิตรอด ไม่ใช่มาหวาดระแวงกันเองแบบนี้" เบียร์พูดเสียงดุใส่ญา

 

    "เหนือ....หนาว....ฆาตกร...ช่วยด้วย...!!!" เมื่อเบียร์พูดจบทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาที่ห้องๆหนึ่งในความมืด

 

    "นั่นใคร!!!" เบียร์ตะโกนออกไปเสียงดัง "ถ้าไม่ออกมาอย่าหาว่าไม่เตือน!!!"

 

    "อาจจะเป็นผู้หญิงที่พูดสำเนียงอีสานคนนั้นก็ได้" ญาบอกกับเบียร์

 

   "ใช่คุณรึเปล่า!!! เรากำลังตามหาคุณอยู่...!!!" เบียร์ตะโกนเสียงดังพร้อมกับส่องไฟเข้าไปในห้องๆนั้นอย่างช้าๆ

 

    แสงไฟจากไฟฉายค่อยๆสาดเข้าไปในห้องท่ามกลางความมืด จนเมื่อแสงสาดเข้าไปในห้องทั้งสองคนก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อเห็นหญิงสาวผมยาวรุงรังท่าทางน่ากลัวในชุดสีขาวเก่าๆขาดๆ

 

   "ก๊ากกกกกก!!!" หญิงสาววิ่งเข้าใส่คนทั้งสองทันทีเมื่อเห็นแสงไฟด้วยความน่ากลัว

 

     "กรี๊ดดดดด...!!!" ญาร้องตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ขณะที่เบียร์โยนไฟฉายทิ้งลงพื้นและก่อนจะถีบหญิงสาวคนนั้นล้มลงบนพื้น ก่อนจะใช้ไม้เบสบอลในมือฟาดใส่หญิงสาวคนนั้นไม่ยั้งจนเธอแน่นิ่งสิ้นใจตายคาที่

 

     "ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าซอมบี้จะพูดได้" เบียร์หอบหายใจเสียงดังเขาพูดกับญาที่มองหน้าเขาเมื่อดูศพที่นอนชักกระตุกอยู่ตรงหน้า

 

     "ฉันเองก็ไม่แน่ใจ" ญาลังเลกับสิ่งที่เธอตอบ และตอนนั้นเองเธอก็มองเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในมือของหญิงสาวคนนั้น "มีอะไรในมือของเธอด้วย"

 

     เบียร์ก้มลงไปหยิบสิ่งนั้นออกมาจากมือของศพ

 

     "เทปอัดเสียง...???" เขาหยิมมันขึ้นมาดูด้วยความแปลกใจ....

 

     ทางด้านของเหนือกับหนาวก็กำลังเดินจับมือกันในความมืด ทั้งสองคนผลัดหลงกับหมูอ้วนและนิสาโดยไม่ตั้งใจ

 

      "เราต้องรีบรวมกลุ่มกับคนอื่นๆแล้วหนีออกไปจากที่นี่" เหนือบอกกับหนาวระหว่างที่เธอเดินถือไฟฉายนำหน้าน้องสาวตนที่กำลังหวาดกลัว

 

     "เพราะหนูคนเดียวที่ทำให้เราหลงกับคนอื่นๆ" หนาวพูดเสียงสั่นด้วยความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

 

     "ไม่ต้องมาคิดเล็กคิดน้อยไปหรอก พี่ว่าตอนนั้นถ้าเป็นพี่ที่หายตัวไป เป็นเธอก็คงจะตามหาพี่เหมือนกันใช่ไหมล่ะ" เหนือหันมายิ้มกับหนาวเพื่อปลอบใจน้องสาวตน

 

      "แต่หนูคงกลัวจนไม่กล้าออกไปไหน คงทำได้แต่นั่งแอบรอพี่มาช่วยมากกว่าเหมือนทุกครั้ง" หนาวพูดเบาๆและไม่กล้าสบตาพี่สาวที่กำลังมองมาทางเธอ

 

      "พี่เชื่อว่าเธอต้องมีความกล้า คนเราเมื่อต้องการที่จะปกป้องใครสักคนที่เรารัก เราจะมีพลังขึ้นมาทันทีเชื่อพี่" เหนือจับมือหนาวและยิ้มให้เธอ "เงียบก่อน...!!!" เหนือหุบยิ้มเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังเบาๆในความมืดและผลักหนาวเข้าไปในห้องๆหนึ่งและรีบดับไฟฉายทันที

 

      "พี่.....!!!" หนาวเกาะแขนเหนือเขย่าเบาๆ เมื่อเข้ามาในห้องที่มืดสนิทด้วยความตกใจและสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

 

      "เงียบก่อน....!!! มีบางอย่างกำลังมา!!!" เหนือเอามือปิดปากน้องสาวของตนและกระซิบบอกเธอเบาๆ

 

      สองคนพี่น้องมองตากันเองในความมืด ทั้งคู่รู้สึกหวาดกลัวและสับสน พวกเธอทำได้เพียงแค่นั่งรออยู่เงียบๆให้อะไรบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ผ่านไป

 

      "ฟื๊ดดดดด ฟ๊าดดดดด ฟื๊ดดดดด ฟ๊าดดดดด" เสียงหายใจแรงๆค่อยๆผ่านหน้าห้องที่สองคนพี่น้องอยู่อย่างช้าๆ ทั้งคู่ไม่รู้ว่าเสียงนั้นคืออะไรแต่เธอทั้งคู่ก็เดาไม่อยากว่าสิ่งที่เดินผ่านไปนั้นต้องเป็นฆาตกรอย่างแน่นอน

 

       จนเมื่อเสียงๆนั้นผ่านไปไกลแล้วทั้งคู่จึงเปิดไฟฉายในมือ

 

       "รีบไปจากที่นี่กัน....!!!" เหนือบอกกับหนาวเมื่อลุกขึ้นยืนขณะจับมือน้องสาว

 

        แต่เมื่อทั้งคู่จะออกไปจากห้อง แสงจากไฟฉายก็สาดมาให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่น่าตกใจโดยไม่ทันตั้งตัว

 

       "กรี๊ดดดดดดด.....!!!!" เมื่อแสงของไฟฉายสาดไปถึงสิ่งที่อยู่ในห้อง ทั้งคู่ก็ถึงกับตกใจจนเผลอร้องกรี๊ดออกมาทันที

 

       สิ่งที่ทั้งสองคนพี่น้องเห็นคือภาพของศพคนตายที่ตนเองรู้จักหลายคน กำลังนอนจมกองเลือดรวมกันอยู่ในห้องๆนี้ และนอกจากศพที่พวกเธอสองคนพี่น้องรู้จักอย่างลุงกรุหรือชายไว้เคราคนนั้นแล้ว ยังมีศพของหมูอ้วนนิสาและหญิงสาวที่พูดสำเนียงอีสานนอนกองอยู่ในห้อง และทุกศพตาบังเบิกโพลงจ้องมาทางสองคนพี่น้องเมื่อส่องไฟไปโดน

 

        ทั้งสองคนพี่น้องรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องๆนั้นทันทีด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะเจอกับฆาตกรโรคจิตที่ยืนดักรอทั้งคู่อยู่แล้วที่หน้าประตู.....!!!

 

        "กรี๊ดดดดด!!!" หนาวร้องกรี๊ดออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจกลัวสุดขีดก่อนที่เธอจะสลบลงไปต่อหน้าต่อตาเธอกับคนร้าย

 

        "บ้าเอ๊ย...!!!" เหนือพยายามจะต่อสู้ เธอชกคนร้ายไปหลายหมัดแต่มันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย จนคนร้ายเอามือบีบคออย่างแรง เหนือสู้แรงของฆาตกรไม่ได้แม้แต่น้อย เธอถูกต่อยท้องจนตัวงอไร้เรี่ยวแรงด้วยความจุกล้มลงบนพื้น วินาทีสุดท้ายที่เธอเห็นก่อนสลบไปคือร่างของน้องสาวที่สลบอยู่ตรงหน้า ก่อนที่สติของเธอจะเลือนลางไปในที่สุด.......

 

     ทางด้านของเบียร์และญาตอนนี้ทั้งสองคนต่างก็รีบร้อนวิ่งกลับมาที่กองไฟ ซึ่งเป็นจุดนัดหมายรวมตัวของทุกคน แต่เมื่อมาถึงกลับไม่พบใครเลย

 

     "ทุกคนไปไหนกันหมด....!!!!" ญาบ่นออกมาดังๆด้วยความหงุดหงิดเมื่อมาถึงไม่พบใครที่นี่เลยแม้แต่คนเดียว

 

     "ก็บอกไปแล้วว่าให้กลับมารวมตัวกันที่นี่ เราต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!!!" เบียร์เดินไปมาด้วยท่าทางโมโหไม่ต่างจากหญิงสาว

 

     "รึว่าพวกเขาจะถูกฆาตกรนั่นฆ่าไปแล้ว!!!" ญามองตาเบียร์ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี

 

     "ไม่มีทาง เรามีคนมากกว่า...!!! ทางนั้นเป็นแค่..." ไม่ทันที่เบียร์จะพูดจบที่ด้านหลังของเขาก็ปรากฏร่างของหมีตัวใหญ่ที่เปื้อนไปด้วยเลือดยืนอยู่พร้อมมีด

 

     "ฉึก...!!!" เสียงของมีดที่แทงเข้าที่ท้องเบียร์โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

 

      "หะ หนีไป!!!" เบียร์เค้นเสียงออกมาเพื่อบอกญาให้รีบวิ่งหนีไปจากที่นี่

 

      "ไม่นะ...!!!" หญิงสาวสวมแว่นเอามือปิดปากร้องอุทานออกมากด้วยความตกใจกลัว เธอรีบหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด

 

      ฆาตกรชักมีดออกจากร่างของชายหนุ่มผมเกรียน ทิ้งเขานอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจ เพราะมันมีสิ่งที่น่าสนใจกว่ากำลังวิ่งหนีไป

 

     "ย่ะ...หยุด....กะ...."เบียร์พยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับฆาตกรแต่ดูเหมือนเสียงของเขาที่เค้นออกมาจะน้อยนิดและเบาจนคนร้ายที่ไม่ได้สนใจฟังจะได้ยินที่เขาพูด

 

    "ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...!!!" ญาวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความตกใจกลัวสุดขีด เส้นทางที่เธอวิ่งไปนั้นคือด้านในของโรงพยาบาลที่ทั้งแคบและมืดสนิท เธอไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นกำลังวิ่งไปที่ไหน แสงไฟฉายจากมือที่ส่องไปไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ตรงข้ามมันกลับจะกลายเป็นตัวบอกที่อยู่ของเธอว่าอยู่ที่ไหนเสียด้วยซ้ำ

 

   ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมียืนดูแสงไฟจากไฟฉาย ที่ส่องส่ายไปมาผ่านทางหน้าต่างของโรงพยายาล

 

   "โอ๊ย!!!" ญาวิ่งสะดุดอะไรบางอย่างบนพื้นจนหกล้ม แว่นตาของเธอหล่นหายไปในความมืด ด้วยสายตาที่สั้นบวกกับความมืดในโรงพยาบาล จึงทำให้เธอแทบจะมองไม่เห็นสิ่งที่กำลังหาอยู่เลย แม้จะมีไฟฉายอยู่ในมือก็ตาม

 

                         สิ่งที่คนสายตาสั้นมองเห็นตอนกลางคืนเมื่อไม่มีแว่น

                         

       "บ้าจริง....!!! อยู่ที่ไหนกัน!!!" ญาควานหาตามพื้นในความมืดอย่างเร่งรีบร้อนรน มือทั้งสองข้างของเธอคลำสะเปะสะปะไปทั่วตามพื้น โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าฆาตกรกำลังเดินมาหาเธออยู่อย่างช้าๆในความมืด

 

      "อ่ะ...!!!" และในที่สุดความพยายามของเธอนั้นก็เป็นผล....ญาสามารถความหาแว่นตาจนเจอและรีบเอามาสวมในที่สุด....

 

      แต่เมื่อเธอสวมมันเธอกลับต้องพบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นตรงหน้า....

 

      "ฟืดดดดด ฟาดดดดด ฟืดดดดด ฟาดดดด" เสียงของลมหายใจที่ดังอย่างรุนแรงภายใต้ชุดตุ๊กตาหมี ที่ยืนประจันหน้ากับญาทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัวจนก้าวเท้าไม่ออก

 

      "อั๊ก!!!" เจ้าฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีบีบคอของเธออย่างแรง ญาที่ตกใจกลัวทำได้แค่ยืนขาสั่นตาเบิกโตอ้าปากกว้าง จ้องมองไปที่ลูกตาดำๆของตุ๊กตาหมีกับใบ้หน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนมันกำลังมีความสุขกับสิ่งที่กำลังทำ

 

      "อย่าทำฉันเลย ขอร้อง" ญาร้องขอชีวิตแต่คนร้ายกลับเพิ่มแรงบีบมากขึ้นไปอีก

 

      "พอได้แล้ว!!!!" ก่อนที่สติของญาจะหมดลง เสียงของเบียร์ก็ตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหลังของฆาตกร เขาบาดเจ็บสาหัสจากการถูกแทงด้านหลัง เขาพยายามตะเกียดตะกายเดินมาหาคนทั้ง2 พร้อมกับเทปบันทึกเสียงที่อยู่ในมือ

 

     "เบียร์....!!!!" ญาร้องเรียกชายหนุ่มผมเกรียน

 

     "เรารู้หมดแล้วว่าแกคือใคร หยุดสิ่งที่แกกำลังทำเสียเถอะ!!!" เบียร์ยืนพิงกำแพงเพราะขาแทบไม่มีแรงจะเดินได้ไหว

 

     ฆาตกรที่เห็นว่าเบียร์ยังมีชีวิตอยู่และพูดกับตน มันจึงทิ้งยาลงพื้นและเดินมาทางเขาอย่างเชื่องช้าพร้อมกับก้มเก็บมีดที่ตกอยู่บนพื้น

 

    เมื่อเห็นฆาตกรกำลังเดินมา เขาจึงกดเครื่องบันทึกเสียงในมือทันที

 

    "บันทึกครั้งที่1.คนไข้มาถึงที่โรงพยาบาลครั้งแรก..." เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาในเครื่องบันทึกเสียง ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงนี้ "คนไข้มีอาการซึมเศร้าระดับรุนแรง เพราะเจอเหตุการณ์กระทบกระเทือนจิตใจ...." เสียงของเครื่องบันทึกเสียงเว้นช่วงออกไปหลายวิ ก่อนจะมีเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

     "เธอชื่ออะไรจ๊ะ...." เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

     "ชื่อเหนือ...." เสียงเด็กหญิงพูดขึ้นมาท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่ได้ยิน

 

     "แต่ที่หมอรู้มาหนูชื่อหนาวไม่ใช่หรอ เหนือคือพี่สาวของเธอใช่ไหมจ๊ะ" เสียงหมอพูดแย้ง....

 

     "บอกว่าฉันชื่อเหนือไม่รู้เรื่องรึไง....!!! หนาวคือน้องสาวฉัน!!!" เสียงเด็กหญิงตะโกนออกมาเสียงดังก่อนที่เสียงจะดับไป

 

     "บันทึกครั้งที่2 คนไข้มีอาการบุคลิกแปลกแยก เธอสร้างตัวตนอีกคนหนึ่งขึ้นมา ซึ่งในกรณีนี้ก็คือเหนือพี่สาวฝาแฝดที่เสียชีวิตไปเมื่อไม่นานมานี้...." เสียงหญิงสาวพูดขึ้นมาก่อนจะหายไป

 

      ฆาตกรในชุดตุ๊กตาหมีทิ้งมีดยืนนิ่งไม่พูดอะไร.....

 

     "เบียร์!!!" ญาวิ่งมาหาเบียร์เพื่อดูบาดแผลของเขา

 

     เสียงในเทปบันทึกเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง...."บันทึกครั้งที่3 หลังจากที่คนไข้สร้างบุคลิกอีกตัวตนหนึ่งขึ้นมา ไม่นานอาการก็เริ่มรุนแรงมากขึ้น ตอนนี้คนไข้กำลังสร้างตัวตนของพี่สาวที่ชื่อเหนือมาเป็นตนเอง และสร้างตัวตนที่ชื่อหนาวซึ่งก็คือตัวเธอเองขึ้นในจินตนาการมาสลับกัน จากการวิเคราะห์ของหมอเชื่อว่า เพราะคนไข้รู้สึกอิจฉาพี่สาวฝาแฝดของเธอเองอยู่ในใจ ซึ่งตรงข้ามกับตัวเธอที่เป็นคนขี้อายขี้กลัวหวาดระแวง ผิดกับพี่สาวที่เป็นใจกล้าและไม่กลัวอะไร เธอจึงอยากจะกลายเป็นแบบพี่สาวของเธอ...." เสียงหญิงสาวพูดขึ้นมา

 

      ภาพตอนนี้คือภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งคุดคู้อยู่บนเตียงข้างหน้าต่าง ในห้องสีชมพูที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีหลายขนาด เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือหนาว ซึ่งเธอเป็นเด็กขี้อายไม่กล้าออกไปไหน ขณะที่ด้านนอกหน้าต่างเหนือที่เป็นพี่สาวฝาแฝดของเธอกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน

 

      "อยากไปเล่นแบบนั้นบ้างจัง" หนาวพูดขึ้นมาเบาๆด้วยความอิจฉา

 

      วันเวลาผ่านไป....จากเด็กหญิงกลายเป็นเด็กสาว แต่สภาพภายในห้องๆเดิมแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หนาวยังคงนั่งอยู่ที่เดิมแต่เปลี่ยนจากเด็กหญิงกลายเป็นเด็กสาวที่โตขึ้น

 

     "อิจฉาจังเลย" หนาวพูดขึ้นมาเบาๆผ่านทางหน้าต่าง เมื่อเห็นพี่สาวของเธอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับแฟนหนุ่ม

 

     ทั้งคู่แอบเข้ามาในบ้านทางประตูหลัง โดยไม่เห็นพ่อกับแม่เห็น มีเพียงหนาวเท่านั้นที่เห็นทุกอย่าง เธอแอบดูพี่สาวผ่านทางประตูที่แง้มออกมาเล็กน้อย

 

     ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักเบาๆด้วยความสนุกสนาน เมื่อสามารถเข้ามาในบ้านได้สำเร็จโดยไม่เห็นพ่อกับแม่เห็นได้ ทั้งคู่เดินกอดกันตัวกลมผ่านหน้าห้องของหนาว

 

     "ดูนั่น..." และระหว่างที่กำลังจะเข้าห้องของเหนือ แฟนหนุ่มก็เห็นประตูที่แง้มอยู่ของหนาว เขาจึงบอกเธอให้รู้ในสิ่งที่เห็น

 

     "เดี๋ยวฉันจัดการเอง เธอเข้าไปในห้องเถอะ!!!" เหนือบอกแฟนหนุ่มของตน ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของน้องสาวตัวเอง

 

      หนาวมีท่าทางหวาดกลัวเมื่อเห็นพี่สาวฝาแฝดตนเองกำลังทำหน้าบึ้งมาทางตน

 

      "ห้ามบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เด็ดขาด ไม่งั้นเจ็บตัวแน่เข้าใจไหม!!!" เหนือง้างมือทำท่าจะตบน้องสาวตนเอง แต่เธอก็หยุดมือลงก่อนเพราะสิ่งที่เธอทำเป็นเพียงแค่การขู่เท่านั้น ขณะที่หนาวก็ทำได้เพียงแค่ก้มหัวหลบด้วยความกลัวเท่านั้น

 

      "ค่ะ" หนาวรับคำเบาๆ

 

      "ดีมาก" เหนือพูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งบางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่าความรู้สึกเอาไว้กับหนาว มันสะสมมากขึ้นเรื่อยๆมานานหลายปี จนตอนนี้สิ่งเหล่านั้นมากมายจนล้นออกมา

 

     หนาวเดินไปในครัวเพื่อหยิบมีดเล่มยาวเข้ามาในห้องของตนเอง เธอใช้มีดกรีดด้านหลังของตุ๊กตาหมีตัวโตเท่าคนของเธอ เพื่อเอานุ่นออกมาจนหมดและสวมมันเป็นชุด เป็นเหมือนดั่งตัวแทนใครอีกคนที่ไม่ใช่หนาว....

 

    "เบาๆหน่อยเดี๋ยวพ่อกับแม่ตื่น" เสียงของเหนือบอกกับแฟนหนุ่มที่กำลังนอนกอดล้อเล่นกันอยู่ในห้องของเธอที่อยู่ติดกับห้องของหนาว

 

   "แล้วน้องสาวเธอจะไม่ไปฟ้องพ่อกับแม่หรอ" ชายหนุ่มถามเหนือเบาๆด้วยท่าทางเป็นกังวล

 

   "ไม่มีทางหรอก ยัยนั่นขี้ขลาดขี้กลัวไปทุกเรื่อง แค่ฉันขู่ทีเดียวยัยนั่นก็กลัวหัวหดจนไม่กล้าไปบอกใครแล้วล่ะ" เหนือบอกกับแฟนหนุ่มก่อนจะนอนกอดจูบนัวเนียกันบนเตียง

 

   ทั้งคู่นอนกอดจูบกันโดยไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างกำลังยืนมองคนทั้งสองคนอยู่.....

 

    จนเมื่อเหนือรู้สึกแปลกๆเหมือนมีคนกำลังจ้องมอง เธอจึงลืมตาหันไปดูที่ประตู เธอก็พบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กำลังยืนถือมีดอยู่

 

    "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" เสียงของเหนือที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหนาวในชุดตุ๊กตาหมีใช้มีดแทงแฟนหนุ่มของเธอที่อยู่ด้านบนอย่างไม่ยั้ง ก่อนที่เธอจะถูกน้องสาวฝาแฝดของตนเองปาดคอด้วยมีดจนเลือดพุ่งกระฉูดติดกำแพง

 

     เมื่อพ่อและแม่มาถึงห้อง ทั้งคู่ก็ต้องตกใจจนแทบเป็นลม เมื่อเห็นลูกสาวของเธอในชุดตุ๊กตาหมีกำลังใช้มีดจ้วงแทงร่างไร้วิญญาณของพี่สาวเธออย่างไม่ยั้ง....

 

    "ลูกสาวของคุณมีอาการทางจิตขั้นรุนแรง เราต้องรักษาเธอให้หายสบายใจได้คะ" คุณหมอจิตแพทย์(คนเดียวกับที่เบียร์ตีตายเพราะคิดว่าเป็นซอมบี้)พูดกับพ่อแม่ของหนาว ขณะที่เธอนั่งซึมเศร้าพูดอยู่คนเดียวในห้อง

 

    "เราคือเหนือ เราคือเหนือ เราคือเหนือ" หนาวพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาในห้อง

 

    วันเวลาผ่านไป หนาวที่คิดว่าตนเองนั้นคือเหนือ ก็เริ่มมองเห็นหนาวขึ้นมาในจินตนาการ ทั้งคู่อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขจนกระทั่ง....วันนั้น....

 

    "กรี๊ดดดดดด.....ก๊ากกกกก ก๊ากกกกก!!!" เสียงของหมอพยาบาลและคนไข้ที่วิ่งหนีเอาเป็นเอาตายเมื่อจู่ๆก็มีเหล่าคนป่วยที่กลายเป็นซอมบี้ไล่ฆ่ากัดกินทุกคนในโรงพยาบาล

 

    "หนีไปจากที่นี่เร็วเข้า!!!" หมอจิตแพทย์วิ่งเข้ามาบอกกับหนาวแต่เธอไม่สนใจสิ่งที่หมอพูดเลยแม้แต่น้อย

 

    "พี่เหนือข้างนอกเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้....จู่ๆคนป่วยที่มารักษาก็กลายเป็นบ้าไล่กัดกินคนอื่น" หนาวที่เป็นภาพในจินตนาการของตนเองบอกกับเธอ เมื่อสมองของเธอแปลงสิ่งที่จิตแพทย์สาวพูดให้กลายเป็นสิ่งที่หนาวพูดแทน

 

    "กรี๊ดดดดดดพี่เหนือช่วยหนูด้วย!!!" เสียงของหนาวที่กำลังถูกซอมบี้ตัวหนึ่งทำร้าย(ซึ่งความจริงแล้วคือจิตแพทย์สาวคนนั้น) หนาวที่คิดว่าตนเองนั้นคือเหนือที่เห็นน้องสาวตนเองกำลังถูกทำร้าย เธอจึงเดินเข้าไปหาซอมบี้ตัวนั้นและบีบคอมันอย่างแรงก่อนจะใช้นิ้วจิ้มตาของซอมบี้จนบอดและถีบมันออกไปจากห้อง

 

    "หนาว...!!!" จิตแพท์หญิงตะโกนชื่อหนาวออกมาด้วยความตกใจ

 

    วินาทีนั้นเองที่จิตแพทย์หญิงตะโกนเรียกชื่อหนาวออกมา มันกลับไปเป็นการปลุกหนาวที่เป็นฆาตกรโหดขึ้นมา เพราะน้ำเสียงที่ตกใจของจิตแพทย์หญิงร้องเสียงแบบเดียวกับเสียงที่เหนือร้องเรียกชื่อเธอก่อนตาย.....

 

       หนาวเดินออกไปจากห้องเธอไปหยิบมีดปลอกผลไม้ที่เค้าเตอร์ของพยาบาล และพบชุดตุ๊กหมีในสวนสนุกที่มีคนสวมชุดนี้มาแจกลูกโป่งในโรงพยาบาล เธอจึงนำมันมาสวมและเดินไล่ฆ่าทุกคนที่เธอเห็น

 

    "ก๊ากกกกก!!!" ซอมบี้ที่เห็นหนาวก็พุ่งเข้ามาหาเธอทันทีด้วยความบ้าคลั่ง

 

    แต่ไม่ทันที่มันจะพุ่งเจ้ามาถึงตัว หนาวก็สามารถปาดคอของซอมบี้และใช้มีดจิ้มตามันจนปลายมีดทะลุขึ้นมาถึงด้านบนหัวได้อย่างง่ายดาย

 

    ไม่นานหนาวก็สามารถฆ่าทั้งคนและซอมบี้จนหมดโรงพยาบาลเพียงคนเดียว เธอเก็บศพทั้งหมดไปทิ้งนอกโรงพยาบาบและปิดล๊อกทุกทางเข้าออกจนหมด ก่อนจะมาอาบน้ำล้างตัวและเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้แล้วมานอนพักและหลับโดยที่เธอจำอะไรไม่ได้เลยเมื่อตื่นขึ้นมา

 

     นั่นคือความทรงจำที่ขาดหายไปของหนาวที่ฟื้นขึ้นมา....พร้อมกับภาพของเธอที่คิดไปเองว่าตนเองนั้นเห็นฆาตกรในชุดตุ๊กหมี เห็นน้องสาวตนเองในแบบที่อยากมี โดยที่ตัวของเธอเองนั่นล่ะที่เป็นทั้งฆาตกรโรคจิต เป็นหนาวน้องสาวที่ขี้กลัว และเป็นทั้งเหนือพี่สาวที่แสนเข้มแข็งไปพร้อมกัน โดยที่ทุกคนหรือแม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

 

     "บันทึกสุดท้าย คนไข้ได้สวมชุดตุ๊กตาหมีของสวนสนุกออกมาไล่ฆ่าซอมบี้และคนอื่นๆในโรงพยาบาลจนหมด เธอปิดล๊อกทางเข้าออกโรงพยาบาลจนหมด ขณะที่ฉันเองก็แอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่โดยไม่ให้เธอรู้ตัว เพราะที่นี่มีอาหารและน้ำซึ่งปลอดภัยกว่าข้างนอก ฉันว่าฉันสามารถจะแอบอยู่ได้นานพอจนกว่าจะมีคนมาช่วย และหวังว่าฉันจะสามารถช่วยเหลือหนาวได้ หรือลึกๆแล้วฉันอาจจะต้องการให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันเองก็ไม่รู้ตัว....." เสียงในเครื่องบันทึกหมดลงท่ามกลางความตกใจของเบียร์และญาที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด

 

     "ไม่จริงใช่ไหม....ไม่จริง....!!!" หนาวตะโกนขึ้นมาภายใต้หน้ากากตุ๊กตาหมี เมื่อความทรงจำของเธอฟื้นขึ้นมาอย่างกระทันหัน  

 

     หนาวถอดหมวกที่เป็นตุ๊กตาหมีออกมา เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจเบียร์กับญาที่กำลังนั่งอยู่แม้แต่น้อย

 

     "เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ!!!" เบียร์บอกกับญา

 

     "แต่เธอบาดเจ็บ!!! เราต้องรีบทำแผลให้เธอก่อน!!" ญาช่วยพยุงเบียร์ขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

 

     "งั้นเอาของที่ใช้รักษามาแล้วไปจากที่นี่กัน เธออยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกรึไง!!!" เบียร์ต่อว่าญา

 

     ทั้งสองคนรีบหนีออกไปจากที่นี่โดยไม่สนใจหนาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว

 

     "พี่เหนือ....!!!!" เสียงของหนาวพูดขึ้นมาข้างๆเธอ

 

     "ฉันไม่ใช่เหนือฉันคือหนาว ฉันคิดว่าฉันคือเธอมาตลอด ฉันโกหกตัวเอง!!!" หนาวพูดกับตัวเองในจินตนาการ

 

     "ไม่ใช่นะ...!!! พี่เหนือก็คือพี่เหนือ หนาวก็คือหนาว.....อย่าลืมซิว่าเราสองคนคือฝาแฝดกัน เราเหมือนกันทุกอย่างทั้งหน้าตาทรงผมเสื้อผ้าแม้แต่ดีเอ็นเอเราก็เหมือนกัน มันไม่แปลกหรอกที่ใครๆจะแยกความแตกต่างเรื่องนี้ไม่ออก จะมีก็แค่หนูกับพี่เท่านั้นที่แยกความเป็นเราสองคนพี่น้องออก...." หนาวกอดเหนือที่กำลังร้องไห้ "พี่เหนือคือพี่สาวของหนูและจะเป็นตลอดไป"

 

     "จริงหรอ....ฉันคือเหนือจริงๆใช่ไหม...???" หนาวพูดกับตัวเองในจินตนาการ

 

     "ใช่ซิ พี่เหนือก็คือพี่เหนือพี่สาวของหนูและจะเป็นตลอดไป...." หนาวในจินตนาการจูงมือหนาวที่เป็นฆาตกรให้ลุกขึ้น

 

     "พี่เหนื่อยจัง...." หนาวที่เป็นฆาตกรพูดกับหนาวที่เป็นคนในจินตนาการ

 

     "งั้นพี่ไปอาบน้ำแล้วนอนพักเถอะ....นอนไปสักตื่นหนึ่งอะไรๆก็น่าจะดีขึ้นมาเอง" หนาวในจินตนาการบอกกับหนาวที่เป็นฆาตกร

 

     หนาวเดินมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอถอดชุดตุ๊กตาหมีออก และเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดของคนไข้แล้วนอนบนที่นอน

 

    "หนาวอยู่กับพี่นะอย่าไปไหนล่ะ" หนาวที่เป็นฆาตกรบอกกับหนาวในจินตานาการ

 

    "หนูจะอยู่กับที่เหนือตลอดไป...." หนาวในจินตนาการนอนกอดหนาวท่ามกลางความมืดบนเตียงของโรงพยาบาล

 

       ขณะที่เบียร์และญาก็รีบขับรถออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว....ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับมาอีกเลย....

 

                ...............................................................

 

       ในความฝันหญิงสาววัย18ผมสั้นไว้ผมหน้าม้ากำลังวิ่งอยู่ในความมืดอันดำสนิท เธอกำลังวิ่งหนีบางสิ่งบางอย่างในความมืดโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เธอรู้แค่ว่าสิ่งที่อยู่ในความมืดนั้นคือสิ่งชั่วร้ายที่เธอหวาดกลัว มันส่งเสียงดังเหมือนเสียงครวนครางของสัตว์ประหลาดในหนังสยองขวัญที่เธอเคยดู มันมาพร้อมกับความมืดที่เธอไม่สามารถมองเห็นตัวของมันได้ และเธอกำลังวิ่งหนีมันไปข้างหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าเธอจะวิ่งได้ไปถึงเมื่อไหร่....

 

        "ว๊ายยยยย!!!" และแล้วเธอก็หกล้มเพราะความอ่อนล้า ขณะที่ความมืดก็ค่อยๆทะยานมาหาเธออย่างรวดเร็ว....จนกระทั่งมันกลืนกินเธอในที่สุด....

 

         "!!!!!!" หนาวสะดุ้งตัวตื่นบนเตียงนอนภายในห้องๆหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก แสงจากหน้าต่างส่องมาเข้าตาจนเธอแสบตา

 

         "ตื่นแล้วหรอค่ะพี่สาว" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นที่ข้างเตียงที่เธอนอนอยู่ หญิงสาวคนนี้มีใบหน้าและทรงผมเหมือนเธอทุกอย่าง แต่หญิงสาวคนนี้ไว้ผมม้าแต่ปัดไปด้านข้างซึ่งต่างกันเล็กน้อย

 

         "ที่นี่ที่ไหน...???" เธอดูรอบๆห้องๆที่ไม่คุ้นเคย มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กและเตียงแบบแปลกๆที่มีราวกั้นทั้งสองข้าง

 

         "น่าจะเป็นโรงพยาบาลถ้าดูจากชุดที่เราสองคนสวม หนูเองก็ไม่แน่ใจว่าเรามาที่นี่ได้อย่างไร ตื่นมาก็เห็นพี่นอนอยู่แล้ว" หนาวบอกกับเหนือ....

 

        "งั้นเราไปเดินสำรวจที่นี่กันเถอะ ไม่ต้องกลัวนะพี่จะปกป้องเธอเอง" เสียงของหญิงสาวที่พูดอยู่คนเดียวในห้อง ท่ามกลางโรงพยาบาลร้างที่ไร้ผู้คน

 

       และทุกสิ่งทุกอย่างก็วนมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในความทรงจำของหนาว.....