เรื่องสั้นหลอนหักมุม ตอน เหยื่อล่อ

เหยื่อล่อ

บนโลกใบนี้ยังมีเรื่องราวและสิ่งแปลกๆ ให้ค้นหาอยู่เสมอเราแค่ไม่รู้ว่ามันมีอยู่เท่านั้นนั่นคือสิ่งที่ชั้นมักจะได้ยินมาจากคุณพ่อที่เป็นนักสำรวจ สมัยเด็กๆ ท่านจะชอบชวนชั้นไปสวนสัตว์หรือเวลาว่างก็จะชวนดูสารคดีเกี่ยวกับสัตว์เพื่อสอนเรื่องราวต่างๆ และเมื่อมีเวลาว่างเราสองคนพ่อกับลูกสาวก็จะไปเที่ยวป่าตามสถานที่ต่างๆ เพื่อตามหาสิ่งแปลกๆ แต่ก็อย่างว่าสิ่งแปลกๆ ที่เราจะหาได้ในยุคนี้มันไม่มีทางหาได้ง่ายๆ หรือถ้าสิ่งแปลกๆ มันมีจริงป่านี้ก็คงจะหนีในป่าลึกที่ยากต่อการค้นพบแล้ว แต่ถึงแบบนั้นคุณพ่อกับชั้นก็ไม่ลดละที่จะออกตามหา จนสุดท้ายเราองคนก็ทิ้งความฝันนั้นเมื่อชั้นโตขึ้น และเริ่มสนใจความสวยความงามและยังมีเพื่อนที่ชวนไปทำอะไรสนุกๆ มากกว่าจะมานั่งดูสารคดีคุณพ่อ จนวันนึงชั้นก็ลืมท่านเพราะต้องย้ายออกมาเข้ามหาวิทยาลัย ชั้นนั่งเล่าชีวิตตัวเองอยู่ตรงกองไฟในป่ากับเพื่อนอีกสามคนที่กำลังดื่มชาอยู่ หนึ่งในนั้นคือโนบุคุงแฟนที่คบหามากว่าหนึ่งปี “แย่หน่อยน๊า จะว่าไปชั้นเองก็ไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อเหมือนกัน ท่านมักจะชอบใช้กำลังใส่ชั้นเสมอจนคุณแม่หนีไปตอนชั้นยังเด็ก จนตอนนี้พอได้ย้ายมาอยู่มหาลัยก็เลยรู้สึกเหมือนตัวเองได้หนีออกมาเลย” โนบุคุงเล่าบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง “และก็ต้องขอบคุณยูคาริจังด้วยน๊าที่ทำชมรมเรื่องลึกลับขึ้นมา ช่วงหยุดชั้นเลยมีข้ออ้างไม่ต้องไปกลับบ้านเจอตาแก่ขี้โมโหนั่น” โนบุคงยิ้มกับชั้น

“จะบอกว่าชมรมลึกลับก็เถอะ แต่การมาหาผีในป่าฆ่าตัวตายแบบนี้มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ” เสียงสาวแว่นที่ชื่อฮิเดโยพูดเสียงสั่น เธอเป็นคนที่กลัวผีแต่ก็ชอบเรื่องผีกับเรื่องลึกลับมาก ๆ แถมยังเป็นคนต้นคิดเรื่องการตั้งกลุ่มชมรมเรื่องลึกลับขึ้นมา “ไม่ต้องกลัวไปน้องหนูถ้ามีอะไรเก็นตะคนนี้จะจัดการมันเอง จะผีหรือปีศาจพ่อก็ลุยหมด” หนุ่มบ้าพลังกล้ามโคพร้อมไม้เคนโด้เพื่อนสนิทโนบุคุงตะโกนออกมาจนทำเอาบรรยากาศเสีย ชั้นดูเวลาตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าซึ่งเหมาะแก่การออกไปล่าเรื่องลึกลับที่ป่าต้องห้ามกัน ซึ่งเรื่องนี้ชั้นเป็นคนเสนอขึ้นมาเอง เพราะในมหาลัยมีเงื่อนไขว่าถ้าชมรมไหนต้องการมีห้องเป็นของตัวเอง ต้องมีผลงานให้ทางฝ่ายจัดการพอใจพวกเราจึงคิดวิดีโอล่าท้าผีนี้ขึ้นมา

“แล้วถ้าเราไม่เจออะไรเลยละ ทางฝ่ายจัดการเขาจะยอมอนุมัติให้ไม๊นะ” สาวแว่นฮิเดโยะพูดเสียงสั่น “ก็ไม่รู้ซินะ ไม่แน่พวกเขาอาจจะเห็นความตั้งใจของเราที่ลงทุนนั่งรถข้ามจังหวัดเพื่อมาที่ป่าฆ่าตัวตายที่นี่เพื่อมาถ่ายผี พวกเขาอาจจะยอมให้เรามีห้องของตัวเองและรับสมาชิกเพิ่มได้ เราจะได้มีกิจกรรมเหมือนชมรมอื่น” โนบุคุงบอกกับทุกคนระหว่างที่เขาเดินนำหน้าพร้อมไฟฉาย “แต่เอาจริงๆ ที่นี่ก็น่ากลัวเหมือนกันแฮะ ใครเป็นคนหาที่นี่กัน แกรึเปล่าโนบุ” เก็นตะพูดเสียงดุใส่โนบุคุง “ไม่ใช่ความคิดชั้นมันความคิดของยูคาริจังต่างหาก” โนบุคุงตอบ “และเก็นตะนายตะโกนแบบนี้ผีที่ไหนจะออกมา เอางี้เราแยกกันไปคนละคู่ทุกคนถ่ายด้วยกล้องมือถือตัวเองแล้วค่อยมารวมกัน” แม้จะไม่เห็นด้วยแต่สิ่งที่โนบุคุงพูดก็ถูกรวมกันหลายคนแบบนี้ผีคงออกมาให้เห็นหรอกนะ พอดีกับที่เราเจอทางแยกซ้ายขวาพอดีเราเลยจับฉลากจนชั้นได้ไปกับเก็นตะจอมโวยวาย “ไม่ต้องห่วงนะยูคาริคุงเดี๋ยวชั้นจะปกป้องเธอเอง” เก็นตะพูดเสียงดังและเรียกชั้นว่าคุงด้วย

เราสองคนเดินกันไปไม่นานก็มาถึงบึงสระบัวขนาดใหญ่กลางป่า “มีบึงด้วยแฮะสุดยอด” เก็นตะคุงยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงเลยทำให้เราเห็นทุกอย่างได้ชัด และตอนนั้นเองที่กลางสระก็มีแสงไฟสว่างสีเหลืองอยู่กลางบึง “นั่นแสงอะไรอ่ะ” เก็นตะคุงบอกกับชั้นก่อนที่เขาจะเข้าไปใกล้แสงไฟนั้นเพื่อให้กล้องถ่ายได้ชัด “เก็นตะคุงอย่างเขาไปจะดีกว่านะ” ชั้นเตือนเขาด้วยความรู้สึกหวั่นใจ “ไม่มีอะไรหรอกน่าก็แค่แสงไฟอ่ะเอ อ๊ากกกกกก” ไม่ทันที่เก็นตะคุงจะพูดจบก็มีร่างของปลาหรือตัวอะไรซักอย่างที่มีขนาดใหญ่ขึ้นมาจากน้ำ ก่อนจะใช้คลีบที่ล้ายมือโอบเก็นตะคุงกลืนเข้าไปในปากโดยไม่ต้องเคี้ยว และแสงไฟที่เราเห็นก็มาจากหนวดบนหัวของมันที่เหมือนปลาแองเกลอร์ที่เป็นปลาน้ำลึกทีใช้แสงไฟล่อเหยื่อมาหาก่อนจะจับกิน

“กรี๊ดดดดด” ชั้นร้องสุดเสียงด้วยความกลัวและวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ขณะที่สัตว์ประหลาดที่หน้าตาเหมือนปลาแองเกลอร์ก็ค่อยๆ คลานขึ้นมาบนบก ตัวมันมีลักษณะเหมือนปลาตีนตัวบวมอ้วนเหมือนกบที่มีขนาดใหญ่สูงเท่ารถเมล์ มันเดินกึ่งวิ่งอย่างรวดเร็วผิดกับขนาดตัวของมัน จนชั้นที่ตกใจรนรานทิ้งมือถือไปโดยที่ไม่รู้ตัว “เกิดอะไรขึ้นยูคาริ” โนบุคุงถามชั้นเมื่อวิ่งมาถึงจุดทางแยก “อย่าบอกนะว่าเจอผี เก็นตะคุงไปไหนแล้ว” ฮิเดโยะถามชั้นแต่ตอนนี้ชั้นไม่มีเวลามาตอบ “หนีก่อนเร็วเข้า” ชั้นพูดไม่จบสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็วิ่งตามมาจนคนทั้งคู่เห็น “ตัวอะไรว่ะนั่น” โนบุคุงอุทานออกมาด้วยความตกใจ ขณะที่ฮิเดโยะกรีดร้องออกมาก่อนจะรีบวิ่งหนี แต่ตอนนั้นเองฮิเดโยะเกิดหกล้มจนชั้นจะไปช่วยแต่ถูกโนบุคุงห้ามไว้ “ฮิเดโยะ” โนบุพาชั้นวิ่งหนีโดยทิ้งฮิเดโยะให้ถูกปีศาจกินไปโดยที่ชั้นช่วยอะไรไม่ได้

ชั้นกับโนบุคุงวิ่งแบบเอาเป็นเอาตายเพื่อหนีปีศาจตัวนี้ แต่เจ้าปีศาจก็วิ่งตามแบบไม่ลดล่ะอย่างกับมันกำลังหิวมากๆ และเราก็เป็นเหยื่อที่มันรอคอยมานาน “นั่นแสงไฟ” ชั้นบอกกับโนบุคุงเมื่อเห็นแสงไฟจากรถที่วิ่งมาด้วยความเร็ว “ช่วยด้วยช่วยพวกเราด้วย” ชั้นกับโนบุคุงตะโกนโบกมือเรียกรถที่วิ่งมา จนรถคันนั้นเบรกอย่างรุนแรงจนเกือบชนเราสองคน “ช่วยด้วยค่ะมีสัตว์ประหลาดจะมาฆ่าเรา” ชั้นกับโนบุคุงรีบวิ่งไปหาคนขับรถเพื่อจะพาหนีไปจากที่นี่ แต่ชายแก่คนที่ขับรถมากลับมีปืนลูกซองและกำลังเล็งมาทางเราสองคน ซึ่งแทนที่เขาจะช่วยชายแก่คนนั้นกลับทำตรงข้าม “ทำไมกัน” ชั้นถามเสียงสั่นด้วยความกลัวขณะที่ชายคนนั้นไม่ตอบ และตอนนั้นเองสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ก็วิ่งมาถึงจุดที่เราอยู่ “มาซะทีนะรอตั้งนาน” ชายแก่พูดกับสัตว์ประหลาดขณะที่ชั้นกับโนบุคุงยืนอึ้งกับสิ่งที่เห็น

“ปัง” เสียงปืนดังขึ้นหลายนัดหลังหลังจากที่ชายแก่คนนั้นพูดจบ ซึ่งชั้นคิดว่าเขาคงจะฆ่าเราสองคน แต่ชายแก่กลับเล็งไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นและกระหน่ำกระสุนยิงอย่างไม่ยั้งหลายสิบนัดจนกระสุนหมด เขาก็เติมกระสุนและยิงซ้ำไปยังร่างสัตว์ประหลาดที่มีบาดแผลจากกระสุนลูกซองจนมันตายสนิทต่อหน้าพวกเรา “ไงละไอ้ปีศาจชั่วตายซะได้ก็ดี” ชายแกถุยน้ำลายใส่ซากปีศาจตัวนั้น “ปลอดภัยนะ ชั้นกำลังตามหาสัตว์ประหลาดนี่พอดี พวกมันกินเพื่อนชั้นที่มาตกปลาตายไปหลายคนเลยไปเอาปืนมาจัดการมัน เธอโชคดีที่ลุงมาเห็นไม่งั้นได้เป็นอาหารของมันไปแน่ๆ “ ลุงบอกกับชั้นที่รู้สึกโล่งอก “ไปกันเถอะโนบุคุง” ชั้นหันมาพูดกับโนบุคุงที่ตอนนี้เขากำลังนั่งร้องไห้ให้ร่างสัตว์ประหลาดตัวนั้น “โนบุคุง” ชั้นอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ ขณะที่ชายแก่ที่เห็นท่าทางของโนบุคุงที่แปลกไปเขาจึงเล็งปืนมาทางนั้น “แกร้องไห้ให้มันทำไม หรือแกเป็นคนเลี้ยงมัน” ชายแก่ตะโกนถามโนบุคุง “ใช่แล้วไง” แต่เสียงที่ตอบคำถามชายแก่คือเก็นตะคุงที่กำลังยืนอยู่กับฮิเดโยะ “ตัวโตเต็มวัยตายไปตัวนึงแบบนี้น่าเสียดายจัง” ฮิเดโยะบอกกับโนบุคุงที่กำลังร้องไห้ “พวกแกเป็นคะ” ไม่ทันที่ชายแก่จะพูดจบเขาก็ถูกโนบุคุงแทงที่ด้านหลังด้วยมีดพกที่เขาซ่อนไว้จนชายแก่ตายคาที่ ขณะที่ชั้นยืนงงพูดอะไรไม่ออก

“แผนที่เตรียมมาเสียหมด” เก็นตะคุงบ่นออกมาดังๆ “ตอนแรกก็กะว่าจะหลอกให้ยูคาริจังตกใจจนถ่ายเป็นวิดีโอเพื่อเอาไปให้ฝ่ายจัดการดู แล้วบอกว่ามันเป็นเทคนิคในการถ่ายทำ แต่ดันมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ ตาแก่นี่มาจากไหนไม่รู้มาทำแผนการถ่ายทำวิดีโอแกล้งกันเล่นเสียหมด” เก็นตะคุงเตะศพลุงที่นอนตายบนพื้น “หมายความว่าไง ที่ว่าวิดีโอแกล้งกัน” ชั้นถามเสียงสั่น “คือแบบนี้นะ ความจริงแล้วพวกเราอ่ะ.....อึก...” ฮิเดโยะพูดไม่ทันจบเธอหยุดพูดเหมือนมีอะไรติดอยู่ในลำคอ “ฮิเดโยยยอ่ะ...นี่มันเกิดอะไร” เก็นตะที่เห็นฮิเดโยะล้มลงจึงจะไปช่วยแต่เขาก็มีอาการเดียวกัน ขณะที่โนบุคุงก็เช่นกันแต่เขายังมีสติอยู่

“เป็นไปตามแผนจริงๆ ที่ว่ามันตามแผนของชั้นต่างหาก” ชั้นเช็ดน้ำตาและเดินมาหาโนบุคุงที่กำลังนอนมองมาทางชั้น “พวกนายคงแปลกใจซินะว่าเกิดอะไร จะเล่ายังไงดี เอาแบบนี้นะชั้นจะเล่าในส่วนของพวกนายก่อน เริ่มจากที่พวกนายต้องการถ่ายวิดีโอเพื่อใช้ในการขออนุมัติให้มีห้องชมรม เลยชวนชั้นที่เธอจีบมาที่นี่เพื่อเล่นละครเจอสัตว์ประหลาด ก่อนจะเฉลยว่าปลาพวกนี้ที่พวกเธอเลี้ยงมันเชื่องกับพวกเธอ และคงจะชวนชั้นให้มาเป็นเพื่อนร่วมเลี้ยงปลาพวกนี้  ซึ่งชั้นขอบใจเธอทุกคนมากนะที่มีความหวังดีให้ แต่ชั้นรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วเลยแกล้งตามน้ำมา เพื่อรอจังหวะวางยาพวกเธอผ่านชาที่เธอดื่มกัน ส่วนชั้นกินยาแก้พิษเรียบร้อยเลยไม่เป็นอะไร  ส่วนตาลุงคนนี้ก็คือคนที่เพื่อนถูกปีศาจฆ่าที่ชั้นไปตามสืบมา เรานัดเวลาว่าจะมาทำแผนนี้เพื่อเตรียมอุปกรณ์ขั้นสุดท้าย” ชั้นเดินไปที่ท้ายรถกระบะเพื่อเอาน้ำมันมาราดใส่สัตว์ประหลาดและจุดไฟเผา ก่อนที่จะลากศพทั้งสามและร่างโนบุคุงที่ยังไม่ตายมาที่ริมสระ ก่อนจะทิ้งร่างทั้งสามคนลงไปในน้ำ ขณะที่สัตว์ประหลาดตัวเล็กก็มารุมกินร่างเหล่านั้น “ไหนว่าเชื่องกับพวกเธอไง ทำไมมันกิศพเจ้าของละ หรือจะมีแค่ตัวแม่ตัวเดียวที่เชื่องขนาดแกล้งกลืนได้” ชั้นพูดประชดขณะที่โนบุดูเพื่อนโดนกิน และไม่นานที่สัตว์ประหลาดเหล่านั้นกินร่างทั้งสามจนหมดพวกมันก็ตายเพราะศพของเก็นตะและฮิเดโยะมียาพิษอยู่ “คราวนี้ก็ตาเธอแล้วนะโนบุคุง” ชั้นพาโนบุคุงมาที่ริมบึง “ลาก่อน บ๊ายบาย” ชั้นพูดเสียงใสขณะเล็งปืนลูกซองใส่โนบุคุงจนหน้าเขาเละตายคาที่ รุ่งขึ้นก็มีรายงานข่าวการค้นพบสัตว์ประหลาดของชมรมเรื่องลึกลับ ที่ทุกคนในชมรมถูกสัตว์ประหลาดกินขณะที่นายโนบุก็โดนชายเจ้าของรถยิงจากลูกหลงตอนสู้กับสัตว์ประหลาด ผู้ค้นพบคือนางสาวยูคาริ แต่น่าเสียดายที่สัตว์พวกนี้ตายหมดแล้วนับเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่กับสัตว์สายพันธุ์ใหม่ข่าวรายงาน  “พ่อคะหนูค้นพบสิ่งที่ใครก็ไม่เคยเจอได้แล้ว”  จบ....

หญิงสาวผู้อ่านความทรงจำ

ทุกที่ล้วนมีความทรงจำที่ถูกเก็บเอาไว้ในพื้นดิน นั่นคือสิ่งที่คุณย่าของชั้นมักจะพูดเอาไว้ตั้งแต่เด็ก ท่านมักจะเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่น่าสนใจเกี่ยวกับความทรงจำที่พื้นดินเก็บเอาไว้ มันเหมือนเป็นการบันทึกเรื่องราวความทรงจำและสิ่งที่เกิดขึ้นของผู้คนผ่านช่วงเวลาที่เกิดขึ้นบนผืนดินตรงนั้น คุณย่าบอกว่า “ทุกวินาทีพื้นดินก็จะเก็บความทรงจำเอาไว้ อย่างที่ย่ากำลังพูดกับหลานอยู่ตอนนี้พื้นดินก็กำลังบันทึกเหตุการณ์นี้เอาไว้ และสักวันนึงหลานก็อาจจะกลับมาอ่านความทรงจำนั้นได้เหมือนที่ย่าเคยทำ” นั่นคือสิ่งที่ย่าพูดกับชั้นเมื่อตอนยังเด็ก ที่เมื่อถึงช่วงหยุดหน้าร้อนคุณแม่มักจะพาชั้นมาหาคุณย่า ซึ่งชั้นที่เป็นเด็กก็ทำได้แค่นั่งมองตาใสฟังที่คุณย่าพูดโดยที่ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่นั่นบอกมันคืออะไร จนวันนึงชั้นก็เข้าใจสิ่งที่คุณย่าบอกและมันก็คือจุดเริ่มต้นของจุดจบที่กำลังจะเกิดขึ้นกับชั้นในอีกหลายปีต่อมา “นายซินะที่เป็นคนทำ” ชั้นพูดกับชายคนนึงที่กำลังถือปืนเล็งมาทางชั้น ที่ตัวชั้นดันไปรู้เรื่องราวบางอย่างที่เขาปิดเอาไว้ โดยมีชั้นที่ใช้ความสามารถพิเศษในการอ่านความทรงจำจากฝืนดินจนรู้ความจริง ซึ่งถ้าจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้หลายคนก็คงจะงงว่ามันคืออะไร ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเล่าย้อนกลับไปตอนที่ชั้นเริ่มทำงานให้กับตำรวจในฐานะฝ่ายสืบสวน ชั้นชื่อเรย์ชั้นเริ่มต้นเป็นตำรวจหลังจากที่พ่อของชั้นเสียชีวิตในหน้าที่ระหว่างจับคนร้ายที่ปล้นธนาคาร ในตอนนั้นพ่อเป็นเหมือนเสาหลักให้กับชีวิตชั้นเหมือนคุณย่า นี่เป็นครั้งที่สองที่ชั้นรู้สึกเหมือนตัวเองลอยในสายน้ำที่ไหลเชี่ยวโดยที่ไม่มีจุดยึดจับและกำลังจะจมไปกับความรู้สึกแย่นั้น จนตอนนั้นเองชั้นก็เห็นบางสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ชั้นก็เห็นพ่อในร่างโปรงแสงสีฟ้าร่างๆ นั่งมองมาทางชั้น “ไงเรย์นี่พ่อเองนะพ่อคิดว่าวันนึงลูกจะต้องอ่านความทรงจำในฝืนดินได้แบบคุณย่า และนี่คือข้อความที่พ่อฝากถึงลูก จงใช้พลังนี้เพื่อผู้คนและความถูกต้อง”

นับตั้งแต่วันนั้นชั้นก็มุ่งมั่นที่จะเป็นตำรวจและใช้ความสามารถนี้ให้เป็นประโยชน์ จนชั้นสามารถควบคุมพลังในการอ่านความทรงจำได้ ซึ่งแรกๆ ที่ชั้นอ่านความทรงจำมันจะเหมือนการเล่นวิดีโอเทปที่วิ่งไปมาอย่างรวดเร็วเพราะตรงจุดๆ เดียวก็มีความทรงจำมากมายของผู้คนที่อยู่ตรงนั้น ยิ่งเป็นสถานที่ที่มีคนเยอะยิ่งอ่านยากจนดูแทบไม่รู้เรื่อง และการย้อนความทรงจำของชั้นก็ทำได้อย่างมากก็แค่หลักอาทิตย์ไม่สามารถย้อนเวลาไปไกลกว่านั้นได้แล้ว นั่นคือข้อจำกัดของความสามารถของชั้นที่มี แต่มันก็ช่วยชั้นในการสืบสวนเป็นอย่างมาก และชั้นเองก็ไม่เคยบอกใครเรื่องนี้เพราะมันคือสิ่งที่พ่อของชั้นกำชับเอาไว้ เพราะเราไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะหาทางใช้ประโยชน์จากเรา

“คนร้ายคือสามีของเธอเองค่ะ เขาใช้เอามีดไปซ่อนที่บนเพดานหลังตู้” ชั้นบอกหัวหน้าฝ่ายสืบสวนเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุ ซึ่งสิ่งที่ชั้นเห็นคือร่างของสามีที่กำลังแทงภรรยา ที่ทั้งคู่เป็นร่างสีฟ้าและสามีก็รีบเอามีดไปซ่อน ซึ่งเมื่อทุกคนถามชั้นว่ารู้ได้อย่างไรชั้นก็จะตอบไปแบบอ้อมๆ ว่าลางสังหรณ์บ้าง ใช้ความสามารถสืบสวนบ้างไม่ก็โกหกไปเรื่อย จนได้ฉายาเรย์จังยอดนักสืบ ไม่ก็เรย์จังผู้ใช้พลังจิต ที่คนในกรมจะเรียกกัน ที่แม้ชั้นจะไม่ชอบแต่ก็ต้องยอมรับมัน และถึงแม้ชั้นจะปิดมันขนาดไหนก็ยังมีคนที่สงสัยในสิ่งนี้ และพยายามตามสืบว่าชั้นทำแบบนี้ได้อย่างไร  นั่นคือคิบุสึจิคุงนายตำรวจที่เข้ามาทำงานพร้อมกับชั้น และตั้งแต่ที่ชั้นแสดงความสามารถในการสืบสวนคิบุสึจิก็ไม่ค่อยจะชอบใจนักจนตามจับผิดชั้นตลอด “ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่าเธอรู้เรื่องการฆาตกรรมเหล่านั้นได้อย่างไร” คิบุสึจิคุงพูดกับชั้น

จนวันนึงก็เกิดเหตุฆาตกรรมต่อเนื่องขึ้นในเขตที่ชั้นอยู่จนกลายเป็นข่าวใหญ่ เพราะเหยื่อผู้เสียชีวิตก็คือชายหนุ่มหน้าตาดีหลายคนที่ถูกฆ่าตายในสภาพที่น่ากลัวตามซอยหรือบ้านร้าง  จนชั้นได้รับหน้าที่ให้มาสืบสวนในครั้งนี้ร่วมกับคิบุสึจิคุง ที่แน่นอนว่ามันต้องน่าอึดอัดมากๆ ที่มีคนมาตามดูเราแบบนี้แต่ทำไงได้งานก็คืองาน ชั้นเพ่งสมาธิเพื่อย้อนภาพที่เกิดขึ้นในอดีตจนทำให้เห็นตัวฆาตกรที่เป็นบุคคลสวมหน้ากากดารุมะสีแดงที่บึ้งตึง ซึ่งสิ่งที่ทำให้ชั้นตกใจก็คือใบหน้านั้นจ้องมาทางชั้นหลังจากฆ่าเหยื่อเสร็จ พร้อมกับชูสามนิ้วให้ชั้นเหมือนคนร้ายจะรู้ว่าชั้นจ้องต้องมามองมันอยู่ ซึ่งนอกจากพ่อแม่กับคุณย่าแล้วก็ไม่มีใครรู้เรื่องความสามารถนี้ของชั้น “เจออะไรไม๊เรย์จังจิตสัมผัส” คิบุสึจิคุงถามชั้น “ไม่มีอะไรไปต่อกันเถอะ” ชั้นไปที่เกิดเหตุทุกแห่งตามที่รายงานก็จะเจอคนร้ายที่ชูเลขหนึ่งนิ้ว สองนิ้ว สี่นิ้ว ห้านิ้ว ซึ่งนั่นคือจำนวนเหยื่อที่มันฆ่าตาย “แม้แต่เรย์จังยังทำได้นี้เองหรือเนี้ย” หัวหน้าบ่นออกมาเมื่อชั้นทำได้แค่บอกรูปพรรณสัณฐานของคนร้ายว่าเป็นชายหรือหญิงไม่รู้ที่สวมหน้ากากดารุมะเท่านั้น

“หัวหน้าหัวเสียใหญ่แล้วที่เธอไม่รู้อะไรอย่างที่ต้องการ เบื้องบนก็ถูกนักข่าวจี้ติดๆ เรื่องการฆาตกรรมครั้งนี้ ถ้าเธอรู้อะไรก็บอกกันได้เราจะได้ช่วยกันสืบคดีนี้” คิบุสึจิพูดกับชั้น เมื่อจนแต้มชั้นจึงเล่าทุกอย่างที่ชั้นรู้ให้เขาฟัง ว่าพลังของชั้นสามารถก่อเป็นรูปร่างของคนในอดีตที่อ่านจากความทรงจำบนฝืนดิน “แล้วเวลาในการอ่านนานแค่ไหน เธออ่านไปถึงยุคไดโนเสาร์เลยไม๊” แน่นอนคนอยากรู้อยากเห็นอย่างคิบุสึจิย่อมมีคำถามมากมายถามชั้น ซึ่งชั้นก็พยายามบอกทุกอย่างเพื่อให้เขาช่วยในการสืบสวน ”แล้วเธอเคยลองใช้แบบต่อเนื่องดูรึยัง แบบตามคนร้ายไปเรื่อยๆ “ คิบุสึจิถามชั้นที่พยักหน้า “เคยลองซิแต่พอไปอยู่ในสถานที่คนเยอะๆ ก็จะจับไม่ได้” ชั้นบอกไป “งั้นเธอก็ต้องมีสมาธิมากกว่านี้ ไปฝึกกัน” คิบุสึจิบอกกับชั้นก่อนที่เขาจะพาชั้นไปฝึกอ่านความทรงจำแถวสถานที่คนเยอะๆ ซึ่งการฝึกนั้นชั้นต้องพยายามอย่างหนักเพราะเวลาในการอ่านความทรงจำชั้นมีแค่อาทิตย์เดียว ยิ่งเวลานานชั้นก็จะอ่านไม่ได้ ด้วยใจที่มุ่งมั่นชั้นจึงพยายามฝึกสิ่งนี้จนสำเร็จ

“เอาละนะ” ชั้นพูดกับตัวเองก่อนจะใช้พลังในที่เกิดเหตุจนเห็นภาพคนร้ายฆ่าคนอีกครั้ง แต่คราวนี้ชั้นกดพลังให้เป็นต่อเนื่องจนชั้นเห็นคนร้ายเดินออกมาจากที่เกิดเหตุทั้งที่ยังสวมหน้ากาก “คนร้ายไม่ยอมถอดหน้ากาก” ชั้นบอกกับคิบุสึจิ “ตามต่อไปคนร้ายต้องถอดหน้ากากแน่ๆ “ คิบุสึจิบอกกับชั้น เราตามคนร้ายที่เดินผ่านความมืด มันรอจังหวะที่ไม่มีคนก่อนจะเดินทั้งที่สวมหน้ากากมายังโกดังร้างแห่งหนึ่งก่อนที่มันจะถอดหน้ากากและเห็นเป็นร่างของคิบุสึจิที่กำลังเล็งปืนมาทางชั้นจากด้านหลัง “นายซินะที่เป็นคนทำ” ชั้นพูดกับคิบุสึจิที่กำลังถือปืนเล็งมาทางชั้น “เก่งมากที่อ่านมาถึงตรงนี้” คิบุสึจิพูดยิ้มๆ กับชั้น “นายจงใจชั้นอ่านความทรงจำเพื่อให้ชั้นมาที่นี่ใช่ไม๊” ชั้นรู้สึกเจ็บใจที่ไม่เชื่อสิ่งที่พ่อบอกเรื่องการห้ามบอกเรื่องพลังนี้กับใคร “ใช่ เธอพูดถูก เธอรู้ไม๊ว่าชั้นน่ะตกใจมากที่รู้ว่าเธอมีความสามารถแบบนี้ มันแบบโกงกันชัดๆ เล่นดูก็รู้หมดแบบนี้มันจะไปน่าสนุกอะไร มันเหมือนพระเจ้าให้โปรแกรมโกงกับเธอในการไขคดี  แล้วปีศาจละทำไมไม่มีแบบนี้บ้าง พอชั้นบ่นออกมาจู่ๆ ชั้นก็มีความสามารถในการพูดโน้มนาวใจคนขึ้นมา แบบแค่จ้องตาและพูดก็สามารถทำให้คนๆ นั้นยอมบอกสิ่งที่ชั้นอยากรู้ ที่เหมือนปีศาจจะมอบพลังนี้ให้ชั้นมาสู้กับเธอ จนชั้นเริ่มกลายเป็นฆาตกร ไม่ซิชั้นเป็นมานานแล้วแต่จะเป็นก็ต่อเมื่อต้องปิดปากหรือขู่คนร้ายเพื่อเรียกค่าปิดปาก แต่พอรู้ว่ามีคนแบบเธอชั้นก็เลยต้องมาตามดูเพราะวันนึงเธออาจจะมายุ่งงานชั้นได้ แต่พอชั้นได้พลังนี้ชั้นก็เริ่มฆ่าคนเพื่อล่อให้เธอมาติดกับจนมาถึงที่นี่” คิบุสึจิบอกในสิ่งที่น่าเจ็บใจให้มากขึ้น “ถ้าอย่างนั้นที่ชั้นบอกเรื่องพลังของชั้นก็มาจากพลังของนายซินะ แบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย” ชั้นหันมายืนประจันหน้ากับคิบุสึจิ “เธอหมายถึงอะไร จะขู่ชั้นรึไงว่าเธอยังมีเรื่องที่ชั้นไม่รู้อีก” คิบุสึจิจ้องตาและใช้พลังนั่นกับชั้น “ใช่ชั้นตอบโดยที่ไม่ต้องโดนพลังชั้นก็จะตอบอยู่แล้ว” ข้อเสียของพลังนายคือต้องถามจึงจะได้คำตอบซินะ และถ้าให้เดานายคงแค่ถามอีกฝ่ายตอบแต่ไม่สามารถบังคับใจคนได้ เป็นพลังที่ดีแต่ก็มีข้อเสียเยอะ” ชั้นถอนหายใจเบาๆ “แล้วพลังของเธอที่เหลือคืออะไร” คิบุสึจิตะโกนด้วยความโมโห “อยากรู้จริงหรอ” ชั้นพูดจบก็มีร่างเงาสีฟ้ายืนอยู่ข้างหลังของชั้น และมันก็ส่งหมัดต่อยเข้าที่หน้าของคิบุสึจิอย่างแรงทันทีหลายหมัด จนเขากระเด็นสลบลงไปคาพื้น “อย่างที่ชั้นบอกนายไงว่าชั้นจะเรียกอะไรบางอย่างสีฟ้าจากในตัว เพื่อมารวมกันจนเป็นภาพความทรงจำ แต่นายไม่ได้ถามนี่นาว่ามันทำอะไรได้อีกนอกจากอ่านความทรงจำ เพราะชั้นสามารถสั่งให้สิ่งสีฟ้านี้รวมตัวและขยับตามที่ชั้นคิดได้” ชั้นเตะปืนที่อยู่ในมือคิบุสึจิออก “นายถูกจับแล้ว” ชั้นบอกกับหมอนั่นขณะที่มีเงาควันลอยออกมาจากร่างของเขาก่อนจะสลายไป......จบ