แอบรักในรอยใจ ตอนจบ

รักในรอยใจ ตอนจบ

        ฉัตรดาก็จับกดบ่าของดุสิตาให้นั่งลง ดุสิตานั่งลงแล้วมองอาหารอยู่ตรงหน้า มีอาหารหลายอย่างแต่ที่ที่สะดุดตาก็เห็นจะเป็น กระเพรากุ้งกรอบางอยู่ตรงหน้าพอดี  "วันนีมีอะไรหรอฉัตร กับข้าวเยอะแยะเลยนะ ทำไมไม่ชวนขวัญภิรมณ์มาด้วยล่ะ วันนี้อะไรพิเศษใหม" "ไม่ล่ะ ฉัตรอยากคุยกับสิตาหน่อย ฉัตรขอพูดเลยนะ ฉัตรเห็นสิตาทานกระเพรากุ้งกรอบอย่างอร่อยมาก และก็เห็นหลายครั้งแล้ว น่าจะบ่อยมาก" ฉัตรหยิบโทรศัพย์ออกมาให้สิตาดู "ในร้านอาหารดังก็งสั่งกระเพรากุ้งกรอบ แทนที่จะสั่งอาหารของร้าน ชอบมากเลยใช่ใหม"  ดุสิตาทำหน้าเลิกลัก  "แล้วมีอะไรหรอ" "เธอเลียนแบบปริศนาทำไม หรือเธอรู้จักกับปริศนามาก่อน เกี่ยวข้องอะไรกันหรือเปล่า" "ทำไมฉัตรมาถามอะไรแปลกๆแบบนี้ล่ะ ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันหรอก ฉันชอบของฉันเอง ฉันไม่รู้จักริศนาของเธอหรอกนะ"   "แล้วเธอมาบ้านฉันถูกได้ยังไง"   "อ้า......ก็เราอยู่หมู่บ้านเดียวกันนี่ ฉันขับรถผ่านทุกวัน"   "แล้วเข้าห้องน้ำบ้านฉันถูกได้ไง"

"ก็เดาสิ ห้องน้ำก็ต้องอยู่ใกล้ห้องครัวอยู่แล้วนี่ เธอเป็นไรมากป่ะ มานั่งทานข้าวกันเถอะ"  ฉัตรลดานั่งลงที่เก้าอี้แล้วตักกระเพรากุ้งกรอบให้ดุสิตา "ทานให้เยอะๆนะ" 

        ฉัตรลดากำลังรู้สึกเหมือนบรรยากาศเก่าๆมันกลับมาแล้ว มีคนมาทานข้าวที่บ้าน มาทานกระเพรากุ้งกรอบของโปรด เป็นความรู้สึกที่พรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกของหัวใจจนกั้นน้ำตาไม่อยู่ น้ำตาคลอในสองตาดวงโตสวยหวานเมื่อมองเห็นดุสิตากำลังทานกระเพรากุ้งกรอบอย่างเอร็ดอร่อย  ดุสิตาเหลียวมองหน้าฉัตรลดาอึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อมองเห็นน้ำตาของฉัตรลดา    "ฉัตรเป็นอะไรหรือเปล่า"   "ทานข้าวเสร็จอย่าพึ่งกลับได้ใหม ฉันแค่รู้สึกเหงา และคิดเรื่องเก่าๆนิดหน่อย"   "อืม......ได้ แต่ฉันปรอบใจใครไม่เป็นหรอกนะ ถ้าเธอคิดถึงแฟนเก่า"    "ปรอบไม่เป็น งั้นดื่มเป็นเพื่อนหน่อยสิ" ดุสิตาบอกว่า    "ฉันดื่มไม่เก่งหรอกนะ ปรกติก็ไม่ดื่มอยู่แล้วนะ แต่เอาเถอะเพื่อปรอบใจเธอ ฉันดื่ม"

          ดุสิตาดื่มไปได้สักพักริ่มมึนงง ทำตาปรือ "ฉัตรเธอมอมเหล้าฉันทำไม"     "ฉันอยากรู้ความจริง  เธอปิดบังอะไรฉันหรือเปล่า"  ฉัตรลดาพูดพรางมองตาดุสิตา ดุสิตาทำหน้าเจื่อนๆ ยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า "ใช่ ฉันคือปริศนาคนนั้น ประสบอุบัติเหตุในตอนนั้น พอฉันลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในโรงพญาบาลแล้ว เหลียวมองก็เห็นคนที่ฉันไม่เคยได้รู้จักที่เรียกตัวเองว่าแม่ และเด็กสาวคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าน้องกรูเข้ามาหาฉันอย่างดีใจที่สุด แล้วพอฉันลุกเข้าเข้าห้องน้ำ ฉันก็เห็นตัวเองในกระจก เห็นหน้าผู้หญิงคนหนึ่งสวยมาก ตากลมโต หน้าคม ที่คนได้ชื่อว่าแม่เรียกสิตา หรือ ดุสิตา ฉันตกใจแทบช็อค ฉันมาอยู่ในร่างผู้หญิง กว่าจะทำใจได้ ฉันทำใจอยู่นาน แต่ฉันคิดถึงเธอมาก เลยย้ายมาทำงานที่เดียวกันกับเธอ แล้วคอยมองดูเธอห่างๆแบบเพื่อน เพราะฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอคงไม่ชอบผู้หญิงหรอก ฉันก็เลยไม่บอกอะไร ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไป แล้วถ้าเธอไปเจอใครที่ดีฉันก็จะออกไปจากชีวิตเธอเอง"  ฉัตรลดาได้ยินดังนั้นน้ำตาใหลพราก กระโดดกอดดุสิตา "ยอมรับสักทีนะ เธอไม่ต้องกังวลกับร่างกายของเธอที่เปลี่ยนไป ฉันรักที่เธอเป็นเธอ ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ ฉันรักเธอ ฉันดีใจมากที่เธอกลับมา"   ฉัตรลดากอดดุสิตาแน่นไม่ปล่อย

           เช้าวันทำงานดุสิตากับฉัตรลดาเดินจูงมือกันเข้ามาที่ทำงาน ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส จนคนอื่นๆ มองด้วยความแปลกใจ ในห้องของฉัตรลดา ทั้งสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิง จนขวัญภิรมณ์เดินเข้ามาทัก   "วันนี้ เธอสองคนแปลกๆนะ มีอะไรจะบอกใหม"

       ดุสิตากับฉัตรลดามองหน้ากันด้วยสายตาซึ้งๆ และยิ้มให้กัน