Warning เตือนเเล้วนะ (บทที่ีี่ 1 บทนำ )

บทที่ 1 บทนำ

หอเป็นไงบ้างลูก?

เสียงของหญิงวัยกลางคนถามผ่านสายโทรศัพท์ซึ่งคนถือกำลังใช้มันแนบกับหูพร้อมกับใช้ไหล่หนีบเอาไว้กันร่วงลงพื้นอยู่ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วมหาวิทยาลัยที่ตัวเองสอบเข้าได้ก่อนจะเอ่ยตอบปลายสาย

"ก็โอเคค่ะแม่หอสะอาดมาก"

มือข้างหนึ่งของเธอถือหนังสือกองโตที่เพิ่งไปซื้อมาจากบรรณสารส่วนหนึ่งอีกข้างก็กำลังถือกระเป๋าสะพายพะรุงพะรังของตัวเอง

(อยู่ได้ใช่ไหมฟิล์ม?)คนในสายถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

เป็นธรรมดาที่คนเป็นแม่จะห่วงลูกยิ่งเป็นลูกสาวคนเดียวที่ต้องออกไปเผชิญโลกอันโหดร้ายด้วยตัวเองคนเป็นแม่ก็ยิ่งห่วงมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว

"อยู่ได้ค่ะแม่เดี๋ยวฟิล์มไปเรียนก่อนนะคะมันสายแล้ว"เธอรีบบอกอย่างว่องไวเมื่อสายตาเหลือกไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ

08.19 น.

หัวใจของสาวน้อยวัยแรกแย้มกระหน่ำเต้นไปด้วยความรัวเร็วเธอมีเรียนตอน 8:20 น แต่นี้ 8:19 น แค่วิ่งไปไม่ถึง10ก้าว ก็หมดเวลาแล้วแถมตอนนี้ตึกเรียนอยู่ที่ไหนเธอยังไม่รู้แน่ชัดเลยด้วย

(โอเคดูแลตัวเองด้วยนะลูก)เสี่ยงตายสายบอกทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่สัญญาณจะถูกตัดไป

สาวน้อยรีบยัดโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงกระเป๋าสะพายด้วยความเร็วแสงก่อนที่เท้าจะติดสปริงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิตเธอตายเพราะหายใจไม่ทันน่ะไม่เป็นไรแต่ถ้าวันแรกไปเรียนสายมีปัญหาแน่นอนเพราะกดของมหาวิทยาลัยที่นี่คือคะแนนความประพฤติ 100 คะแนนเต็มถ้ามีคะแนนสะสมน้อยกว่า 20 คะแนนเตรียมโดนไล่ออกได้เลย

เข้าเรียนสายก็โดนหักไป 15 คะแนน

"แฮ่กๆ"เสียงหอบหายใจหนักหน่วงดังออกมาเป็นระยะๆพร้อมกับเสียงสับฝีเท้าที่ดังตุบตับอยู่ตลอดเวลาก่อนที่จะหยุดวิ่งลงเมื่อถึงหน้าโรงอาหาร

ดวงตากลมโตกรวดมองไปยังตึกที่อยู่รอบๆตัวเธอเดินไปด้านหน้า 3 ก้าวพร้อมกับถอยหลังอีก 4 ก้าวก่อนจะหยิบช็อตโน๊ตที่รุ่นพี่เขียนไว้ให้ขึ้นมาดู

เลี้ยวขวาหน้าโรงอาหารมีต้นไม้ใหญ่อยู่หน้าตึกตรงข้ามกับโรงอาหารเดินไปประมาณสามสิบก้าวจะเจอโต๊ะม้าหินอ่อนหมุนตัว 360 องศาเดินหน้าอีกร้อยก้าวตรงหน้าจะเป็นตึกcl

คิ้วเรียวขมวดมูนพลางมองไปยังโรงอาหารที่ตัวเองเดินมาถึงและถ้าจำไม่ผิดวันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่รุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยบอกว่าโรงอาหารมีถึง 3 โรง

เธอเลี้ยวขวาตามที่รุ่นพี่เขียนโน๊ตไว้ให้เผื่อจะโชคดีไปถูกทางก็เป็นได้พอเลี้ยวมาได้ก็กวาดตามองต้นไม้ใหญ่ที่หน้าตึกก่อนจะมองราชยาวไปอีก 3-4 ตึกถัดไปต้นไม้ใหญ่ที่ว่ามีทุกตึกเลยนะ

ร่างเล็กเริ่มถอนหายใจเธอเริ่มมองรอบๆตัวอีกครั้งโต๊ะม้าหินอ่อนที่ว่ามันมีกระจายอยู่แทบจะทุกตารางกิโลเมตรในมหาวิทยาลัย

นี่รุ่นพี่เขียนอะไรให้เธอเนี่ย!!!!

เธอเดินถอยหลังอย่างเหนื่อยหน่าย

กึก!!

ก่อนที่รองเท้าจะเหยียบลงบนอะไรแข็งๆแต่ทว่ามันกลับยืดหยุ่นจนรู้สึกได้เธอหันกลับไปอย่างรวดเร็วสิ่งแรกที่ปรากฏตรงหน้าคือแผงอกล่ำกำยำในแบบชายฉกรรจ์ส่วนอย่างที่ 2 เธอเลือกที่จะก้มลงมองพื้นเท้าของคนตรงหน้าถูกเธอเหยียบเอาไว้ร่างเล็กรีบผลักออกมาด้วยความรวดเร็ว

เท้าของคนตรงหน้าแดงเถือกเนื่องจากถูกเคยเหยียบเข้าอย่างจังแถมเขายังใส่รองเท้าแตะแบบนี้

โอ้พระเจ้า

"ขะ...ขอโทษค่ะขอโทษ"เธอรีบพนมมือไหว้คนตรงหน้าทันทีก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

รอยยิ้มพิฆาตถูกสาดใส่เธอจนแทบจะยืนทรงตัวไม่ไหวเนื่องจากถูกเสน่ห์ของคนตรงหน้าเล่นงาน

เหยียบตีนพี่อยากลองดีหรอครับน้อง?