KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต
นามปากกา : Neptheduck

Chapter 6.2
ความฝัน ❀

 

≿━━━━ ༺❀༻ ━━━━≾

        ครืดดดด

        ยังไม่ทันที่นางจะสำเร็จโทษตนเองในใจกับความบ้าบิ่นที่กระทำลงไป  เพียงแค่อึดใจเดียวประตูบานใหญ่ก็ถูกเลื่อนเปิดออก

        "ข้าน้อยพาชายผู้นั้นมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

        ยิ่งได้มองใกล้ๆ หลิวหยางก็ถึงกับต้องเงยหน้ามอง  และตระหนักได้ว่าตัวของนางนั้นเล็กจ้อยเพียงใด  เมื่อเทียบกับชายร่างยักษ์ผู้นี้

        "นี่คือคุณหนูเฟิงหลิวหยาง  บุตรสาวคนรองของท่านขุนนางเฟิงอู๋เหล่ยเจ้าของจวนหลังนี้"

        เมื่อสาวใช้แนะนำผู้เป็นนายเสร็จ  ชายผมยาวก็คุกเข่าลงและค้อมศีรษะแทบจรดพื้น  ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเพราะความประหม่า

        "ขะ...ข้าน้อยมีนามว่าฮุ่ยหมิง  เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับคุณหนู"

        "โปรดลุกขึ้นเถิด  ข้าไม่ชอบมีพิธีรีตอง"

        เมื่อได้ยินดังนั้นฮุ่ยหมิงก็จำต้องลุกขึ้นยืนอีกครา  และเอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม

        "คุณหนูมีสิ่งใดให้ข้าน้อยรับใช้หรือขอรับ?"

        "ข้าและสาวๆ กำลังต้องการความช่วยเหลือ  ท่านช่วยนำตำราทั้งหมดนั้นลงมาจากชั้น  แล้วช่วยพวกข้าทำความสะอาดมันได้หรือไม่?"

        สรรพนาม 'ท่าน'  ที่หลิวหยางเอ่ยเรียก   ทำให้ทั้งห้องตกลงสู่ความเงียบไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใดๆ  แต่ชายที่ชื่อฮุ่ยหมิงกลับเดินดุ่มๆ ไปยังตู้ไม้หลังใหญ่  และหยิบมันออกมาจากชั้นทีละเล่มอย่างเบามือ  มาวางซ้อนกันไว้ในอ้อมกอดของตนหลายสิบเล่ม  จนตำรามากมายบนชั้นเริ่มร่อยหรอ

        "เอ้า  มัวแต่ทำท่าเงอะงะมองเหม่ออยู่นั่น!"

        เสียงของหนึ่งในสาวใช้ดังขึ้นเรียกสติของฮุ่ยหมิง  ขณะที่เขาเหลือบไปเห็นม้วนภาพที่ถูกลมเมื่อครู่พัด  จนปลิวตกลงบนพื้นเผยให้เห็นภาพวาดด้านใน

        "รีบมาช่วยคุณหนูทำความสะอาดตำราเร็วเข้า!"

        "..."

        "ฮุ่ยหมิง!!"

        "ขอรับ!"

        ชายหนุ่มสะดุ้งรีบละสายตาออกมา  เมื่อถูกสาวใช้รุ่นพี่ร้องเรียกเสียงดัง

        "เจ้านำตำราที่ทำความสะอาดพวกนี้ขึ้นไปวางบนชั้นให้ทีสิ"

        "ได้ขอรับ"

        เขารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว  และก้มหน้าทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้น  

 

        จนเวลาล่วงเลยไปถึงพระอาทิตย์ตกดิน  สำรับอาหารทั้งสี่ชุดก็ได้ถูกลำเลียงเข้ามาภายในห้องนี้  ท่ามกลางสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของบรรดาคนรับใช้ทั้งสาม  ที่ต้องมานั่งทานอาหารค่ำเลิศรสในระดับเดียวกับผู้เป็นนาย

        "ไม่ต้องเกรงใจ  มื้อนี้ถือว่าเป็นการขอบคุณจากข้าแล้วกันนะ~"

        เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้วด้วยรอยยิ้ม  และเฝ้ารอจนกระทั่งคนรับใช้ทั้งสามยอมหยิบตะเกียบของตนขึ้นมา  จึงได้จัดการอาหารตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ

        โดยที่สายตาของนางก็ลอบชำเลืองมองฮุ่ยหมิงอยู่เป็นระยะ

 

        'แม้จะหิวโหยเพียงใด  แต่ท่าคีบเนื้อปลาที่ละเมียดละไมเช่นนั้นช่างดูน่าสงสัยเสียจริง'

        .

        .

        'หรือว่าเขาจะเป็น...'

        'คุณชายตกยากหรืออย่างไรกันนะ?'

 

        สายตาที่เฉียบแหลมและข้อสันนิษฐานที่ค้างคาใจ  ทำให้หลิวหยางไม่อาจปล่อยวางความคิดเรื่องของชายผู้นี้ได้

 

        จนกระทั่งจันทร์ทรงกลดดวงโตลอยขึ้นสูงเหนือยอดไม้  พร้อมกับเทียนเล่มสามที่กำลังจะหมดลง  ในคืนนั้นหลิวหยางกับคนรับใช้ทั้งสามก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตา  ทำความสะอาดตำราอย่างขะมักเขม้นจนมาถึงเล่มสุดท้าย

        แต่งานในมือของหลิวหยางก็ยังไม่หมด  เมื่อต้องคัดลอกตำราปราชญาที่ได้รับไหว้วานมาจากท่านอาจารย์  ทำให้ไม่มีคนรับใช้เดินออกไปจากห้องนี้แม้แต่คนเดียว

        "ไม่ต้องห่วง  พวกเจ้าไปพักผ่อนกันได้แล้ว..."

        "หามิได้เจ้าคะ"

        "ขอให้ข้าน้อยได้ตอบแทนอาหารมื้อนี้ของคุณหนูเถิดเจ้าคะ"

        แต่ความเป็นจริงแล้วสาวใช้ทั้งสอง  ไม่อยากให้ว่าที่เจ้าสาวอย่างคุณหนูต้องร่างกายทรุดโทรมก่อนออกเรือน

        "เฮ้อ~ พวกเจ้านี่ช่างดื้อรั้นเสียจริง"

        หลิวหยางยกมือขึ้นนวดคลึงขมับของตนเบาๆ ด้วยความอ่อนใจ

        "งั้นก็...ฝากพวกเจ้าด้วยแล้วกันนะ"

        นั่นทำให้ทุกคนได้ลองฝึกคัดลายมือ  โดยได้รับความช่วยเหลือจากหลิวหยาง  สำหรับสาวใช้ทั้งสองที่เคยเห็นตัวอักษรเหล่านี้ผ่านตา  ก็พอจะเขียนมันออกมาได้แม้จะไม่ได้สวยงามอย่างต้นฉบับ  และต้องใช้เวลาฝึกฝนอีกมาก

 

        '..?'

 

        แต่สำหรับฮุ่ยหมิง...

        มือหยาบที่จับพู่กันนั้นสั่นระริก  และน้ำหมึกจากปลายขนอ่อนนุ่มที่จรดลงบนกระดาษ   แม้มีลายเส้นที่มั่นคงแต่ก็โย้เย้ไปมาจนเกินจะแก้ไข  จนหลิวหยางถึงกับกำพู่กันในมือของตนไว้แน่น  และถอนหายใจออกมาอย่างลืมตัว

 

        'คะ...คงต้องฝึกอีกมากเลยล่ะนะ'

 

        นั่นอาจเป็นเพราะการมองเห็นที่บกพร่องจากความพิการ  แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่อาจละสายตาไปจากเสี้ยวหน้าคมคายเปื้อนคราบฝุ่น  ที่กำลังก้มลงจดจ่อกับสิ่งตรงหน้าอย่างตั้งใจ  จนหลิวหยางนึกอยากหยิบกระดาษแผ่นใหม่  ขึ้นมาบันทึกความงดงามราวกับรูปปั้นแตกร้าว  ที่พระเจ้าทำตกหล่นและหลงลืมไว้บนโลก  ที่เต็มไปด้วยความเหลื่อมล้ำและการกดขี่ใบนี้

        แต่ความเป็นจริงนางก็ทำได้เพียงแค่...

        "ทุกคนเก่งมาก  จบแผ่นนี้ก็ไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ"

        "เจ้าค่ะ/ขอรับ"

 

        แกร๊กก

        ในที่สุดตัวอักษรสุดท้ายของทุกคนก็ถูกเขียนลงบนกระดาษเสร็จสิ้น  และถูกพัดให้แห้งสนิทก่อนจะถูกม้วนด้วยเชือกเส้นน้อย  เพื่อรวบรวมไว้ในหีบใต้โต๊ะเขียนหนังสือ

        ก่อนที่หลิวหยางจะลุกขึ้นและเดินไปส่งทุกคนที่หน้าประตูห้องหนังสือ  เพื่อเตรียมตัวกลับห้องพักที่อยู่ถัดไปของตน

        "ขอบใจทุกคนมาก  ราตรีสวัสดิ์"

        "ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ"

        สาวใช้ทั้งสองและชายหนุ่มฮุ่ยหมิงค้อมศีรษะให้นาง  ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับชายร่างสูงโปร่ง   ผู้มีเส้นผมยาวสยายเต็มแผ่นหลังกว้าง  ที่ถูกมัดไว้หลวมๆ ด้วยเชือกสีแดงที่ร้อยลูกปัดเล็กๆ ไว้ที่ปลายเชือก

 

        'ฮุ่ยหมิง'

        .

        .

        'ข้าอยากรู้จักท่านให้มากกว่านี้เหลือเกิน'

        'ต้องทำเช่นไร '

        .

        .

        'ทำเช่นไรดีนะ?'

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
 
___________________________

 

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต [เล่ม1] Neptheduck www.mebmarket.com นิยายซีรีส์ชุด : ลิขิตรักสองชาติสองภพ ซึ่งมี 2 เรื่องได้แก่ KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต (เล่ม 1) ด้ายแดงแห่งรัก ท่านจอมทัพลวงใจ (เล่ม 2) เร็... Get it now