3 : Don't touch ลิขิตรักสัมผัสร้าย

Chapter 3

นิยาย , ลักพาตัว หรือทะลุมิติ

 

      ซ่าาา!!

      ละอองน้ำที่กระเซ็นขึ้นมาจนเปียกไปทั่วพื้น และเสียงเอะอะที่ดังขึ้นไม่หยุด อันเนื่องมาจากการขัดขืนระหว่างแอเรียดเน่ และสาวรับใช้ที่พยายามจะเข้ามาถอดชุดของเธอออก ทั้งที่ตอนนี้ร่างกายไม่รักดีเริ่มกลับมาผิดปกติแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว

      "มะ...ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้!!"

      ยิ่งถูกมือหลายคู่แตะต้องผิวหนังเพียงแผ่วเบา ขนในกายก็พลันลุกซู่พร้อมกับขนนกที่หลังใบหูก็เด้งขึ้นมา และตอนนี้ก็ยังมีปีกคู่น้อยงอกออกมาจากสะบักของเธออีก

      "นะ...นี่มันอะไรอ่ะ!! เอามันออกไปจากหลังของฉันที!!!!"

      "จะให้นางออกไปจากห้องทั้งแบบนี้ไม่ได้!"

      "ไม่! อย่ามาแตะตัวฉัน!!!"

 

      จ๋อม

      ฉ่า~

      ร่างเปลือยเปล่าสัมผัสกับน้ำอุ่นที่ลึกถึงสะโพก ราวกับเหล็กร้อนที่ถูกจุ่มลงในน้ำ จนความร้อนวูบวาบที่ชวนปั่นป่วนภายในกาย ค่อยๆ ทุเลาลงทีละน้อย พร้อมทั้งขนนกบนกายที่หดตัวลงไปใต้ผิวหนังอย่างน่าอัศจรรย์

      "หะ...หายไปแล้ว!!?"

      "อย่าให้มีรอยเปื้อนเล็ดรอดไปได้แม้แต่จุดเดียว"

      ขณะที่แอเรียดเน่กำลังตื่นตูมกับร่างกายของตนอย่างสุดขีด แต่หญิงสาวทั้งหลายกลับไม่มีทีท่าประหลาดใจใดๆ

      "เร่งมือเข้า เรามีเวลาครึ่งชั่วโมงก่อนอาหารค่ำจะเริ่ม"

      เสียงของคนที่คาดว่าเป็นหัวหน้าสาวใช้เอ่ยกำชับ ก่อนที่เธอจะเดินจากไปเพื่อเตรียมผ้าเช็ดตัวและอื่นๆ อีกมากมาย

 

      'สะ...สบายจัง~'

      'แช่น้ำอุ่นมันดีแบบนี้นี่เอง...อู้ยยย!~'

 

      ขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับความผ่อนคลายราวกับขึ้นสวรรค์ แอเรียดเน่ก็ถูกสาวใช้ขัดถูทั้งตัวจนผิวแดง และรู้สึกแสบร้อนจนอยากจะกดตัวเองลงในน้ำให้ตายไปเสียตอนนี้ ก่อนที่จะตายเพราะถูกสาวใช้ถลกหนังไปเสียก่อน

 

      เธอเหม่อมองไปยังผิวน้ำ ที่ไหวกระเพื่อมเบื้องหน้าด้วยแววตาครุ่นคิด และพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกันอย่างช้าๆ

 

      'หรือว่าจะเป็น...'

      หากไม่ใช่เพราะนิยายแฟนตาซีที่เธอชอบอ่าน ที่นางเอกของเรื่องตายไปและไปเกิดใหม่ในนิยายเรื่องโปรด เธอก็คงจะถูกมนุษย์ต่างดาวที่มีอารยธรรมลักพาตัวมาที่นี่เพื่อทดลอง หรือไม่โรคมะเร็งก็อาจจะทำให้เธอตายไปแล้วจริงๆ จนวิญญาณที่เร่ร่อนต้องมาสถิตอยู่ ณ ดินแดนหลังความตายแห่งนี้

 

      'ถ้างั้น...โลกหลังความตาย'

      'มันก็คือที่นี่อย่างนั้นสินะ'

 

      ทฤษฎีมากมายถูกวิเคราะห์ และจำแนกภายในหัวนานหลายนาที จนกระทั่งเธอถูกพาขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำก็ยังไม่ได้ข้อสรุป

      "รีบแต่งตัวคุณผู้หญิงให้เรียบร้อย ถ้าเสร็จแล้วก็พาเธอมาที่ห้องรับรอง"

      แต่ชุดที่สาวใช้นำมาให้เธอสวม กลับเป็นชุดกระโปรงฟูฟ่องสีดำที่มีผ้าลูกไม้ซ้อนกันหลายชั้น ซึ่งไม่ใช่เครื่องแบบสีกรมท่าอย่างที่บรรดาสาวใช้กำลังสวมอยู่

      "กรุณาตามพวกเรามาทางนี้ค่ะ"

      ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามคลายความสงสัย แอเรียดเน่ก็จำต้องเดินตามสาวใช้ทั้งสามออกมาจากห้องอาบน้ำ เพื่อกลับไปยังโถงรับแขก      เรื่อยมาจนกระทั่งถึงบันไดโค้ง ที่ทอดยาวขึ้นไปยังชั้นสองพร้อมกับความพิศวงสงสัยที่เริ่มพอกพูนมากขึ้น

      จนกระทั่งเท้าที่เปลือยเปล่าของเธอ มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูไม้แกะสลักสีเทาเข้มบานใหญ่

 

      ก๊อกๆๆๆ

      เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นด้วยฝีมือของสาวรับใช้ ดึงแอเรียดเน่ให้ออกมาจากความคิดของตนได้ชั่วขณะ

      "เข้ามาได้"

      ประตูบานใหญ่ถูกสาวใช้เปิดออก เผยให้เห็นห้องขนาดกลางที่ยังคงมืดสนิท ไม่ได้เปิดไฟหรือตะเกียงเหมือนอย่างห้องอื่นๆ จึงทำให้เธอไม่เห็นสิ่งใดมากนักนอกจากเจ้าของห้อง และแสงแดดร้อนแรงในยามเย็น ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างด้านหลังของเขาเท่านั้น

      "ดิฉันพาหญิงสาวผู้นี้ ไปชำระล้างร่างกายเรียบร้อยแล้วค่ะนายท่าน"

      เสียงของคนรับใช้เอ่ยขึ้น พร้อมทั้งดันหลังของแอเรียดเน่ให้ค่อยๆ ก้าวเดินไป จนขึ้นมาเผชิญหน้ากับชายรูปร่างใหญ่ผู้หนึ่ง

ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน และรายล้อมไปด้วยม้วนกระดาษมากมาย แต่เธอก็พอจะคะเนความสูงของเขาได้ไม่ยากเย็น แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอไม่อาจจินตนาการได้

 

      'ใบหน้าของเขา'

      'เป็นยังไงกันนะ?'

 

      เนื่องจากแสงอาทิตย์สีแดงฉานที่กำลังจะลับขอบฟ้า ส่องผ่านกระจกใสเข้ามาภายในห้องมืดทึบ จึงทำให้ใบหน้าของชายผู้นั้นมืดมิดย้อนแสงทิวา ดูราวกับอสูรตัวใหญ่ในชุดคลุมอาบน้ำสีกรมท่า ทำให้แอเรียดเน่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

 

      ครืดดดด!!

      และเผลอยืนตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงขยับเก้าอี้ ก่อนที่ร่างสูงกว่า 190 เซนติเมตร จะย่างกรายเข้ามาใกล้ทำให้เธอเริ่มเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น

 

      'เขาคือผู้ชายสวมชุดสีแดง'

      'ที่อยู่บนหลังม้าสีดำตัวใหญ่คนนั้น'

 

      แต่น่าแปลกที่ร่างกายของเขา เมื่อไม่ได้ฉาบไปด้วยแสงสว่างอย่างตอนนั้น กลับดูน่าขนลุกและมีกลิ่นอายที่แสนอันตราย กำลังโอบล้อมอยู่รอบกายอย่างน่าประหลาด

 

      'นะ...น่ากลัว'

      'ทำไมผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวจัง'

 

      ยามเมื่อได้สบตากับดวงตาคู่สีน้ำตาลเข้มที่มีประกายสีแดงจางๆ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเธอก็ขึ้นสีแดงและร้องเตือนราวกับไซเรน ว่าควรถอยออกไปให้ไกลจากชายผู้นี้โดยเร็วที่สุด

 

      ชืบ

      ฝีเท้าเปลือยเปล่าค่อยๆ ก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว โดยหวังว่าเธอจะชนเข้ากับสาวใช้สักคน และใช้เธอผู้นั้นเป็นเกราะกำบังภัยร้ายที่มองไม่เห็น

 

      ตึก!

      แต่แผ่นหลังของเธอกลับชนเข้ากับตู้หนังสือที่วางอยู่ข้างประตู และเมื่อหันมองรอบตัวก็พบว่าทั้งห้องเหลือเพียงแค่เธอและชายตรงหน้าเท่านั้น

 

      ในตอนนี้ความหวั่นกลัวทางร่างกายของเธอทวีความรุนแรงมากขึ้น แตกต่างจากความคิดที่พร้อมยกกำปั้นขึ้นสู้สุดใจหากมีภัยอันตราย แต่ร่างกายที่ไม่เชื่อฟังก็ทำให้เธอไม่อาจทำอย่างใจนึกได้

 

      'บ้าเอ๊ย ทำไมขาเราไม่ขยับเลยล่ะ!'

 

      โดยเฉพาะเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล ที่อีกฝ่ายแผ่ออกมารอบตัว มันมีกลิ่นคล้ายกับผืนหญ้าที่เปียกชื้นในป่าสน ก็ค่อยๆ เข้มข้นขึ้นจนส่งผลให้เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นมาที่ขมับ และเรี่ยวแรงที่มีก็พลันเหือดหายไปอย่างน่าฉงน

      ราวกับว่าจิตใจและร่างกายของเธอ ถูกแยกออกจากกันโดยสมบูรณ์

      "คุณให้คนจับตัวพวกเรามาทำไม!?"

      "..."

      "เอามาเป็นคนรับใช้ ทาส หรืออะไรกันแน่!?"

      คำถามของเธอไร้ซึ่งคำตอบ จะมีแค่เพียงสายตาเรียบเฉยที่แสนคมกริบจ้องมองมา ราวกับว่าจะสามารถฉีกทึ้งเสื้อผ้า และเนื้อหนังของเธอให้ขาดวิ่นเพียงแค่กะพริบตา

      "ข้าอยาก..."

 

      'ยะ...อยากอะไรก็รีบพูดมาสิ'

      'จะเดินเข้ามาใกล้ทำม้ายยย!!!?'

 

      ปุ้ง!~

      จู่ๆ ขนที่หลังใบหูและปีกคู่น้อยของเธอก็โผล่ขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว และสิ่งที่เกิดขึ้นก็ทำให้ชายร่างใหญ่ผงะและหยุดนิ่งไม่เดินมาหาเธอ

 

      'หายไปแล้ว...ความหนักอึ้งรอบตัว?'

 

      ดูเหมือนว่าความตื่นตระหนกของเขาจะมีผลต่อกลิ่นที่ปล่อยออกมา จนทำให้แอเรียดเน่สามารถขยับตัวได้อีกครั้ง แต่สิ่งที่เขาหลงเหลือเอาไว้ มันกลับส่งผลกระทบต่อตัวของเธออย่างรุนแรง..

      "...อ๊ะ~"

      เสียงหวานร้องอุทานออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบปิดปากลงด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ชั่วพริบตาเดียวร่างกายที่สงบไปแล้วกลับสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้มันกลับรุนแรงมากกว่าตอนอยู่ที่อุโมงค์เสียอีก

 

      'ไม่นะ...'

      'หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ได้อยากมีอารมณ์ซะหน่อยรู้ไว้ซะ!!!'

 

      ความร้อนระอุที่คุกรุ่นภายในอกก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยเฉพาะยามเมื่อได้กลิ่นกายที่แผ่ออกมาของชายหนุ่ม ที่เคยเป็นดั่งยาพิษแต่เมื่อไร้ซึ่งแรงกดดัน บัดนี้กลับกลายเป็นกลิ่นที่ลุ่มลึกและเย้ายวนจนเธอยากจะต้านทาน

 

      'หอมอะไรอย่างนี้'

      'ช่างเป็นกลิ่นที่...น่าลิ้มลอง'

 

      เฉกเช่นเดียวกับชายหนุ่ม…แววตาคู่เรียวกำลังจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอยู่อึดใจ พร้อมทั้งความคิดประหลาดที่ผุดขึ้นมาในหัว ทั้งที่เธอควรจะปล่อยอารมณ์ให้เป็นไปตามแรงปรารถนา แต่หญิงผู้นี้กลับพยายามต่อต้านมันอย่างสุดกำลัง และดูจากภายนอกเธอกำลังทุกทรมานมากกว่าจะมีความสุขกับมันเสียอีก

 

      ตึก ตึก ตึก

      ความใคร่รู้ที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ทำให้จิตใจที่เย็นชืดเริ่มเกิดประกายใคร่รู้ขึ้นมาเล็กน้อย จนฝีเท้าใหญ่ก้าวเดินเข้ามาใกล้ร่างบอบบางโดยไม่ยอมละสายตา

      "ไม่!!"

      แอเรียดเน่รีบเบี่ยงตัวหลบฝ่ามือของอีกฝ่าย และเผลอหลุดปากไม่ใช่ปฏิเสธชายตรงหน้า แต่เป็นการปฏิเสธความคิดของตนต่างหาก

      "ขออภัย แต่อย่าสัมผัสตัวฉันเด็ดขาด!"

      เธอพยายามอธิบายแต่ก็สายไป เมื่อแววตาที่แสนเย็นชาคู่นั้น กลับแสดงความไม่พอใจที่ดูน่ากลัวออกมาเสียแล้ว

 

      แต่ตอนนี้แอเรียดเน่แทบไม่มีสติมาสนใจสิ่งรอบข้าง เมื่อเลือดที่สูบฉีดไหลเวียนไปตามจุดอ่อนไหวต่างๆ กำลังทำร้ายเธอจากภายในอย่างรุนแรง ทั้งยอดอกที่เริ่มชูชัน จุดชีพจรที่เต้นเร็วขึ้นเพียงแค่ถูกสายลมจากหน้าต่างที่พัดผ่าน และจุดอ่อนไหวกลางลำตัวที่เริ่มมีเลือดคั่งและซาบซ่าน จนต้องหนีบเรียวขาไว้แน่น

      "น้ำ...อร๊าง~"

      "..?"

      "ฉันต้องการน้ำ!"

      แอเรียดเน่ได้เรียนรู้แล้วว่าสายน้ำที่เย็นจัด มันคือสิ่งเดียวที่จะทำให้อาการที่ชวนพิศวงของเธอสงบลง

 

      ร่างบอบบางถึงกับทรุดลงกับพื้นอย่างแรง เมื่อไม่อาจกลั้นสัญชาตญาณไว้ได้ เธอก็เงยหน้ามองชายตรงหน้าและกำชายกระโปรงไว้แน่นด้วยความทรมาน เพื่อหวังว่าเขาจะทำตามคำขอของเธอได้

      "ช่วย~ ฉันที"

      ชายหนุ่มเฝ้ามองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง ก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายนอกคฤหาสน์ จนต้องหันหลังกลับไปดู

 

      ในตอนนี้ด้านนอกคฤหาสน์ ทหารที่มีสายเลือดอัลฟ่ากับโอเมก้าเริ่มเดินงุ่นง่าน และละเลยต่อหน้าที่จน ลูคัส องครักษ์สายเลือดเบต้าที่กำลังขี่ม้าตรวจตรารอบคฤหาสน์ ต้องเข้ามาควบคุมสถานการณ์ไว้

      "ชิ"

      เสียงที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบดังขึ้น ก่อนที่หน้าต่างและประตูห้องนี้จะถูกชายหนุ่มปิดล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา และหันกลับมาหมายจะอุ้มร่างของหญิงสาวปริศนาขึ้นจากพื้น นั่นก็ใกล้พอที่เขาจะได้กลิ่นฟีโรโมนเฉพาะตัวของโอเมก้าเช่นเธอได้อย่างแจ่มชัด

      "ได้...โปรด"

      ริมฝีปากที่ถูกกัดจนห้อเลือด และดวงตาหวานเชื่อมสบตากับเขาราวกับวิงวอน ทั้งสัมผัสและกลิ่นหอมหวานราวกับดอกไม้ป่าแต่หวานล้ำยิ่งกว่า ทำให้ภายในอกของชายหนุ่มร้อนระอุขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

 

      'กำลังฮีทอย่างหนักเลยสินะ'

 

      สัญชาตญาณของการสืบเผ่าพันธุ์ กำลังครอบงำจิตใจของหญิงสาวผู้นี้อย่างรุนแรง และความรู้สึกเหล่านั้นมันก็กำลังถ่ายทอดมาที่เขาจนเอ่อล้น

 

      และตอนนี้...

      เขาเองก็รู้สึกหิวกระหายมากไม่ต่างกัน

 

      To be continued...

 

Don't touch ลิขิตรักสัมผัสร้าย Neptheduck www.mebmarket.com นิยายชุด : ลำนำรักเชื่อมสองโลก อัลฟ่าxโอเมก้า ____________ _ _ ความรักต่างชนชั้นที่ไม่ใช่ฐานะเงินทอง แต่เป็นความรักที่ห่างไกลคนละดวงดาว และคนละสายพัน... Get it now