ช่วยแผ่นดินไหวเนปาล23:โรงเรียนหลังแผ่นดินไหว
เหมือนเมื่อวานแป๊ะ ต่างกันตรงที่มีพ่อวัย 72 เดินพริ้ว ไม่มีท่าทางเหนื่อยซักนิดนำหน้า เด็กหนุ่มวัย 24-25 สัญชาติไทยอึ้งแล้วอึ้งอีกไปหลายรอบ และไม่มีเป้ใบยักษ์อยู่ที่หลังพวกเรา ดีนิดนึง ที่วันนี้พอมีทางถนนลูกรังให้เดินสลับกับทางลัดลุยป่าบ้าง จึงไม่ต้องปีนป่ายกันมากนัก ระหว่างทางเห็นบ้านชาวบ้านสลับกันห่างๆ ผู้คน เด็ก วัว แพะ เดินสวนทางกับเราบ้างเป็นระยะ พวกเราพยายามซ่อนความเหนื่อยล้า ที่สะสมมาทุกวันตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบเนปาล มองหน้ากันก็รู้ว่าเหนื่อยกันแค่ไหน แต่ลึกๆก็พยายามให้กำลังใจกันและกันตลอดเวลา...
เรามาหยุดพักที่สวนสนแห่งหนึ่ง ด้านตรงข้ามเป็นโรงเรียนเล็กๆ ที่มีอาคารเรียนก่อปูนใหม่เอี่ยมสะดุดตา ฮารี่เล่าว่าโรงเรียนนี้มีมูลนิธิชาวยุโรปมาช่วยแล้ว น่าดีใจแทนเด็กๆด้วย จากนั้นก็เดินกันต่อ...เหนื่อยกันต่อและล้ากันต่อ...แต่พวกเราก็เข้าใจดีว่าเราต้องอดทนกันต่อ คิดในใจพลางมองทั้งสามคนว่า...ต้องอดทนนะครับ...แต่ตอนนี้เราเองก็จะไม่ไหวเหมือนกัน.....
เริ่มมีความหวังเพราะถึงทางโค้งที่มีเด็กนักเรียนจับกลุ่มกัน โค้งสุดท้ายที่จะเลี้ยวเข้าโรงเรียนแล้ว...วันนี้เป็นวันศุกร์โรงเรียนสอนแค่ครึ่งวัน อีกครึ่งวันเป็นกิจกรรมพิเศษ ซึ่งส่วนมากมักเป็นการเล่นกีฬา โรงเรียน Nalang Secondary School แห่งนี้เป็นโรงเรียนระดับประถมไปจนถึงมัธยมปลาย จึงมีเด็กหลายวัยคละกัน เด็กๆมองพวกเราอย่างไม่ละสายตา มีเพียงแต่ครูผู้ใหญ่ที่พูดคุยกับฮารี่และพ่อ พร้อมยิ้มให้พวกเราอย่างเป็นมิตร ขอนั่งพักเหนื่อยกันแป๊บนึง ก่อนจะคิดกันต่อว่าจะเอาไงต่อกันดี
ฮารี่และพ่อหายเข้าไปในห้องทำงานของครูใหญ่ เพื่อสนทนาและเล่าความเป็นมาของพวกเราให้ฟัง ทิ้งให้พวกเรานั่งหายใจรอให้เหงื่อแห้งอยู่พักใหญ่ จริงๆตอนนี้มันก็เหนื่อยมากนะ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินไปดูอาคารที่ถล่มพร้อมยกกล้องขึ้นถ่ายภาพ คุยกับเด็กๆที่ใช้ภาษาอังกฤษได้บางคน อยากทำอะไรหรือช่วยอะไรพวกเค้าได้มากกว่านี้จัง เห็นกระท่อมเพิงหลังคาสังกะสีที่สร้างไว้ชั่วคราวหลายหลัง พร้อมโต๊ะเขียนระเกะระกะ ที่ใช้เป็นห้องเรียนแทนอาคารหลังที่ถล่มลงเหลือแต่ตอ บางห้องโต๊ะเก้าอี้ยังไม่มีด้วยซ้ำ แล้วเค้าจะนั่งเรียนกันยังไงเนี่ย
แดดร้อนอย่างนี้ ห้องไม่กลายเป็นไมโครเวฟตอนบ่ายเหรอ หลายคำถามวนเวียนอยู่ในหัว ข้อจำกัดเรื่องอุปกรณ์และแรงกายที่ทำให้พวกเราไม่สามารถช่วยอะไรได้มากในเวลานี้ น้องศิลปินเลยอาสาใช้ศิลปะสร้างความสุขให้กับเด็กๆ ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ละกัน ไม่ถึงนาทีก็มองไม่เห็นน้องศิลปินแล้ว เพราะถูกกลืนหายไปกับฝูงเด็กต่างวัย ที่รายล้อมกันเข้าคิวเป็นนายแบบให้สะเก็ตใบหน้า เลยออกมานั่งดื่มน้ำตากลมเย็นนอกอาคารใต้ร่มไม้ใหญ่
**ข้อความทั้งหมดเป็นความคิดเห็นส่วนบุคคลของผู้เขียน
เว็บไซต์ส่วนตัว https://tenlavenders.softr.app/