"หยาดฝนที่ขาดสาย"

น้ำฝน หญิงสาววัย 35 ปี ใบหน้าซีดเซียว ดวงตากลมโตที่เคยสดใส บัดนี้กลับหมองหม่น ไร้ซึ่งชีวิตชีวา เธอนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวเก่า มองดูรูปถ่ายในมือ ภาพถ่ายครอบครัว ภาพของเธอ มัด ชายคนรักที่เธอใช้ชีวิตด้วยกันมา 15 ปี และ นินิน ลูกสาววัย 10 ขวบ

น้ำฝนกลืนก้อนน้ำลายลงคอ พยายามระงับเสียงสะอื้น ความทรงจำเก่าๆ ถาโถมเข้ามาในหัว ย้อนไปเมื่อ 15 ปีก่อน

เธอและมัดพบรักกันสมัยเรียน รักแรกพบที่ทั้งหวานชื่น มัดเป็นผู้ชายที่อบอุ่น โรแมนติก คอยดูแลเธอเอาใจใส่ จนเธอตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

หลังจากเรียนจบ พวกเขาก็ตัดสินใจแต่งงาน ใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน มีลูกสาวด้วยกัน 1 คน นินิน เด็กหญิงน่ารัก ร่าเริง ดวงตาของนินินเหมือนมัด

น้ำฝนทุ่มเทให้กับครอบครัว ดูแลลูก ดูแลบ้าน สนับสนุนมัดให้ทำงาน เธอมีความสุข คิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปกว่านี้แล้ว

แต่แล้ว วันหนึ่ง โลกทั้งใบของเธอก็พังทลาย

เธอจับได้ว่ามัดแอบคบชู้กับผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเธอ สวยกว่าเธอ

น้ำฝนรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หัวใจเธอแหลกสลาย เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมมัดถึงทำกับเธอแบบนี้

เธอพยายามถามมัด พยายามหาคำตอบ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำขอโทษ คำแก้ตัว และคำสัญญาว่าจะไม่ทำอีก

น้ำฝนลังเล เธอรักมัด รักครอบครัว ไม่อยากให้ครอบครัวต้องแตกแยก

เธอตัดสินใจให้อภัยมัด คิดว่าเขาคงสำนึกผิด คงกลับมาเป็นคนเดิม

แต่แล้ว ความหวังของเธอก็พังทลาย มัดกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก

น้ำฝนรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำ หัวใจเธอเจ็บปวด เหมือนถูกเฉือนด้วยมีด

เธอตัดสินใจหย่าร้างกับมัด

มันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก แต่เธอรู้ว่าเธอต้องทำ เธอไม่อยากทนเจ็บ ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี

หลังจากหย่าร้าง

น้ำฝนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ดูแลลูกสาวเพียงลำพัง

มันเป็นชีวิตที่ยากลำบาก เธอต้องทำงานหนัก หาเงินเลี้ยงลูก

แต่นินินก็เป็นกำลังใจให้เธอ เด็กหญิงเข้มแข็ง ช่วยเหลือแม่ทุกอย่าง

น้ำฝนเริ่มรู้สึกดีขึ้น เธอกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

วันหนึ่ง

น้ำฝนได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล แจ้งว่ามัดประสบอุบัติเหตุ อาการสาหัส

น้ำฝนรีบไปโรงพยาบาล

เธอเห็นมัดนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยบาดแผล

น้ำฝนรู้สึกสงสาร

เธอเฝ้ามัดอยู่ข้างเตียง จับมือเขา พูดคุยกับเขา

มัดรู้สึกตัว

เขามองน้ำฝน น้ำตาไหลริน

"ฝน ฉันขอโทษ ฉันทำผิด ฉันไม่น่าทำกับเธอแบบนั้นเลย

"ฉันรู้ เธอคงไม่มีวันให้อภัยฉัน

"แต่ฉันอยากบอกเธอว่า ฉันรักเธอ ฉันรักเธอเสมอ

"ฉันขอโทษ ที่ฉันไม่ใช่พ่อที่ดี

"ดูแลนินินด้วย บอกรักลูกให้ฉันด้วย"

น้ำฝนกอดมัด น้ำตาไหลอาบแก้ม

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เธอรู้แค่ว่า เธอยังรักมัด

ทันใดนั้นลมหายใจของมัดก็ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ จนมัดไม่หายใจอีกต่อไป

มัดเสียชีวิต

น้ำฝนรู้สึกโศกเศร้า

น้ำฝนร้องไห้จนแทบขาดใจ เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย เธอสูญเสียคนรัก สูญเสียพ่อของลูก

เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

เธอต้องเข้มแข็ง เพื่อลูก

เธอต้องดูแลนินิน เลี้ยงดูลูกให้เติบโตเป็นคนดี

หลายปีต่อมา

น้ำฝนเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอทำงานหนัก เก็บเงิน ซื้อบ้านใหม่

นินินเติบโตเป็นเด็กหญิงที่ฉลาด ร่าเริง

น้ำฝนมีความสุข แม้จะไม่มีมัดอยู่เคียงข้าง

แต่มัดก็อยู่ในใจเธอเสมอ

วันหนึ่ง

นินินมาหาแม่ ยื่นรูปวาดให้

"แม่ดูสิ นี่คือรูปครอบครัวของเรา"

น้ำฝนมองรูปวาด น้ำตาไหลริน

ในรูปวาด มีเธอ นินิน และมัด

นินินยิ้ม

"แม่ หนูคิดถึงพ่อ"

น้ำฝนกอดลูก

"แม่ก็คิดถึง"

น้ำฝนรู้ว่า เธอไม่มีวันลืมมัด

แต่เธอต้องก้าวต่อไป

เธอต้องดูแลลูก

เธอต้องมีความสุข

เพื่อมัด

เพื่อนินิน

และเพื่อตัวเธอเอง

จบบริบูรณ์...