สามารถเข้าอ่านนิยายต่อได้ตามลิงค์นี้เลยนะคะ -  https://www.tunwalai.com/story/770962

เข้าโหลดซื้อนิยาย(แม่บ้านรสแซ่บ) ได้ตามลิงค์ที่แปะไว้ให้เลยนะคะ  -  https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMTA5NTcwOSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjI4MzY5NSI7fQ

ฝากเพจไว้ให้ติดตาม - https://www.facebook.com/ebook1980online.

อ่านต่อได้ที่ https://board.postjung.com/1533584

 

(หมาห่วงก้างตัวผู้)

 

เป็นเพราะวันนี้เป็นวันที่ขวัญฤทัยต้องออกมาซื้อของใช้เข้าบ้าน หญิงสาวจดรายการของที่ต้องการซื้อทุกอย่างลงในลิสรายการ เก็บเข้ากระเป๋าผ้าใบย่อมแล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำแต่งตัวออกมาโบกรถแท็กซี่ที่หน้าปากซอย

ซูเปอร์มาเก็ตที่ขวัญฤทัยจะไปนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้าน นั่งรถแท็กซี่มาไม่เกินยี่สิบนาทีก็ถึง เธอจ่ายเงินแล้วก็เดินตรงเข้าไปด้านในตัวอาคารด้วยความเคยชิน นอกจากซื้อของเข้าบ้านเธอยังมีงานอื่นต้องรีบกลับไปทำ

มารุตซึ่งบังเอิญขับรถมาหาซื้อเครื่องดื่มร้อนๆ เขาเพิ่งขับรถไปส่งลูกค้ากลับเข้าที่พักในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ตอนจะเดินกลับขึ้นรถสายตาเลยปะทะเข้ากลับแผ่นหลังบอบบาง เขาเพ่งมองเพียงครู่ก็พอนึกออก ริมฝีปากสีเข้มคลี่ยิ้มกว้างมีเวลาเหลือทั้งวันหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า

ชายหนุ่มเปลี่ยนใจไม่เดินกลับไปที่รถทว่าเปลี่ยนเป็นเดินตามเจ้าของแผ่นหลังบอบบางนั่นเข้ามาในตัวอาคารแทน ก็เพราะทางนี้น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆน่ะสิ

มารุตจึงเป็นฝ่ายเดินตรงปรี่เข้าไปทักทายหญิงสาวซึ่งก็รู้ดีว่าเจ้านายของเจ้าหล่อนนั้นหวงนักหวงหนา...

“สวัสดีสาวน้อย...”

ขวัญฤทัยหันขวับไปตามเสียงทักทาย เธอพอจำเสียงนี้ได้เพราะคุณมารุตเป็นทั้งเพื่อนและญาติสนิทกับเจ้านาย เขาชอบมานั่งดื่มสังสรรค์ที่บ้านบ่อยๆ เขาเป็นคนอารมณ์ดี พูดคุยเป็นกันเอง

“สวัสดีค่ะคุณรุต...มาซื้อของใช้เหมือนกันหรือคะ?”

“เปล่า...มาซื้อกาแฟ เผอิญว่าเห็นขวัญเลยเดินตามมา”

“อ้อค่ะ...ขวัญมาซื้อของเข้าบ้านให้เจ้านาย”

“ดีเลย...วันนี้ฉันว่างจะช่วยเข็นรถให้”

ขวัญฤทัยยังไม่ทันพูดปฏิเสธชายหนุ่มก็เดินเข้ามาแทรกตัวตรงท้ายรถเข็นเอื้อมมือมาจับที่จับโดยจงใจให้ผิวกายสัมผัสอีกฝ่าย ขวัญฤทัยสะดุ้งทิ้งมือที่กำลังจับลงข้างตัวทันที ได้ยินเสียงเขาหัวเราะ เธอตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ

“ไปกันเถอะนายหญิง...วันนี้อยากได้อะไร เชิญสั่งกระผมได้ตามสบาย กระผมยินดีรับใช้ขอรับ...”

 ก็เพราะนิสัยเขาขี้เล่นอย่างนี้ขวัญฤทัยจึงโกรธเขาไม่ลง รู้ทั้งรู้นั่นแหละมารุตชอบทำมาเป็นหมาหยอกไก่ใส่เธอตลอด อาจมีแตะนิดแตะหน่อยตามประสาผู้ชายนิสัยเจ้าชู้ ทว่าไม่มีรุ่มร่ามลวนลามหรือทำมากกว่านั้น เธอจึงไม่เคยต้องหวาดระแวงตอนอยู่กับเขาเพียงลำพัง

ทั้งสองเดินเคียงคู่เลือกซื้อทั้งของกินของใช้จนเต็มคันรถเข็น

 มารุตเดินตามหลังแม่บ้านสาวของพี่ชายสุดที่รักต้อยๆ สีหน้าเขาแสดงออกถึงความพึงพอใจ  ต่อให้ไม่ได้กินตอนนี้ ได้แค่เต๊าะปั่นประสาทใครบางคนก็ยังดี

มีช่วงจังหวะหนึ่งขวัญฤทัยกำลังก้มหยิบของ มารุตล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงแอบถ่ายเธอตอนนั้น พร้อมกดส่งไปให้ยังเจ้านายโดยตรงของเจ้าหล่อน อยากทำให้มันคลั่งตายซะบ้าง ชอบมาทำเป็นหมาหวงก้างกับเขาดีนัก ขอมันดีๆก็ไม่ยอมให้ พอถามว่ามันกินเจ้าหล่อนไปแล้วหรือยังไอ้พี่ชายปากหนักก็ไม่ยอมตอบ แต่คนอย่างออสติน โคล นิสัยไว้ตัวอย่างนั้นเขายังนึกไม่ออกจะทำอีท่าไหนนอนกับสาวใช้ตัวเองได้ลง

ขวัญฤทัยไม่รู้ตัวเธอถูกเขาแอบถ่ายภาพ พอได้สิ่งของที่ต้องการตามที่ลิสรายการจนครบเธอจึงบอกมารุตแล้วพากันเดินมาชำระเงิน

มารุตขับรถมาส่งขวัญฤทัยถึงบ้าน ช่วยยกของหนักๆขนเข้าบ้านด้วยท่าทางกระตือรือร้น  ภาพตรงหน้าทำเอาคนแอบมองอยู่หลังผ้าม่านถึงกับกัดกรามกรอด

ให้มันได้อย่างนี้สิแม่ตัวดี...

ออสติน โคลกัดกรามแน่น พอเขาได้รับรูปถ่ายจากไอ้น้องตัวแสบจึงเปิดภาพไฟล์นั้นดู ใจเขาก็ร้อนรนนั่งทำงานต่อไม่ไหว รีบยกเลิกประชุมช่วงบ่ายทั้งหมดขับรถกลับมาดักรอที่บ้านนี้ทันที

เขายังไม่คิดปรากฏตัวให้คนทั้งคู่ได้เห็น  รถที่ขับมาเขาเอาไปจอดไว้ยังซอยบ้านถัดไป อยากจะดูปฏิกิริยาขวัญฤทัยที่มีต่อมารุตนั้นเป็นอย่างไร?

มารุตยังคงป้วนเปี้ยนช่วยหยิบนั่นจับนี้ส่งให้สาวรับใช้คนงาม ขวัญฤทัยรู้สึกเกรงใจลูกพี่ลูกน้องของเจ้านายเลยไม่กล้าปฏิเสธหรือออกปากไล่ให้เขากลับ เธอจึงก้มหน้าทำงานโดยไม่อยากคิดอะไรมาก ตอนที่กำลังจะเอื้อมตัวเก็บกระปุกอาหารแห้งใส่ตู้เก็บของ บังเอิญเหลือเกินว่าปลายเท้าเธอดันลื่นทำท่าจะพลิกล้มลงมา เป็นเหตุทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ถลาตัวเข้าไปรั้งร่างกลมกลึงเข้ามาสวมกอด

“อุ๊ย!...” ขวัญฤทัยอุทานเสียงเบา เธอเงยหน้ามองคนที่ช่วย ใจเธอหายวาบเพราะว่าเธอกับเขาเหมือนกำลังยืนกอดกันตัวกลมไม่ผิดเพี้ยน

“เกือบจะล้มก้นกระแทกพื้นไปแล้วไหมล่ะ...”

 มารุตว่าให้เสียงดุ ทว่าแววตานั้นแพรวพราว เขายังไม่ยอมคืนอิสรภาพให้ขวัญฤทัย เพราะเนื้อตัวสาวใช้ของพี่ชายช่างหอมละมุนและนุ่มนิ่มมือเขาเหลือเกิน ขนาดแค่รัดไว้หลวมๆยังรู้สึกดีเป็นบ้าถ้าได้เคล้นคลึงบดขยี้ไปทุกสัดส่วนมันจะให้ความรู้สึกดีมากขนาดไหน 

อ๊า...อยากเอาชะมัด

มารุตโอดครวญในใจ กลิ่นตัวหอมๆนุ่มๆมันไปกระตุกต่อมอารมณ์เสน่หา สะกิดเรียกสัญชาตญาณล่าเหยื่อของเขาให้แง้มฝาบานประตูเปิดอ้าออกมาข้างนอก ทั้งที่ไม่คิดจะทำเพราะยังไงขวัญฤทัยก็ยังเป็นอภิสิทธิ์ของไอ้พี่ชายปากหนัก เขาขอมันไม่ให้เขาก็ไม่คิดจะทำ

แต่ตอนนี้อารมณ์มันไม่ใช่ ไฟในตัวเขากำลังโหมกระพือสุดแสนจะหักห้ามตัวเองลำบาก มารุตขยับบดเบียดท่อนขาแข็งแรงเข้าหาเรือนร่างนุ่มนิ่ม ขวัญฤทัยรีบกระเถิบห่างออก ใช้ฝ่ามือออกแรงดันหน้าอกเขาให้ปล่อยตัวเธอ มารุตกับยิ่งรัดเธอแน่นเข้าไปใหญ่ จนเธอรู้สึกอึดอัด

“คุณรุตปล่อยขวัญก่อนนะคะ”

หญิงสาวร้องบอก รู้สึกตกใจกับท่าทีเปลี่ยนไปของเขาอยู่เหมือนกันปกติเขาไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามกับเธอทำไมวันนี้เขาจึงเปลี่ยนไป

“อยากให้ฉันปล่อยขวัญจริงๆน่ะเหรอ...” เขาโน้มใบหน้าหล่อสะอาดเข้าใกล้พวงแก้มนวล ขวัญฤทัยเรียบเบี่ยงหลบทันที

“นี่คุณรุตคิดจะทำอะไรขวัญหรือคะ?”

“ถ้าตอบจริงๆ ขวัญจะยอมรับได้เหรอ?”

มารุตหมายจะกดปลายจมูกขโมยสูดดมแก้มหอมๆ ทว่าสายตากลับปะทะเข้ากับร่างสูงที่คุ้นเคย...หมอนั่นกำลังยืนกอดอกมองเขากับขวัญฤทัยอยู่ตรงประตูห้องครัว มันเล่นมายืนเงียบๆโดยไม่คิดส่งเสียงให้ได้ยินสักแอะ อยากจะแอบดูงั้นหรือ?...ก็น่าจะใช่

มารุตกลอกตามองบน... เผ่นแน่บกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงานแบบนี้ มันเรียกว่า หมาหวงก้างชัดๆ

และด้วยความสนิทสนมกันมาตั้งแต่จำความได้ มารุตพอจะเดาแววตาที่กำลังจ้องมองมาของลูกพี่ลูกน้องตัวเองออก มันกำลังโกรธถึงขั้นโมโหด้วยซ้ำ คงจะหึงและก็คงจะห่วงของเอามากๆ  เขาเองคงไม่มีปัญหา อย่างมากก็คงถูกไอ้พี่ชายมันเตะให้สักทีสองที คนที่น่าเป็นห่วงคงหนีไม่พ้นแม่สาวใช้คนงาม ไม่รู้ถ้าเขากลับเจ้าหล่อนจะถูกหักเงินเดือนหรือไม่ก็คงถูกให้ทำอย่างอื่น ซึ่งเขายังไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้ไปถึงไหนต่อไหน

เป็นเพราะมารุตเผลอส่งสายตาเหลือบมองเจ้าของสาวใช้คนงามตัวจริง ขวัญฤทัยจึงได้จังหวะ เธอรีบดันตัวเองให้พ้นจากพันธนาการได้สำเร็จ สีหน้าเธอแสดงออกถึงความไม่พอใจ ปากเตรียมจะเอ่ยต่อว่า ร่างสูงของเจ้านายก็เดินเอื่อยเข้ามา

ขวัญฤทัยแปลกใจ เพราะถ้าดูจากเวลา ตอนนี้เขาน่าจะยังต้องนั่งทำงานอยู่ไม่ใช่หรือไง?

“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ...พอดีว่าหิวน้ำเลยจะเข้ามาเอา”

ขวัญฤทัยก้มหน้าหนี รับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตแผ่กระจายออกมาจากตัวเขา อย่าบอกนะว่าเจ้านายกำลังเข้าใจเธอกับคุณมารุตผิด แต่จะว่าไปความเข้าใจของเขาจะผิดหรือถูก มันก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยสักหน่อยเพราะว่าเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเขา ขวัญฤทัยจึงหมุนตัวเดินสวนเจ้านายหนุ่มออกมาจากห้องครัว ทำงานของตัวเองต่อโดยละความสนใจทั้งคนพี่คนน้อง

เธอยังต้องขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าในห้องเจ้านายลงมาใส่เครื่องซัก เสร็จแล้วยังต้องเตรียมทำอาหารเย็น แล้วก็รดน้ำต้นไม้ งานบ้านต้องทำจิปาถะ ขวัญฤทัยจึงจมจ่อกับงานตัวเองมากกว่าจะให้ความสำคัญกับเจ้านาย 

“กลับบ้านแต่หัววันเลยนะไอ้พี่ชาย...”

มารุตหัวเราะขบขันชอบใจอยู่ลึกๆที่เห็นแม่บ้านสาวคนงามไม่แสดงอาการกลัวไอ้พี่ชายของเขาจนหงอ  เขาเอี้ยวตัวสูงหลบให้ไอ้พี่ชายเดินเอื่อยๆเข้ามาด้านใน ออสตินเพียงปรายตามองไอ้แมวขโมยพร้อมเดินมาจนถึงตู้เย็น

“ก็นี่บ้านกู...”

 นานๆจะได้ยินออสติน โคล เอ่ยคำหยาบ นี่แสดงว่าอารมณ์ไม่ปกติจริงๆ เขาเองก็ไม่อยากเสี่ยงถ้าจะให้โดนมากกว่าถูกเตะก็ไม่อยากหาเห่าใส่หัวให้ตัวเองเจ็บตัว ดังนั้นแล้วหาทางเอาตัวรอดกลับก่อนดีกว่า

“อะ...เพิ่งนึกขึ้นได้ นัดกับซ่าร่าเอาไว้ว่าจะไปหาที่คอนโด งั้นก็...ลาเลยนะครับคุณพี่...”

มารุตหันหลังตั้งท่าโบกมือลาไหวๆ ออสติน โคลเหล่ตามองแผ่นหลังกว้างด้วยอารมณ์คันส้นเท้าแปลกๆ เขาเปิดฝาขวดเทน้ำลงคอดื่มจนเกลี้ยง ขวดในมือถูกบีบขยำจนบี้แบน นัยน์ตาที่ก่อนหน้าเรียบสงบกลับมาเปล่งประกายดูน่ากลัวสยดสยอง ภาพเมื่อกี้ไม่ใช่เขาไม่รู้สึก มันยิ่งกว่าการราดน้ำมันลงเปลวเพลิงดีๆนี่เอง...

“ถ้าร่านนักก็จะจัดให้”

-------------------------------