ตอนที่ 1

 

        กลิ่นของห้องอับชื้น เสียงของสัตว์ตัวเล็ก ดังหวึ่งข้างหู เด็กหญิงตัวน้อยนอนขดท่ามกลางพื้นเย็นกลางห้อง

        เส้นผมสีดำที่ถูกตัดอย่างลวก ๆ บาดแผลตามร่างกายที่เกิดขึ้นผ่านการถูกตีและฟาดจนช้ำ เด็กน้อยลุกขึ้นและเงยหน้ามองแสงที่ผ่านหน้าต่างช่องแคบเหนือหัว

(อ่า...ความฝันอย่างนั้นรึ?)

        เด็กหญิงกระพริบตา ดวงตาสีม่วงเข้มจ้องมองแสงนั้นอย่างเหม่อลอย แต่ในหัวกลับกำลังรื้อฟื้นความฝัน

(นี่ข้าเสียสติไปแล้วแน่ ดัชเชสหรือ? นักบุญที่ข้าเกลียดชังหรือ? สามีที่รักหรือ? ชีวิตของข้ามีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?)

        เด็กน้อยคิดและตระหนักได้หนึ่งสิ่ง

(อา อย่างน้อยข้าก็ได้มีชื่อในความฝัน เอน่า คือชื่อของข้า)

        เอน่ายกยิ้มขึ้นมาทันที ชีวิตของเด็กที่ถูกจับขังขายเป็นทาส ไม่มีชื่อเรียกอีกต่อไป แต่ความฝันกลับมีชื่อเรียกให้กับเธอ

(นั่นสินะ ข้าอยากออกไปข้างนอกจัง เป็นทาสของคนใหญ่คนโตก็ยังได้ออกไปข้างนอก)

        เอน่าคิดวนไปมา พร้อมกันนั้น เสียงเดินกับเสียงไขกุญแจก็ดังขึ้นหน้าห้องของเธอ

"ได้เวลาออกไปแล้ว ยัยเด็กเหลือขอ"

        แม้จะเป็นคำดูหมิ่น แต่เอน่ากลับสบายใจ เพราะในที่สุด ก็ถึงวันที่เธอได้ออกปจากที่นี้ เธอลุกขึ้นยืนและเดินตามผู้ชายสองคนออกไป
และสวนทางกันก็มีเด็กถูกจับมาขังไว้ในห้องที่เธอเคยอยู่ สถานที่เลี้ยงเด็กที่ถูกทิ้ง แล้วขายต่อไปใช้งาน เด็กในสลัม เด็กที่พ่อแม่ไม่เอา ต่างก็มาอยู่ที่นี่

(อ่า กลิ่นของสายลม ใบไม้ ต้นหญ้า...)

        เอน่ายิ้มขึ้นมา และฝีเท้าที่กำลังย่ำออกไป ผิวได้ถูกต้องแสงแดดเป็นครั้งแรกหลังจากถูกขังในลูกกรงอันแสนเย็นเฉียบ

(นี่ผ่านฤดูฝนไปแล้ว กำลังจะเข้าฤดูหนาวสินะ ดีจริง ๆ ที่ข้าได้ออกมา)

        เธอคิด เพราะการต้องถูกขังในชั้นใต้ดินลูกกรงนั่นในหน้าหนาว มันจะต้องทรมานมากแน่

(อยากขอบคุณคนที่เรียกตัวเธอออกมาก่อนหน้าหนาวจริง ๆ )

        เมื่อเดินมาได้สักพัก ในสภาพที่เสื้อผ้ามอมแมม และไร้รองเท้า ทำให้เท้าของเอน่าเด็กน้อยเปื้อนขี้ดินขี้โคลน จนสกปรกไม่น่าชม

"พาตัวมาแล้วครับ"

        เสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างสุภาพ ผิดจากที่เรียกเธอ เอน่าไม่สนใจว่าคนที่จะพาเธอไปหน้าตาเป็นยังไง เธอจึงไม่คิดจะเงยหน้ามอง คนชนชั้นสูงไม่ชอบคนชั้นต่ำแบบนี้ เงยหน้าไปคงมีแต่จะถูกต่อว่า

        ชายร่างสูงที่เอน่าไม่รู้ว่าหนุ่มหรือแก่ ยืนมองเธอเงียบ ๆ เสื้อผ้าของเขาดูก็รู้ว่าแพงมากแน่

"สันฐานถูกต้องตามที่แจ้งไว้หรือเปล่า?"

        เสียงที่เอ่ยขึ้น ทำให้รู้ว่าเป็นชายมีอายุแน่นอน พ่อบ้านหรือเปล่านะ?

"แน่นอนครับ แม้จะเนื้อตัวผมเผ้าแบบนี้ แต่ดวงตาสีม่วงเหมือนอัญมณี ไม่ผิดแน่ครับ แถมร่างกายยังแข็งแรงแม้จะนอนบนพื้นห้องขัง ถ้าเป็นเด็กคนอื่นก็มีแต่จะตายกันอย่างเดียว"

        ชายที่พาเธอมาอธิบาย เอน่าเพิ่งรู้ว่าตัวเองแข็งแรงกว่าคนอื่น เธอจึงมองมือตัวเองโดยไม่รู้ตัว

"พอ... พวกเจ้าไปได้"

        หลังเสียงนั้น สองชายหนุ่มก็เดินกลับไปทางเดิม และปล่อยเธออยู่กับชายมีอายุ เขาย่อเข่าลงและจ้องมองเธอ

"นี่หนู มองมาที่ฉันหน่อยสิ ขอฉันดูเธอชัด ๆ"

        เอน่าฟังและมองกลับไป เธอเงยหน้าตอนนั้นเองที่ได้เห็นหน้าชายมีอายุ กำลังยกยิ้มบางให้

"ถูกต้องจริงด้วย ดวงตาอันเป็นเอกลักษณ์"

        เอน่าฟังและพอจะเข้าใจในทันที และเธอก็เลือกที่จะไม่ถามหรือพูดอะไร จนชายมีอายุสงสัย

"หนูช่างเงียบจริง ๆ และนิ่งมากด้วย มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปที่พักก่อน ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่"

        ชายมีอายุพูดและเดินนำหน้าเธอไป เอน่าเดินตามและเห็นหมู่บ้านไม่ไกลนัก ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่เล็กมาก สมแล้วที่เป็นสถานที่เก็บเด็กมาขาย ทั้งห่างไกล และไม่เจริญ

        เอน่าคิดและชะงักไปครู่หนึ่ง เธอตกใจกับความคิดตัวเองแต่แล้วก็ตั้งสติได้ว่าเธอไม่ควรทำอะไรให้มีพิรุธ ขณะเดียวกัน ชายมีอายุก็พาเดินไปถึงที่พัก และพาเธอไปส่งยังห้องพี่ชั้นบนที่มีหญิงวัยกลางคนรออยู่กับหญิงสาวสองคน

"มาแล้วสินะคะ ต้องอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ให้สะอาดก่อนสินะคะ พ่อบ้านเคราท์"

        หญิงสาวคุยกับพ่อบ้านที่พาเธอมา เขาพยักหน้า

"ฝากด้วยครับ ให้เคยชินสักวันสองวัน เตรียมตัวเด็กคนนี้ให้พร้อม เราจะได้ออกเดินทางกลับกัน"

        หลังพูดจบ ทั้งหญิงสามคนนั้น ก็พาเธอไปอาบน้ำ ตามที่พูด สัมผัสอันอ่อนโยนทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เอน่าไม่ขัดขืนจนทุกอย่างเสร็จสิ้น

"เหลือตัดแต่งทรงผมสินะ"

        พวกเธอมองทรงผมที่ถูกตัดอย่างลวก ๆ หญิงสาวคนหนึ่งจึงเดินมาพร้อมตัดแต่งผมเธอด้วยกรรไกรกับหวี
ทำให้ทรงผมที่ออกมาดูเป็นทรงผมสั้นแค่ประบ่า ชุดที่สวมใส่ก็เป็นชุดนอนที่เด็กผู้หญิงผู้ดีสวมใส่กัน เอน่าได้เห็นหน้าตาตัวเองในรอบหลายเดือน

(นี่คือหน้าตาของเรา...สินะ)

        เอน่ามองตัวเองในกระจก และยกยิ้ม ผิวพรรณของเธอขาวใสนุ่มนิ่ม แม้จะถูกขังแต่น้ำหนักก็ไม่ลดจนผอมแห้ง ยังคงมีน้ำมีนวล เส้นผมสีดำที่ได้รับการสระและบำรุงเครื่องหอมเงางาม และดวงตาที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ

        ดวงตาสีม่วงกระจ่างราวอัญมณี แต่ผู้คนไม่รู้ความจริง ดวงตาคู่นี้มีสัญลักษณ์บางอย่างอยู่ในดวงตา แม้คนภายนอกจะจ้องมองแค่ไหนก็ไม่อาจเห็นได้ ยกเว้นผู้ให้กำเนิดเท่านั้น

        เอน่าย้อนความทรงจำว่าครอบครัวของเธอคนที่เห็นมีเพียงแม่ของเธอเท่านั้น และนางก็สวยและงดงามมาก

"อย่างที่คิด สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นสายเลือดตรงที่หายไป"

        หญิงวัยกลางคนเอ่ย นั่นทำให้เอน่าสงสัยจนเบนสายตาไป แต่เธอก็ไม่ได้พูดถาม เพราะทุกคนในห้องต่างดูยุ่งกันอยู่

"ข้าจะไปนำอาหารขึ้นมาให้เด็กนะคะ"

        หญิงสาวรับใช้เอ่ย คนอื่นพยักหน้า และไม่นานทั้งห้องก็เรียบร้อย พร้อมอาหารที่นำขึ้นมาให้ อาหารที่มีสารอาหารครบถ้วน ที่เธอไม่ได้กินเลยหลายเดือนหลังจากกลายเป็นเด็กเร่ร่อนกำพร้า

"รู้วิธีใช้ช้อนใช่ไหม"

        หญิงสาวพูดกับเธอ แม้จะไม่สุภาพ แต่ก็ไม่ได้มีการเค้นน้ำเสียงที่ไม่พอใจออกมา เอน่ารู้สึกชอบมันจริง ๆ เธอพยักหน้ารับ
เอน่าเริ่มกินข้าว เธอจดจำมารยาทบนโต๊ะอาหารได้ทั้งหมด และนั่นทำให้เธอตกใจกับตัวเองอีกครั้ง

(แปลก...นี่ข้า เคยทำอะไรแบบนี้ด้วยหรือ?)

        เด็กน้อยสงสัยในตัวเอง แต่คนรอบข้างเธอกลับดูไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น เอน่ายิ้มกลับ

(ดีจัง พวกเขาไม่สงสัยอะไร)

        เอน่ากินจนอิ่มได้อย่างสบายใจ และจากนั้นพวกหญิงรับใช้ทั้งสามก็ปล่อยให้เธอได้อยู่คนเดียว ในห้องนอนระดับที่ดีและมีฮีทเตอร์ทำความร้อน

"อากาศ...เริ่มเย็นแล้ว"

        เอน่าได้พูดออกเสียงเป็นครั้งแรก และนั่นก็ทำให้เธอตกใจ จนยิ้มออกมา ความเหงาและเศร้าสร้อยในความฝันพวกนั้น เธอขอให้ตัวเองไม่ต้องเจอมัน และขอให้เธอสามารถใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาได้ก็พอ