บทที่ 3

ยอม

 

 

 

          เมื่อยามรักหวนมาโตโต้จึงตักตวงความสุขอย่างเต็มที่ ในทุก ๆ วันหากไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้สนทนากับธนาเหมือนชีวิตขาดอะไรไป คุยสายกันทุกคืนก่อนนอนไม่ต่างจากเมื่อครั้งยังรักกันเมื่อสิบปีก่อน ธนามาเยี่ยมเยียนที่บ้านก็หลายครั้งหากทว่าเขาไม่เคยไปบ้านอีกฝ่ายเลยสักครั้ง นานวันเข้าโตโต้ก็ยิ่งคาดหวังว่าผู้ชายคนนี้ล่ะที่จะเป็นคู่ชีวิต จึงอยากเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเองว่าจะไม่โดนหลอกให้รัก

            “ธนามาบ้านเราก็หลายครั้งแล้วแต่ทำไมไม่เคยพาเราไปบ้านบ้างเลย” เจ้าตัวถามในขณะกำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางหลังเลิกงาน

            ได้ยินอย่างนั้นธนาก็เงยขึ้นมองหน้าทั้งที่ตะเกียบยังคงคาปากอยู่

            “โต้อยากไปบ้านเราเหรอ”

            “ก็ใช่น่ะสิ เราอยากรู้ว่าธนากินอยู่ยังไงบ้าง”

            “ไม่ใช่ว่าอยากเจอแม่เราหรอกนะ คิดจะเข้าทางแม่อ่ะดิ” ธนาเอ่ยพลางขำเบา ๆ ราวกับมันเป็นเรื่องตลก โตโต้จึงวางตะเกียบแล้วยกมือขึ้นมาบิดที่ติ่งหูอีกฝ่ายแก้เขิน

            “เบา ๆ ดิโต้เราเจ็บนะ”

            “แล้วจะขำทำไมเราจริงจังนะ” คนพูดทำหน้างองุ้ม

            “โอ๋ ๆ เราไม่แกล้งแล้ว เราตั้งใจจะชวนโต้ไปบ้านเรานานแล้วล่ะแต่ยังไม่ว่าง กินเตี๋ยวเสร็จแล้วไปบ้านเรากัน” คนพูดยักคิ้วเข้มให้ในมาดกวน มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลศนัย โตโต้เห็นแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้

            “เรายังไม่ได้เตรียมตัวเลยนะ วันหลังได้ไหม”         

            “วันนี้ล่ะ อย่างโต้ไม่ต้องเตรียมตัวก็น่ารักอยู่แล้ว อีกอย่างไปคอนโดเราไม่ใช่บ้าน”

            “อ้าว! ตอนนี้ธนาอยู่คอนโดเหรอ”

            “ใช่แล้ว เราอยู่คอนโดหลังกลับมาจากเมืองนอก ตอนนี้ที่นั่นก็ไม่มีใคร เราอยากได้แม่บ้านสักคนไปช่วยดูแลและทำอาหารให้กินจังเลย อยู่คนเดียวมันเหงายังไงก็ไม่รู้”

            ธนาเอ่ยพลางส่งสายตาเชิงออดอ้อนคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม โตโต้รู้ว่าเขากำลังหมายถึงตนเองก็ยิ้มด้วยความเขินอาย แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

            “ก็ไปจ้างแม่บ้านสิ รวยไม่ใช่เหรอครับท่านรองประธาน”

            “ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามายุ่มย่ามในห้องอ่ะ อยากให้คนพิเศษเข้ามามากกว่า”

            “แล้วใครล่ะคนพิเศษ”

            “ยังจะมาถามอีก...ก็ใครล่ะ” ธนาส่งสายตากรุ้มกริ่มมองค้างไว้อย่างนั้นเพื่อหวังให้เจ้าตัวจนมุม และท้ายที่สุดโตโต้ก็แก้เกมโดยการขโมยลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวมาไว้ในชามตัวเอง หลังจากนั้นศึกแย่งลูกชิ้นของคนทั้งสองก็เริ่มต้นขึ้น

 

            และแล้วก็ถึงเวลาที่ทั้งสองรอคอย นั่นคือมาที่คอนโดของธนา คอนโดแห่งนี้อยู่ใจกลางเมืองหลวง มีพื้นที่ใช้สอยและสาธารณูปโภคครบครันสะดวกสบาย แม้จะไม่ใช่เพนท์เฮาส์แต่ก็หรูหราราคาหลายล้าน เหมาะสมกับตำแหน่งรองประธานบริษัท

            ธนาเชื้อเชิญแขกคนสำคัญมานั่งรอที่โซฟา แล้วเดินไปนำน้ำส้มคั้นมาให้ โตโต้ใช้โอกาสนี้กวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนสะดุดตากับกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก ลุกขึ้นไปดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นรูปคู่ของตนกับธนาเมื่อครั้งยังคบหากัน

            เห็นอย่างนั้นก็น้ำตาซึมออกมา ไม่นึกว่าธนาจะเก็บภาพความทรงจำเหล่านี้เอาไว้ แถมยังนำมันมาใส่กรอบให้ความสำคัญ เป็นเช่นนี้แล้วคงไม่เผื่อใจสำหรับความเจ็บปวดชอกช้ำกับความรักครั้งนี้แล้ว

            “มาแล้ว น้ำส้มคั้นสด ๆ หวาน ๆ ครับผม”

            โตโต้หันหน้ากลับมามองยังชุดโซฟารับแขกก็เห็นน้ำส้มคั้นวางอยู่บนโต๊ะแล้ว ส่วนธนานั้นยืนส่งยิ้มให้ สายตาทั้งสองคู่ประสานกันอย่างลึกซึ้ง

            “ธนายังเก็บมันไว้อยู่เหรอ”

            “ใช่ ของที่เกี่ยวกับโต้เราเก็บมันไว้หมดล่ะ เพราะมันคือของสำคัญยังไงล่ะ”

            “เราไม่คิดเลยว่าธนาจะยังรักเราถึงขนาดนี้”

            กล่าวแล้วก็เดินเร็วเข้าไปสวมกอดชายหนุ่มอย่างแนบแน่น หลั่งน้ำตาออกมาอย่างหนักหน่วง ธนายิ้มพลางลูบไล้แผ่นหลังเพื่อปลอบประโลม

            “ดีใจหรือเสียใจเนี่ย ร้องไห้หนักขนาดนี้”

            “ยังจะมาพูดเล่นอีก ก็ดีใจน่ะสิ”

            “เราล้อเล่นน่า เราดีใจมากนะที่โต้เห็นรูปคู่เราแล้วร้องไห้หนักขนาดนี้ แสดงว่าโต้ก็รักและคิดถึงเรามากเช่นกันจริงไหม”

            “อื้ม เรารักธนามาก คิดถึงตลอดเวลา เลิกกันตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไม่มีใครเลย เรายังหวังว่าสักวันจะได้เจอกับธนาอีก และวันนี้ฝันของเราก็เป็นจริงแล้ว ฮือ ๆ” ความดีใจทำให้เจ้าตัวระบายความอัดอั้นภายในใจออกมาจนหมดสิ้น กอดร่างหนาเอาไว้อย่างแนบแน่นราวกับไม่ต้องการให้เขาจากไปไหนอีก

            “เราก็รักโต้มาก เป็นของเรานะโต้ เรารอเวลาที่จะได้เป็นหนึ่งเดียวกับโต้มาโดยตลอด”

            โตโต้พยักหน้าตอบรับพร้อมด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มวัยแรกแย้มแล้ว อยู่ในช่วงวัยที่ตัดสินใจอะไรเองได้แล้ว การจะมอบกายให้ชายที่รักสุดหัวใจมันจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่โตสำหรับเขา เมื่อมั่นใจแล้วว่าใช่จึงมอบให้ทั้งกายและใจอย่างสมบูรณ์แบบ

            ธนาส่งใบหน้าเข้าไปคลอเคลียซอกคอระหง สูดกลิ่นกายอันหอมเป็นเอกลักษณ์ มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังผ่านอาภรณ์เนื้อบางเบา ปลุกเร้าอารมณ์สวาทให้ลุกโชนขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย เลื่อนริมฝีปากขึ้นไปรุกรานริมฝีปากชมพูระเรื่อ บดเบียดอย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ในขณะมือใหญ่ปลดเปลื้องอาภรณ์ของร่างเล็กออกอย่างเร่งรีบตามด้วยอาภรณ์ของตัวเองจนร่างทั้งสองเหลือเพียงชุดชั้นในที่ปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้

            “เรารักโต้นะ รักมากที่สุด”

            “เราก็รักธนานะ”

            ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนเชื่อมสายสวาทรักด้วยรสจูบอันแสนหวานชื่น ธนาดันร่างเล็กให้นอนเอนหลังบนโซฟาอย่างช้า ๆ ก่อนตามลงไปคร่อมตัวไว้ จ้องมองใบหน้าหวานไร้ตำหนิอย่างเสน่หา มือใหญ่เลื่อนไปทับทาบบนแผงอกขาวเนียน ลูบไล้อย่างทะนุถนอมเพื่อปลุกเร้าความกำหนัด

            “น่ารักที่สุด”

            ชายหนุ่มกล่าวอย่างเบาเสียงก่อนอ้าปากครอบครองยอดบัวสีหวาน ทั้งดูดทั้งเลียอย่างหิวกระหาย ความซ่านเสียวส่งผลให้โตโต้แอ่นอกรับอย่างเต็มใจ มือน้อยยกขึ้นไปคล้องคอหนาลูบไล้ไปมาเพื่อระบายความกำหนัด ส่วนล่างบดเบียดเสียดสีกันจนรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตของเขาที่ซ่อนตัวอยู่ในกางเกงชั้นในสีขาว

            ธนาจับมือเรียวให้ล้วงเข้าไปสัมผัสตัวตนอันแข็งขึง ตอนแรกเจ้าตัวประหม่าไม่กล้าสัมผัสมันสักเท่าไหร่ แต่พอเริ่มคุ้นเคยกลับเล่นมันอย่างสนุกสนาน เป็นอย่างนั้นแล้วยิ่งปลุกเร้าอารมณ์หื่นของธนาให้เพิ่มทวีคูณ อยากจะเข้าไปในตัวเต็มทีแล้ว

            “ธนาขอนะ”

            ว่าแล้วก็ส่งปลายลิ้นออกมาโชว์ให้เห็น จากนั้นเลื่อนตัวลงมาอยู่ที่กลางกายของโตโต้ ยกขาเรียวทั้งสองขึ้นและอ้าออกในองศาที่พอดี ส่งใบหน้าเข้าไปสูดกลิ่นกายที่รอคอยมาแสนนาน จากนั้นส่งปลายลิ้นเข้าไปทักทายรูรัก ทำเอาโตโต้กระตุกตัวด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน

            “อื้อ ธะ...ธนา มันเสียววว”

            ร่างหนากระตุกยิ้มอย่างได้ใจ ส่งลิ้นเข้าไปละเลงรัวอย่างบ้าคลั่งราวกับหิวโหยมานาน โตโต้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างออกมาจนหมดสิ้น ส่งเสียงร้องครางดังอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งเขาผละใบหน้าออกมาแล้วเปลี่ยนท่วงท่าอย่างปุบปับ ลุกขึ้นมานั่งคร่อมตัวไว้ ใช้ท่อนขาแกร่งแยกขาเรียวออกจากกันพอประมาณเพื่อแทรกตัวเข้าไปทับทาบส่วนกลางกาย

            โตโต้ส่งสายตาจ้องมองการกระทำของเขาอย่างตั้งใจ ตอนนี้ธนากำลังจับแก่นกายใหญ่ที่แข็งขึงถูไถปากทางเข้า เจ้าตัวขบริมฝีปากเอาไว้แน่นเมื่อความหวามไหวกำลังแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่างแล้วในตอนนี้

            “จะเข้าไปแล้วนะโต้”

            “อื้อ...ธนา โต้เจ็บ”

            “เดี๋ยวมันก็หายนะครับคนดี อ่าห์”

            ธนาปลอบประโลมด้วยวาจาอันแสนอ่อนโยน ในขณะดันแก่นกายใหญ่ยาวเข้าไปในช่องทางรัก เขาพักมันไว้ครู่หนึ่งเพื่อให้ปรับตัวและคุ้นชินกันสิ่งแปลกใหม่ที่สอดแทรกเข้ามา โตโต้เริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้วเขาก็ขยับเรือนกายขึ้นลงเป็นจังหวะช้า ๆ

            “อ๊ะ ๆ ธนาโต้เสียว ทำไมเสียวอย่างนี้”

            “ชอบไหมครับที่รัก ชอบไหม ฮึ”

            “ชอบครับ ชอบที่สุด”

            เมื่อโตโต้บอกว่าชอบธนาก็เร่งจังหวะให้ถี่ขึ้น เพิ่มแรงกระแทกให้หนักหน่วงยิ่งขึ้น ส่งความเป็นชายเข้าออกเสียดสีกับช่องทางอันอ่อนนุ่มแต่มีแรงตอดรัดอันหนักหน่วง จนอีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงความคับแน่น แรงเสียดสีทำให้ส่วนที่เชื่อมต่อกันขึ้นสีแดงเรื่อ

            เสพสมเรือนกายในท่วงท่ามาตรฐานจนพอใจแล้ว ธนาก็พาโลดแล่นในบทเพลงรักอันโลดโผน อุ้มตัวขึ้นวางพาดไว้ตรงกลางกาย ในขณะที่ร่างกายทั้งสองเชื่อมต่อกัน ยืนส่งแรงกระแทกเข้าไปในตัวอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน

            โตโต้คล้องคอหนาไว้แน่นด้วยกลัวว่าตนจะร่วงหล่นลงพื้น แค่นั้นยังไม่สาแก่ใจคนอย่างธนา พาร่างเล็กไปสนุกกันในทุกที่ที่คิดออก ตรงระเบียงเอย ในครัวเอย ตบท้ายมาหยุดอยู่ที่เตียงนอนภายในห้อง เพื่อจะได้มีโอกาสสวมกอดให้สมใจอยากหลังจากจบกิจกรรมรักลงแล้ว

            โตโต้แทบจะหมดแรงเพราะรสสวาทที่ธนามอบให้นั้นช่างรุนแรงและเร่าร้อนเหลือเกิน นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มภายใต้ผ้าห่มผืนหนา หลับตาพริ้มอย่างรู้สึกมีความสุขที่ได้ตกเป็นของคนที่รักสุดหัวใจ

            “โต้หลับแล้วเหรอ”

            “ยังไม่หลับ ทำไมเหรอ” เอ่ยทั้งที่ยังหลับตา ซุกใบหน้าที่แผงอกแกร่งของเขาอย่างมีความสุข

            “ขอบใจนะที่ยอมเป็นของเรา”

            “ก็เพราะเรารักธนายังไงล่ะ รักมากที่สุดเลย” คราวนี้เจ้าตัวเงยขึ้นมามองหน้าธนา ส่งรอยยิ้มหวานให้พร้อมกับประกายตาอันหวานซึ้ง

            ธนายิ้มแล้วก้มลงไปจุมพิตที่กลางหน้าผากของเจ้าตัวด้วยความรักและหวงแหนเป็นที่สุด

            “เราก็รักโต้ที่สุดในโลกเหมือนกัน เราสัญญาว่าจะไม่มีวันทิ้งโต้เด็ดขาด”

            “สัญญาแล้วนะ”

            “สัญญาครับ”

            “งั้นเราก็สัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์กับธนาคนเดียวตลอดไป”

            “ถ้าสัญญาแล้วตอบตกลงเลยดีไหม ตอนนี้เลย”

            “ตอบตกลงอะไร?”

            “ก็ตกลงแต่งงานกับเราไงล่ะ แค่นี้ก็ทำเป็นลืมไปแล้วน่าน้อยใจนัก”

            “โอ๋เอ๋ อย่างอนเลยนะที่รัก เราผิดไปแล้ว”

            ธนายังคงแสร้งทำเป็นงอน ทำหน้าบูดบึ้งแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น โตโต้จึงต้องเป็นฝ่ายง้อเขา คงเป็นการง้อครั้งแรกในชีวิตสินะ เพราะปกติแล้วธนาเป็นฝ่ายง้อมาโดยตลอด

            “ไม่รู้ล่ะต้องหอมแก้มก่อนถึงจะหายงอน”

            “รู้ทันหรอก แต่เราก็ยอม”

            ฟอดดด

            โตโต้หอมแก้มเขาฟอดใหญ่ทั้งซ้ายและขวา หน้าผากและปลายคาง จะบอกว่าทั่วทั้งใบหน้าก็ย่อมได้ เป็นอย่างนั้นแล้วธนาก็แกล้งด้วยการขึ้นมาคร่อมร่างอีกครั้ง ส่งสายตาอันหื่นกระหายให้ได้รู้ตัวว่ากำลังจะเจ็บตัวอีกครั้งแล้ว

            “อีกสองวันเราจะไปดูงานที่อเมริกาอาทิตย์หนึ่ง กลับมาแล้วโต้ต้องให้คำตอบเราว่าจะยอมแต่งงานกับเราไหม โอเคไหมครับ”

            “อื้ม ก็ได้”

            “น่ารักที่สุดเลย งั้น...เราขอซ้ำนะ ไม่สิ ซ้ำหลาย ๆ รอบเลย เป็นการชดเชยที่เราจะไม่ได้อยู่กับโต้อีกหลายวัน”

            “ธนาเบา ๆ สิ อื้อออ..”

            โตโต้ต้องร้องเสียงหลงเมื่อธนาส่งใบหน้าลงมาอ้าปากงับยอดอก ขบเบา ๆ เพื่อแกล้งหยอก แต่ดูเหมือนจะหนักไปหน่อยเพราะความมันเขี้ยวทำให้เกิดรอยแดงจ้ำ โตโต้ไม่ได้โกรธเขาเลยสักนิดเพราะไม่รู้สึกเจ็บแต่เสียวมากกว่า จากนั้นก็ยินยอมพร้อมใจทอดเรือนกายให้เขาอย่างสมยอมและเต็มใจ เรียนรู้การใช้ชีวิตคู่ก่อนที่มันจะเกิดขึ้นจริงในอีกไม่ช้า