มวยไทย ประเพณีไทย

มวยไทย ประเพณีไทย มวยไทย ที่ดีมีหลักการสำคัญ คือ การป้องกัน ด้วยการยืนอย่างมั่นคง แข็งแรง สูงเด่น และตั้งแขนไว้ป้องกัน (ไพ่มวย) และจับคาง เปรียบเสมือนป้อมปราการ เท้าหน้าชี้ไปข้างหน้าและวางน้ำหนักไว้ครึ่งหนึ่งบนฝ่าเท้า เท้าหลังวางในแนวทแยงมุมกว้างกว่าสะบัก และวางน้ำหนักหนึ่งในสี่ไว้บนลูกบอลของหัวแม่เท้า เคลื่อนที่ด้วยการลากเท้าหลัง พร้อมหลอก เคลื่อนเข้า ออก ป้องกัน และตอบโต้ แขนหน้ายกขึ้นให้อยู่ในระดับไหล่อย่างน้อย หรือสัมผัสสันแก้ม แขนหลังยกขึ้นไปที่แก้ม ข้อศอกทั้งสองข้างไม่กางออกหรือชิดกัน ก้มศีรษะและจับคาง เขาหรี่ตามองระหว่างหน้าอกของคู่ต่อสู้ พร้อมมองเห็นทุกความเคลื่อนไหว เพื่อโจมตี ป้องกัน หรือโต้ตอบด้วยไม้ ลูกไม้และการกระจายผลไม้ต่างๆ มีการเคลื่อนไหวที่มีความองอาจและจังหวะ มีความล่อลวงและข่มขู่ที่เทียบได้กับ "เหมือนราชสีห์กับพญาคชาสีอาวุธชกที่ออกไปนั้น จะต้องมีเป้าหมายและจุดประสงค์ที่แน่นอน (แต่มักมีกลอุบายเป็นชั้นๆ) มีระยะไกล (วงนอก) และ การต่อสู้ระยะใกล้ (วงใน) และมีเทคนิคที่ยอดเยี่ยมในการเอาชนะคู่ต่อสู้

แม่ไม้มวยไทย มี 15 ท่า ดังนี้ สลับซิกแซก (เดินชกมวยนอก), ปักษาแหวกรัง (เดินชกมวยใน), ชวาชกหอก (ศอกนอก), อิเนาแทงกฤต (ศอกใน), ยกเขาพระสุเมรุ (นอก ชกศอก) ), ตาเถระคำฟัก (หมัดใน), มนต์ยันลักษณ์ (เตะ), ปากลูกเทย (ศอกแทงที่ต้นขา), จระเข้ฟาดหาง (เหวี่ยงเตะและตีหลัง), หักลำตัวไอยรา (เข่าใต้ขา ), นาคบิดหาง (จับนิ้วเท้าหักนิ้วเท้า), วิรุฬหกลับ (เตะเข่า), ดาบชวาลา (กำปั้นสอดเข้าไปในเบ้าตา), คุณยักษ์จับลิง (สอดแขนแล้วล็อคเข็มกลัด), และหักคอเอราวัณ (งอคอและตีเข่า)

แม่ไม้และไม้มวยไทย ใช้สำหรับฝึกรุก ป้องกัน ใช้จังหวะและอาวุธ ให้คล่องแคล่วทั้งวงนอกและวงในซึ่งควรศึกษาเป็นแบบอย่าง เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลาย เช่น จระเข้ฟันหาง (หมุนแล้วฟาดด้วยวงกลมตีนหลัง) เถระกวาลัน (เตะใต้วงกลมด้านนอกจับเท้าทั้งสองข้างจนควบคุมไม่ได้) หนุมานถวายแหวน (ชกตรง/หมัดสวิง หรือหมัดสวิงข้างทั้งสองมือ), มนต์ยันลักษณ์ (เตะตัวจนเสียการควบคุม), หักงวงไอยรา (เหยียบคู่ต่อสู้เพื่อยกตัวเตะคอ), ทศกัณฐ์ฟัน (เตะ ถึงคอ), ปากโลกเทย (วางศอกไว้หน้าขาคู่ต่อสู้), มณฑู สิทธิตาล (กระโดดขึ้นแล้วปักศอกไว้กลางศีรษะ), หิรัญม่วนแป้นดิน (ศอกถอยหลัง), พระรามเด่นดง (เตะต่อยด้านเดียวกัน), มอญแทงกริช (ศอกเข้าที่บริเวณซี่โครงอ่อน), ฤๅษีกายยา (กระโดดศอกไปกลางศีรษะ), ขว้างหอกโมกขศักดิ์ (วางศอกไว้เหนือศีรษะแล้วดันเข้าหน้า) ไกรสรข้ามห้วย (กระทืบโค้ง, พิงข้อพับต้นขา), พยุงเสา (กระทืบข้อเข่า) เป็นต้น

ปัจจุบัน “มวยไทยมืออาชีพในเวทีมวยมาตรฐาน” และ “มวยไทยสมัครเล่น” มีกติกาการต่อสู้ที่ชัดเจน มีหัวหน้าวงขออนุญาตจัดไฟต์ มีโปรโมเตอร์ มีกรรมการให้คะแนน และกรรมการตัดสินขั้นสุดท้าย (ผู้ตัดสิน/จูลี่/ผู้ตัดสิน) ต้องมีกรรมการอย่างน้อยสามคน โดยจะมีผู้ตัดสินตัดสินบนเวทีและผู้ตัดสินที่ทำคะแนน คะแนนนิยมจะได้รับเป็น 10 คะแนนต่อรอบ (ขึ้นอยู่กับการใช้ศิลปะการต่อสู้การต่อสู้และการบาดเจ็บที่ได้รับ อันตรายจากบาดแผล ข้อดีและข้อเสีย ทำนายผลสุดท้ายของการต่อสู้ คะแนนจะถูกหักจากการเอาเปรียบคู่ต่อสู้ ในลักษณะที่ไม่เหมาะสม, ถูกทำให้เสียการควบคุมหรือล้มลง, ถูกนับ ฯลฯ) ซึ่งกำหนดโดยใช้หลักวิชาการและประสบการณ์ของกรรมการที่ผ่านการรับรองว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการยอมรับ การแข่งขันมี 5 รอบ รอบละ 3 นาที พัก 2 นาที (เดิมกำหนดไว้ 4 ถึง 6 รอบ) เน้นเฉพาะชัยชนะ ความพ่ายแพ้ และการแสดงออกของศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง นักสู้จะต้องแต่งกายให้เหมาะสม และมีการสวมผ้าประชารัฐเป็นมงคล และก่อนจะทะเลาะกันต้องมีพิธีไหว้ครู