Chapter 4.2 : KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

นามปากกา : Neptheduck

 

Chapter 4.2

รวมพลพยัคฆ์ 🔞

 

        รอยยิ้มที่ดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนเผยขึ้นมาบนใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายผู้นั้น ก่อนที่เขาจะขอตัวออกไปจากห้องนี้ และความสงสัยก็ทำให้นายูกิเผลอกระซิบถามโยจิโร่อย่างใสซื่อ

        "ที่พวกเขาพูดมันหมายความว่ายังไง?"

        "ริวจิจะเข้าไปในกรมตำรวจ เพื่อเป็นสายให้พวกเรา"

        "นั่นมัน...อันตรายมากไม่ใช่เหรอ!?"

        แม้ว่าเธอจะถูกริวจิเขม่นและชิงชัง ที่ได้อยู่เคียงข้างกับโยจิโร่มากขนาดไหน แต่ในฐานะเพื่อมนุษย์ก็อดเป็นกังวลใจไม่ได้

        "ไม่กลัวว่าเขาจะถูกคนในกรมตำรวจจับได้ จนสาวมาถึงพวกคุณเหรอ?"

        "เขาจะไม่มีทางโดนจับได้"

        นายูกิละสายตาจากใบหน้าเรียบเฉย เมื่อได้ยินวาจาหยิ่งผยองออกมาจากปากของเขา และแค่นหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

        "ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น"

        "เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ริวจิจะพลีชีพตัวเองทันที"

        "อะ...อะไรนะ?"

        "เพื่อปกป้องฉัน"

        "!!!?"

        นายูกิหันกลับมาสบตากับโยจิโร่ ด้วยความตื่นตระหนกและผิดหวัง แต่เขากลับเบือนหน้าหนีและกลับไปตั้งใจฟังผู้อาวุโส โดยไม่ยอมหันมาสนใจเธออีกเลย

 

        'ช่างเป็นผู้ชายที่เลวทราม และอำมหิตเหลือเกิน'

 

        แม้จะผ่านไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่ความหวาดหวั่นและชิงชังก็ยังตีกันยุ่งภายในหัวของนายูกิ จนกระทั่งทุกคนต่างแยกย้ายออกมาจากห้องนั้น และเธอก็ได้พบกับคิมูระอีกครั้งในรอบหลายเดือน

        "รุ่นพี่คิมูระ!?"

        "จะกลับไปที่คฤหาสน์หรือเปล่าครับ?"

        คิมูระเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย และทำเมินราวกับว่าเธอไม่ได้มีตัวตนหรือยืนอยู่ตรงนั้น

        "ฉันจะพักที่นี่"

        เสียงทุ้มเย็นเอ่ยและปรายตามายังร่างบอบบางข้างกาย

        "กับนายหญิงคนนี้ของพรรคนากามูระ"

        "ฮะ!!?"

        นายูกิอุทานออกมาจนลั่นทางเดินรู้สึกเรี่ยวแรงที่ขาพลันหายไปในพริบตา คิมูระสบตากับเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ไม่สนใจสายตาวิงวอนของเธอเลยแม้แต่น้อย

 

        'ฉันกำลังขอความช่วยเหลือจากพี่อยู่นะ'

        'ทำไมเมินกันได้ลงคอ'

        .

        .

        'คนในวงการนี้ใจร้ายใจดำชะมัด!!!'

        'ผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด...'

        .

        .

        'เลว...'

        'เห็นแก่ตัว'

        'มักง่ายที่สุด!!'

 

        แต่จะทำอย่างไรได้…

        ในเมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเธอที่โง่งม และฝากความฝันไว้กับคนแปลกหน้าใจโฉดอย่างโยจิโร่

 

        และตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรล่ะ...

        จะมาร้องขอความเมตตาจากใคร

 

        ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยโต้แย้งใดๆ ก็ถูกโยจิโร่จูงมือเดินออกมาจากตรงนั้น ผ่านห้องนับสิบไปยังห้องด้านในสุด ที่ตกแต่งสไตล์ย้อนยุคแบบฉบับของญี่ปุ่นโบราณขนานแท้ ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

 

        ครืดดดด

        กึก!!

        และตามด้วยเสียงประตูไม้บานใหญ่ถูกปิดและลงกลอนอย่างหนาแน่น ก่อนที่โยจิโร่จะหันมาเผชิญหน้ากับเธอช้าๆ อย่างใจเย็น ทำให้เธอพอจะคาดเดาชะตากรรมของตนได้

        ถึงแม้ว่าอยากจะวิ่งหนีขนาดไหนแต่กระโปรงสอบที่จำกัดระยะการก้าวเดิน ก็ทำให้นายูกิเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า และแทบจะล้มหน้าคะมำในทุกวินาที

        "ยะ...อย่าเข้ามาใกล้นะ!!"

        "เป็นอะไรไป ทำหน้าอย่างกับหมูถูกเชือด"

        "โยจิโร่!!"

        เธอโพล่งออกมาด้วยความโกรธจัด ที่เขาเสียมารยาทอย่างรุนแรงที่เปรียบเทียบเธอแบบนั้น พร้อมทั้งชำเลืองมองรอบตัวเพื่อหาอาวุธเพื่อใช้ป้องกันตัว แต่นอกจากภาพแขวนบนผนังก็ไม่มีสิ่งใดอยู่ในระยะเอื้อมถึงได้เลย

        "ทั้งที่เธอควรจะต้องดีใจแท้ๆ"

        "ดีใจอะไร!?"

        "เฮ้อ~"

        จู่ๆ เขาก็พ่นลมหายใจออกมา หลังจากทิ้งท้ายประโยคที่ชวนให้พิศวงสงสัยเอาไว้ ก่อนจะสืบเท้าเข้ามาใกล้จนกายบอบบางแนบชิดผนังไร้ซึ่งหนทางหนีรอด

        "คุณพูดบ้าอะไรฉันไม่รู้เรื่อง!!?"

        "ที่ได้เป็นนายหญิงของพรรคนากามูระ"

        "ฉันพูดตอนไหนว่าดีใจ?!!"

        จู่ๆ รอยยิ้มมุมปากก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคายราวกับเย้ยหยัน นั่นทำให้หญิงสาวทั้งโกรธและอายจนหน้าแดง เมื่อมือซนที่ใหญ่และหยาบกร้านเอื้อมมาลูบไล้ต้นขาเรียวเบาๆ เพื่อยั่วยุ

        "ก็คืนนั้น"

        "คืนไหนพูดให้รู้เรื่องนะ อึก!!!"

        เสียงหวานขาดห้วงเมื่อถูกมืออีกข้างที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็ก เชยคางขึ้นให้มาเผชิญหน้ากันใกล้ๆ ก่อนที่โยจิโร่จะบดจูบลงบนเรียวปากอิ่มด้วยความหิวกระหาย

 

        กึก!!

        "อา~"

        และไม่สนว่าตอนนี้จะถูกคมเขี้ยวเล็กกัดที่ริมฝีปากจนได้เลือด เพราะว่าเขามีวิธีหยุดความป่าเถื่อนของนายูกิได้อย่างอยู่หมัด

        "อื้อ!!"

        เข่าภายใต้ชุดยูคาตะสีกรมท่าแทรกกลางหว่างขาของหญิงสาว ปิดกั้นทางไว้ไม่ยอมให้หญองสาวเดินหนีไป และช้อนร่างของเธอขึ้นเบาๆ ด้วยอุ้งมือของตน ที่กำลังแทรกผ่านชั้นในตัวน้อย พร้อมทั้งเคล้นคลึงจุดอ่อนไหวของเธอเป็นจังหวะหนักเบา จนเรียวปากอิ่มเผยอครางเสียงหวานออกมา และปล่อยริมฝีปากเปื้อนเลือดของโยจิโร่ให้เป็นอิสระ

        "อ้าา...อร๊างงง~"

        "ทีนี้ เริ่มจำอะไรขึ้นมาได้บ้างหรือยัง?"

        "มะ...ไม่!!"

        นายูกิทำได้เพียงปิดตาแน่นด้วยสมองที่เริ่มขาวโพลน พร้อมทั้งทุบตีอกกว้างและส่ายหน้าปฏิเสธ

        "หยุด...เดี๋ยวนี้นะ!~"

        เธอเบือนหน้าหลบสัมผัสวาบหวิวที่อีกฝ่ายมอบให้ จนทำให้ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากของเขาพลาดไปโดนใบหู และลำคอระหงของเธอแทน

        "ความจำสั้นจัง"

        เสียงเข้มเอ่ยกระซิบที่ใบหูของนายูกิ พร้อมทั้งปลดสายโอบิที่คาดเอวของเธอออก จนสาบชุดกิโมโนตัวสวยคลี่ออกจากกันช้าๆ และเลื่อนหลุดลงมาจากบ่าลู่ จนเผยให้เห็นอกอิ่มภายใต้บราสีขาวตัวน้อย ก่อนที่สายรัดบนบ่าข้างขวา จะถูกริมฝีปากบางเฉียบของโยจิโร่รูดออกอย่างรวดเร็ว

        "โย...จิโร่ อ๊ะ!!~"

        ริมฝีปากที่ประกบบนยอดอกอิ่มและดูดดื่มอย่างมัวเมา ทำให้มือเล็กที่เอื้อมไปหมายจะคว้ารูปแขวนผนัง ก็พลันอ่อนแรงและไขว่คว้าได้เพียงความว่างเปล่า

        "หึ"

        เสียงเข้มหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะย่อตัวลงแยกเรียวขาเนียนภายใต้กิโมโนที่หลุดลุ่ยออกจากกัน และรั้งชั้นในสีขาวตัวบางออก ขณะที่ปลายลิ้นร้อนกำลังแทรกผ่านไรขนอ่อน จนมาถึงผิวเนื้อนูนส่วนหน้าที่ไวต่อความรู้สึก

 

        พรืดดด!!

        "อ๊ะ! อร๊างงง~"

        ร่างบอบบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างแรง เมื่อถูกปลายลิ้นอุ่นและเรียวปากของโยจิโร่ชำแรกกลีบสวาท และออกแรงดูดมันจนความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกาย แต่กลับไม่มีน้ำหวานเจิ่งนองออกมาสักหยด

        เมื่อถูกเขาดื่มด่ำมันจนหนำใจแทบจะแห้งขอด จนร่างกายกระตุกเกร็งราวกับถูกไฟช็อต และเสร็จสมไปอย่างรวดเร็ว

        "อ้าาา~"

        ร่างของทั้งสองไถลไปบนพื้นพร้อมด้วยเสียงร้องคราง และหอบหายใจของหญิงสาวที่โยจิโร่ยังคง 'บังคับเสร็จ' ให้เธอทั้งนิ้วและปากของเขาไม่หยุดมานานเกือบ 5 นาที

        "ทำไมถึงได้ลืมนะ"

        โยจิโร่พึมพำด้วยความฉงน และยอมผละขึ้นมามองใบหน้าที่แดงซ่าน และจ้องลึกเข้าไปภายในดวงตาขุ่นเคืองที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนที่เขาจะตัดสินใจประคองร่างระหงเกือบเปลือยของนายูกิอุ้มขึ้นเอว และพาไปที่เตียงหลังใหญ่

 

        "ทั้งที่ฉัน..."

        .

        .

        "จำมันได้ไม่เคยลืมแท้ๆ"

 

โปรดติดตามตอนต่อไป...
หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
 
___________________________
 

E-BOOK มาแล้วค่า
สื่งที่ได้รับใน E-BOOK
- เนื้อหาที่ผ่านการรีไรท์แล้ว
- เนื้อหาตอนปกติ +1 ตอน และตอนพิเศษบทสรุปความรัก +7 ตอน จบบริบูรณ์ค่ะ

 

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต Neptheduck www.mebmarket.com นิยายซีรีส์ชุด : ตำนานรักสองชาติสองภพ ซึ่งมี 2 เรื่องได้แก่ KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต (เล่ม 1) ด้ายแดงแห่งรัก ท่านจอมทัพลวงใจ (เล่ม 2) เร็... Get it now