Chapter 4.2 : KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

11 ตุลาคม 2566 (15:24) โพสท์โดย neptheduck

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

นามปากกา : Neptheduck

Chapter 4.2

รวมพลพยัคฆ์ 🔞

รอยยิ้มที่ดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนเผยขึ้นมาบนใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายผู้นั้น ก่อนที่เขาจะขอตัวออกไปจากห้องนี้ และความสงสัยก็ทำให้นายูกิเผลอกระซิบถามโยจิโร่อย่างใสซื่อ

"ที่พวกเขาพูดมันหมายความว่ายังไง?"

"ริวจิจะเข้าไปในกรมตำรวจ เพื่อเป็นสายให้พวกเรา"

"นั่นมัน...อันตรายมากไม่ใช่เหรอ!?"

แม้ว่าเธอจะถูกริวจิเขม่นและชิงชัง ที่ได้อยู่เคียงข้างกับโยจิโร่มากขนาดไหน แต่ในฐานะเพื่อมนุษย์ก็อดเป็นกังวลใจไม่ได้

"ไม่กลัวว่าเขาจะถูกคนในกรมตำรวจจับได้ จนสาวมาถึงพวกคุณเหรอ?"

"เขาจะไม่มีทางโดนจับได้"

นายูกิละสายตาจากใบหน้าเรียบเฉย เมื่อได้ยินวาจาหยิ่งผยองออกมาจากปากของเขา และแค่นหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ

"ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น"

"เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ริวจิจะพลีชีพตัวเองทันที"

"อะ...อะไรนะ?"

"เพื่อปกป้องฉัน"

"!!!?"

นายูกิหันกลับมาสบตากับโยจิโร่ ด้วยความตื่นตระหนกและผิดหวัง แต่เขากลับเบือนหน้าหนีและกลับไปตั้งใจฟังผู้อาวุโส โดยไม่ยอมหันมาสนใจเธออีกเลย

'ช่างเป็นผู้ชายที่เลวทราม และอำมหิตเหลือเกิน'

แม้จะผ่านไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แต่ความหวาดหวั่นและชิงชังก็ยังตีกันยุ่งภายในหัวของนายูกิ จนกระทั่งทุกคนต่างแยกย้ายออกมาจากห้องนั้น และเธอก็ได้พบกับคิมูระอีกครั้งในรอบหลายเดือน

"รุ่นพี่คิมูระ!?"

"จะกลับไปที่คฤหาสน์หรือเปล่าครับ?"

คิมูระเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย และทำเมินราวกับว่าเธอไม่ได้มีตัวตนหรือยืนอยู่ตรงนั้น

"ฉันจะพักที่นี่"

เสียงทุ้มเย็นเอ่ยและปรายตามายังร่างบอบบางข้างกาย

"กับนายหญิงคนนี้ของพรรคนากามูระ"

"ฮะ!!?"

นายูกิอุทานออกมาจนลั่นทางเดินรู้สึกเรี่ยวแรงที่ขาพลันหายไปในพริบตา คิมูระสบตากับเธอเพียงแวบเดียว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ไม่สนใจสายตาวิงวอนของเธอเลยแม้แต่น้อย

'ฉันกำลังขอความช่วยเหลือจากพี่อยู่นะ'

'ทำไมเมินกันได้ลงคอ'

'คนในวงการนี้ใจร้ายใจดำชะมัด!!!'

'ผู้ชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด...'

'เลว...'

'เห็นแก่ตัว'

'มักง่ายที่สุด!!'

แต่จะทำอย่างไรได้…

ในเมื่อทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเธอที่โง่งม และฝากความฝันไว้กับคนแปลกหน้าใจโฉดอย่างโยจิโร่

และตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไรล่ะ...

จะมาร้องขอความเมตตาจากใคร

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยโต้แย้งใดๆ ก็ถูกโยจิโร่จูงมือเดินออกมาจากตรงนั้น ผ่านห้องนับสิบไปยังห้องด้านในสุด ที่ตกแต่งสไตล์ย้อนยุคแบบฉบับของญี่ปุ่นโบราณขนานแท้ ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

ครืดดดด

กึก!!

และตามด้วยเสียงประตูไม้บานใหญ่ถูกปิดและลงกลอนอย่างหนาแน่น ก่อนที่โยจิโร่จะหันมาเผชิญหน้ากับเธอช้าๆ อย่างใจเย็น ทำให้เธอพอจะคาดเดาชะตากรรมของตนได้

ถึงแม้ว่าอยากจะวิ่งหนีขนาดไหนแต่กระโปรงสอบที่จำกัดระยะการก้าวเดิน ก็ทำให้นายูกิเคลื่อนไหวได้อย่างเชื่องช้า และแทบจะล้มหน้าคะมำในทุกวินาที

"ยะ...อย่าเข้ามาใกล้นะ!!"

"เป็นอะไรไป ทำหน้าอย่างกับหมูถูกเชือด"

"โยจิโร่!!"

เธอโพล่งออกมาด้วยความโกรธจัด ที่เขาเสียมารยาทอย่างรุนแรงที่เปรียบเทียบเธอแบบนั้น พร้อมทั้งชำเลืองมองรอบตัวเพื่อหาอาวุธเพื่อใช้ป้องกันตัว แต่นอกจากภาพแขวนบนผนังก็ไม่มีสิ่งใดอยู่ในระยะเอื้อมถึงได้เลย

"ทั้งที่เธอควรจะต้องดีใจแท้ๆ"

"ดีใจอะไร!?"

"เฮ้อ~"

จู่ๆ เขาก็พ่นลมหายใจออกมา หลังจากทิ้งท้ายประโยคที่ชวนให้พิศวงสงสัยเอาไว้ ก่อนจะสืบเท้าเข้ามาใกล้จนกายบอบบางแนบชิดผนังไร้ซึ่งหนทางหนีรอด

"คุณพูดบ้าอะไรฉันไม่รู้เรื่อง!!?"

"ที่ได้เป็นนายหญิงของพรรคนากามูระ"

"ฉันพูดตอนไหนว่าดีใจ?!!"

จู่ๆ รอยยิ้มมุมปากก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคายราวกับเย้ยหยัน นั่นทำให้หญิงสาวทั้งโกรธและอายจนหน้าแดง เมื่อมือซนที่ใหญ่และหยาบกร้านเอื้อมมาลูบไล้ต้นขาเรียวเบาๆ เพื่อยั่วยุ

"ก็คืนนั้น"

"คืนไหนพูดให้รู้เรื่องนะ อึก!!!"

เสียงหวานขาดห้วงเมื่อถูกมืออีกข้างที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็ก เชยคางขึ้นให้มาเผชิญหน้ากันใกล้ๆ ก่อนที่โยจิโร่จะบดจูบลงบนเรียวปากอิ่มด้วยความหิวกระหาย

กึก!!

"อา~"

และไม่สนว่าตอนนี้จะถูกคมเขี้ยวเล็กกัดที่ริมฝีปากจนได้เลือด เพราะว่าเขามีวิธีหยุดความป่าเถื่อนของนายูกิได้อย่างอยู่หมัด

"อื้อ!!"

เข่าภายใต้ชุดยูคาตะสีกรมท่าแทรกกลางหว่างขาของหญิงสาว ปิดกั้นทางไว้ไม่ยอมให้หญองสาวเดินหนีไป และช้อนร่างของเธอขึ้นเบาๆ ด้วยอุ้งมือของตน ที่กำลังแทรกผ่านชั้นในตัวน้อย พร้อมทั้งเคล้นคลึงจุดอ่อนไหวของเธอเป็นจังหวะหนักเบา จนเรียวปากอิ่มเผยอครางเสียงหวานออกมา และปล่อยริมฝีปากเปื้อนเลือดของโยจิโร่ให้เป็นอิสระ

"อ้าา...อร๊างงง~"

"ทีนี้ เริ่มจำอะไรขึ้นมาได้บ้างหรือยัง?"

"มะ...ไม่!!"

นายูกิทำได้เพียงปิดตาแน่นด้วยสมองที่เริ่มขาวโพลน พร้อมทั้งทุบตีอกกว้างและส่ายหน้าปฏิเสธ

"หยุด...เดี๋ยวนี้นะ!~"

เธอเบือนหน้าหลบสัมผัสวาบหวิวที่อีกฝ่ายมอบให้ จนทำให้ปลายจมูกโด่งและริมฝีปากของเขาพลาดไปโดนใบหู และลำคอระหงของเธอแทน

"ความจำสั้นจัง"

เสียงเข้มเอ่ยกระซิบที่ใบหูของนายูกิ พร้อมทั้งปลดสายโอบิที่คาดเอวของเธอออก จนสาบชุดกิโมโนตัวสวยคลี่ออกจากกันช้าๆ และเลื่อนหลุดลงมาจากบ่าลู่ จนเผยให้เห็นอกอิ่มภายใต้บราสีขาวตัวน้อย ก่อนที่สายรัดบนบ่าข้างขวา จะถูกริมฝีปากบางเฉียบของโยจิโร่รูดออกอย่างรวดเร็ว

"โย...จิโร่ อ๊ะ!!~"

ริมฝีปากที่ประกบบนยอดอกอิ่มและดูดดื่มอย่างมัวเมา ทำให้มือเล็กที่เอื้อมไปหมายจะคว้ารูปแขวนผนัง ก็พลันอ่อนแรงและไขว่คว้าได้เพียงความว่างเปล่า

"หึ"

เสียงเข้มหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน ก่อนจะย่อตัวลงแยกเรียวขาเนียนภายใต้กิโมโนที่หลุดลุ่ยออกจากกัน และรั้งชั้นในสีขาวตัวบางออก ขณะที่ปลายลิ้นร้อนกำลังแทรกผ่านไรขนอ่อน จนมาถึงผิวเนื้อนูนส่วนหน้าที่ไวต่อความรู้สึก

พรืดดด!!

"อ๊ะ! อร๊างงง~"

ร่างบอบบางทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างแรง เมื่อถูกปลายลิ้นอุ่นและเรียวปากของโยจิโร่ชำแรกกลีบสวาท และออกแรงดูดมันจนความเสียวแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกาย แต่กลับไม่มีน้ำหวานเจิ่งนองออกมาสักหยด

เมื่อถูกเขาดื่มด่ำมันจนหนำใจแทบจะแห้งขอด จนร่างกายกระตุกเกร็งราวกับถูกไฟช็อต และเสร็จสมไปอย่างรวดเร็ว

"อ้าาา~"

ร่างของทั้งสองไถลไปบนพื้นพร้อมด้วยเสียงร้องคราง และหอบหายใจของหญิงสาวที่โยจิโร่ยังคง 'บังคับเสร็จ' ให้เธอทั้งนิ้วและปากของเขาไม่หยุดมานานเกือบ 5 นาที

"ทำไมถึงได้ลืมนะ"

โยจิโร่พึมพำด้วยความฉงน และยอมผละขึ้นมามองใบหน้าที่แดงซ่าน และจ้องลึกเข้าไปภายในดวงตาขุ่นเคืองที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนที่เขาจะตัดสินใจประคองร่างระหงเกือบเปลือยของนายูกิอุ้มขึ้นเอว และพาไปที่เตียงหลังใหญ่

"ทั้งที่ฉัน..."

"จำมันได้ไม่เคยลืมแท้ๆ"

โปรดติดตามตอนต่อไป...
หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ

___________________________

E-BOOK มาแล้วค่า
สื่งที่ได้รับใน E-BOOK
- เนื้อหาที่ผ่านการรีไรท์แล้ว
- เนื้อหาตอนปกติ +1 ตอน และตอนพิเศษบทสรุปความรัก +7 ตอน จบบริบูรณ์ค่ะ