ความอวดดีของเด็กคนหนึ่ง

สสัสดีครับผูอ่านทุกท่านวันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์การออกสู่นอกบ้านของผมเริ่มจาก:วันธรรดาวันหนึ่งชึ่งเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมได้ก่อความวุ่นวายภายในบ้านเหมื่อนอย่างทุกๆวันจนมาวันนี้คนในบ้านผมทนกับนิสัยของผมไม่ได้จึงได้พูดออกมาว่า"มึ_จะไปไหนก็ไปไป๊"ชื่งผมก็ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าผมทําให้คนในบ้านต้องประสาทกินกันทั้งบ้านดังนั่นผมจึงออกจากบ้านโดยที่ตัวผมนั่นไม่เคยคิดเลยว่าผมผิด?นั่นแหละครับความคิดของผมมันทําให้ผมหลงผิดชั่ววูบตัดสินใจเดินออกจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าหนึ่งใบและเสื้อผ้ายาสีฟันแปรงสีฟันลฯแล้วผมก็เริ่มเดินทางตั้งแต่ตอนเย็นของวันที่หนึ่งจนมืดคําแล้วผมก็เริมเกิดคิดถึงบ้านขึ้นมาแต่ผมคิดว่าในเมื่อผมออกมาแล้วก็ต้องก้าวต่อไปแม้ว่าทางข้างหน้ามันจะมึดมากแค่ไหนก็ตามผมจึงเดินต่อไปเพื่อหวังว่าจะไปถึงกรุงเทพฯ"ผมอยู่ปทุมธานี"แต่ผมเดินไปเรื่อยๆแต่กลายเป็นว่าผมเดินวนอยู่กับที่"ปวดขาา"ผมจึงเริ่มเดินใหม่ตั้งแต่จุดเริ่มต้นแล้วเดินตามป้ายรถเมย์แล้วเดินไปเรื่อยๆจนตะวันขึ้นแล้วรถเมย์ก็มาผมจึงขึ้นแล้วก็ไปลงอนุสาวรีย์ฯแล้วไปต่อสายอื่นจนในที่สุดผมก็ถึงบ้านเก่าผม เรื่องราวของผมก็จบเพียงเท่านี้ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามารับชมน่ะครับ