พรุ่งนี้พี่โชคเขาจะมารับหนู

วรรณกรรมชีวิตแนวสะท้อนสังคมโดย.  สร้อยนกเขา

      " อีแดงมึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงใหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว " เสียงป้าพริ้งแกตะโกนปุกลูกสาวคนเดียวของแก เสียงดังลั่นไปถึงปากซอย จนเป็นเรื่องปกติของชาวบ้านแถวนั้นไปแล้ว ชุมชนที่แกอาศัยอยู่เป็นชุมชนเล็ก ๆ ที่บ้านเรือนค่อนข้างแออัดพอสมควร ผู้คนที่อยู่ในชุมชนส่วนมาจะเป็นคนที่หาเช้ากินค่ำเสียเป็นส่วนใหญ่ ป้าพริ้งแกอยู่กับลูกสาวสองคน ไม่มีใครรู้ว่าแกมาจากใหน แกไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ตอนที่แกมาอยู่ที่ชุมชนแห่งนี้ใหม่ ๆ อีแดงยังแบเบาะอยู่ ตอนนี้มันอายุ สิปแปดปีแล้วไม่เคยได้เรียนหนังสือเลย เพราะสถานภาพตอนที่อีแดงยังเล็กอยู่ ป้าพริ้งแกเร่ร่อนไปทั่ว นาน ๆ จะกลับมาที่แห่งนี้สักครั้งเพราะเหตุนี้อีแดงถึงไม่ได้เรียนหนังสือสักที แต่แกก็เลี้ยงของแกมาจนมันโตเป็นสาวแล้ว แถมหน้าตาก็จัดว่าสวยใช้ได้มองอย่างไรอีแดงก็ไม่มีเค้าหน้าเหมือนแกเลย แกรักอีแดงลูกแกมาก หลังจากร่อนเร่พเนจร ไป ๆ มา ๆ แล้วแกก็มาอยู่ชุมชนที่นี่แบบถาวร โดยขอแบ่ง เช่า ห้องแถวเล็ก ๆ ของคนที่อยู่มาก่อน โดยแกประกอบอาชีพร้อยพวงมาลัยขาย..

       โดยมีอีแดงช่วยขายอีกแรง จึงช่วยเบาแรงแกได้บ้าง ดูแล้วอีแดงมันก็ขยันดีถึงมันไม่ได้เรียนหนัง แต่มันไม่เคยทอนเงินผิดเลยสักครั้งมีแต่คนที่มาซื้อพวงมาลัยจากมันจะให้เกินราคาเสียด้วยซ้ำ..เคยมีคนถามป้าพริ้งแกว่าพ่ออีแดงมันไปใหนแกก็จะนิ่งสักพัก และจะตอบว่า " อย่าไปสนใจเรื่องพ่อมันเลย " จนไม่มีใครสนใจอยากถามเรื่องราวต่าง ๆ จากแกอีกเลย

     ช่วงหลัง ๆ มานี้อีแดงมันดูแปลกไปมาก หลังจากที่มันได้รู้จักกับไอ้โชค วินมอเตอร์ไซด์รับจ้างที่มันเคยโบกกลับบ้าน หลังจากวันนั้มันก็ได้นั่งวินฟรี..วันนี้เป็นวันอาทิตย์เป็นวันหยุดของคนทำงานในเมืองที่มีผู้คนแออัดยัดเยียดแก่งแย่งกันทำมาหากินและที่อยู่อาศัย ทำให้ผู้คนที่อยู่ในเมืองนี้ ได้หยุดพักผ่อนกันบ้าง วันนี้เป็นวันที่ผู้คนไม่เร่งรีบมันจึงคลายความกดดันของชีวิตผู้คนลงได้บ้าง วันนี้ป้าพริ้งแกจึงตั้งใจรีบขายพวงมาลัย เพราะผู้คนส่วนมากจะมีอารมณ์ที่อยากซื้อมากกว่าวันปกติ  มันก็จริงของแก เพระผู้คนไม่เร่งรีบไม่มีความกดดันเพื่อจะแข่งกับเวลา แกคิดไว้ว่าถ้าขายหมดเร็วก็จะชวนอีแดง ไปเดินสวนจตุจักรเพื่อหาซื้อ เสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวให้มันสักหน่อย..

     นาฬิกาเลยเวลาเคารพธงชาติไปแล้ว " สายแล้ว " แกคิด อีแดงยังไม่ลุกจากที่นอนแกจึงตะโกนเรียกเหมือนอย่างทุกวัน แต่..! วันนี้มันลุกมาอย่างว่าง่ายและไม่มีทีท่าว่าไม่อยากลุกออก จากที่นอน พร้อมกับถ้อยคำ ที่แกได้ยินแล้วมันทำให้หัวใจของแกแทบแตกสลายลงทันที...

     ย้อนอดีตไปเมื่อเกือบสามสิบปีก่อน ก่อนที่แกจะเจอกับอีแดงและเหตุที่ทำให้แกต้องร่อนเร่พนเจร ที่ทำให้แกต้องมาพบกับความปวดร้าว เจ็บช้ำ ต่าง ๆนา ๆ แกเคยมีพ่อแม่ เหมือนคนปกติทั่วไปพ่อแกมีอาชีพรับจ้างหาเช้า กินค่ำแถมติดเหล้าและการพนันจนต้องเป็นหนี้กับนายทุนเงินกู้ผู้มีอิทธิพล จนไม่มีปัญญาที่จะส่งดอกส่งต้น จังหวะนั้นตัวแกเริ่มเป็นสาวพอดี หน้าตาก็พอดูได้ตามวัยตามสภาพชีวิต ทำให้แกต้องเป็นตัวขัดดอก มันทำให้ความฝันในวัยแรกแย้มของแกต้องพังทะลายลง และสิ่งที่แกคิดฝังใจอยู่ตลอดเวลาคือ พ่อ แม่ ไม่ได้รักแก ทำให้เป็นปมชีวิตของแกมาตลอดเวลา หลังจากที่มีโอกาสหนีจากตรงนั้่นมาได้มันก็เหมือนคนที่ไร้ญาติขาดมิตร...

     จนสถานภาพชีวิตกลายเป็นคนเร่ร่อน เจอมาสุมชีวิตมามากมายจนมาถึงวัยเกือบสามสิบปี ด้วยสภาพที่ดูซอมซ่อ ไม่มีความน่าพิสวาสหลงเหลืออยู่ในวัยสาว จนทำให้แกรอดจากปากเหยี่่ยวปากกาไปได้เป็นบางครั้ง...จนกระทั่งแกมาพบกับอีแดงที่ย่านชุมชนในวันหนึ่ง ขณะที่แกเดินเลยออกไปในมุมอับทีผู้คนนำสิ่งที่ไม่ต้องการมาทิ้ง รวมทั้งขยะมูลฝอยต่าง ๆ เพื่อรอรถเทศบาลที่หลายวันจะมาเก็บเพื่อไปทิ้งในที่ของมัน แต่เป้าหมายแกไปเพื่อหาสินค้าของแกจำพวก ขวดพลาสติก ลังกระดาษ และอะไรที่แกคิดว่าขายได้แกก็จะเก็บไปขาย

     แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันที่แกเจอในวันนั้นก็คือ ..แกได้เจอเด็กทารกที่ยังมีลมหายใจ และสมบูรณ์ทุกอย่าง มีทั้งขวดนมและผ้าห่อตัวมียี่ห้อติดอยู่ กำลังร้องให้จ้าอยู่ในลังกระดาษ ด้วยชะตาลิขิต หรือกรรมบันดาลก็ไม่รู้ ทำให้แกถูกชะตากับทารกเพศหญิงที่แม่ใจบาปนำมาทิ้งไว้ แกเลยตั่งใจจะเลี้ยงไว้เอง..หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาอีแดงจึงเป็นลูกของแกมาตลอด... วันนี้ใจแกสลาย เมื่อได้ยินอีแดงพูดกับแกว่า " แม่พรุ่งนี้หนูจะมีผัว พี่โชคเขาจะมารับหนูไปอยู่ด้วย "....?