โลกของผม

โลกของผม

โดย : อักษราลัย

อ้อมกอดแม่นั้นทั้งอบอุ่นและอวลกรุ่นไปด้วยไอของความรัก นั่นเป็นความรู้สึกแรกหลังหลุดออกมาจากหุบเหวแห่งความมืด ความกลัวคืบคลานมาครอบงำทุกความรู้สึกอย่างไม่รู้จะตัดออกไปได้อย่างไร ทุกอย่างดูแปลกผิดที่ผิดทางจนน่ากลัวไปหมด จวบจนอ้อมกอดนั้นดึงกระชับร่างของผมเข้าไปใกล้ กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาช่างละมุนอ่อนหวาน เป็นกลิ่นที่ติดตรึงในความรู้สึกจนยากจะถ่ายถอน 

ผมมองหน้าที่ใกล้จนแจ่มชัดประทับลงในความทรงจำ แม้สายตาจะยังไม่ชัดเจนดี จดจำกลิ่นหอมกรุ่นนั้นไว้ในความรู้สึก ประทับคำที่ได้ยินสู่สมองตัวเอง 

"ไงลูก นี่แม่นะ ไอ้ตัวเล็ก" เสียงนั้นเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ไพเราะที่สุดในความรู้สึก

"ต่อไปนี้หนูชื่อ เสือ นะ" สิ้นเสียงร่างของผมก็ถูกวางลงบนเบาะอ่อนนุ่มนิ่ม มือนั้นจับขวดยัดใส่ปาก ในนั้นมีน้ำนมแสนอร่อยให้ดูดกิน 

มือที่ลูบไล้ไปมาบนเนื้อตัวระหว่างดื่มนม ทำเอาเคลิ้มจนหลับไป 

ผมโตวันโตคืน แต่ความรักระหว่างเราแม่ลูกก็ยิ่งประทับแน่น แขนแม่คือที่นอนให้เอาหัวซบ บางทีก็เป็นซอกคอหอมกรุ่นที่ซุกไซร้หาความอบอุ่น แม่บ่นว่าผมโตเร็วและเป็นหนุ่มแล้ว ซึ่งผมไม่เข้าใจเลยสักนิด รู้แต่ว่าเดี๋ยวนี้อยากจะออกแต่นอกบ้าน ไปแล้วก็ไม่อยากกลับ กลิ่นสาว ๆ นอกบ้านมันเร้าเย้ายวนใจมากกว่ากลิ่นแม่เสียแล้วในความรู้สึก

"เสือ ไปไหนมาล่ะเนี่ย ดูสิหายไปตั้งหลายวัน หิวไหมลูก ตัวผอมกะหร่องเชียว" พูดจบแม่ก็อุ้มผมเข้าไปหาของกินในครัว เป็นแบบนี้วนเวียนอยู่สามสี่รอบ จนผมไม่อาจทานทนพลังวัยหนุ่มของตนเองได้ นางสามสีที่ผมไปติดพันก็มีแมวขาวตัวใหญ่มาติดพันเหมือนกัน แม้ว่าผมจะหล่อกว่ามากก็ตาม แต่ก็ประมาทไม่ได้ ผมจึงต้องคอยเฝ้า

เมื่อหมดช่วงนั้นและสมรักกับสามสีแล้ว ผมก็ถวิลหาแม่ขึ้นมาทันที รีบเผ่นกลับบ้านไป แต่ทุกอย่างกลับดูเงียบเหงา กระโดดหน้าต่างบานที่แม่มักจะเปิดไว้เสมอด้วยความยากเย็น เพราะครั้งนี้มีช่องว่างผลักไว้น้อยมาก เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน ก็ต้องตกใจกับความเงียบเหงา วังเวง กลิ่นแปลกวิ่งปะทะเข้ามายังจมูก 

'กลิ่นละมุนหอมหวานของแม่หายไปไหน' เดินวนรอบบ้านก็รู้สึกผิดที่ผิดทางไปหมด ข้าวของที่เคยคุ้นชินหายไป เหลือเพียงของแปลก ๆ ไม่รู้จักวางตั้งกองเต็มไปหมด 

ผมวิ่งวนอย่างลนลานรอบบ้านอยู่หลายรอบ จนเจอผู้ชายหน้าตาขึงขังที่ไม่คุ้นหน้า เดินไปมาเข้าออกห้องนั้นห้องนี้อยู่ไปมาอย่างเจ้าของ

"แล้วแม่หายไปไหน?" ผมครุ่นคิดด้วยใจที่ประหวั่นพรั่นพรึง นอนหมอบเลียขนอย่างพยายามใช้ความคิด 

"จะต้องตามหาแม่ ป่านนี้แม่คงกลัวเหมือนกัน" นั่นคือห้วงคำนึงแห่งใจปรารถนาสุดท้าย ก่อนที่ผมจะกลายเป็นแมวจร ออกร่อนเร่ไปในทุกถิ่นเพื่อตามหากลิ่นหอมละมุนของแม่ ที่ผมไม่มีวันได้พบเจออีกเลย ... ❤️

🍂 อักษราลัย อักษราลัยบุ๊ก 🍂 

https://www.facebook.com/Auksaralai 

https://www.facebook.com/AuksaralaiBook 

#อักษราลัย

#นักเขียน

#รับออกแบบผลิตหนังสือเรื่องสั้น #นวนิยาย

#รับทำอีบุ๊กเรื่องสั้นนิยาย

#รับออ

กแบบปกหนังสือทั้งแบบเล่มและแบบอีบุ๊ก