ลูกศรรักกามเทพ

คำนำ

               เมื่อกาลเวลาได้ผ่านเลยไป อาจจะมีบางคนที่ต้องพบกับการพลัดพรากจากคนที่รัก แต่สำหรับบางคนอาจจะเป็นการเฝ้ารอเพื่อให้ได้หวนคืนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปความรู้สึกจะยังคงเดิม เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัยเด็กผูกยึดโยงกับความรู้สึกรัก คิดถึง จนทำให้ไม่เปิดใจให้ใครเข้ามาในชีวิตเลย ลูกศรที่ถูกยิงโดยกามเทพมิอาจหลีกเลี่ยงได้ นายลูกศร นิจนิรันดร์ อดีตเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไว้หน้าศูนย์รับเลี้ยงเด็ก กลับโชคดีมีเศรษฐีตระกูลนิจนิรันดร์มารับไปเลี้ยงดู แต่ทว่าเรื่องราวต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในศูนย์รับเลี้ยงนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขา และยังมีสิ่งหนึ่งที่ค้างอยู่ข้างในใจนั่นคือเด็กหญิงคนหนึ่งที่อยู่กับเขา

เกริ่นเรื่อง

               ณ ศูนย์รับเลี้ยงเด็ก เขตชานเมือง จังหวัดนนทบุรี ปี พ.ศ. 2539

“เอาล่ะ ขึ้นรถได้แล้วนะลูกศร ถึงเวลาที่เราต้องไปกันแล้ว” เสียงชายวัยกลางคนกล่าวกับเด็กชายคนหนึ่งที่กำลังชะเง้อมองไปทางประตูของศูนย์รับเลี้ยงเด็กเหมือนจะรออะไรอยู่

“ครับ พ่อเลี้ยง” เด็กชายลูกศรกล่าวตอบ แล้วเดินขึ้นรถไป

*ปึก* เสียงปิดประตูรถ

“เดี๋ยวค่า!!! คุณลุง” เสียงเด็กสาววัย 7 ขวบ ตะโกนพร้อมกับวิ่งตามมา

“แฮ่กๆ พี่ศร หนูขอพบพี่ศรแปบนึงนะคะ” เด็กสาวหอบพร้อมกับร้องขอพบเด็กหนุ่ม

“ได้สิหนู แต่พวกเรามีเวลาไม่มากนะ” ชายวัยกลางคนตอบพร้อมเลื่อนกระจกรถให้เด็กสาวกับเด็กหนุ่มได้คุยกัน

“คิวปิด” ลูกศรเอ่ยชื่อของเด็กหญิงคนนั้น

“พี่ศร หนูรู้ว่าคุณลุงไม่สามารถรับหนูไปด้วยอีกคนได้ หนูเข้าใจ”

“แต่หนู แค่อยากมอบของให้พี่เท่านั้น” เมื่อพูดจบเด็กสาวก็หยิบของชิ้นนึงยื่นให้กับเด็กหนุ่ม

“นี่มัน” ลูกศรดูสิ่งที่เด็กสาวให้มา เป็นแหวนที่ทำจากเส้นด้ายถักทอออกมากเป็นลวดลายลูกศรอย่างปราณีต

“มันคือแหวนที่หนูทำขึ้นมาให้พี่ศร หนูไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหร่ แต่หนูอยากให้พี่เก็บไว้ จะได้จำหนูได้ไม่ว่ามันจะนานเท่าไหร่” สาวน้อยคิวปิดพูดจบก็วิ่งกลับเข้าไปในศูนย์รับเลี้ยงเด็กทันทีโดยที่ไม่ได้ฟังคำของเด็กหนุ่มที่จะพูดตอบเลยแม้แต่คำเดียว

หลังจากรถขับออกจากศูนย์รับเลี้ยงเด็กไปแล้ว เด็กชายลูกศรก็ได้ลูบไล้แหวนที่ได้มาด้วยความทะนุถนอม