เราจะพบคุณค่าของสิ่งหนึ่ง เมื่อสิ่งนั้นไม่มีอยู่แล้ว

  เพราะว่า   
เราไม่รู้จัก...มองเห็นคุณค่าของสิ่งที่อยู่กับเราในวันนั้น เราจึงไม่เหนี่ยวรั้ง และพยายามที่จะรักษามันเอาไว้

ขณะเดียวกันเมื่อมองย้อนกลับไปอีกครั้ง ภาพจำกลับแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

เรารับรู้ถึงความทรงจำที่ดี และเห็นคุณค่า รวมถึงสิ่งที่สวยงาม

แต่...จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อสิ่งเหล่านั้นหมุนเวียนผ่านไปแล้ว

และที่สำคัญเราไม่สามารถย้อนมันกลับคืนมาได้

ในช่วงเวลาเด็ก เราตักตวง "ความสุข" ที่เกิดขึ้นระหว่างทางเอาไว้ได้มากมาย

เราอยู่กับปัจจุบันมากกว่าคำนึงถึงอนาคต เราจึงมีความสุขเป็นระยะเวลานาน

พอโตขึ้นมา เรากลับเลือกที่จะมองหาอนาคต อนาคตที่ดีกว่าปัจจุบัน

นั่นทำให้เรามองไม่เห็นคุณค่าหรือความหมายของปัจจุบัน

เราไขว้คว้าไปเรื่อย เราลองผิดและลองถูกซ้ำวนเวียนไป

ต่อเมื่อรู้ตัวอีกครั้ง เราก็มาอยู่ ณ จุดเวลาที่ใกล้เคียง "อนาคต" มากแล้ว

และเรายังไม่พึงพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่

จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราหยุด และคิดย้อนกลับมาในช่วงหนึ่งของ "อดีต"

เรากลับเริ่มมองเห็นความสำคัญ และคุณค่าของใครสักคน หรืออาจจะหลายคนที่ผ่านมา

บางทีเราอาจจะมองเห็นสถานที่แห่งความทรงจำที่มีเรื่องราวมากมาย

ซึ่งเราน่าจะ "อยู่กับมัน" ในนานกว่านี้ นานพอที่จะไม่เสียใจเมื่อมันหายไปแล้ว